Πίνακας : Βιργιννια Μπακογιωργου
i.Είναι γλυκό το χλιμίντρισμα της καρδιάς
Είναι γλυκό το χλιμίντρισμα της καρδιάς.
Έρωτας αχόρταγος, καλπασμός στα σωθικά.
Και όπως γέρνει το κεφάλι του,
εκεί σιμά στην καρδιά,
άτι που τρέχει ελεύθερο χωρίς σύνορα και χαλινά.
Μαλλιά που ρίχνονται ασύστολα στου αγέρα τις ριπές,
χάδια και λόγια, ψίθυροι και φωνές.
Είναι ωραίο αυτό το αεράκι που στροβιλίζει
τα βλέμματα,
τα κάνει πόθους και μυστικά,
φιλιά πύρινα, απύθμενη αγκαλιά.
Στήθη και ρόγες από σταφύλι,
αμπέλι και γιορτή,
ματιές που χάνονται στης αβύσσου του πόθου το κορμί.
Η γη θέλει βροχή και ποδοβολητά,
σάρκες στον βωμό της σκιάς,
λάγνα βλέμματα,
μυώδη και καμπυλωτά κορμιά.
Ανατριχίλα και καλπασμός,
πόδια γερά στης πανσελήνου το φως.
Χαίτη και ψυχή,
ατίθασα χάδια και γλυκό φιλί.
Χαλινάρι και ζωή,
ελεύθερη πνοή, στάλα και ροή.
Τρέχει, τρέχει δυνατά,
καρδιοχτύπι και οπλές στην καρδιά,
ο έρωτας έχει γιορτή.
10-9-2019
Πίνακας : Eleni Giagkou
Ήταν αλμυρό αυτό το δάκρυ.
Μέσα από τα στήθη της παιδιά λουλούδια είχε βυζάξει.
Είχε πονέσει, είχε πληγωθεί, είχε την διαφορά πικρά γευτεί.
Είχε γίνει σώμα σε μια βιτρίνα,
χωρίς χαρακτήρα,
κούκλα χωρίς καρδιά,
μια άψυχη θεατρίνα.
Τι της είχαν προσάψει,
τι την είχαν λοιδωρήσει,
μέσα στην λάσπη το κεφάλι της είχαν ρίξει.
Τι μάνα, τι πόρνη, τι κλέφτρα, τι Θεά,
είχε χάσει τους ρόλους με μηδενικά στο χρηματιστήριο προικιά.
Τι μάτι χτυπημένο, από το ξύλο και τον πόλεμο ρημαγμένο,
τι χτυπημένα πλευρά,
περηφάνια στο ναδίρ με ντοκουμέντα και ιστορικά γραπτά.
Πόσα είχε δεχτεί, πόσα είχε καταπιεί,
πέτρα που κλωθογύριζε στο μακρύ της από το κομμωτήριο μαλλί.
Γιατί πρέπει να είναι μοντέλο,
από το περιοδικό μόδας βγαλμένο.
Και έπρεπε να ήταν εκεί, να δίνει το παρόν,
να δέχεται το κάθε λόγο, τον κάθε εξευτελισμό.
Ποια???
Η γυναίκα μάνα.
Η γυναίκα σπορά.
Η γυναίκα χώμα.
Η γυναίκα με το άσπιλο γάλα στα αχόρταγα κλάματα και βογγητά.
Σε τι ρόλο να παίξει??
Τι να πει??
Αρωγός της οικογένειας,
Μάνα ψυχή.
Λουλούδια και αγκαλιές,
ζεστασιά και πυρκαγιές.
Χάδι τρυφερό και φιλί,
γυναίκα σε χίλιους ρόλους χωρίς αντοχή.
Να φέρει τροφή, να δώσει ψυχή,
να γίνει νερό, χώμα της γης εύφορο και καρπερό, φιλί.
Να δώσει χαμόγελα και ελπίδα,
να δώσει θάρρος, εμψύχωση, ανδρεία
εκεί που δεν υπάρχει φως αλλά λεπίδα.
Να είναι ασπίδα, να είναι ερωμένη,
σύζυγος μέσα σε κανόνες, τεκμηριωμένη.
Να έχει υπομονή, επιμονή,
να είναι νοικοκυρά και εργαζόμενη καλή.
Να είναι ΕΚΕΙ.
Να είναι υπαρκτή, πάντα με χαμόγελο,
αγόγγυστα στην ζωή.
Να έχει γίνει είδος προς διαφήμιση καλή,
με στήθη τορνευτά και καπούλια φιδογυριστά, βασίλισσα δουλική.
Χωρίς βασίλειο να την τιμούν μικρή
και οι ρυτίδες να της τρυπούνε την ψυχή,
γιατί.....
Γιατί πρέπει να είναι πάντα νέα για να είναι ποθητή??!!
Ημερομηνία λήξεως σε συσκευασία πολλαπλή.
Να είναι παρόν, να είναι εκεί,
με κατανόηση και υπομονή.
Το στήθος ρέει γάλα και λουλούδια,
αχόρταγα χείλη, γλάστρα και χώμα για καλούδια.
Είδος προς διαφήμιση,
είδος προς δυσφήμιση,
είδος προς αντικατάσταση...
Βλέμματα αχόρταγα, τροφός για Ανάσταση.
Ποιος πρώτα την πέτρα θα σηκώσει??!!
Ο αναμάρτητος, ο άμεμπτος, ο ανήρ ο αγιάτρευτος.
Αυτό το μωρό που έσκουζε για γάλα από μια μάνα,
που ανδρώθηκε μέσα από τους μηρούς μιας κοπέλας,
που έγινε πατέρας από την μήτρα μιας γυναίκας,
που έγινε πατέρας και ένιωσε το χτύπο και το χαμόγελο της δικής του κόρης...
Μάνα, ερωμένη, παιδούλα, Γυναίκα...10-9-2019
Stamatina Vathi
Πίνακας : Giorgos Panagi
Ο χρόνος κυλάει, στάλα που τρέχει,
σε ένα παιχνίδι και όποιος αντέχει.
Ποιος ο νικητής και ποιος ο χαμένος,
ένας Κρόνος να ωρύεται ότι αυτός είναι ο νικητής και ο νικημένος.
Ανοικτό το παιχνίδι, χαμένα τα πιόνια
και ο λεπτοδείκτης να τρώει τα άτιμα τα χρόνια.
Ρουά ματ και η βασίλισσα να γελάει,
για τον νικητή ο χρόνος αντίστροφα να μετράει.
Τι κάστρα ασύδοτα γίνανε κολώνες,
κίονες και πουλιά, αρχαίοι Λαιστρυγόνες,
μια Τροία που χάθηκε χαμένη σε μια παρτίδα,
γλυκιά του ονείρου προδομένη πατρίδα.
Πλανήτες, φτερά
και εσύ να ονειρεύεσαι για παλιά οχυρά.
Σοφούς και Θεούς,
ανδραγαθήματα και ιστορικούς.
Τα πιόνια είναι άβουλα,
ο παίχτης τα ορίζει,
ποια είναι η τελική κίνηση?
Κυλάει ο λεπτοδείκτης.
Ρουά ματ...
Και η βασίλισσα γελάει. ..
Ίσως μια Τζοκόντα από τα παλιά, απεγνωσμένα έναν ελευθερωτή να αναζητάει ...
Με Φοξ τροτ, τάνγκο, μπλουζ, τραγούδια και αγκαλιά,
περιμένει το φιλί του Ιούδα
ή έναν νικητή πραγματικά.
Ίσως ακούει και τον Σινάτρα που τραγουδάει από το παλιό πικ απ.
Ο χρόνος τρέχει,
ο λεπτοδείκτης κυλά.
Τι είναι λεπτό, τι ώρα, τι ημέρα?!
Όλα είναι υποκειμενικά.
Τι περιστρέφετε και τι συστρέφεται,
τι περιβάλλεται και τι καταβάλλεται.
Η νύχτα γίνεται ημέρα.
Τι είναι χρόνος, τι αιώνας??
Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας??
Ο Δίας κάθεται στο θρόνο του ο ευνοημένος.
Και αναρωτιέσαι εάν είναι μαζί σου
ή είναι πουλημένος.
Και το κύμα ταλαντεύει το νησί,
Θάλασσα και γαλάζιο, λαός και κρασί.
Άραγε που είναι οι ώρες, που τα λεπτά
και ο ίδιος ο χρόνος τρέχει και δεν γυρνά.
Δεν έχει σάρκα, δεν είναι φθαρτός,
έχει μείνει έννοια, έχει γίνει φως.
Σπάνε τα τείχη...
Ρουά ματ και έχει ο Θεός...
σε ένα παιχνίδι και όποιος αντέχει.
Ποιος ο νικητής και ποιος ο χαμένος,
ένας Κρόνος να ωρύεται ότι αυτός είναι ο νικητής και ο νικημένος.
Ανοικτό το παιχνίδι, χαμένα τα πιόνια
και ο λεπτοδείκτης να τρώει τα άτιμα τα χρόνια.
Ρουά ματ και η βασίλισσα να γελάει,
για τον νικητή ο χρόνος αντίστροφα να μετράει.
Τι κάστρα ασύδοτα γίνανε κολώνες,
κίονες και πουλιά, αρχαίοι Λαιστρυγόνες,
μια Τροία που χάθηκε χαμένη σε μια παρτίδα,
γλυκιά του ονείρου προδομένη πατρίδα.
Πλανήτες, φτερά
και εσύ να ονειρεύεσαι για παλιά οχυρά.
Σοφούς και Θεούς,
ανδραγαθήματα και ιστορικούς.
Τα πιόνια είναι άβουλα,
ο παίχτης τα ορίζει,
ποια είναι η τελική κίνηση?
Κυλάει ο λεπτοδείκτης.
Ρουά ματ...
Και η βασίλισσα γελάει. ..
Ίσως μια Τζοκόντα από τα παλιά, απεγνωσμένα έναν ελευθερωτή να αναζητάει ...
Με Φοξ τροτ, τάνγκο, μπλουζ, τραγούδια και αγκαλιά,
περιμένει το φιλί του Ιούδα
ή έναν νικητή πραγματικά.
Ίσως ακούει και τον Σινάτρα που τραγουδάει από το παλιό πικ απ.
Ο χρόνος τρέχει,
ο λεπτοδείκτης κυλά.
Τι είναι λεπτό, τι ώρα, τι ημέρα?!
Όλα είναι υποκειμενικά.
Τι περιστρέφετε και τι συστρέφεται,
τι περιβάλλεται και τι καταβάλλεται.
Η νύχτα γίνεται ημέρα.
Τι είναι χρόνος, τι αιώνας??
Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας??
Ο Δίας κάθεται στο θρόνο του ο ευνοημένος.
Και αναρωτιέσαι εάν είναι μαζί σου
ή είναι πουλημένος.
Και το κύμα ταλαντεύει το νησί,
Θάλασσα και γαλάζιο, λαός και κρασί.
Άραγε που είναι οι ώρες, που τα λεπτά
και ο ίδιος ο χρόνος τρέχει και δεν γυρνά.
Δεν έχει σάρκα, δεν είναι φθαρτός,
έχει μείνει έννοια, έχει γίνει φως.
Σπάνε τα τείχη...
Ρουά ματ και έχει ο Θεός...
11-9-2019
Πίνακας: Michail Karapanagiotidis
iv.
Δυο περιστέρια, ένα φεγγάρι, ένα του ήλιου μαργαριτάρι.Δυο καρδιές, δυο ψυχές, ολόλευκες φιγούρες του χθες.
Να έχουν ζήσει μακριά, να έχουν επιθυμήσει ο ένας του άλλου την αγκαλιά.
Να έχουν γευτεί όλες τις θάλασσες και τους ωκεανούς.
Να έχουν πετάξει από βουνά και από γκρεμούς.
Να έχουν αποζητήσει ο ένας του άλλου το φιλί
και να νομίζουν ότι την απόρριψη έχουν υποστεί.
Σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλον κόσμο, σε άλλη μπόρα.
Χείλη μαζί ενωμένα σαν ένα,
φτερά προσκεφάλι στου φεγγαριού το ακρογιάλι.
Θάλασσες να τους νανουρίζουν,
αχτίδες της σελήνης να τους κοιμίζουν.
Βλέμμα γλυκό στου απόβραδου τον ερχομό.
Να φτερουγίζουν στο άδολο μονοπάτι, για μια ματιά, για ένα χάδι.
Πόθος, πάθος και θυσίες.
Αγάπες δυνατές σαν καταιγίδες.
Σώματα απομακρυσμένα αλλά μετά με πόθο ενωμένα.
Άσπιλες φιγούρες, λευκές του ανέμου αγάπες.
Κορμί, καρδιά, ζωή σε μια του φεγγαριού αναπνοή.
Πληγή στο ένα.
Τρέχει το αίμα.
Πονάει το άλλο.
Λαβωματιά από απονιά, θερίζει και των δυο την καρδιά.
Μια Σελήνη και ένας Ήλιος, δυο φιγούρες, ένας πόνος, ένας ύμνος.
Ποτάμια τα λόγια, καθάρια πίστη.
Αληθινή η ταύτιση, μοιραία η ευθύνη.
Ο ένας για τον άλλον, περιστέρια του ονείρου, ψυχές του ουράνιου ζήλου.
Αγάπη πάνλευκη, αστερένια, ζευγάρι από αγάπη καμωμένα.
Αναπνοή σαν μία, προσμονή να γευτεί ο ένας του άλλου το γλυκό χάδι, το φιλί.
Φτερά του έρωτα, του φεγγαριού τα αφενέρωτα.
Πεταρίσματα καρδιάς απομακρύνουν με τα φτερουγίσματα τα θεριά της μοναξιάς.
Κλαδί της φωλιάς τους η αγάπη, δυο θεοί ενωμένοι στης νύχτας την πλάση.
Αληθινοί μέχρι το τέλος, αν μπορεί αυτό να ειπωθεί στης ιστορίας τους το έπος.
Stamatina Vathi
Πίνακας :Μιχάλης Μιχαλάκης
v.Τα μήλα των Εσπερίδων...
Απο τον κήπο των Θεών σπονδή,
πάνω στα μαρμάρινα χνάρια,
κίονες να σπαθίζουνε το μπλε,
στου αζουρίτη τα ουράνια κάστρα.
Πορτοκαλόχρυσοι θησαυροί,
ημίθεοι σε σειρά διατεταγμένοι,
μπλε της θάλασσας, ήλιος και φιλί,
ερωτική πλεκτάνη στο απόγειο της φύσης ανδρειωμένοι.
Νύμφες μέλισσες, σπαθόχορτο, αρμυρίκια και θυμάρι,
αγριορίγανη, αρώματα αιθέρια σε ένα χορό,
νέκταρ, γύρη,
σε οίστρο και τέρψη,
κάθε της ψυχής εκατοστό.
Γαϊδουράγκαθα ταπεινά,
να φωνάζουν δυνατά
και το κύμα να χτυπά την πέτρα ρυθμικά.
Φως και χρώμα,
αμπέλι και ψωμί,
πάνω σε κυκλικά χνάρια,
η πλάση έχει γιορτή.
Καρδιά ερωτευμένη,
πάνω στα μαρμάρινα κάστρα να περιμένει.
Γεύσεις,
γεύσεις και χρώμα,
κίονες, αγάπες αληθινές στο γιόμα.
Νηρηίδες και άτακτοι Ερωτιδείς,
μεθυσμένοι από έξαψη και ολόγλυκο κρασί,
τρεκλίζοντας από το μεθύσι,
στα πέρατα του δυτικού ωκεανού τη δύση.
Μέχρι εκεί στην νήσο των Μακάρων,
εκεί που δροσίζονται από τις αύρες του νερού,
άρματα των ενάλιων Θεών,
με τη Λαομέδεια, τη Μελίτη, τη Φέρουσα και την Κυμώ να τραγουδούν.
Με θέλγητρα του έρωτα να υφαίνουν,
στημόνι και υφάδι να παραγγέλνουν,
λινάρι και αδράχτι,
σφονδύλι και κλωστή.
Πηλός και χώμα να πλάθουν,
λάσπη και ζωή.
Και από το γαλάζιο,
πάνω στο αιθέριο η ψυχή.
Αναμάρτητη αυτή από την περιπλάνησή της,
μέσα στα βαθειά Τάρταρα φυλακισμένοι να σκούζουν οι κακοί.
Μπλε μαντήλι θα δέσω στο χέρι,
πάνω στο γαλάζιο αφρό,
η καρδιά να τραγουδάει,
σε κάθε θαλασσινό παφλασμό.
Καράβια να διασχίζουν τον ωκεανό.
Χείλη γλυκά από το κρασί,
του έρωτα δίχτυα,
αρμύρα αποπλανητική.
Κορμιά και αγέρας,
προσμονή και φιλί.
Αγάπη, ούριο ταξίδι στην ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου