Είναι η ρουτίνα,
μια καλοστημένη μηχανή.
Σφίγγει γύρω μας του χρόνου τις θηλιές.
Διψάει για χαμένες ώρες, κινήσεις μηχανικές.
Η δόλια σκέψη της προστάζει.
Τον άνθρωπο, δρόμο να μην αλλάζει.
Κάθε μέρα, η ίδια ανηφόρα, η ίδια κατηφόρα.
Τα μαγαζιά στέκουν ατάραχα.
Μόνο οι δρόμοι κινούνται μαζί μας.
Μας μιλούν, σε τόνο προστακτικό.
Και εμείς, ανασαίνουμε υπομονετικά.
Δεχόμαστε τα πάντα στωικά.
Αρνούμαστε το κάτι τις να αλλάξουμε.
Το οποιοδήποτε κάτι.
Κοιτάζουμε τα δεμένα χέρια μας,
αδύναμα φαντάζουν τα ισχνά μας πόδια.
Σκεφτόμαστε, πως τίποτε δεν αλλάζει.
Κάποιος αποφασίζει να πάρει άλλη διαδρομή.
Του φαίνονται καινούργια όσα βλέπει...
Είναι η ρουτίνα, μια καλοστημένη μηχανή.
Απ' τις ψευδαισθήσεις, η πιο ισχυρή.
Αλέξανδρος Β.
Από την ποιητική συλλογή μου: Στου αιώνα μου το θαύμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου