Στον ουρανό
Όταν εξετάσουμε καλά τον εαυτό μας,
βλέπουμε πως είμαστε καμωμένοι από ουρανό.
Είμαστε καμωμένοι και από γη,
αλλά η γη ταξιδεύει μέσα μας, χωρίς να ρίχνει ρίζες,
ενώ ο ουρανός μένει.
Γιώργος Σαραντάρης
 |
| Μάχη στους ουρανούς -Nicholas Roerich 1912
Μαργαρίτα Αρβανίτη - Ουρανός ,Μέγας Ζωγράφος. Μοναδικός.
Ακούραστος καθημερινά καλλιτεχνεί έργα υψηλής αισθητικής με παλέτα χρωμάτων ομορφιάς μοναδικής άλλοτε με διάθεση νατουραλιστική, άλλοτε με τεχνική ιμπρεσιονιστική, με χειμωνιάτικες ή θερινές χροιές, ανάλογα τις Ώρες και τις Εποχές
Άλλοτε αίθριος και γαλανός, άλλοτε βροντάει και αστράφτει συνοφρυωμένος και βροχερός, άλλοτε στέλνει τις νιφάδες του χιονιού και αλλάζει το τοπίο.
Από γκρίζα και σκοτεινά τα γυρίζει σε κατάλευκα γαλήνια και αρχοντικά!
Ζωγραφίζει καλοδουλεμένες κροκόπεπλες αυγούλες, λαμπερές ημέρες με χρώματα πλούσια και εκθαμβωτικά, λιοπερίχυτα μεσημέρια με τον ήλιο στη καρδιά , απογεύματα σε χρώματα παστέλ απαλά , πορφυρόχρωμα σούρουπα βαθειά ερωτικά, χιόνια, πουπουλένια σύννεφα του καλού καιρού ή γκρίζα της βροχής μελαγχολικά.
Όλα τους έργα του Ουρανού μοναδικά!
Εντυπωσιακοί οι πίνακες του! Κατάθεση ψυχής! Μεγάλων διαστάσεων. Δεν έχουν ανάγκη από προσχέδια και καβαλέτα. Όλοι τους απλωμένοι και καλοδουλεμένοι κατ ευθείαν στη φύση. Γκαλερί τους, ανοικτή όλο το εικοσιτετράωρο η ίδια η ατμόσφαιρα. Τεράστια εκθαμβωτική.
Οι πίνακες του θαυμαστοί!. Τρισδιάστατοι και μοναδικοί καθώς προστίθενται στα εντυπωσιακά τους σχέδια και χρώματα, της Φύσης τα ξεχωριστά της Ήχο-χρώματα.
Το φλύαρο κελάιδισμα των πουλιών , ο βόμβος των μελισσών, το πρωινό λάλημα των πετεινών, το τερέτισμα των τζιτζικιών, το κάλεσμα του κούκου το ερωτικό και οι τρίλιες που κάνει το θηλυκό, η φωνή του γκιώνη τις νύχτες ,το κελάρυσμα των νερών, οι βροντές τα μπουμπουνητά και οι αστραπές. «Μουσικά σύνολα» που συνοδεύουν σαν μουσική υπόκρουση τα «έργα» του Ουρανού τα θαυμαστά!
Έργα δυναμικά γεμάτα ζωή και ενέργεια, γεμάτα φως, μουσική χρώμα και κίνηση. Έργα που εναλλάσσονται ολημερίς καθώς τρέχουν παρέα με τις Ώρες.
Μέχρι που κατεβαίνει η νύχτα με το βαθύ της μπλε να τα σκεπάσει.
Ο Μέγας καλλιτέχνης Ουρανός ούτε τότε σταματά να ξαποστάσει. Με διάθεση παρεμβατική έρχεται να «σπάσει» το μονοχρώμ της Νύχτας με αργυρόχρωμες αδρές πινελιές «σελήνης» ή χρυσόχρωμες «πανσελήνου» και άπειρες κουκκίδες πουαντιγισμού «αστεριών». Πηγές φωτός γεννιούνται , μυστηριακού ειδυλλιακού και ενίοτε τόνου μελαγχολικού που αναδεικνύουν την ομορφιά τους.
Ποτάμια , λίμνες και θάλασσες αντανακλούν στα νερά τους τις πανώριες «ζωγραφιές» του και εμείς ευλογημένοι θεατές του!
Έκρηξη ομορφιάς εικόνων και χρωμάτων, αντικαθρέφτισμα μοναδικής ομορφιάς σε επανάληψη.
Ενέργεια που συν-αρπάζει, και πυροδοτεί πλήθος συναισθημάτων.
Να θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς! Να ζήσεις , να μάθεις και να βιώσεις το νόημα της ζωής. Και, σαν έρθει η ώρα να μη φοβάσαι μες την ομορφιά του Σύμπαντος μαζί του να Ενωθείς.
Δικό του κομμάτι , θεϊκό και Εμείς!
" Ξεπέρνα τον φόβο Ζήσε το θαύμα " Απόσπασμα 
"Yellow Blue Seascape Sunset Florida Beach " by Eszra Tanner
|
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ - ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
 |
| Ελιές με κίτρινο ουρανό και ήλιο, Βίνσεντ Βαν Γκογκ |
Μανόλης Αναγνωστάκης - Ο ουρανός
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν` αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω οι ξυλοκόποι.
Charles Courntey Curran - Ουρανός με δαντελωτά σύννεφα.
Αριστοφάνης - ΝεφέλεςΧΟΡΟΣ ΝΕΦΕΛΩΝ
(Οι Νεφέλες βροντάνε από μακριά και τραγουδούνε)
Ας υψωθεί, ω αιώνιες αδερφάδες,
απ' του πατέρα Ωκεανού τα βροντερά τα μάκρη
απάνου απ' τις δασές βουνοκορφάδες
ψηλά τ' ανεμοτάξιδο και δροσερό κορμί μας
από εκεί ν' αγναντέψουμε την άκρη του κόσμου,
τη γη την ωργωμένη με τα πλούσια
τα φύτρα, τους καρπούς, τα ποτάμια,
τη θάλασσα με τη βαρειά βουή της.
Το μεγάλο μάτι τ' ουρανού απέναντί μας,
πλημμύρισε με φως την πλάση.
Ας ρίξουμε απ' την άφθαρτη ουσία μας
τη βρόχινη άχνα κι ας θαυμάσει
το μάτι μας την γη την ποθητή μας
Ουρανός στο ηλιοβασίλεμα Eugene Boudin 1890
Nικηφόρος Βρεττάκος
i.ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Πάνε τώρα δυό μήνες. Δεν κάνω άλλο τίποτε.
Τα χέρια μου βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση:
Ξεφορτώνω ουρανό στις ψυχές των ανθρώπων
✾ ✾
ii.Δεν τελειώνει η ποίηση, όπως
κι ο ουρανός δεν τελειώνει
✾ ✾
iii. Ο πράσινος κήπος
Έχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα, έναν ουρανό
κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις
να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε.
A Gift From Heaven by Marina Petro
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Βέλη του ουρανού – λόγχες της γης – Νίκολας Ρέριχ 1915
Κική Δημουλά - Ατιτλο
Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.
Άρα δεν είναι φήμη, ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.
Ο.Ελύτης
i. Γεγονός του Αυγούστου
Άρα δεν είναι φήμη, ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.
Σιταροχώραφα κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό Vincent van Gogh – 1890
Ο.Ελύτης
i. Γεγονός του Αυγούστου
Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν' αγγίξω μια ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού πήρε ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη.
✾ ✾
ii.Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός ,αν κρίνεις απ’ τα σύννεφα
Ο.Ελύτης
✾ ✾
iii. Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός
✾ ✾
iv. Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού
✾ ✾
v.. Διψώ ένα στόμα να μου πει: ΟΥΡΑΝΟΣ και να παλεύουμε μαζί στο Δέλτα των Ελπίδων.
Τοπίο κάτω από έναν θυελλώδη ουρανό Vincent van Gogh 1888
Νίκος Καρούζος - Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού
Ουρανέ ολόκληρε ανοίγει το άνθος
της φωνής μου ψηλά
έφυγαν όλα τα πουλιά, μου τον χειμώνα
δεν προσμένω σ’ αυτούς τους τόπους ελευθερώνω
αγγίζοντας έρημος το γερασμένο τοίχο της βροχής
κι όπως έρχεται απ’ την αύριο
με το φάσμα του τρόμου διασταυρώνομαι πάλι.
Λεν είναι, πια η Άνοιξη
δεν είναι καλοκαίρι μα εγώ
ας ανοίξω το βήμα κ’ εδώ λησμονημένος
να δείξω την αιωνιότητα.
Έχω άλλωστε τα φτερά ταξιδεύω
πάνω απ’ τα γλυκύτερα
βάσανα του καλοκαιριού την ομορφιά του έαρος.
Ακούω τους ήχους των τύμπανων σου Μελλοντικέ
όμως λυτρώσου από μας
πίσω δεν πάει ο καιρός μονάχα σέβεται
το κορμί με τ’ άνθη του
ιδού λοιπόν γιατί το συντρίβει.
Λησμόνησε μας.
Ακούω τη χαρά σου πολιτεία του θεού υπάρχεις
αλήθεια και δρόμος αργυρόχρωμα
κλαδιά κάτω απ’ τη σελήνη
η μυρωμένη η πορτοκαλιά το ρόδι
ευτυχισμένο λάλημα του πετεινού.
Όταν λαλεί ο πετεινός πώς σχίζει την καρδιά μου
τι ερημιά διαλαλεί στο σάπιο μεσημέρι.
Από χειμώνα σε αισθάνομαι πολιτεία του έρωτα
ο ήλιος ανατέλλει και τους πεθαμένους ίσκιους
ένα φως πανάρχαιο σάβανο τυλίγει δένοντας
σε λάμψεις τη μουσική μου.
Μεγάλη η νύχτα κ’ η ποίηση
τόσο χαμηλή για τους αναγκασμένους.
Χιλιάδες πόλεμοι συμβαίνουν στο κορμί μου.
Πού είναι τα χρόνια των υακίνθων…
Ο ήλιος σου μάτωνε τα γόνατα κ’ οι άνθρωποι
φαίνονταν ευεξήγητοι
σαν τα φυτά τη βροχή τον ουρανό!
Και τώρα να η μοίρα σου
στην πόλη μέσα τη φρικτή
μ’ ενάντιο σπίτι εναντίον άνεμο.
Έρημος τώρα ο βράχος της αγάπης —
μη με λησμονήσεις
πάνω του στα βραδινά πετρώματα
με το φεγγάρι καθαρό πουκάμισο.
Μη με λησμονήσεις βαθύτατε αέρα.
Τη νύχτ’ αναστενάζουμε.
Γλυκύτατη σελήνη φωτίζει τα πεύκα μου
έχει περάσει πια το μεσονύχτι
κ’ εγώ στρέφομαι στην πικρή κλίνη
είμ’ ένας έρημος με δάφνες ένας μοναχικός
που χάθηκε στους κρυστάλλινους μακρινούς ήχους.
Της καρδιάς μου τα πικρά και μαύρα φύλλα
πνοή που να ‘βγει απ’ τον ευλογημένο εντός μου
δεν τα κίνησε. Τώρα σε δίνες
έχω χαθεί κάποτε υπήρξα.
ο άγγελος των ορατών όπως αγάπησε βαθιά.
Σε ακούω Εκτυφλωτικέ —
πώς έρχεται η φωνή σου απ’ τον ύπαιθρο
ήχοι μου ταπεινοί πλαγιαύλων
υπάρχω κι ακούω το ελεγείο.
Εγώ τότε τραγουδούσα:
Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει.
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις-πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις — είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.
Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
— ένα τ’ ονομάζω.”
Νίκος Καρούζος - Αγγίζοντας
Είναι κορμί ο ουρανός της Αττικής χαίρεται και λυπάται
δείχνει τα μαύρα γερατειά
καθώς η νύχτα ομοούσια με τη θλίψη
κλώθει τα δικά της πετεινά
η νύχτα η καθίζηση του θείου
και θυμάμαι το γενετήσιο αίμα της.
Ὅμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ἀσημένια
στο μολυβένιον οὐρανὸ
σαν τα χτυπᾷ τοῦ ἥλιου το φῶς· σαν τα χτυπᾷ ὁ ἀγέρας
φεύγουνε πίσω ἀπ᾿ τὸ βουνό.
Κι εἶναι θεριό ἡ θάλασσα. Το παρδαλό της χρῶμα
δίνει της -- μπλαβό ἐκεῖ μακριά,
πιο δῶθε ἀνοιχτοπράσινο κι ἀκόμα δῶθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.
Βύρων Λεοντάρης
Ούτε ένα αστέρι μακρινό δε θα ’χω να σου δώσω
ούτε πεφτάστερο μάς δίνει ο ουρανός
δεν έχω κλείσει την καρδιά – μα είμαι φτωχός
πού να ’βρω άλλο φθινόπωρο στα μάτια, να σου δώσω;
Τόλης Νικηφόρου
Η δροσιά τ’ ουρανού στο μέτωπό σου
οι αντιφεγγιές της θάλασσας στα μάτια σου.
Περπάτησες βαθιά βαθιά στα φύκια
περπάτησες ψηλά, ψηλά στα σύγνεφα.
Ψάρια κι αστέρια, σπόροι και πουλιά
είπαν τα μυστικά τους στη σιωπή σου.
Δεν ξέρεις να τα ξαναπείς.
Φυλάς το μυστικό τους μες στα μάτια σου.»
Τοπίο κάτω από έναν θυελλώδη ουρανό Vincent van Gogh 1888
Κ. Π. Καβάφης
i.Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη∙ όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
i.Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη∙ όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
✾ ✾
ii.Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Window in the Sky by Varvara Harmon
Ουρανέ ολόκληρε ανοίγει το άνθος
της φωνής μου ψηλά
έφυγαν όλα τα πουλιά, μου τον χειμώνα
δεν προσμένω σ’ αυτούς τους τόπους ελευθερώνω
αγγίζοντας έρημος το γερασμένο τοίχο της βροχής
κι όπως έρχεται απ’ την αύριο
με το φάσμα του τρόμου διασταυρώνομαι πάλι.
Λεν είναι, πια η Άνοιξη
δεν είναι καλοκαίρι μα εγώ
ας ανοίξω το βήμα κ’ εδώ λησμονημένος
να δείξω την αιωνιότητα.
Έχω άλλωστε τα φτερά ταξιδεύω
πάνω απ’ τα γλυκύτερα
βάσανα του καλοκαιριού την ομορφιά του έαρος.
Ακούω τους ήχους των τύμπανων σου Μελλοντικέ
όμως λυτρώσου από μας
πίσω δεν πάει ο καιρός μονάχα σέβεται
το κορμί με τ’ άνθη του
ιδού λοιπόν γιατί το συντρίβει.
Λησμόνησε μας.
Ακούω τη χαρά σου πολιτεία του θεού υπάρχεις
αλήθεια και δρόμος αργυρόχρωμα
κλαδιά κάτω απ’ τη σελήνη
η μυρωμένη η πορτοκαλιά το ρόδι
ευτυχισμένο λάλημα του πετεινού.
Όταν λαλεί ο πετεινός πώς σχίζει την καρδιά μου
τι ερημιά διαλαλεί στο σάπιο μεσημέρι.
Από χειμώνα σε αισθάνομαι πολιτεία του έρωτα
ο ήλιος ανατέλλει και τους πεθαμένους ίσκιους
ένα φως πανάρχαιο σάβανο τυλίγει δένοντας
σε λάμψεις τη μουσική μου.
Μεγάλη η νύχτα κ’ η ποίηση
τόσο χαμηλή για τους αναγκασμένους.
Χιλιάδες πόλεμοι συμβαίνουν στο κορμί μου.
Πού είναι τα χρόνια των υακίνθων…
Ο ήλιος σου μάτωνε τα γόνατα κ’ οι άνθρωποι
φαίνονταν ευεξήγητοι
σαν τα φυτά τη βροχή τον ουρανό!
Και τώρα να η μοίρα σου
στην πόλη μέσα τη φρικτή
μ’ ενάντιο σπίτι εναντίον άνεμο.
Έρημος τώρα ο βράχος της αγάπης —
μη με λησμονήσεις
πάνω του στα βραδινά πετρώματα
με το φεγγάρι καθαρό πουκάμισο.
Μη με λησμονήσεις βαθύτατε αέρα.
Τη νύχτ’ αναστενάζουμε.
Γλυκύτατη σελήνη φωτίζει τα πεύκα μου
έχει περάσει πια το μεσονύχτι
κ’ εγώ στρέφομαι στην πικρή κλίνη
είμ’ ένας έρημος με δάφνες ένας μοναχικός
που χάθηκε στους κρυστάλλινους μακρινούς ήχους.
Της καρδιάς μου τα πικρά και μαύρα φύλλα
πνοή που να ‘βγει απ’ τον ευλογημένο εντός μου
δεν τα κίνησε. Τώρα σε δίνες
έχω χαθεί κάποτε υπήρξα.
ο άγγελος των ορατών όπως αγάπησε βαθιά.
Σε ακούω Εκτυφλωτικέ —
πώς έρχεται η φωνή σου απ’ τον ύπαιθρο
ήχοι μου ταπεινοί πλαγιαύλων
υπάρχω κι ακούω το ελεγείο.
Εγώ τότε τραγουδούσα:
Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει.
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις-πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις — είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.
Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
— ένα τ’ ονομάζω.”
Stormy Skies: Pastel Painting by Paula O'Neil
Νίκος Καρούζος - Αγγίζοντας
Είναι κορμί ο ουρανός της Αττικής χαίρεται και λυπάται
δείχνει τα μαύρα γερατειά
καθώς η νύχτα ομοούσια με τη θλίψη
κλώθει τα δικά της πετεινά
η νύχτα η καθίζηση του θείου
και θυμάμαι το γενετήσιο αίμα της.
THE SKY OF SPAIN by Leonid Afremov
Κ. Καρυωτάκης - Θάλασσα Ὅμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ἀσημένια
στο μολυβένιον οὐρανὸ
σαν τα χτυπᾷ τοῦ ἥλιου το φῶς· σαν τα χτυπᾷ ὁ ἀγέρας
φεύγουνε πίσω ἀπ᾿ τὸ βουνό.
Κι εἶναι θεριό ἡ θάλασσα. Το παρδαλό της χρῶμα
δίνει της -- μπλαβό ἐκεῖ μακριά,
πιο δῶθε ἀνοιχτοπράσινο κι ἀκόμα δῶθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.
Sky Of Amsterdam — LeonidAfremov
Βύρων Λεοντάρης
Ούτε ένα αστέρι μακρινό δε θα ’χω να σου δώσω
ούτε πεφτάστερο μάς δίνει ο ουρανός
δεν έχω κλείσει την καρδιά – μα είμαι φτωχός
πού να ’βρω άλλο φθινόπωρο στα μάτια, να σου δώσω;
Streaking Sky Over Cold Mountain Painting by Jeff Pittman
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα -[Τι Να Σου Πω Για Την Ποίηση;]
«Μα τι να σου πω για την ποίηση;
Τι να σου πω γι’ αυτά τα σύννεφα, γι’ αυτόν τον ουρανό;
Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, και τίποτα άλλο.
Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τ’ αφήσουμε αυτά για τους κριτικούς και τους δασκάλους.
Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανείς ποιητής δεν ξέρει τι είναι ποίηση. Είναι εκεί!!
Κοίταξε!! Έχω τη φωτιά στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτές αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά.
Δεν ξέρω… Ίσως μια μέρα αγαπήσω την κακή ποίηση όπως αγαπάω την κακή μουσική παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα, για να αρχίζω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ».
"Haystacks Under a Rainy Sky" by Robert Vonnoh
ΟΑπόκοπος του Μπεργαδή
[Ειπέ μας αν κρατεί ουρανός]
«...Ειπέ μας αν κρατεί ουρανός κι αν στέκει ο κόσμος τώρα·
ειπέ αν αστράπτει και βροντά και αν συννεφιά και βρέχει
και ο Ιορδάνης ποταμός αν κυματεί και τρέχει·
και αν είναι κήποι και δεντρά, πουλιά να κιλαδούσι
και ανέ μυρίζουν τα βουνά και τα λαγκάδια αχούσιν.
Είναι λιβάδια δροσερά, φυσά γλυκύς αέρας,
λάμπουσιν τ' άστρη τ' ουρανού και αυγερινός αστέρας;
Και ανέ σημαίνουν οι εκκλησιές και ψάλλουν οι παπάδες
και αν γέρνουνται και την αυγήν ν' άφτουσι τες λαμπάδες.
Παιδιά και να μαζώνουνται νέοι το καλοκαίριν
και να περνούν τες γειτονιές κρατώντ' από το χέριν
και μετά πόθου την αυγήν να παρατραγουδούσι
και σιγανά να περπατούν, με τάξιν να περνούσι;
Γίνουνται γάμοι και χαρές, παράταξες και σκόλες;
Φιλοτιμούνται οι λυγερές τάχα και χαίροντ' όλες;
Στον κόσμον, τον εδιάβαινες, στες χώρες, τες επέρνας,
οι ζωντανοί, οπού χαίρουνται, αν μας θυμούντ' ειπέ μας...»
Sea And Sky Painting by Robert Henne
Τόλης Νικηφόρου
i.χαμογελάει βουρκωμένος ο ουρανός
με μια απαλή βροχή
σαν χάδι
στο χώμα της παλιάς μας γειτονιάς
χαμογελάει βουρκωμένος ο ουρανός
σαν χάδι
στο χώμα της παλιάς μας γειτονιάς
χαμογελάει βουρκωμένος ο ουρανός
παραθυρόφυλλα κλειστά
βουβές εξώπορτες
από καιρό όλοι έχουν φύγει
έκλεισε το βιβλίο
που ήταν γραμμένο στο νερό
βουβές εξώπορτες
από καιρό όλοι έχουν φύγει
έκλεισε το βιβλίο
που ήταν γραμμένο στο νερό
ένα απελπισμένο κόκκινο
αστράφτει στο περβάζι
αντιστέκεται
στην άνοιξη επιμένει ακόμα
αστράφτει στο περβάζι
αντιστέκεται
στην άνοιξη επιμένει ακόμα
σ’ ένα ξενιτεμένο όνειρο
Τόλης Νικηφόρου
Τόλης Νικηφόρου
Vincent van Gogh, The Starry Night, 1889
ii.εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού
βουβαίνονται στην παραλία οι φανοστάτες
που άλλοτε ψιθύριζαν εκστατικά το όνομά της
μια βάρκα μόνη αργά λικνίζεται
σε σκοτεινά νερά
εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού
τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος
που άλλοτε ψιθύριζαν εκστατικά το όνομά της
μια βάρκα μόνη αργά λικνίζεται
σε σκοτεινά νερά
εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού
τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος
το πρόσωπο της πολιτείας χλομιάζει
γέρνουν τα φύλλα
τα χρώματα διαλύονται που θάμπωναν τα μάτια
μάτια που τώρα βλέπουν καθαρά
κάθε επιφάνεια και κάθε σχήμα
το αύριο ή το τίποτα
γέρνουν τα φύλλα
τα χρώματα διαλύονται που θάμπωναν τα μάτια
μάτια που τώρα βλέπουν καθαρά
κάθε επιφάνεια και κάθε σχήμα
το αύριο ή το τίποτα
άτυχη αγάπη
που κάποια μέρα χάνεται
όπως ο δρόμος, η πλατεία, οι μουσικές
όπως το άγγιγμα ή το φως
και πια απομένει μια λάμψη αχνή
ή κάτι από ψυχή
πάνω στα κάστρα
που κάποια μέρα χάνεται
όπως ο δρόμος, η πλατεία, οι μουσικές
όπως το άγγιγμα ή το φως
και πια απομένει μια λάμψη αχνή
ή κάτι από ψυχή
πάνω στα κάστρα
μια λάμψη αχνή
μια θύμηση
μια γεύση από χαρτί και δάκρυ
(2010)
Τόλης Νικηφόρου
μια θύμηση
μια γεύση από χαρτί και δάκρυ
(2010)
Τόλης Νικηφόρου
Georges Michel An Extensive Landscape with a Stormy Sky
iii. ουρανός
χάραμα
πράσινο φύλλο εσύ
μέσα στη νύχτα
και την έρημο του κόσμου
αγάπησέ με
πράσινο φύλλο εσύ
μέσα στη νύχτα
και την έρημο του κόσμου
αγάπησέ με
αγάπησέ με
μ’ όλα τα πάθη
και τα λάθη μου
με της ψυχής το κόκκινο
και το βαθύ γαλάζιο
μ’ όλα τα πάθη
και τα λάθη μου
με της ψυχής το κόκκινο
και το βαθύ γαλάζιο
άνοιξε τους κρουνούς
για να λουστείς
στις λέξεις και το βλέμμα
στις άκρες των δαχτύλων μου
νίκησε τη φθορά
το καθημερινό μας γκρίζο
μετάγγισε στις φλέβες μας πνοή
για να λουστείς
στις λέξεις και το βλέμμα
στις άκρες των δαχτύλων μου
νίκησε τη φθορά
το καθημερινό μας γκρίζο
μετάγγισε στις φλέβες μας πνοή
αγάπησέ με
δεν έχω άλλο κλαδί να κρατηθώ
άλλο ουρανό
(2014)
Τόλης Νικηφόρου
Γιάννης Ρίτσος - Η δροσιά του ουρανούδεν έχω άλλο κλαδί να κρατηθώ
άλλο ουρανό
(2014)
Τόλης Νικηφόρου
"Haystacks Under a Rainy Sky" by Robert Vonnoh.
Η δροσιά τ’ ουρανού στο μέτωπό σου
οι αντιφεγγιές της θάλασσας στα μάτια σου.
Περπάτησες βαθιά βαθιά στα φύκια
περπάτησες ψηλά, ψηλά στα σύγνεφα.
Ψάρια κι αστέρια, σπόροι και πουλιά
είπαν τα μυστικά τους στη σιωπή σου.
Δεν ξέρεις να τα ξαναπείς.
Φυλάς το μυστικό τους μες στα μάτια σου.»
John Constable - Study of Clouds
Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
John Constable - Study of Clouds
Γιώργος Σαραντάρης
i.Έχω δει τον ουρανό…
Έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου
Με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του
Με τη γλώσσα μου μίλησε
Γίναμε αδελφοί και κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι και δειπνήσαμε
Σαν να ήταν ο καιρός όλος μπροστά μας
Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε
Που γελούσε και δάκρυζε θυμάμαι
ii.Πάλι ο ουρανός…
Πάλι ο ουρανός ανοίγει εδώ την πύλη.
Πάλι σηκώνει τη σημαία
Εμείς μπαίνουμε χωρίς φόβο
Τα μάτια τα πουλιά μαζί μας μπαίνουν
Αστράφτει η πολιτεία αστράφτει ο νους μας
Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει
Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες
Κορυδαλλοί στους όρθρους ακουμπάνε
Στις λεμονιές άγγελοι χορτάτοι
Είναι αηδόνια που παντού ξυπνάνε
Φλογέρες παίζουν έντομα βουίζουν
Είναι τραγούδια η στάχτη των νεκρών
Και οι νεκροί κάπου αναγεννιούνται πάλι
Ολούθε μας μαζεύει ο Θεός
Έχουμε χέρια καθαρά και πάμε.
Γιώργος Σαραντάρης
iii.Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Μέσα στον απέραντο ουρανό
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Είναι λύπη;
Είναι χαρά;
Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ᾿ ουρανού
Και που πετάει με τα πουλιά
Μέσα στον αιθέρα.
Έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου
Με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του
Με τη γλώσσα μου μίλησε
Γίναμε αδελφοί και κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι και δειπνήσαμε
Σαν να ήταν ο καιρός όλος μπροστά μας
Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε
Που γελούσε και δάκρυζε θυμάμαι
René Magritte - Golconda 1953
ii.Πάλι ο ουρανός…
Πάλι ο ουρανός ανοίγει εδώ την πύλη.
Πάλι σηκώνει τη σημαία
Εμείς μπαίνουμε χωρίς φόβο
Τα μάτια τα πουλιά μαζί μας μπαίνουν
Αστράφτει η πολιτεία αστράφτει ο νους μας
Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει
Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες
Κορυδαλλοί στους όρθρους ακουμπάνε
Στις λεμονιές άγγελοι χορτάτοι
Είναι αηδόνια που παντού ξυπνάνε
Φλογέρες παίζουν έντομα βουίζουν
Είναι τραγούδια η στάχτη των νεκρών
Και οι νεκροί κάπου αναγεννιούνται πάλι
Ολούθε μας μαζεύει ο Θεός
Έχουμε χέρια καθαρά και πάμε.
Γιώργος Σαραντάρης
Our Banner in the Sky by Frederic Edwin Church
iii.Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Μέσα στον απέραντο ουρανό
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Είναι λύπη;
Είναι χαρά;
Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ᾿ ουρανού
Και που πετάει με τα πουλιά
Μέσα στον αιθέρα.
Γιώργος Σαραντάρης
iv. Στον Aναστάσιο Δρίβα
O αγαπημένος ουρανός
τόσο αφελής τόσο αγαθός
με το άπλετό του φως
μάς ενοχλεί·
δε συγχωρεί
να ερωτευτούμε τη ζωή,
με προθυμία
Γιώργος Σαραντάρης
Μίλτος Σαχτούρης
i. Ο ουρανός
Πουλιά μαύρες σαΐτες της δύσκολης πίκρας
δεν ειν’ εύκολο ν’ αγαπήσετε τον ουρανό
πολύ μάθατε να λέτε πως είναι γαλάζιος
ξέρετε τις σπηλιές το δάσος τους βράχους του;
έτσι καθώς περνάτε φτερωτές σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τη σάρκα σας πάνω στα τζάμια του
κολλούν τα πούπουλά σας στην καρδιά του
Και σαν έρχεται η νύχτα με φόβο απ’ τα δέντρα
κοιτάτε τ’ άσπρο μαντίλι το φεγγάρι του
τη γυμνή παρθένα που ουρλιάζει στην αγκαλιά του
το στόμα της γριάς με τα σάπια τα δόντια του
τ’ άστρα με τα σπαθιά και με τους χρυσούς σπάγκους
την αστραπή τον κεραυνό τη βροχή του
τη μακριά ηδονή του γαλαξία του”
ii.Ο ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν΄ ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω
Road With Cypress And Star by Vincent Van Gogh
iv. Στον Aναστάσιο Δρίβα
O αγαπημένος ουρανός
τόσο αφελής τόσο αγαθός
με το άπλετό του φως
μάς ενοχλεί·
δε συγχωρεί
να ερωτευτούμε τη ζωή,
με προθυμία
Γιώργος Σαραντάρης
Carnival Evening by Henri Julien Rousseau
Μίλτος Σαχτούρης
i. Ο ουρανός
Πουλιά μαύρες σαΐτες της δύσκολης πίκρας
δεν ειν’ εύκολο ν’ αγαπήσετε τον ουρανό
πολύ μάθατε να λέτε πως είναι γαλάζιος
ξέρετε τις σπηλιές το δάσος τους βράχους του;
έτσι καθώς περνάτε φτερωτές σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τη σάρκα σας πάνω στα τζάμια του
κολλούν τα πούπουλά σας στην καρδιά του
Και σαν έρχεται η νύχτα με φόβο απ’ τα δέντρα
κοιτάτε τ’ άσπρο μαντίλι το φεγγάρι του
τη γυμνή παρθένα που ουρλιάζει στην αγκαλιά του
το στόμα της γριάς με τα σάπια τα δόντια του
τ’ άστρα με τα σπαθιά και με τους χρυσούς σπάγκους
την αστραπή τον κεραυνό τη βροχή του
τη μακριά ηδονή του γαλαξία του”
Moonrise Frederic Edwin Church 1889.
ii.Ο ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν΄ ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω
Μίλτος Σαχτούρης
iii. Το Ψωμί
Moonlight on the Sound, 1906 - Childe Hassam
iii. Το Ψωμί
Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό
Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!
Μίλτος Σαχτούρης
Moonlight by Joseph Wright of Derby
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ - Είσαι ο ουρανός ο απέραντος
Eίσαι ο ουρανός ο απέραντος κι είσαι κι η μικρή φωλιά [...].
Η ακτίνα Σου έρχεται απάνω σε τούτη τη γη, τη δική μου,
με αγκαλιά ορθάνοιχτη, όλη την ημέρα, για να φέρει σα γυρίσει
πίσω στα πόδια Σου σύννεφα
γινωμένα από τα δάκρυά μου,
από τους στεναγμούς μου κι από τα τραγούδια μου [...].
Πάντα στη ζωή μου Σε αναζήτησα με τα τραγούδια μου.
Ήταν αυτά που μ’ οδήγησαν από πόρτα σε πόρτα και μ’ αυτά ένιωσα
ολόγυρά μου, ψάχνοντας κι αγγίζοντας τον κόσμο μου.
Eίσαι ο ουρανός ο απέραντος κι είσαι κι η μικρή φωλιά [...].
Η ακτίνα Σου έρχεται απάνω σε τούτη τη γη, τη δική μου,
με αγκαλιά ορθάνοιχτη, όλη την ημέρα, για να φέρει σα γυρίσει
πίσω στα πόδια Σου σύννεφα
γινωμένα από τα δάκρυά μου,
από τους στεναγμούς μου κι από τα τραγούδια μου [...].
Πάντα στη ζωή μου Σε αναζήτησα με τα τραγούδια μου.
Ήταν αυτά που μ’ οδήγησαν από πόρτα σε πόρτα και μ’ αυτά ένιωσα
ολόγυρά μου, ψάχνοντας κι αγγίζοντας τον κόσμο μου.
Moonlight by Winslow Homer
Φερεϊντούν Φαριάντ
Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ’ τον αέρα.
Art - Jan Stanislawski Wolk
Ναζίμ Χικμέτ - Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι
«…Και να φωνάζω στον γαλάζιο ουρανό
της λευτεριάς,
όλα μου τα τραγούδια
που ’γραψα για σένα»
Giorgio Vasari - Ο Κρόνος κόβει τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, από όπου μετά γεννήθηκαν οι Μελιάδες Νύμφες, οι Ερινύες και η θεά Αφροδίτη.
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Ο Πρώτος και Μέγας πανίερος και Θεοπάτωρ Θεός στην Ελληνική Μυθολογία η γέννηση του οποίου ταυτίσθηκε (μυθολογικά) με την πανίερη στιγμή της ανάδειξης του πνεύματος του ανθρώπου και της γέννησης των Επιστημών καθώς κι εκείνης των Γραμμάτων και Τεχνών.
Ο Ουρανός (αρχ. ελλ. Οὐρανός) ήταν, κατά την αρχαία Μυθολογία, η προσωποποίηση του Ουράνιου θόλου και κυρίαρχος της πρώτης γενιάς στη Γη.
Απολλόδωρος(1,1,1): Οὐρανὸς πρῶτος τοῦ παντὸς ἐδυνάστευσε κόσμου.
Είναι ένας από τους Πρωτόγεννους, ο γηραιότερος των Θεών των στοιχείων της φύσεως και ο πρωτότοκος γιος της Γαίας, η οποία τον γέννησε την ώρα που κοιμότανε δίπλα στον Έρωτα χωρίς γονιμοποίηση, «για να την περιβάλλει και για να είναι αιώνιος και ασφαλής οίκος των μακάριων θεών», όπως γράφει ο Ησίοδοςστην Θεογονία (στ. 127-128). Ο Ουρανός είναι το πρώτο άρρεν στοιχείο της γης.
Ο Ουρανός και η Γαία έκαναν πολλούς απογόνους: τους Τιτάνες, τρεις Κύκλωπες και τρεις Εκατόγχειρες. Επειδή μισούσε τα παιδιά του τα έχωσε στα Τάρταρα, βαθιά στα έγκατα της γης. Αν και αυτή η κακή πράξη τον γέμιζε με ευχαρίστηση, η Γαία θύμωνε τόσο πολύ, που κάποια στιγμή ανάβλυσε ατσάλινο αδάμαντα, και το έδωσε στα παιδιά της να φτιάξουνε ένα τεράστιο δρεπάνι και να πολεμήσουν τον κακό πατέρα τους. Όμως κανείς δεν είχε το κουράγιο να κάνει αυτό το έγκλημα. Μόνο ο Κρόνος, ένας από τους Τιτάνες δεν δίστασε. Με την πρώτη ευκαιρία και καθώς ο Ουρανός έπεσε να κοιμηθεί πήρε το δρεπάνι και τον ευνούχισε. Από τις σταγόνες του αίματος που έπεσαν στην γη γεννήθηκαν οι τρεις Ερινύες, οι Γίγαντες και οι Μελιάδες Νύμφες, οι δαίμονες της εκδίκησης και της βιαιοπραγίας. Από το σπέρμα του αποκομμένου γεννητικού οργάνου που έπεσε στην θάλασσα γεννήθηκε η Αφροδίτη. Ο Κρόνος κυριάρχησε μέχρι που ο γιος του ο Δίας τον καθαίρεσε.
Ο Αἰών και η Γαία, ρωμαικό ψηφιδωτό που βρέθηκε σε μία βίλα του Sentinum (αρχές 3ου αιώνα). Τα τέσσερα παιδιά συμβολίζουν ίσως τις εποχές. Πηγή: www.lifo.gr
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ
| < αρχ. ουρανός, ίσως < *(F)ορσ-ανός < θ. *Fορσ- (με παραγ. τέρμα -ανός, πβ. κ. ορφ-ανός, ξό-ανον), μεταπτωτ. βαθμίδα τού Ι.Ε. *wers- «βρέχω — δροσιά» ¦¦ σανσκρ. varșá- «βροχή», λιθ. viršùs «υψηλότερη κορυφή», ίσως επίσης αρχ. έρση «δροσιά» και ουρώ(βλ.λ.). Δεν ευσταθεί η ταύτιση του αρχ. Ουρανός ως θεωνυμίου με το σανσκρ. Varuņa-, καθώς η συνεπαγόμενη ανάλυση *ο(F)ορανός προσκρούει στους αιολ. τύπους ορανός / ωρανός, οι οποίοι δεν μπορούν να προκύψουν από συναίρεση του αρχικού *ο(F)ο-. Οι δημοφιλείς παρετυμολογικές συνδέσεις με τα αρχ. ορώ (-άω) ή όρος και το επίρρ. άνω δεν έχουν επιστημονική βάση. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η λ. αποτελεί δάνειο. | αρχ., αβέβ. ετύμου. Η παλαιότ. σύναψη του θεωνυμίου Ουρανός με το αντίστοιχο σανσκρ. Váruņah, με υποθ. τ. *ο-(F)ορανός (με ο- προθεμ.) δεν ευσταθεί φωνητικώς (το *οFο- παρουσιάζεται συνηρημένο χωρίς ίχνος από δίγαμμα). Σύμφωνα με την πιο πιθανή εκδοχή, ουρανός < *Fορσ-ανός (για το επίθημα, πβ. ορφ-ανός, ξό-α-νον κ.ά. ), που συνδ. με σανσκρ. varșá- «βροχή» και ίσως με το ρ. ουρώ (βλ.λ.), οπότε η λ. θα προσδιόριζε τον τόπο από τον οποίο προέρχεται η βροχή. Ορισμένοι προεκτείνουν αυτή την άποψη, προτείνοντας επίσης συνδέσεις με λιθ. viršùs «υψηλότερη κορυφή» και με σανσκρ. varșman-«ύψος». Τέλος, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι πρόκειται για δάνειο αγν. ετύμου. Στο βιβλικό λεξιλόγιο ο ουρανόςπεριγράφεται συχνά ως η κατοικία τού Θεού, του Χριστού και των αγγέλων (λ.χ. Κ.Δ. Ιωάνν. 6,51: εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καραβάς). Η χρήση τής λ. στην αστρονομία αποτελεί αντιδάν. από νεολατ. Uranus < αρχ. Ουρανός, θεωνύμιο |
http://lexilogia.gr/
Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven
Would you hold my hand
If I saw you in heaven?
Would you help me stand
If I saw you in heaven?
I'll find my way through night and day
'Cause I know I just can't stay here in heaven
Time can bring you down, time can bend your knees
Time can break your heart, have you begging please, begging please
Beyond the door there's peace I'm sure
And I know there'll be no more tears in heaven
Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven
Written by Eric Patrick Clapton, Will Jennings
Thomson summer day
MΟΥΣΙΚΗ
There's a lady who's sure
All that glitters is gold
And she's buying a stairway to heaven
When she gets there she knows
If the stores are all closed
With a word she can get what she came for
Oh oh oh oh and she's buying a stairway to heaven
There's a sign on the wall
But she wants to be sure
'Cause you know sometimes words have two meanings
In a tree by the brook
There's a songbird who sings
Sometimes all of our thoughts are misgiving
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it makes me wonder
There's a feeling I get
When I look to the west
And my spirit is crying for leaving
In my thoughts I have seen
Rings of smoke through the trees
And the voices of those who standing looking
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it really makes me wonder
And it's whispered that soon, If we all call the tune
Then the piper will lead us to reason
And a new day will dawn
For those who stand long
And the forests will echo with laughter
If there's a bustle in your hedgerow
Don't be alarmed now
It's just a spring clean for the May queen
Yes, there are two paths you can go by
But in the long run
There's still time to change the road you're on
And it makes me wonder
Your head is humming and it won't go
In case you don't know
The piper's calling you to join him
Dear lady, can you hear the wind blow
And did you know
Your stairway lies on the whispering wind
And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
And she's buying the stairway to heaven
Marina Petro · Cosmic Journey, Skyscape Painting Night Sky
Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven
Would you hold my hand
If I saw you in heaven?
Would you help me stand
If I saw you in heaven?
I'll find my way through night and day
'Cause I know I just can't stay here in heaven
Time can bring you down, time can bend your knees
Time can break your heart, have you begging please, begging please
Beyond the door there's peace I'm sure
And I know there'll be no more tears in heaven
Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven
Written by Eric Patrick Clapton, Will Jennings
Jacob van Ruysdael "Wheat Fields"
Sous le ciel de Paris
S'envole une chanson hum hum
Elle est née d'aujourd'hui
Dans le coeur d'un garçon
Sous le ciel de Paris
Marchent des amoureux hum hum
Leur bonheur se construit
Sur un air fait pour eux
Sous le pont de Bercy
Un philosophe assis
Deux musiciens
Quelques badauds
Puis les gens par milliers
Sous le ciel de Paris
Jusqu'au soir vont chanter hum hum
L'hymne d'un peuple épris
De sa vieille cité
Près de Notre Dame
Parfois couve un drame
Oui mais a Paname
Tout peut s'arranger
Quelques rayons
Du ciel d'été
L'accordeon d'un marinier
L'espoir fleurit
Au ciel de Paris
Sous le ciel de Paris
Coule un fleuve joyeux hum hum
Il endort dans la nuit
Les clochards et les gueux
Sous le ciel de Paris
Les oiseaux du Bon Dieu hum hum
Viennent du monde entier
Pour bavarder entre eux
Et le ciel de Paris
A son secret pour lui
Depuis vingt siècles
Il est épris
De notre île Saint Louis
Quand elle lui sourit
Il met son habit bleu hum hum
Quand il pleut sur Paris
C'est qu'il est malheureux
Quand il est trop jaloux
De ses millions d'amants hum hum
Il fait gronder sur eux
Son tonnerre eclatant
Mais le ciel de Paris
N'est pas longtemps cruel hum hum
Pour se fair' pardonner
Il offre un arc en ciel
Il cielo
La terra finisce e là comincia il cielo
Lo sguardo
Ed anche stasera fa pensare a te
Il cielo
Vicino e lontano vedo sempre il cielo
Ricordo
Lo stesso colore in fondo agli occhi tuoi
Si può volare oltre le nuvole
Ma sempre in alto lo vedrai
Il cielo
Si perde il pensiero quando guardo il cielo
Ed ecco
Ritorna il ricordo dolce che ho di te
Si può volare fra le stelle
Ma sempre in alto troverai
La terra finisce e la cominciali cielo
Oh cielo
Perché non la fai tornare insieme a me
Robert Gonsalves
Στίχοι:Γιάννης Κακουλίδης Μουσική:Νότης Μαυρουδής Η δίψα μου 'γινε φωτιά, στερεύει στα φιλιά σου, το δάκρυ μου σταλαγματιά χάνεται στη ματιά σου. Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση. Τέλος δεν έχει ο καημός, το χαμογέλιο θλίψη. Στο παραθύρι σου κρυφά γροίκαγα περιστέρι, σαν το μαχαίρι απάστραφτε, σβήσε, χλωμό μου αστέρι. Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση. Τέλος δεν έχει ο καημός, το χαμογέλιο θλίψη.
Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος Μουσική: Γιάννης Σπανός Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, είν' ένα αστέρι μακρινό μες στον ατέλειωτο ουρανό. Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, που είναι μονάχο του και που το συμπονώ. Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, τις νύχτες όταν τριγυρνώ γυρνάει κι αυτό στον ουρανό. Στον ουρανό βρήκα ένα ταίρι, βρήκα ένα σύντροφο της νύχτας φωτεινό. Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, είν' ένα αστέρι εκεί ψηλά που πάντα μου χαμογελά. Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, που του 'χω πει τα όνειρά μου τα δειλά. Το περσινό το καλοκαίρι μες στης νυχτιάς την ομορφιά μού εκρατούσε συντροφιά. Στον ουρανό είν' ένα αστέρι, που μου το έκρυψε μια γκρίζα συννεφιά.
Robert Gonsalves
Blue Sky Over Catskill Mountains Painting by Patty Baker
πηγές
https://itzikas.wordpress.com/
http://ebooks.edu.gr/
http://www.agiazoni.gr/
https://whenpoetryspeaks.wordpress.com/
http://www.greek-language.gr/
http://antikleidi.com/
http://2gym-peir-athin.att.sch.gr/
http://www.stixoi.info/
http://www.bibliotheque.gr/
https://play.google.com/
https://www.azlyrics.com/
http://ebooks.edu.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου