Οι άνθρωποι οι παλιοί
Τις ρίζες τους στον χρόνο απλώνουν,
Κι αρώματα ζωής απομυζούν,
Που κάποτε είχαν αφήσει εκεί.
Στο τώρα οι λέξεις τους δεν στέργουν
Και η φωνή τους απαντά στην σιωπή,
Οι άλλοι δίπλα τους δεν μένουν
Σε άλλο κόσμο ζουν αυτοί.
Οι άνθρωποι οι παλιοί
Χρώματα δεν μπορούν να δώσουν,
αφού μόνο τ’ άσπρο έχουν αυτοί
και μόνο αυτό κυριαρχεί.
Μα με χρώμα απ’ την ψυχή τους
Πάνω στ’ άσπρο ζωγραφίζουν
Πίνακες απ’ τη ζωή τους,
Που δεν μπορούν και να τους δείξουν.
Οι άνθρωποι οι παλιοί
Δοξολογούνε κάθε αυγή
Το φως που πάλι ανατέλλει
Και τους χαρίζει τη στιγμή.
Το φως που ρίχνει τη σκιά τους
Στους άλλους η αγκαλιά τους
Θα καταλάβουν πως τους λείπει
Και δε θα χωράει πλέον λύπη.
Ο καιρός για όλους τρέχει
Κι απ’ το κόκκινο που έχει
Του κορμιού και της ψυχής
στο γκρίζο φτάνει της ζωής.
Ο άνθρωπος ο παλιός θυμίζει
Πως κάθε ξημέρωμα που ζεις
Μον’ η αγάπη ξεχωρίζει
Και δίνει δύναμη να προχωρείς.
(ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ - Από τη συλλογή "Χρώσεις πνοών", που σύντομα θα εκδοθεί.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου