ΒΕΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "Η συρμαγιά του κόσμου"

..

Είναι κάτι ψυχές που ακροπατούν ξυπόλητες, μα αφήνουν χνάρι ανεξίτηλο στο πέρασμά τους...κάτι ψυχές με τις πόρτες ορθάνοιχτες, δίχως αναχώματα και τριπλοκλειδωμένες αμπάρες...

Είναι κάτι ψυχές καταδεχτικές και φιλόξενες σαν τις γιαγιάδες που έχουν πάντα γλυκό περγαμόντο να μας τρατάρουν...κάτι ψυχές ευωδιαστές, που θαρρείς και μοσχοβολάνε μαμαδίστικη αγκαλιά...

Είναι κάτι ψυχές φευγάτες που περιπλανιούνται στις αγορές του κόσμου δίχως να ξεπουλιούνται...που τριγυρνάνε λέφτερες, πρόθυμες να μοιραστούν, δίχως να σπαταλιούνται...

Είναι κάτι ψυχές πελώριες που δε ζητιανεύουν την αγάπη...μόνο τη δίνουν απλόχερα, επιμένουν και περιμένουν...και όταν τις χλευάζουν, εκείνες κακίες δεν κρατούν και με εγκαρτερία υπομένουν......

Είναι κάτι ψυχές ανυποθήκευτες, που δεν ξεπέφτουν σ' ό,τι ξεβράσει..μα παλεύουν γι αυτό που τους πρέπει...κάτι ψυχές αγέρωχες με κλάμα αθόρυβο και γέλιο δυνατό...γεμάτες παλιές λαβωματιές, ξανά και ξανά επουλωμένες...

Είναι κάτι ψυχές περήφανες που ταξιδεύουν με φουρτούνες και απαγορευτικά έχοντας, θαρρείς, βάψει τον πόνο και τα βάσανα με χρωματιστά πινέλα...κάτι ψυχές που σαν χαμογελούν, φέρνουν την άνοιξη μέσα στον βαρύ χειμώνα...

Σας μιλώ για αυτές τις ψυχές που φωτίζουν το έρεβος αυτού του μαύρου κόσμου... 

Μα δε τις αντέχει η καταχνιά του...

Και ας είναι αυτές οι ταπεινές η μόνη συρμαγιά του...

Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️

Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού''

01-09-2019