Ποιο όνειρο ζει στα αποφόρια
καιρών χωρίς συναίσθηση
στο χρόνο, όπου τ΄αγιάζι
και η βροχή μπερδεύει
στα μαλλιά του
την ψευδαίσθηση;
Στο μυστικό του πέταγμα
όπου τα άχρωμα ζουν
και αναπνέουν,
τις μουσικές αφήστε
να το νανουρίζουν
και το κελάρυσμα νερού
από αστερισμούς που στάζουν
απόγνωση.
Στον τόπο που ζω,
τις ρίζες μου άπλωσα
με τη γλώσσα της νόησης
που έδωσε φως στην τυφλότητα σας
επιθυμίες πορφυρές πως
να διαγράψω στο νεφέλωμα;
Το μέλλον με μάτι θολό
κοιτάει το τοπίο της απόστασης
κι αν μερικοί πορεύεστε
τον όλεθρο,
η ιστορία το όνομα σας θα γράψει
με μαύρα γράμματα...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου