Πριν κάποια χρόνια έλεγα...Ας είχα λίγο χώρο και χρόνο δικό μου. Να απλώσω τις σκέψεις και τις στιγμές μου. Να κάνω βρε αδελφέ κάτι για τις δικές μου ανάγκες. Να μην στριμώχνονται τα θέλω μου με των άλλων τα πρέπει. Να μην ακούω τίποτα εκτός από τους χτύπους της καρδιάς μου. Οχι για πολύ για λίγο. Τόσο ...όσο! Και φαίνονταν τότε, τόσο δύσκολο! Και τα χρόνια πέρασαν...Και ο χώρος μου έγινε τεράστιος, ο χρόνος μου άπλετος. Μπορώ τελικά, να τοποθετήσω σε κάθε δωμάτιο κάθε μου ανάγκη και επιθυμία και να την κάνω πράξη. Κι είναι πολλά τα δωμάτια....Και εγώ αυτό που κάνω είναι να κλείνω μία μία τις πόρτες και να περιορίζομαι σε ένα χώρο. Σ' εκείνον που στέγαζε τα προηγούμενα μου όνειρα. Αυτά που τώρα καμαρώνω και χαίρομαι από μακρυά. Και θέλω να γίνω μια αγκαλιά εγώ και ο χώρος μου και να ξαναβάλω μέσα όλα εκείνα. Και τότε συνειδητοποιώ ότι ένας κύκλος έκλεισε και τον αναπολώ με τόση νοσταλγία και αγάπη, που νιώθω να καίνε τα μάτια μου και η ψυχή μου. Ολα όμως είναι καλά καμωμένα γιατί έτσι έπρεπε να είναι. Το μόνο που θα ευχόμουν πλέον είναι, εκείνη η εποχή να διαρκούσε περισσότερο και να είχα την ωριμότητα να τη ζήσω όπως θα τη ζούσα στην παρούσα φάση της ζωής μου......
ΜΑΡΙΖΑ ΒΟΥΤΣΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου