Το Φθινόπωρο έχει όλη τη γλύκα του μελωμένου σύκου, του μοσχάτου σταφυλιού και το κόκκινο χρώμα του ροδιού. Το Φθινόπωρο αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία από έρωτες που ευλογηθήκαμε να ζήσουμε ντάλα κατακαλόκαιρο σε μια παραλία στις Κυκλάδες. Είτε από έρωτες του μυαλού τις άγρυπνες νύχτες περιμένοντας μέχρι το πρωί παρέα με τα τζιτζίκια ένα μήνυμα που δεν ήρθε. Στην υγειά της γλύκας που αφήνει ο έρωτας, με όποιο πρόσωπο κι αν έρχεται. Κυρίως στην υγειά των όμορφων ανθρώπων που η καλή μας Μοίρα έφερε στον δρόμο μας, εκείνων που κανονικά θα πρέπει να «χορηγούνται με συνταγή γιατρού» για πολλές ασθένειες, κυρίως αυτές της ψυχής και της καρδιάς.
Το Φθινόπωρο μας θυμίζει ξανά τα απρόβλεπτα και τις αντιφάσεις μας. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα και είσαι στην κορυφή, βρίσκεσαι στον πάτο χωρίς ελπίδα. Εκεί που κάνεις σχέδια, τα χάνεις όλα. Και αντίστροφα, όταν είσαι στο τέλος, ξεκινά μια νέα αρχή ή και πολλές καινούριες αρχές και τότε η ζωή σου κλείνει το μάτι με νάζι και σου δείχνει τις εξόδους κινδύνου. Το «όλα ή τίποτα…και το πάντα…και το ποτέ» δεν παίζουν, όλα είναι απολύτως σχετικά και αναστρέψιμα και δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα σαν εντολή γραμμένη πάνω σε πλάκα του Μωυσή. Σκέψεις που μπορούν να στείλουν στον Ψυχίατρο και τον ίδιο τον Θεό στις αρχές του Φθινοπώρου!
Νέα εποχή, νέα ξεκινήματα, νέες ιδέες και όνειρα, αλλά πάντα η ίδια λαχτάρα για ζωή και η ίδια αγωνία, όπως το παιδί που πάει στην πρώτη Δημοτικού. Τι θα μας φέρει η ζωή παρακάτω; Το ίδιο μοτίβο, κρατάει χρόνια η κολόνια, όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν στην πιο όμορφη και παράξενη πατρίδα. Εδώ που όλοι έχουν το αλάθητο, όλοι όμως. Κυρίως όσοι αποκτούν εξουσία, κάθε είδους εξουσία, ειδικά εκείνοι που σύρθηκαν και σκαρφάλωσαν σε μια καρέκλα και τώρα η εξουσία που πήραν λειτουργεί σαν καθρέφτης παραμορφωτικός και μεγεθυντικός: τους δείχνει πιο ψηλούς, πιο δυνατούς και πιο ωραίους από ό,τι πραγματικά είναι. «Σιγά και τι έγινε;… Όλο και κάτι θα συμβεί και θα τη βγάλουμε καθαρή». Και αυτό «το κάτι» είναι ο κόμπος στον λαιμό και η κακιά μας προίκα και ο κακός μας ο καιρός.
Θυμώνεις με όλους και με τον εαυτό σου, αλλά αμέσως μαλακώνεις, όταν ένα πρωί του Σεπτέμβρη σου δίνει ο γείτονας σύκα, κρασί που έφτιαξε ο ίδιος ή ένα νόστιμο φαγάκι λες και σου τα χρωστούσε! Οι αντιφάσεις που λέγαμε. Άνθρωποι με ψυχή και μπέσα και φιλότιμο, που σε καμιά άλλη γωνιά του κόσμου δε θα βρούμε. Ο χειμώνας είναι λίγο πιο κάτω και όσο κι αν η καλοκαιρινή τρελή εκδοχή μας είναι πιο γοητευτική, η ανθρώπινη και πιο ήρεμη μπορεί τελικά να μας ταιριάζει καλύτερα.
Το μυαλό κάνει περίεργες στροφές και πάει στους φίλους που χάσαμε την περασμένη χρονιά και τα μάτια θολώνουν και τα δάχτυλα γράφουν ό,τι θέλουν και το μυαλό πονάει… Γιατί στο σχολείο δε μας έμαθαν ότι το πιο δύσκολο ρήμα είναι το «φοβάμαι;». Μια μικρή στιγμή είναι ικανή να σε εξαϋλώσει….Άντε να το πεις με λέξεις αυτό!
Τρελοί και εγωιστές λες και είμαστε αθάνατοι!
Ωραίο αεράκι για να ανοίξω πανιά…ή για να απλώσω μπουγάδα; Ναι, είμαι από ύλη και έχω αδυναμίες και κάνω τραγικά λάθη και γίνομαι ρεζίλι...Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε:
Κάπου στα φοιτητικά μου χρόνια μου άρεσε ένας συμφοιτητής, μην τα πολυλογώ, δεν ήξερα τίποτα γι’αυτόν,ούτε καν όνομα. Φαίνεται ότι με θεώρησα πολύ έξυπνη, σκέφτηκα να τον κατασκοπεύσω, βρίσκω πού μένει, βρίσκω το γραμματοκιβώτιό του, βάζω το χέρι μέσα να πάρω την αλληλογραφία, μη τα πολυλογώ, το χέρι σφήνωσε, ήταν αδύνατο να βγει, κόντεψα να το κόψω από τον καρπό, ήρθε κόσμος, ο διαχειριστής και μετά από λίγο και ο συμφοιτητής που μας κοίταζε με μάτια γουρλωμένα. Ούτε ξέρω τι είπα, ούτε πώς έφυγα, ούτε αν τον ξαναείδα, προφανώς μέχρι το πτυχίο θα κρυβόμουν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στο γραμματοκιβώτιο δίπλα υπάρχει επιτύμβια στήλη αφιερωμένη σε μένα, που γράφει “Ενθάδε κείται...”.
Πέφτω, λοιπόν, και μετά τινάζω το τσουλούφι μου και στέκομαι στα πόδια μου μέχρι να ξαναπέσω. Δεν έχω μαγικό ραβδί, ούτε μυστικό ξόρκι , ούτε ξεκινώ με επιφυλάξεις να πλησιάζω τους άλλους.
Όταν ήμουν μικρή άκουγα κοχύλια και είχα την απορία αν με ακούνε κι αυτά.
Αγαπώ πολύ τους στραπατσαρισμένους ανθρώπους και εκείνους που όσο μεγαλώνουν ομορφαίνουν παράξενα, πράγμα που λέει πολλά για την ψυχούλα που κουβαλάνε. Ζ.Χ.
Πέρα από την ουσία του περιεχομένου που μου άρεσε πολύ, με γοήτευσε το ύφος και η γλώσσα και ο τρόπος εν γένει που λες όσα λες... και μου θύμισε έντονα τον τρόπο του Οδυσσέα Ελύτη στα "ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΆ"
ΑπάντησηΔιαγραφή