Ο Τόμαρος είναι βουνό του Νομού Ιωαννίνων με υψηλότερη κορυφή τον Πεντόλακο, ο οποίος έχει υψόμετρο 1.974 μέτρα. Αποτελεί τη νότια απόληξη μιας οροσειράς που ξεκινά από τα ελληνο-αλβανικά σύνορα και κινείται με κατεύθυνση από ΒΔ προς ΝΑ, δεσπόζοντας σχεδόν νότια τα Ιωάννινα. Η οροσειρά αυτή περιλαμβάνει επίσης τα όρη Μακρύκαμπος, Κασιδιάρης και Κούρεντα.
Ο Τόμαρος βρίσκεται νοτιοδυτικά της πόλης των Ιωαννίνων. Περικλείεται στα ανατολικά από τα Αθαμανικά Όρη και στα δυτικά από τα Όρη Σουλίου. Βόρεια καταλήγει στο οροπέδιο των Ιωαννίνων. Στις βόρειες βραχώδεις και απότομες πλαγιές του, βρίσκεται το αρχαίο μαντείο της Δωδώνης.
Από τον Τόμαρο πηγάζουν ο Αχέρων ποταμός και ο Λούρος.
Η παλαιότερη ονομασία του όρους αυτού ήταν Ολύτσικας (ο, ή η Ολύτσικα).
( η φωτο είναι μέσα από το πούλμαν.)
Τα κάτασπρα Τζουμέρκα από τα προάστια των Ιωαννίνων και μέσα από το πούλμαν.........Ο Λάκμος (ή Περιστέρι) αποτελεί τμήμα της οροσειράς της νότιας Πίνδου και βρίσκεται στα όρια των νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων.
Ενώνεται με το Δοκίμι μέσω του αυχένα Μάντρα Χότζα και με την Κακαρδίτσα μέσω του αυχένα Μπάρος. Υψηλότερη κορυφή του είναι η Τσουκαρέλα (2.295 μ).Το δυτικό τμήμα του Λάκμου ανήκει στη λεκάνη απορροής του ποταμού Αράχθου, ενώ το ανατολικό τμήμα ανήκει στη λεκάνη απορροής του ποταμού Αχελώου. Η σημαντικότερη πηγή του Αχελώου βρίσκεται στη θέση Βερλίγκα (στα βλάχικα σημαίνει μαίανδρος) του Λάκμου σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων.
Στο μπαλκόνι του Θεογέφυρου γεμάτο από το φθινόπωρο που πέρασε!!
«Θεογέφυρο». Λίγο μετά τη Ζίτσα, ο ποταμός Καλαμάς έκανε το θαύμα του, σκαλίζοντας με τα άγρια νερά του το μεγάλο βράχο. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό...
Το «Θεογέφυρο» είναι ένα τοξωτό πέτρινο γεφύρι με πλάτος 3 με 4 μέτρα και ύψος 20 μέτρα, που αποτελεί μοναδικό δημιούργημα της φύσης. Από κάτω του ρέει ο ορμητικός Καλαμάς, ο μεγαλύτερος ποταμός της Ηπείρου με μήκος 115 χιλιόμετρα.
Πραγματικά πανέμορφο το τοπίο το χαρήκαμε πάνω από την ώρα που μας είχε ορισθεί!!...Κρίμα που φτάσαμε αργά και ο ήλιος έπεφτε πίσω από τα βουνά!
Χαράδρες, καταρράκτες και βράχοι συμπληρώνουν την εικόνα του άγριου τοπίου.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, κάποια γυναίκα άφησε το νεογέννητο παιδί της και διέσχισε το ποτάμι, μέσω ξύλινης γέφυρας για να επισκεφτεί κοντινό μοναστήρι. Τότε, ξέσπασε καταιγίδα, ο ποταμός φούσκωσε και παρέσυρε την ξύλινη γέφυρα. Η γυναίκα παρακάλεσε τον Θεό να τη βοηθήσει να επιστρέψει εγκαίρως στο παιδί της για να το ταΐσει. Ξαφνικά, τα νερά υποχώρησαν και σχηματίστηκε γεφύρι, το οποίο ονομάστηκε από τους ντόπιους «γεφύρι του Θεού».
Ο Θύαμις ή Θύαμης ή Καλαμάς είναι ο μεγαλύτερος (σε μήκος) ποταμός της Ηπείρου και ο έβδομος μεγαλύτερος της Ελλάδας. Θύαμις είναι το αρχαίο όνομά του, ενώ Καλαμάς αποκαλούνταν στο παρελθόν ο μεγαλύτερος παραπόταμός του, αλλά με το πέρασμα του χρόνου οι δύο ονομασίες ταυτίστηκαν.
Κατά τη διαδρομή του ο ποταμός σχηματίζει σε πολλά σημεία μικρούς καταρράκτες. Ο εντυπωσιακότερος από αυτούς έδωσε το όνομά του στο χωριό Καταρράκτης. Επίσης κοντά στο χωριό Λίθινο, ο Θύαμις περνά μέσα από έναν τεράστιο διαβρωμένο βράχο, ο οποίος έχει λάβει το σχήμα τοξωτής γέφυρας. Το φυσικό αυτό φαινόμενο ονομάζεται «Θεογέφυρο».
Το συνολικό μήκος του Θυάμιδος είναι 115 χιλιόμετρα.Οι πηγές του βρίσκονται στο όρος Δούσκο, κοντά στα σύνορα του νομού Ιωαννίνων με την Αλβανία. Η λεκάνη απορροής του έχει έκταση 1.800 χμ², περιλαμβάνει πλήθος παραποτάμων και πηγών και σχεδόν ολόκληρη (99%) ανήκει σε ελληνικό έδαφος.
Ο Θύαμις αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες παράδειγμα υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος εξ αιτίας της αλόγιστης ανθρώπινης δραστηριότητας (γεωργοκτηνοτροφική δραστηριότητα, αστικά και βιομηχανικά λύματα, έλλειψη διαχειριστικού σχεδίου και συντονισμού των αρμόδιων φορέων). Η μεγαλύτερη εστία ρύπανσης είναι η «τάφρος Λαψίστας» που οδηγεί τα λύματα της πόλης και της βιομηχανικής ζώνης των Ιωαννίνων στον ποταμό - σε μέτρηση που έγινε το Σεπτέμβριο του 2008 από μη κυβερνητική οργάνωση, η ρύπανση στα ύδατα που μετέφερε η τάφρος ήταν τόσο υψηλή, που τα ειδικά μηχανήματα αδυνατούσαν να την μετρήσουν.
Το όρος Νεμέρτσικα (ή Δούσκος) βρίσκεται στα όρια μεταξύ του Ελληνικού και του Αλβανικού κράτους, είναι χωρισμένο στα δυο με τη ψηλότερη κορυφή του το Στρακαβέτσι ή Παπίγκι (υψόμετρο 2486 μ.) να βρίσκεται στην Αλβανική μεριά.
Στο ελληνικό έδαφος βρίσκεται η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού που το ύψος της αγγίζει τα 2200 μέτρα περίπου (υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για το αν είναι 2198 ή 2209 μέτρα).
8.30 το πρωί.........Η Κόνιτσα (ή Κόνιτα στα βλάχικα) είναι κωμόπολη του νομού Ιωαννίνων και έδρα του Δήμου Κόνιτσας της Ηπείρου 64 χιλιόμετρα βόρεια των Ιωαννίνων, κοντά στα αλβανικά σύνορα. Κείται αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού Τραπεζίτσα, της οροσειράς της Πίνδου, με θέα την πεδιάδα της Κόνιτσας όπου ο ποταμός Αώος συναντιέται με τον ποταμό Βοϊδομάτη και τον Σαραντάπορο. Ο κάμπος καλλιεργείται συστηματικά από ντόπιους αγρότες. Η Κόνιτσα είναι περιφερειακό κέντρο για πολλά μικρά χωριά της Πίνδου, ενώ διαθέτει αγορά, σχολεία και ένα κέντρο υγείας. Αποτελεί καλό σημείο αφετηρίας για τους τουρίστες που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα βουνά της Πίνδου, ή που θέλουν να κάνουν δραστηριότητες βουνού
Γεφύρι της Κόνιτσας
Στην νοτιοδυτική άκρη της πόλης, ακριβώς στην είσοδο της χαράδρας του Αώου, βρίσκεται το μεγάλο μονότοξο γεφύρι της Κόνιτσας, το οποίο κτίστηκε το 1870- 71 από συνεργείο 50 μαστόρων με επικεφαλής τον πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο από την Πυρσόγιαννη.
Το γεφύρι χτίστηκε με δωρεές των κατοίκων της πόλης και κυρίως του Γιαννιώτη Ιωάννη Λούλη, ο οποίες διέθεσε περίπου τα μισά από τα 120.000 γρόσια που κόστισε η κατασκευή του.
Στην ίδια θέση είχε κατασκευαστεί παλιότερα, το 1823, ένα ξύλινο γεφύρι, το οποίο όμως δεν άντεξε την ορμή του ποταμού και καταστράφηκε πολύ σύντομα.
Το σημερινό πέτρινο γεφύρι έχει διαστάσεις 36 μέτρα άνοιγμα και 20 μέτρα ύψος ενώ κάτω από την καμάρα του διακρίνεται η μικρή καμπάνα που σήμαινε για να προειδοποιήσει τους περαστικούς να μην διαβούν το γεφύρι όταν φυσούσε δυνατός άνεμος από το εσωτερικό της χαράδρας, οπότε και υπήρχε κίνδυνος να παρασυρθούν και να πέσουν. ....προσέξτε το καμπανάκι που κρέμεται κάτω από το γεφύρι
Είναι από τις πιό ορεινές περιοχές της Ελλάδας καθώς στα όρια του δήμου βρίσκονται η δεύτερη και η τρίτη ψηλότερη κορυφή της χώρας. Στα ανατολικά υψώνεται ο ορεινός όγκος του Σμόλικα (2.631)και της Βασιλίτσας (2.249). Στα νότια η Τύμφη (2.500) χωρίζει το δήμο από αυτόν του Ζαγορίου και το Δούσκο (2.198) με τον δήμο Πωγωνίου ενώ στα βόρεια κυριαρχεί ο Γράμμος (2.521), η τρίτη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας που αποτελεί και το σύνορο μεταξύ της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Αλβανίας.
Αν και δεν παραδίδεται άμεσα από τις πηγές, πιστεύεται ότι η πρώτη κατάληψη της περιοχής από τους Τούρκους έγινε στα τέλη του 14ου αιώνα, ενώ η οριστική της μαζί με των Ιωαννίνων το 1430 ή και λίγο νωρίτερα. Οι Οθωμανοί εκτιμώντας τη γεωστρατηγική θέση της δημιουργούν τον καζά(επαρχία) της Κόνιτσας και έδρα υποδιοικητή (Μουσελίμη}, που περιελάμβανε όλη την ευρύτερη περιοχή, υπαγόμενη στο Σαντζάκιο των Ιωαννίνων. Γύρω στα 1500 πάνω στα ερείπια χριστιανικού ναού ο Βαγιαζίτ Β΄ έκτισε τζαμί και το 1536 ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α' ο Μεγαλοπρεπής έκτισε άλλο που σώζεται ακόμα δίπλα από τη γέφυρα του Αώου. Η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία του Αλή πασά Τεπελενλή στα τέλη του 18ου αιώνα, επιβάλλει ηρεμία στην επαρχία και ευνοεί την περαιτέρω ανάπτυξη της Κόνιτσας καθώς είναι ο τόπος καταγωγής της μητέρας του. Στην Άνω Κόνιτσα σώζεται ερειπωμένο το αρχοντικό, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα του Χάμκω, κόρη του Ζεϊνέλ-Μπέη.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο μόνιμος πληθυσμός του Δήμου Κόνιτσας ανέρχεται στους 6.362 κατοίκους, με πυκνότητα μόλις 6,69 κατοίκους ανά τ.χλμ. Είναι ο πέμπτος πιο αραιοκατοικημένος δήμος της ηπειρωτικής Ελλάδας (χωρίς τα νησιά) μετά τους δήμους Παρανεστίου,Νεστορίου, Πρεσπών και Ζαγορίου.
Ο πληθυσμός του δήμου μειώνεται συνεχώς μεταπολεμικά, λόγω της μετανάστευσης. Μόνο η κωμόπολη της Κόνιτσας και τα χωριά του κάμπου διατηρούν τον πληθυσμό τους. Στον παρακάτω πίνακα περιέχονται στοιχεία για την ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού του σημερινού Δήμου που ταυτίζεται με την επαρχία Κόνιτσας. Οι απογραφές μέχρι και το 1981 αναφέρονται σε πραγματικό πληθυσμό, ενώ από το 1991 κι έπειτα σε μόνιμο.
Το σπίτι του Χουσεϊν Σίσκο........Η μουσουλμανική οικογένεια Σίσκο ήταν από τις επιφανέστερες της Κόνιτσας και πιθανόν καταγόταν από εξισλαμισμένους χριστιανούς. Μέλη της οικογένειας αυτής κατείχαν υψηλές θέσεις στην Πύλη κατά την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το αρχοντικό τους βρίσκεται στην Επάνω Κόνιτσα και κτίστηκε το 1845. Πρόκειται για το μεγαλύτερο διατηρητέο κτίριο της Κόνιτσας, που σώζεται σήμερα και διαθέτει ψηλό τετράγωνο πύργο, την ονομαζόμενη «κούλια», για προστασία στην ανατολική πλευρά.
Όλοι οι κύριοι χώροι έφεραν περίτεχνη ξυλόγλυπτη διακόσμηση, που φιλοτέχνησαν ξυλογλύπτες της περιοχής, ελάχιστα δείγματα της οποίας σώζονται σήμερα σε χώρους εκτός του κτιρίου.
Το κυρίως κτίριο περιτρυγιριζόταν από πανύψυλα τείχη και η επικοινωνία γινόταν από περίτεχα διακοσημένες θολωτές εισόδους.
Το κτίριο λειτούργησε στα τέλη του περασμένου αιώνα σαν γυμνάσιο και στη συνέχεια αφέθηκε στην εγκατάλειψη με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές φθορές, οι οποίες πολλαπλασιάστηκαν στη συνέχεια με το σεισμό του 1996.
Πρόκειται για σύνθετο συγκρότημα κτιρίων του 18ου και 19ου αιώνα, ελάχιστα από τα οποία σώζονται σήμερα και τα οποία αποτελούσαν το σεράϊ του Ζεϊνέλ Μπέη, παππού του Αλή Πασά από την πλευρά της μητέρας του, τη Χάμκω.
Το αρχοντικό της Χάμκως...Τα κτίρια περιέβαλε ψηλός περίβολος με πολεμίστρες και μυστικές εισόδους. Η φρουριακή δομή του οικιστικού συγκροτήματος και η επιβλητική κατασκευή των κτιρίων φανέρωνε τον πλούτο και τη δύναμη της ισχυρής αυτής οικογένειας που ήταν η επιφανέστερη των μουσουλμάνων της Κόνιτσας με μεγάλη περιουσία στην περιοχή και τσιφλίκια στη Θεσσαλία.
Το αρχοντικό της Χάμκως....Σήμερα ο επισκέπτης στην Επάνω Κόνιτσα, από τα μεγαλεία του παρελθόντος, θα δει μόνο την επιβλητική τοξωτή είσοδο, τον υπερηψωμένο πύργο (κούλια) και κάποια βοηθητικά κτίρια, καθώς και τμήματα από τον πανύψηλο περίβολο του συγκροτήματος.
Η τοπική οικονομία βασιζόταν παραδοσιακά στην αγροτική παραγωγή του κάμπου της Κόνιτσας, στην νομαδική κτηνοτροφία των ορεινών χωριών και την υλοτομία. Επίσης, στις κατασκευές λόγω της φήμης των ντόπιων μαστόρων της πέτρας, αγιογράφων και ξυλογλυπτών που ήταν διάσημοι σε όλα τα Βαλκάνια. Σήμερα ο πρωτογενής τομέας ακολουθεί φθίνουσα πορεία και ο τομέας του τουρισμού αποτελεί το νέο ανερχόμενο δυναμικό κλάδο της περιοχής.
Ανάμεσα σ' αυτό το ακραία ορεινό ανάγλυφο έχουν δημιουργηθεί οι κοιλάδες του Αώου και των παραποτάμων του, Σαρανταπόρου και Βοϊδομάτη που ενώνονται δυτικά της Κόνιτσας σχηματίζοντας τον κάμπο της και συνεχίζουν στο έδαφος της Αλβανίας. Επίσης χαρακτηριστικές της υδρογραφίας του δήμου είναι και οι Δρακόλιμνες, αλπικές λίμνες απομεινάρια της παγετωνικής περιόδου.
Η μόνη αξιόλογη πεδινή έκταση του δήμου είναι ο κάμπος της Κόνιτσας σε μέσο υψόμετρο 400 περίπου μέτρων και συνολική έκταση 23.000 στρεμμάτων, μόλις το 2,4% της επιφάνειας του δήμου.
Λένε πως η Κόνιτσα είναι ένα μέρος που όποιος το επισκέπτεται, πάντα επιστρέφει... Είναι το γεφύρι της, τα αιωνόβια πλατάνια της και οι φιλόξενοι κάτοικοι. Είναι τα βουνά που την περιτριγυρίζουν και ο Αώος, το ποτάμι που «ξαπλώνει» στην άκρη της. Ο λόγος για την Κόνιτσα, μια κωμόπολη στα 600 μέτρα υψόμετρο, 64 χιλιόμετρα βόρεια των Ιωαννίνων. Η Κόνιτσα λέγεται ότι πήρε το όνομα της από τα άλογα και σημαίνει «αλογότοπος» καθώς η ρίζα της προέρχεται από τη σλαβική ονομασία «κόνι», που σημαίνει «άλογο».
Η Κόνιτσα βρίσκεται «ξαπλωμένη» στη πλαγιά του όρους Τραπεζίτσα και ο επισκέπτης μπορεί να χαλαρώσει ατενίζοντας την πεδιάδα της. Κάπου εκεί συναντιέται ο ποταμός Αώος με τον Βοϊδομάτη και τον Σαραντάπορο. Μπορεί επίσης να θαυμάσει την κορυφή Γκαμήλα που προκαλεί δέος.
Εκεί που οι πρόποδες του όρους Νεμέρτσικα συναντούν τον Αώο ποταμό, κοντά στη συμβολή του με το Σαραντάπορο, βρίσκεται η μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μολυβδοσκέπαστης. Το όνομα της Μονής προέρχεται από τις μολύβδινες πλάκες που, αντί για κεραμίδια ή πέτρινες πλάκες, σκέπαζαν το καθολικό της παλιότερα.
Το μοναστήρι, κατά την παράδοση, ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Κων/νο Πωγωνάτο, καθώς επέστρεφε από την εκστρατεία του στη Σικελία (671–672 μ.Χ) και αργότερα ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο (1328– 341 μ.Χ.). Στα μετέπειτα χρόνια ανακαινίστηκε από κατοίκους της Πωγωνιανής, οι οποίοι και αγιογράφησαν το καθολικό της, το 1522.
Η μονή υπήρξε έδρα της αρχιεπισκοπής Πωγωνιανής από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα. Από τον 14ο αιώνα λειτουργούσε σχολή χειρογράφων στην οποία ιεροδιδάσκαλοι δίδασκαν χειρογραφία σε μοναχούς και λαϊκούς. Πολλοί λόγιοι και συγγραφείς της εποχής αποφοίτησαν από τη συγκεκριμένη σχολή. Τον Ιούλιο του 1943 η μονή βομβαρδίστηκε από τους Ναζί, κάηκαν τα κελιά και η τραπεζαρία και λεηλατήθηκε το καθολικό της.
Το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας στηρίζεται πάνω σε υπολείμματα παλιότερου μαρμάρινου τέμπλου. Η μονή, σήμερα, είναι ενεργό ανδρικό μοναστήρι και γιορτάζει κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο. Προηγείται αγρυπνία από το βράδυ στις 14 Αυγούστου και ακολουθεί λειτουργία τα ξημερώματα.
Στην αυλή του Μοναστηριού, πίσω από το Ιερό υπάρχει ο τάφος του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού. Στην οροφή του καθολικού επανατοποθετήθηκαν πρόσφατα μολύβδινες πλάκες και έτσι το μοναστήρι δίκαια συνεχίζει να φέρει τον τίτλο «Μολυβδοσκέπαστη».
Το σημερινό μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης διατηρεί τη φρουριακή του όψη, έχει ανακαινισμένα κελιά, δύο καμπαναριά και ωραίο κήπο. Το καθολικό της είναι βυζαντινού ρυθμού, με ψηλό τρούλο και καλοδιατηρημένες αγιογραφίες του 13ου – 18ου αιώνα, ενώ στη δυτική πλευρά του νάρθηκα υπάρχουν τοιχογραφίες, που απεικονίζουν τον Κωνσταντίνο Πωγωνάτο και τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο.
Ενα από τα πανέμορφα Μαστοροχώρια είναι και η Πυρσόγιαννη που δυστυχώς την επισκευτήκαμε το βράδυ λόγω φορτωμένου προγράμματος!!...εδώ η βρύση η πέτρινη,η μοναδικής ομορφιάς και τέχνης των μαστόρων της πέτρας που έχτισαν όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο καθώς λέει ο θρύλος!
Στο καφενεδάκι της Πυρσόγιαννης όπου χαρήκαμε χειροποίητα γλυκά κουταλιού και μια υπέροχη καρυδόπιτα!..ήπιαμε τσάι του Βίκου και ελληνικό καφέ πραγματικά υπέροχο!!Εξω κρύο.....
Η Πυρσόγιαννη αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χωριά της επαρχίας Κονίτσης. Η διασταύρωση για το χωριό και σήμερα Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Μαστοροχωρίων βρίσκεται στον επαρχικό δρόμο Ιωαννίνων-Κοζάνης στο 27ο χιλιόμετρο μετά την Κόνιτσα.
"Η αδελφότητα των Πυρσογιαννιτών" είναι το καμάρι των κατοίκων της δεδομένου ότι έχει επιδείξει και συνεχίζει να επιδεικνύει σημαντικό έργο. Στολίδι του χωριού είναι ο Άι-Γιώργης , μια επιβλητική πέτρινη εκκλησία με εντυπωσιακό καμπαναριό. Επίσης το νεοϊδρυθέν Μουσείο των Μαστόρων της Πέτρας που στεγάζεται στο ισόγειο του Σχολείου της Πυρσόγιαννης και συγκεντρώνει σημαντικά εκθέματα και αρχεία από την ζωή των μαστόρων.
Αποτελεί την έδρα του Δήμου Μαστοροχωρίων, την έδρα του Πολυδύναμου Αστυνομικού Τμήματος της περιοχής (κυρίως για φύλαξη των συνόρων) και διαθέτει τις βασικές υποδομές εστίασης και φιλοξενίας τουριστών. Τόπος αναφοράς του χωριού είναι και το Ξενοδοχείο της Πυρσόγιαννης που χτίστηκε με δαπάνες των ίδιων των Πυρσογιαννιτών.......δύσκολη η φωτογράφιση ...με γάντια το βράδυ!
Φεύγοντας πρωί πρωί ......Πάμε Μαστοροχώρια σήμερα..... κοιτάζοντας την κοιλάδα του Αώου σκεπασμένη με την πρωινή πάχνη .....η φώτο είναι μέσα από το πούλμαν..
Πέτρινο Γεφύρι Κόκκορου
Είναι ίσως το καλύτερα διατηρημένο γεφύρι στη περιοχή του Ζαγορίου.
Βρίσκεται πάνω στον οδικό άξονα Ιωαννίνων – Κήπων, λίγο πριν τη διασταύρωση των χωριών Κήπων και Κουκούλι σε απόσταση 35 περίπου χιλιομέτρων από τα Γιάννινα και αποτελεί ένα από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στο Ζαγόρι. Έχει μήκος 23.50 μέτρα και το ύψος του φτάνει τα 13 μέτρα.
Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για το πότε ακριβώς κτίσθηκε το γεφύρι και ποιος ήταν αυτός που έδωσε τα χρήματα.
Η πρώτη θέλει το γεφύρι να κατασκευάστηκε το 1750 (ή το 1752) με δαπάνη του προεστού Νούτσου Κοντοδήμου από το Βραδέτο, ενώ μια δεύτερη εκδοχή είναι αυτή του Ιωάννη Λαμπρίδη, που γράφει ότι το γεφύρι κτίστηκε το 1768 χάρη σε δωρεά του Νούτσου Καραμεσίνη από το Καπέσοβο. Στο αριστερό πόδι του γεφυριού υπάρχει ακόμη και σήμερα εντοιχισμένη μια παλιά πέτρινη πλάκα, σπασμένη εδώ και πολλά χρόνια από σφαίρα.
Σύμφωνα με τον Κουκουλιώτη δάσκαλο Κώστα Λαζαρίδη, παλιότερα αναγραφόταν εκεί ως χρονολογία κτίσεως του γεφυριού το 1752.
Έτσι το πλέον πιθανό είναι το γεφύρι να κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα από τον Νούτσο Κοντοδήμο και λίγα χρόνια αργότερα να ανακατασκευάστηκε από τον Καπεσοβίτη προεστό.
Αργότερα συντηρήθηκε και από τον γιο του, Αλέξη Νούτσο, που φρόντιζε ώστε να γίνεται ομαλά η επικοινωνία των χωριών του κεντρικού Ζαγορίου με τα Γιάννινα.
Το 1910 το γεφύρι υπέστη σοβαρές ζημιές.
Τότε με την οικονομική ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων, του Τουρκικού δημοσίου αλλά και ενός μυλωνά από το Κουκούλι που είχε την επιχείρηση του εκεί, του Γρηγόρη Κόκορου το γεφύρι ξανά επισκευάστηκε.
Από τότε φέρει το όνομα του Κόκορου, που για αρκετά χρόνια συνέχισε να το φροντίζει ώστε να βρίσκεται πάντα σε καλή κατάσταση.
Ιδιαίτερη προσοχή έδωσε στα καλντερίμια που υπήρχαν από τη μια και την άλλη πλευρά του γεφυριού, για να βρίσκονται πάντα σε καλή κατάσταση και να διευκολύνεται έτσι η διέλευση των φορτωμένων ζώων.
Ιδιαίτερη προσοχή έδωσε στα καλντερίμια που υπήρχαν από τη μια και την άλλη πλευρά του γεφυριού, για να βρίσκονται πάντα σε καλή κατάσταση και να διευκολύνεται έτσι η διέλευση των φορτωμένων ζώων.
Το 1940 μετά την κήρυξη του πολέμου, δίπλα στο γεφύρι στήθηκε μια ξύλινη γέφυρα για να μπορούν ευκολότερα να μεταφερθούν πολεμοφόδια και τρόφιμα στον σταθμό που υπήρχε στο Καπέσοβο.
Από εκεί οι γυναίκες της περιοχής φορτωνόταν και μετέφεραν τα υλικά στο Βρυσοχώρι όπου ο Ελληνικό στρατός προσπαθούσε να αναχαιτίσει και τελικά τα κατάφερε, τους Ιταλούς εισβολείς.
Η ξύλινη κατασκευή έμεινε όρθια από τις αρχές του Νοέμβρη του 1940 ως τις 12 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς όταν και παρασύρθηκε από τα φουσκωμένα νερά του ποταμού.
Τελευταία φορά το γεφύρι επισκευάστηκε το 1960 από την «Ένωση Ζαγορισίων Αθηνών», η οποία τοποθέτησε στο γεφύρι και μια σχετική πλάκα
Ενα προς ένα, και τα 46 Ζαγοροχώρια είναι υπέροχα. Ανάμεσά τους οι Κήποι, χτισμένοι σε υψόμετρο 800 μ., που πήραν το όνομά τους από τους κήπους με τα οπωροφόρα και τα λουλούδια των παραδοσιακών σπιτιών. Για το πότισμά τους φροντίζει o Μπαγιώτικος (παραπόταμος του Βίκου), που περνάει μέσα από το χωριό. Οι Κήποι βρίσκονται στην καρδιά του Κεντρικού Ζαγορίου, εκεί όπου συναντιούνται τα όρη Μιτσικέλι και Τύμφη της βόρειας Πίνδου, σε απόσταση 39 χλμ. από τα Ιωάννινα. —
Το χωριό των περίπου 70 κατοίκων έχει πέτρινες βρύσες και καλντερίμια, ένα ψηλό καμπαναριό με ρολόι στο προαύλιο του ναού του Αγίου Νικολάου, καθώς και το λαογραφικό μουσείο «Αγάπιος Τόλης» (προσωρινό τηλ. 26533-60300), με οικιακά αντικείμενα, παραδοσιακές φορεσιές και πλήθος άλλων λαογραφικών εκθεμάτων – αναμένεται να επαναλειτουργήσει σύντομα.
Αν και ανήκει στη κοινότητα του Κουκουλίου, το «Καλογερικό γεφύρι» ή «γεφύρι του Πλακίδα» όπως αλλιώς ονομάζεται, βρίσκεται λίγα μέτρα πριν την είσοδο του χωριού Κήποι Ζαγορίου.
Πρόκειται για ένα τρίτοξο πέτρινο γεφύρι, με μήκος περίπου 55 μέτρων και πλάτος καταστρώματος μεγαλύτερο των 3 μέτρων, ενώ στα πλάγια αντί για στηθαίο φέρει αραιές αρκάδες.
Είναι ένα από τα γνωστότερα πέτρινα γεφύρια του Ζαγορίου, ένα θαυμάσιο δείγμα της υψηλής λαϊκής τεχνικής και αισθητικής της τότε εποχής.
Κτίστηκε το 1814 και κόστισε 20.000 γρόσια τα οποία χορήγησε ο τότε Ηγούμενος της Μονής του Προφήτη Ηλία Βίτσας, Σεραφείμ.
Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία διατηρούσε στο σημείο αυτό υδρόμυλο μαζί με νεροτριβή και η κατασκευή του γεφυριού έγινε για να αντικαταστήσει το παλιότερο γεφύρι, ώστε να κάνει το πέρασμα πιο ασφαλές.
Το παλιό γεφύρι ήταν ξύλινο και είχε κατασκευαστεί στα μέσα του 18ου αιώνα από τον Νεγαδιώτη Ζώτο Ρούσση, που δαπάνησε για τον σκοπό αυτό 8.000 γρόσια.
Το καλογερικό γεφύρι που το αντικατέστησε, συντηρήθηκε και από τους Κουκουλιώτες αδελφούς Αλέξανδρο και Αντρέα Πλακίδα το 1866 (ή το 1863) και από τότε φέρει και το όνομα τους.
Οι βραχώδεις σχηματισμοί της περιοχής των Μαστοροχωρίων ενέπνευσε τον γλύπτη Βαρώτσο ώστε να κατασκευάσει τον δρομέα που βλέπουμε στην Αθήνα μπροστά από το Χίλτον.....
Το φαράγγι του Βίκου ,είναι ένα από τα πιο ξακουστά στην Ελλάδα. Βρίσκεται 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά των Ιωαννίνων και είναι το βαθύτερο φαράγγι παγκοσμίως, σύμφωνα με το Βιβλίο Guinness. Αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου, στην περιοχή του οποίου βρίσκει καταφύγιο μεγάλη ποικιλία σπάνιων ειδών χλωρίδας και πανίδας.
Το ιδιαίτερο πέτρωμα της Περιοχής του Βίκου και των Μαστοροχωρίων....Λίγο χιονάκι έχει απομείνει για να μας θυμίζει ότι ο χειμώνας είναι εδώ...ακόμα!
Το χτισμένο με πέτρες μπαλκόνι είναι πραγματικά στην άκρη του γκρεμού και η θέα του εντυπωσιακότερου, μεγαλύτερου και βαθύτερου φαραγγιού της Ευρώπης απλώνεται μπροστά σου. Οι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί που σχηματίστηκαν πριν από 37 με 150 εκατομμύρια χρόνια καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φαραγγιού που βρίσκεται σε υψόμετρο μεταξύ 550 και 1777 μέτρων και η μεγάλη ποικιλία και εναλλαγή διαφορετικών οικοσυστημάτων, μια πανδαισία χλωρίδας και πανίδας αποτελούν ένα από τα λίγα εναπομείναντα καταφύγια άγριας ζωής.
Μετά από μια πορεία 20 λεπτών περίπου σε ένα καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι η προσπάθεια σε αποζημιώνει. Το Φαράγγι του Βίκου είναι στα πόδια σου, η ηχώ της φωνή σου ακούγετε πολλές φορές στην απέραντη γαλήνη και στο μεγαλείο της φύσης.
Η ονομασία “Μπελόη” σημαίνει όμορφη θέα και αυτό είναι αλήθεια γιατί η θέα από αυτό το σημείο σου κόβει την ανάσα, όλο το μεγαλείο σε πανοραμική θέα το φαράγγι του Βίκου. Στο χωριό Βραδέτο οι ταμπέλες σε οδηγούν σε ένα χωματόδρομο μήκους ενός χιλιομέτρου και από εκεί ξεκινάει ένα μονοπάτι 1,5 χλμ. βατό με ομαλές κλήσεις και εύκολο στην πεζοπορία.
Το Βραδέτο είναι το ψηλότερο χωριό του Ζαγοριού στο νομό Ιωαννίνων. Υπάγεται στον δήμο Ζαγορίου και η πλατεία του βρίσκεται σε υψόμετρο 1340 μέτρα. Έως το 2010 αποτελούσε ομώνυμο δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Τύμφης και κατά την απογραφή του 2001 είχε 23 μόνιμους κατοίκους. Η διασταύρωση μετά το χωριό Καπέσοβο οδηγεί σε αυτό μετά από διαδρομή 9 χλμ. και δεν υπάρχει άλλη οδική σύνδεση με τα υπόλοιπα χωριά εκτός από τον δρόμο αυτό. Από το Βραδέτο ξεκινά η «σκάλα» (πετρόχτιστο μονοπάτι) που συνδέει το χωριό με το Καπέσοβο. Η διάρκεια της διαδρομής είναι περίπου 50 λεπτά.
Το Βραδέτο είναι ένας συγκροτημένος οικισμός από το 1616, όπως μαρτυρούν οι γραφές του αειμνήστου Ιωάννη Λαμπρίδη. Κάποιος συνοικισμός [Νούκα]από το εύρωστο την εποχή εκείνη Σκαμνέλι, μετεγκαταστάθηκε στην περιοχή αυτή της Τύμφης, ίσως λόγω της μορφολογίας του εδάφους που ευνοούσε την κτηνοτροφία. Αν και το υψόμετρό του το κάνει απόμακρο (1340 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας) ο νότιος προσανατολισμός του δεν επιτρέπει μεγάλες χιονοσκεπείς περιόδους, ενώ το «καθυστερημένο» καλοκαίρι επιτρέπει την βόσκηση ως αργά το Οκτώβριο.
83 Η κεντρική εκκλησία του Βραδέτου «Η γέννηση της Θεοτόκου» χτισμένη το 1799 από τον Νικόλαο Τσιγαρά εορτάζει κάθε 8 του Σεπτέμβρη και το τριήμερο πανηγύρι της είναι ονομαστό σε ολόκληρο το νομό Ιωαννίνων. Επίσης υπάρχουν οι εκκλησίες: Αγίου Γεωργίου με το κοιμητήριο, ο Προφήτης Ηλίας, ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Αθανάσιος πάνω από την Σκάλα
Οι κάτοικοί του αποτελούνταν από γηγενείς Ζαγορίσιους και μετά το 1930 εισήλθαν σε αυτό και οι Σαρακατσάνοι ή Σκηνίτες όπως τους αποκαλούσαν. Η μείξη ήταν «αναπόφευκτη» και έτσι Ζαγορίσιοι και Σαρακατσάνοι «συζούσαν», μεγάλωναν, τρέφονταν, στον ίδιο τόπο. Πολλές τοποθεσίες στο Βραδέτο ειδικότερα στην γεωγραφική περιφέρεια αυτού αναφέρονται για την όμορφη όψη τους και έχουν κάνει γνωστό το Βραδέτο σε όλη την υφήλιο.
Την πρωτοκαθεδρία σε επισκεψιμότητα έχει η περίτεχνη Σκάλα του Βραδέτου. Το ονομαστό καλντερίμι στην βόρεια πλευρά της Μεζαριάς που χωρίζει το Βραδέτο από το Καπέσοβο. Μια πέτρινη κατασκευή με χρήση της «αυτόχθονης» πέτρας που ξακουστοί μαστόροι έχτισαν και συνέδεσαν τα δύο χωριά! Αποτελούσε την είσοδο και την έξοδο από το Βραδέτο μιας και ο σημερινός δρόμος ανοίχθηκε την δεκαετία του 1970 μετά από πιέσεις κάποιου υψηλά βαθμοφόρου για την εποχή εκείνη στρατιωτικού από το Βραδέτο.
Τεχνικό ή καλλιτεχνικό έργο; Η περίφημη Σκάλα του Βραδέτου που ένωνε το χωριό Βραδέτο με το Καπέσοβο και τον υπόλοιπο κόσμο έως τη δεκαετία του ’70 αποτελεί σήμερα μία εκπληκτική πεζοπορική διαδρομή και ένα προσκύνημα στην τοπική αρχιτεκτονική.Κάθε λίγα μέτρα θα κοντοστέκεσαι για να παρατηρήσεις το εντυπωσιακά μελετημένο έργο που λέγεται ότι χρειάστηκε 20 χρόνια για να κτιστεί (χρονολογείται με επιφύλαξη στις αρχές του 18ου αι.).Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, μία για τα ζώα με μαύρη πέτρα και δύο για τους ανθρώπους με άσπρη, μετρημένο πλάτος υπολογισμένο ακριβώς ώστε τα ζώα να μπορούν να στρίβουν μαζί με το ογκώδες φορτίο τους και περισσότερα από 1.000 λιθόστρωτα σκαλοπάτια που καλύπτουν ομαλά υψομετρική διαφορά 250 μ. Κατασκευάστηκε από ντόπιους τεχνίτες της πέτρας, με σκοπό να ενώσει τα χωριά Καπέσοβο και Βραδέτο και αυτό εξυπηρετούσε μέχρι το 1974 οπότε έγινε η διάνοιξη του σημερινού δρόμου.
Κτίστηκε με ξερολιθιές (πέτρες τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη), αποτελείται από 39 στροφές, έχει ανάπτυγμα 1500μ, διαθέτει 1100 σκαλοπάτια και καλύπτει υψομετρική διαφορά 250μ. Η σκάλα ανεβαίνει την μια πλαγιά του φαραγγιού της Μεζαριάς, ένα φαράγγι που ενώνεται με αυτό του Βίκου.
Η τέχνη των μαστόρων της πέτρας ξεπερνά σε τεχνική τους καλύτερους επιστήμονες της Αρχιτεκτονικής του σήμερα!
Η κατάβαση μέχρι τα δύο γεφυράκια, το Πέρα και το Δώθε, που ενώνουν την κοίτη της χαράδρας της Μεζαριάς, διαρκεί περίπου 1 ώρα αλλά θα σου πάρει πολύ περισσότερο. Κάθε λίγα μέτρα θα κοντοστέκεσαι για να παρατηρήσεις το εντυπωσιακά μελετημένο έργο που λέγεται ότι χρειάστηκε 20 χρόνια για να κτιστεί (χρονολογείται με επιφύλαξη στις αρχές του 18ου αι.).
Η πλαγιά ενώνεται με την απέναντί της με δύο μικρά πέτρινα μονότοξα γεφύρια που κτίστηκαν ειδικά για την σκάλα.
Ενα μέρος της Σκάλας του Βραδέτου από την απέναντι μεριά.......Στην μέση η χαράδρα της Μεζαριάς...
Το Καπέσοβο είναι χωριό του Ζαγορίου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Ζαγορίου ενώ έως το 2010 υπαγόταν στον Δήμο Τύμφης. Απέχει 43 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα.
Το χωριό βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το φαράγγι του Βίκου, όπου από ορισμένα σημεία του χωριού η θέα προς αυτό είναι πανοραμική. Αξιοσημείωτο είναι και το πετρόκτιστο μονοπάτι που συνδέει το Καπέσοβο με το γειτονικό Βραδέτο (σκάλα Βραδέτου).
Τον 17ο και 18ο αιώνα πολλοί Καπεσοβίτες διακρίθηκαν ως αγιογράφοι (μπογάδες στην τοπική διάλεκτο) και ξυλογλύπτες και πολλές από τις εκκλησίες του Ζαγορίου και γενικότερα της Ηπείρου διακοσμήθηκαν από έργα εντόπιων τεχνιτών.
Από το χωριό κατάγονται και οι ευεργέτες Κωνσταντίνος και Παύλος Πασχάλης, οι οποίοι ίδρυσαν με δικές τους δαπάνες την Πασχάλειο σχολή (ιδρύθηκε το 1861), όπου φιλοξενεί σήμερα ένα από τα τρία πρωτότυπα έντυπα της Χάρτας του Ρήγα Φεραίου.
Σήμερα το χωριό διατηρεί την παραδοσιακή ζαγορήσια αρχιτεκτονική, ξεχωρίζουν ο ναός του Αγίου Νικολάου, κτισμένος το 1793 με δαπάνη του Καπεσοβίτη Ιωαννούτσου Καραμεσίνη, το πολιτιστικό κέντρο και το λαογραφικό μουσείο. Κατά τους χειμερινούς μήνες αποτελεί τουριστικό προορισμό για Έλληνες και ξένους περιηγητές.
Στην πλατεία του Καπέσοβου
 |
 |
Η Αρίστη είναι ένα όμορφο κεφαλοχώρι που απέχει 48 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα και βρίσκεται στο δρόμο για τοΠάπιγκο.
Χτισμένο σε μια προνομιακή θέση, στα 650 μέτρα υψόμετρο, είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Ζαγορίου κι όσοι το επισκέπτονται καταλαβαίνουν γιατί έχει κερδίσει μια θέση στην καρδιά των τουριστών. Πετρόχτιστα αρχοντικά, παραδοσιακά καλντερίμια και εκκλησίες συνθέτουν ένα ιδιαίτερο σκηνικό που συμπληρώνεται από τα εντυπωσιακά χρώματα της φύσης....η φώτο είναι μέσα από το πούλμαν.
Ο Βοϊδομάτης χαρακτηρίζεται ως ένας από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης, καθώς δεν αντιμετωπίζει προβλήματα ρύπανσης. Διασχίζει μία από τις ομορφότερες ορεινές τοποθεσίες της Ελλάδας, η οποία έχει χαρακτηριστεί εθνικός δρυμός από το 1973, καθώς και το φαράγγι του Βίκου που αποτελεί μνημείο φυσικής ομορφιάς.
Το χωριό Βίκος ίσα που φαίνεται στην άκρη του γκρεμού..Η φώτο είναι μέσα από το πούλμαν...Ο Βίκος είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων του δήμου Δήμου Ζαγορίου Έως το 2010 υπαγόταν στον Κεντρικού Ζαγορίου. Βρίσκεται στην αφετηρία του Φαραγγιού του Βίκου, πάνω από τις πηγές του Βοϊδομάτη. Ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 38 κάτοικοι. Ο Βίκος είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός. Ο Βίκος βρίσκεται στα όρια του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου.
Το Μικρό Πάπιγκο είναι χωριό του δήμου Ζαγορίου στο νομό Ιωαννίνων, χτισμένο στις πλαγιές της Τύμφης. Βρίσκεται εντός των ορίων του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου σε υψόμετρο 950-960 μ. με θέα στην Αστράκα ("Πύργοι Αστράκας"). Εκεί είναι χτισμένα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής πετρόκτιστα σπίτια και αρχοντικά, περίτεχνες αυλόπορτες, εκκλησίες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άγιο Βλάσιο με το εξάγωνο καμπαναριό, γραφικά καλντερίμια, βρύσες και κολυμπήθρες, καθώς και η φυσική πισίνα με καθαρά νερά της, που βρίσκεται στο δρόμο πριν το Μικρό Πάπιγκο.
Στο Μικρό Πάπιγκο βρίσκονται οι αφετηρίες πολλών μονοπατιών που οδηγούν στο βουνό της Τύμφης, στο καταφύγιο της Αστράκας και στη Δρακόλιμνη.
Εικόνες που κόβουν την ανάσα.
Οι Οβίρες Ρογκοβού, αυτό το μοναδικό τοπωνύμιο με το πανέμορφο όνομα, είναι ένα σύστημα από λίμνες σε μια μικρή χαράδρα, η οποία διατρέχεται από ένα ρυάκι και σκεπάζεται από πυκνή βλάστηση. Βρίσκονται στο δρόμο μεταξύ Μεγάλου και Μικρού Πάπιγκου στο νομό Ιωαννίνων και σε υψόμετρο 980 μέτρων. «Ρογκοβό» ονομάζεται το ρέμα που κατεβαίνει από την δυτικότερη κορυφή της Τύμφης, τον Λάπατο και περνάει ανάμεσα στα δύο χωριά. Οι «Οβίρες», όπως τις ονομάζουν οι ντόπιοι, είναι οι μικρές λίμνες που σε κάποιο σημείο σχηματίζει το ρέμα, ενώ μια άλλη ονομασία τους είναι «Κολυμπήθρες».
Η διαβρωτική ικανότητα του ρέματος έχει σκάψει με τα χρόνια την βραχώδη κοίτη σχηματίζοντας μικρά κοιλώματα που συγκεντρώνουν το νερό σε μία απόσταση περίπου 200 μέτρων. Η μία λίμνη διαδέχεται την άλλη μέσα από μικρούς καταρράκτες σε μια οφιοειδή πορεία του Ρογκοβού. Έτσι, και σε συνδυασμό με την πυκνή βλάστηση της περιοχής, δημιουργείται ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς, ιδανικό για εξερεύνηση.
Η περιοχή αποτελεί πόλο έλξης περιηγητών καθόλη την διάρκεια του έτους. Οι κλιματολογικές συνθήκες ακολουθούν την ιδιορρυθμία του οικοσυστήματος του εθνικού δρυμού, με εκτεταμένες χιονοπτώσεις την χειμερινή περίοδο και υγρασία το καλοκαίρι. Η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία.
Τα Ιωάννινα, γνωστά και ως Γιάννενα ή Γιάννινα, είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του Νομού Ιωαννίνων και της Ηπείρου, με πληθυσμό 65.574 κατοίκους για την πόλη και 111.740 κατοίκους για το διευρυμένο Δήμο Ιωαννιτών (2011). Τα Ιωάννινα εμπεριέχονται στον ΟΤΑ του Δήμου Ιωαννιτών, ο οποίος συμπεριλαμβάνει και τα γειτονικά χωριά......η φώτο είναι μέσα από το πούλμαν..
Μέσα από την ομίχλη με ζουμ από το Μιτσικέλι....
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας με πλούσια πολιτιστική παράδοση και σύγχρονες αναπτυξιακές επιχειρήσεις. Στα Ιωάννινα εδρεύει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με 14 τμήματα και πάνω από 20.000 φοιτητές. Επίσης, στα Ιωάννινα φιλοξενούνται τμήματα του ΤΕΙ Ηπείρου, με έδρα την Άρτα. Μεταξύ των πολυποίκιλων γεωγραφικών χαρακτηριστικών της περιοχής ξεχωριστή θέση κατέχει η λίμνη Παμβώτιδα, που παράκειται της πόλης. Στην πόλη λειτουργούν δύο νοσοκομεία, το Γενικό Κρατικό "Χατζηκώστα" και το "Πανεπιστημιακό Περιφερειακό Δουρούτη", τα οποία δέχονται ασθενείς από το σύνολο του νομού....η Φώτο από την ανάβαση μας στο Μιτσικέλι...
Άξιο αναφοράς είναι το νησάκι της λίμνης Παμβώτιδας (νήσος Ιωαννίνων), το μοναδικό Νησί σε λίμνη, στο οποίο βρίσκεται μικρός οικισμός και διάφορα μνημεία και αξιοθέατα, όπως η τελευταία κατοικία του Αλή Πασά. Υπάρχουν επίσης έξι μοναστήρια,[3] το παλιότερο του Αγίου Νικολάου (Ντίλιου) ή Στρατηγοπούλου του 11ου αιώνα, του Αγίου Νικολάου (Σπανού) ή Φιλανθρωπινών από το 1292 μ.Χ., του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (1506 μ.Χ.), της Ελεούσης (1570 μ.Χ.), του Αγίου Παντελεήμονος (17ου αιώνα) και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (1851 μ.Χ.).
Το Μιτσικέλι είναι βουνό της Ηπείρου με υψόμετρο 1.810 μέτρα.Το όνομα είναι σλάβικο και σημαίνει «φωλιά αρκούδας». Βρίσκεται στο Νομό Ιωαννίνων, στα βορειανατολικά της πόλης των Ιωαννίνων. Το Μιτσικέλι περικλείεται στα βόρεια από την Τύμφη, στα ανατολικά από τον Λάκμο, ενώ στα δυτικά καταλήγει στο οροπέδιο των Ιωαννίνων. Στους πρόποδές του βρίσκεται η λίμνη των Ιωαννίνων και το σπήλαιο του Περάματος. Πίσω από το Μιτσικέλι βρίσκονται τα Ζαγοροχώρια. Το βουνό συμπεριλαμβάνεται στο Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου. Είναι ενταγμένο επίσης στο δίκτυο Φύση 2000 με τον κωδικό GR2130008
Το ξεκίνημα της πορείας μας από το εκπληκτικής ομορφιάς μονοπάτι,για την Μονή Στομίου.....Ηταν ζόρικα εκεί προς το τέλος....
Απέναντι από το μεταγενέστερο μονοπάτι που βαδίζουμε,,λαξευμένη στον βράχο η VIA FERRATA η αλλιώς,Σιδερένιος δρόμος....
Η VIA FERRATA ήταν ένα παμπάλαιο μονόπατι που οδηγούσε μέσα από την Χαράδρα του Αώου πάνω στο ορος Τύμφη και από εκεί στα Ζαγοροχώρια...Τώρα προσπαθούν να την αναπαλαιώσουν τουλάχιστον στα σημεία που είναι βατή!
Εκεί που οι νότιες πλαγιές της Τραπεζίτσας και του Ροιδοβουνίου σμίγουν με τις βορειοδυτικές πλαγιές της Τύμφης, σχηματίζεται η μεγαλειώδης χαράδρα του ποταμού Αώου.
Στην περιοχή της χαράδρας υπάρχουν ποικίλοι τύποι δασικών οικοσυστημάτων από μακία και παραποτάμια δάση μέχρι οξυές και ρόμπολα. Πολλά μικρά ποτάμια και καταρράκτες κυλούν από τους γκρεμούς προς τον Αώο. Η υψομετρική διαφορά από το ποτάμι ως τις κορυφές αγγίζει τα 2000μ
Το μήκος της χαράδρας είναι συνολικά 8 χιλιόμετρα, ξεκινά από τη μονότοξη γέφυρα του Αώου (1870) και καταλήγει δυτικά του δρόμου Παλαιοσελίου – Βρυσοχωρίου. Το πλάτος της κυμαίνεται από 300 μέτρα ως 2,5 χιλιόμετρα.
Στο ύψος του καταρράκτη του Γράβου βρίσκεται η ιστορική Μονή Στομίου, κτισμένη το 1774. Μονοπάτι από το Βρυσοχώρι ανεβαίνει προς τις κορυφές της Τύμφης μέσω του διασέλου του Καρτερού. Άλλο μονοπάτι ανεβαίνει από το γεφύρι της Κόνιτσας ως τη Μονή Στομίου και συνεχίζει ως τη δρακόλιμνη και την κορυφή Γκαμήλα.
Ο ποταμός Αώος είναι γενικά από τους δημοφιλείς προορισμούς για κανό - καγιάκ και ράφτινγκ (προσφέρει διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας ανάλογα το τμήμα του ποταμού).
Σε μια από τις πιο εντυπωσιακές τοποθεσίες της χώρας μας, στη χαράδρα του Αώου, ανάμεσα στις απότομες πλαγιές της Τύμφης (υψ. 2497 μ.) και της Τραπεζίτσας (υψ. 2024 μ.) βρίσκεται η Μονή της Παναγιάς Στομίου.
Η αρχική θέση του μοναστηριού, που ιδρύθηκε το 1442, βρίσκεται στις απέναντι πλαγιές της Τραπεζίτσας, όπου και διασώζεται η ονομασία «Παλιομονάστηρο». Στη σημερινή του θέση, σε μια υπερυψωμένη έξαρση των χαμηλότερων υψομέτρων των πλαγιών της Τύμφης, μεταφέρθηκε από τον ηγούμενο Κωνσταντίνο, το 1774. Από τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Μονής από το Γερμανικό στρατό το 1943, διασώθηκε μόνο ο ναός.
Η Μονή Στομίου αποτελεί σήμερα ενεργό ανδρικό μοναστήρι. Έχει 11 νεόκτιστα κελιά με βοηθητικούς χώρους κι ένα μικρό καθολικό σταυροειδούς τύπου με τρούλο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το τέμπλο με αρκετές βυζαντινές εικόνες και τα λείψανα πολλών αγίων, που μεταφέρθηκαν στη μονή από το Παλαιομονάστηρο. Η επίσκεψη στη μονή γίνεται μόνο με πεζοπορία 2 ωρών από τη γέφυρα της Κόνιτσας.
Το μοναστήρι πανηγυρίζει στης 8 Σεπτεμβρίου όπου εκατοντάδες προσκυνητές συρρέουν από την Κόνιτσα και την ευρύτερη περιοχή.......Δυστυχώς δεν βρήκαμε κανένα εκεί...Αλλωστε ο κάτω δρόμος που μπορούσε να ανέβει εκεί ένα 4χ4 έχει αποκοπεί σε δυο σημεία από την ροή των χειμάρρων που αδειάζουν στον Αώο και από κατολισθήσεις δένδρων με το χώμα που έχουν παρασύρει!!
Η Τύμφη (2.497 μ.) είναι βουνό της Ηπείρου στην επαρχία του Ζαγορίου, λεγόμενο κοινώς «Γκαμήλα» ή και «Βουνά του Παπίγκου». Ο Στράβων (Βιβλίο Ζ κεφ.6) την αναφέρει ως όρος της Παραυαίας ή Παρωραίας.........Πάνω από την Μονή Στομίου...
Αυτή είναι η Κορυφή Γκαμήλα της Τύμφης....Στο βάθος ξεπροβάλλει μια μύτη από την χιονισμένη Αστρακα
Πάνω από την χαράδρα του Αώου....στο "μπαλκόνι" της Μονής Στομίου
Το ποτάμι .....μια ήρεμο μια άγριο.
Η αξιοποίηση της όχθης του ποταμού Αώου,είναι ένα πολύ δύσκολο αλλά και πολύ όμορφο έργο που θα προκαλέσει τους περιπατητές να περπατήσουν δίπλα του!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
πηγές πληροφοριών
πηγές πληροφοριών
https://el.wikipedia.org/
http://www.konitsa.gr/
http://www.naturagraeca.com/
http://www.zitsa.gov.gr/
http://www.konitsa.gr/
http://www.naturagraeca.com/
http://www.zitsa.gov.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου