ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΜΑΤΑΣ " Η παράσταση... "

Αραιά και που
κοιτάμε στο βάθος
του μυαλού μας.
Εκεί χωρίς αμφιβολίες
στέκουν όλα τα καλά
κι όλα τα άσχημα
που ζήσαμε.
Πηγαινοέρχονται
οι αναμνήσεις
σαν ταξιδιώτες της ζωής.
Εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας,
ένα παιδί.
Ένα παιδί που στέκει
στη γωνία του δωματίου
και παίζει την κιθάρα
των ονείρων.
Γεμίζει έτσι η κούπα
της ζωής
από χρώματα και ελπίδες.
Μεγαλώσαμε
πια, αλλάξαμε .
Σαν άνθρωποι
δεν αγαπάμε
αν δεν μας αγαπούν.
Είλωτες του Νάρκισσου
που ίσως να κρύβουμε
μέσα μας.
Ελπίζαμε κάποτε
ότι μπορεί ο ουρανός
να μην είναι γαλάζιος.
Ότι η θάλασσα μπορεί
να μην είναι τίποτα άλλο
από μία παλέτα
ενός ζωγράφου.
Τόσο όμορφη ήταν
η αθωότητα μας.
Βλέπουμε την δόξα
της αδικίας και το άδικο
να θεωρείται  δίκιο.
Βλέπουμε πεινασμένους
να ψάχνουν λίγο φαΐ
στα σκουπίδια και απλά στρέφουμε το πρόσωπο
αλλού .
Άραγε υπάρχουμε
ή είμαστε μάρτυρες
της ίδιας μας της υποκρισίας;
Μετράμε το χρόνο
με τα κουκιά που μας
δίνουν και ντύνομε
τις λέξεις με επώνυμα.
Αναρωτηθείτε
όμως τι θέλει πραγματικά
η καρδιά.
Την αλήθεια ή το ψέμα;
Έναν ηθοποιό
που ζει την μεγάλη παράσταση
της ζωής του;
Κι αν ~Ναι~πες μου
όταν η αυλαία πέσει
και τα φώτα σβήσουν..
δεν ακολουθεί το σκοτάδι;