ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΣ ΑΧΑΙΟΣ " ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΙΣ "

----------------
Απανθρακωμένη η ερώτησις,δυο τρεις σταγόνες παραπέρα,
αναγεννάται ως Φοίνιξ από τις στάχτες της αταξίας
ουρλιάζοντας τόν άγριο όρθρο των στίχων.
Το μάταιον της απάντησης στο τι πρέπει να πράξουμε
είναι μια αμφιθυμία ημιθανής, ενός κατά φαντασίαν ιδιοκτήτη
καρφωμένου, σε άηχες μέρες και βιαστικά σούρουπα.
Επαναστατημένοι οχετοί συνάξεων προπαγάνδας
και ιδεολογικών αποβλήτων ποτίζουν τις ρίζες μας,
κι'η βλάστηση αναχωρεί βιασμένη κόρη σε κοινή θέα.
Το αιδοίον της βαρύτητος, ρουφά αχόρταγα
τις φαλλικές αναφορές του θεού της οικουμένης,
γνωστός θεός χρηματολάγνος δεσπότης,
αλληθορίζοντας, προς τα ισχνά οπίσθια
χρεοκωπημένης χήρας, που σταυροκοπιέται ασύστολα
σε ναούς που κωφεύουν οι άγιοι ρουφώντας πρέζες λιβάνι.
Όλο το νόημα της ζωής,είναι πως κάποτε θα πεθάνουμε
παραδίδοντας στ'αδέλφια μας τους σκώληκες το μυαλό μας,
αυτό το απειροελάχιστον αντίγραφο του σύμπαντος
αχρησιμοποίητο σαν όχημα σε γκαράζ παράλυτης γραίας.
Ουρλιάζω το γελοίον μου ποίημα στον θεό, κι'εκείνος
όλο και πιο πολύ κλείνει τ'αυτιά του,να μην ακούει.
Μακάρι να μπορούσα να στάξω, το αίμα των λέξεων
σαν μετάληψη ασεβείας, στο κλειστό στόμα του
δολοφονώντας το εγώ μου
στο θυσιαστήριον των πεφωτισμένων, μήπως,
και γίνω ο Σειριακός φονεύς της σιωπής του.
Η μοναξιά μας είναι μια δύσκολη ταυτότητα
και για τούτον τον λογο είναι και μόνιμη
άθλιε λέβητα της μετριοπάθειας,
σαν πίνεις και ομφαλοσκοπείς
μελετώντας τις αδηφάγες κηδείες
στα σταυροπήγια της θείας αποκάλυψης
χωρίς να στοχάζεσαι την Ιστορία σου.
Σε ποιά πίστη άπιστη να πιστέψω, χορεύοντας ξεδιάντροπα
καλώντας τον μέγα όφιν και τις χάριτες ξεδοντιασμένες
μέσα στην μάντρα της απωλείας;
Δεν κρατώ εικόνες,ούτε σταυρούς,παρά κατέχω μια γλώσσα
που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν.
Τα λόγια μου αδύναμα διαλύονται απ'τους κρότους της μάχης
όμως κάποιοι ακούν,και τρέχουν στο αίμα
και στις σάλπιγγες μιας νέας αυγής.
Μια δρασκελιά ο θάνατος,τόπος αδούλευτος,χέρσος,ακαμάτης
δρασκελίζεις το χαντάκι της λησμονιάς
και ξενιτεύεσαι μια για πάντα.
Ας κολυμπήσω επιτέλους στην λάσπη
αναζητώντας το νέο,το βρώμικο
εκείνο που θα φτάσει την κορύφωση σε δράμα και κάθαρση.
Εκτρέπομαι λοιπόν και παρεκκλίνω απ'την ακτή κι'απ'την όχθη
γαυγίζοντας κι'αλυχτώντας δίπλα σε θαλάσσιο κόλπο.
Ρίξε μια ματιά,είμαι λιπόσαρκος,καχεκτικός και αχαμνός,
προάγγελος πριονιστής.-
--
Β ασίλης Σ Παν ός ©