Carpe " Λίγο Ροδόνερο..."

Χωμένοι μέσα στον άνεμο του πλήθους

κόντρα στα ύπουλα δάκρυα

τα λόγια τα υποκριτικά

τ'αλύγιστα.

Χρόνος που προσπερνά τα όνειρα.

Αναζητώντας τις πρωινές δροσοσταλιές

καθώς οι ψυχές ξυπνούν

ευωδιάζοντας αρώματα χίλια.

Ψυχές που προσδοκούν να ζήσουν.

Ανάσες και ματιές που συνεχίζουν να ρεμβάζουν,

αναπολώντας μελαγχολικά τα πάθη,

που δεν κατάφεραν να συμφιλιωθούν μαζί τους.

Μια χαρά αδιόρατη απλώνεται

επιδιώκοντας εκείνο το άγγιγμα

που θα διαφυλλάξει τα όνειρα αμόλευτα και ζωντανά,

μέσα στου πλήθους το νεκρό κάδρο.

Ένα κάδρο που κρέμεται αραχνιασμένο

προσμένοντας λίγο ροδόνερο

για τις πληγές που μείναν ανοιχτές.

Carpe.