ΠΕΡΣΑ ΖΗΚΑΚΗ " Εις το όνομα της μητρός. Η απύθμενη μοναξιά της άνοιας. "

photo imnran kadir

Το όνομά μου είναι μνήμη. Με γνωρίζετε; Εγώ δεν με γνωρίζω. Χάθηκα στη Σαχάρα. Ισχνές μεμβράνες ατμού,θολά μεταξωτά πέπλα,όλα αόρατα από εσάς αλλά κι από εμένα έχουν καλύψει το κεφάλι. Μόνο το πρόσωπο μένει ακάλυπτο, καθαρό για να μπορεί να βλέπει γύρω του. Βλέπει άραγε; Αραιά και πού υπάρχει μια μικρή διαρροή υδάτινων εικόνων που φτιάχνουν ένα έγχρωμο "ενσταντανέ" δειγματοληπτικής μορφής επίγευση όλων αυτών που κάλπαζαν άλλοτε μέσα μου άλογα σε ξέφρενο καλπασμό.

Δε με πτοεί η απεραντοσύνη του τοπίου μόνο η εσωτερική μοναξιά μου γνέφει και έχω μάθει να την αναγνωρίζω ανάμεσα σε όλες τις άλλες τις συνονόματες της πρότερης ζωής μου, αυτής που κάποτε ήταν σαν τη δική σας.

Απτόητη προχωρώ όμως και συνεχίζω την ελεγχόμενη πορεία με την αίσθηση ότι κάπου εκεί στο βάθος με περιμένουν ακόμη οι ανοιχτές αγκαλιές του χτες. Ο μόνος μου φόβος είναι να μη ξεχάσω όσους με αγάπησαν κι έχω αγαπήσει.

Ακόμη περιπλανιέμαι στον ύπνο μου. Μόνο στις οάσεις παρουσίας λατρεμένων μορφών ξαποσταίνω κι αναζητώ τους ήχους μιας παλιάς, ακόμη γνώριμης οικογενειακής θείας λειτουργίας.

Μη φοβάστε. Υπάρχει μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει, κι όλο θα μεγαλώνει, θα μεγαλώνει, θα μεγαλώνει....

Όλα είναι δρόμος τελικά. 

πέρσα.ζηκακη