ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ " ΘΥΜΗΣΕΣ ΜΟΝΟ ΘΥΜΗΣΕΣ "

Salvador Dali - The Persistance of Memory, 1931

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ… ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ!

Απλά… γιατί τα έγραψα όλα αυτά!

Θα ήθελα να πω μερικές σκέψεις μου όπως το, ότι η ζωή είναι γιοφύρι μα… πρέπει να οδηγεί κάπου! Διαφορετικά ποιος ο λόγος της ύπαρξης του γεφυριού; Γιατί υπάρχουμε στη ζωή; Ακόμα, τι αξίζει η γυμνή και βουβή ζωή, αν στερηθεί τους σκοπούς της, που μπορεί να πραγματοποιήσει στη διάρκεια της ο καθείς μα ; Επιπλέον η ζωή δεν εκτιμήθηκε ως αυταξία, καθώς και η θυσία για τις αξίες, απλά και μόνο ελέγχεται για την ηθική υπόσταση και μόνο! Δεν πρέπει να βλέπουμε τη διάρκεια της ζήσης ως βιολογική δύναμη, αλλά ως οντολογική αρχή και υπέρτατη αλήθεια! Επίσης η ουσία της διάρκειας της ζωής, τόσο για τον Ηράκλειτο όσο και για τον Νίτσε, είναι ένα αδιάκοπο γίγνεσθαι! Και σαν τέτοιο μόνο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε! Άσχετα με την όλη μας θεώρηση για την ίδια μας τη ζήση!

Συγκεντρώνοντας αυτές τις ρήσεις και πιστεύοντας, ότι κάθε στιγμή συνδέεται κομμάτι - κομμάτι με τα καθημερινά γεγονότα της στον βίο μας, διαμορφώνοντας κατά κάποιο τρόπο την οριστική προσωπικότητα μας, όταν πια φτάσει κανείς… στη δύση του! Έτσι και εγώ σταχυολόγησα μερικά μόνο από τα βασικά γεγονότα, που διαμόρφωσαν θετικά ή αρνητικά τη ζωή μου, ορίζοντας την τελική εξέλιξη της, καθώς και την ποιότητα της!

Μας ρίξανε σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του κακού, δηλαδή μια ταραγμένη θάλασσα, που αναγκαστικά κολυμπάμε μέσα σε αυτή, δίχως καν να γνωρίζουμε το γιατί! Είναι αυτονόητο, ότι δεν γνωρίζουμε ούτε το που βαδίζουμε, αλλά ακόμη και το που θα καταλήξουμε! Απλά όσο κολυμπάμε … ζούμε! Ο κύκλος των γεγονότων της ζήσης μας είναι πάντοτε απρόβλεπτος και γιομάτος γεγονότα, που καθορίζουν την μετέπειτα ζωή μας, την ποιότητα της καθώς και την ίδια την συνολική διάρκεια του βίου μας!

Είναι πραγματικά γεγονότα, μα… λίγο δραματικά που τα παραθέτω σχεδόν αυτούσια, και χωρίς περιττές λεπτομέρειες, μα… όσο περισσότερο λιτά το μπορώ! Αυτά παρουσιάζονται, όπως καθοριστικά όρισαν την ζωή μου και δυνατόν λίγο ή πολύ να συμβούν στον καθένα από μας! Έχουν χρονολογική σειρά, δίχως μια συνέχεια στην ροή των γεγονότων, γιατί υπήρξαν και άλλα σημαντικά θέματα, που παρεμβλήθηκαν και παραλείπονται! Είναι απλά στιγμιότυπα και μόνο! Έχουν αρκετή χρονολογική διαφορά το ένα από το άλλο, αλλά περιέχουν μια στιγμιαία ολιγωρία η αδράνεια, καθώς και μεγάλη απερισκεψία στη λήψη αποφάσεων, που πιθανά να είχαν μοιραίο αποτέλεσμα, άσχετα από την τελική τους κατάληξη!

Μεγάλα ατυχήματα με απρόβλεπτες συνέπειες …που δεν έφεραν τον τελικό αφανισμό του οικοδομήματος μου και μια μικρή κι’ ασήμαντη λεπτομέρεια που έφερε ένα ολόκληρο σακατιλίκι έως σήμερα…από τότε που μέτραγαν ακόμη οι δυνάμεις μου! Ας είναι…

Τελειώνοντας, θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη αν ενόχλησα κανένα, δίχως να το θέλω! Πάντως δεν έγινε ηθελημένη προσπάθεια να…. ενοχλήσω! Τελικά είναι ένα βίντεο των γεγονότων της ζήσης μου, που θα σέρνω παντοτινά μαζί μου, όσο καιρό θα κυλά ο χρόνος της διάρκεια της ζωής μου και θα κτυπά η καρδιά μου μες τα στήθη, δίνοντας μου παράταση διαβίωσης σε αυτόν τον κόσμο! Η καρδιά κτυπά στα στήθη και πάντα θα κτυπά, όσο της προορίζεται να ζήσει ακόμη… καθώς μετά όλες οι πράξεις θε να γενούν μνήμες στους άλλους και ανάμνηση, σαν το παρών γενεί παρελθόν!

Ευχαριστώ και για τον κόπο που κάνετε να ασχοληθείτε, με αυτά τα μικρά ίσως ασήμαντα, αλλά καθοριστικά γεγονότα του βίου μου!

Τα κείμενα αυτά τα συμπληρώνω απλά με ένα πόνημα ψυχής, που προσδοκά να δώσει μια πιο εμπεριστατωμένη εικόνα του όλου θέματος της κοινωνίας που ζω!

Ας ασχοληθούμε για λίγο μαζί του! Νομίζω… ότι αξίζει τον κόπο, για να ολοκληρωθεί η όλη εικόνα των τότε χρόνων… αλλά και των τωρινών!!!

ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΙΤΛΟ!

Ζω τόσα και τόσα χρόνια στη χώρα μου

Σε μια χώρα που λούζεται συνέχεια από τον λαμπρό της ήλιο!

Το φως αστραφτοκοπά σε κύματα και βράχια!

Η Άνοιξη είναι γιομάτη αρώματα κι’ ομορφιές!

Ο ουρανός είναι πάντοτε καταγάλανος!

Η θάλασσα διάφανα γαλαζοπράσινη!

Καθώς το φως παίζει κρυφτό με το γαλάζιο του νερού

Κι’ ο αγέρας μυρίζει λυγαριά και θυμάρι!

Εδώ έζησα και γέρασα γι’ αυτό και την αγαπώ!

Μα.. τι να τα κάνεις όλα αυτά σε μια χώρα που…

…Οι ναζιστές δηλώνουν πατριώτες!

….Οι ρατσιστές δηλώνουν Χριστιανοί!

…. Οι χουντικοί δηλώνουν δημοκράτες!

… Οι απατεώνες δηλώνουν πολιτικοί! 

…. Κι’ η κλεπτοκρατεία διακυβέρνηση!

Όμως… γιατί βρίσκομαι στη χώρα αυτή που… 

…Γέννησε την Δημοκρατία!

…Καλλιέργησε το πνεύμα!

…Δημιούργησε τη φιλοσοφία!

… Μεγαλούργησε με την αρετή!

Έτσι βρίσκομαι σε μια τέλεια απόγνωση….

…καθώς το μόνο που μπορώ να δηλώσω είναι…

…ότι είμαι απλά και μόνο… Άνθρωπος!

Τίποτα άλλο!

Χρειάζεται και τίποτα άλλο;

Ελπίζω να έγινε αρκετά κατανοητά η όλη

προσπάθεια σύνδεσης γεγονότων και προσωπικών δεδομένων με

με την συνολική προσπάθεια του ατόμου να σταθεί στα πόδια του 

Καλή συνέχεια στην ανάγνωση!

«ΕΥΔΑΙΜΩΝ»

ΠΑΡΑΛΙΓΟ…. ΑΌΜΜΑΤΟΣ

Ένα δράμα που για λίγο… δεν ολοκληρώθηκε!

Είμαι παιδί της πόλις γέννημα, θρέμμα! Τόσο που… όταν γεννήθηκα το 1947 η ζωή μου από την αρχή κυλούσε μέσα σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας! Μα όταν ήμουν… στην παιδική μου ηλικία, έτυχε για βιοποριστικούς λόγους, να πάμε οι τρεις μας, ο πατέρας, η μητέρα και εγώ, που στην ουσία ήμασταν τέσσερεις, μαζί με τη συνομήλικη μου ξαδέλφη, στο τότε μεγάλο κεφαλοχώρι το Αλιβέρι Στην Εύβοια! Εκεί γίνονταν ένα νέο τεχνικό έργο, ο ηλεκτρικός σταθμός του Αλιβερίου, που κράτησε ολάκερο χρόνο! Έτσι χάρηκα την ομορφιά της φύσης για λίγο! Τόσο μείναμε εκεί!

Ο πατέρας απασχολημένος στην ολοκλήρωση του έργου, η μητέρα ολημερίς στην φροντίδα μας και εμείς… που μας έχανες και που μας έβρισκες, πάντα…. χαμένοι στο παιγνίδι! Μικρά παιδιά ήμασταν άλλωστε! Αν δεν παίζαμε τότε… πότε θα παίζαμε; Ολημερίς παίζαμε, γιατί δεν είχαμε και τίποτα άλλο να κάνουμε, άλλωστε ήμασταν στο τέλος της προσχολικής ηλικίας! Ένας ολάκαιρος χρόνος διακοπές, με καθαρό αγέρα και η απόλυτη ησυχία του χωριού… έτσι εμείς μεγαλώναμε μες τη φύση! Μια γνωριμία με την φύση, που δυστυχώς κράτησε μόνο ένα χρόνο! 

Ίσα – ίσα μόλις που είδαμε και χαρήκαμε όλα τα ζώα του χωριού και περνάγαμε ξέγνοιαστες παιδικές μέρες, πραγματικά αξέχαστες! Προβατάκια, κοτούλες, κατσικάκια, άλογα, γαϊδουράκια ακόμα και γουρούνια, πάπιες, χήνες, καθώς και κατοικίδια. Ότι μπορούσε να έρθει σε επαφή το μικρό παιδί, στο χωριό πριν εξήντα ολόκληρα χρόνια! Ακόμη και την υπέροχη βρύση του με το καθάριο γάργαρο νερό, που το κουβαλούσαν στα σπίτια! Ένα όνειρο που κράτησε μόνο για λίγο!

Σε χωριάτικο σπίτι με νοίκι μέναμε τότε. Ήταν διώροφο και εμείς ήμασταν στο πάνω όροφο! Το κεντρικό δωμάτιο είχε στο έβγα του ένα πλάτωμα με κάγκελο για προστασία, καθώς και μιαν τσιμεντένια σκάλα που οδηγούσε στη αυλή! Εκεί ακριβώς λοιπόν καθόμασταν τα δυο μικρά και παίζαμε εκείνη τη μέρα! Ήταν και ένα ανοιχτό κουτί σιμά μας, γιομάτο με μιαν άσπρη σκόνη μα…. δεν του δίναμε καμιά σημασία! Εμείς παίζαμε με κάτι πετρούλες ήσυχα – ήσυχα και αθόρυβα! Ήμασταν τότε ήσυχα παιδιά! Η μητέρα ήταν σχεδόν πάντα απασχολημένη με την μαγειρική και την καθαριότητα, καθώς είχε και το νου της και για μας!

Ξαφνικά σαν παιδιά… λογοφέραμε! Παιδιά ήμασταν… λογικό ήταν! Μια απειλή δικιά μου και άρχισε ο διαπληκτισμός! Σε μια στιγμή η ξαδερφούλα μου άρπαξε με την μικρή της χούφτα λίγη άσπρη σκόνη από το κουτί και την πέταξε στο πρόσωπο μου! Αυτή πήγε στα μάτια μου, τόσο κοντά… που παίζαμε!

Το ουρλιαχτό μου ακούστηκε με την ψηλή παιδική μου φωνή! Μα… ακούστηκε δυνατά ένα γύρω! Έτρεξε η δόλια η μάνα… αλαφιασμένη να δει! 

– Τι έγινε! Τι έτρεξε! Τι συμβαίνει και φωνάζεις;

- Μου έριξε η Λένα σκόνη στα μάτια και πονάω! 

- Με πείραξε θεία! Δεν το ήθελα! Είπε απολογούμενη!

- Που την βρήκατε τη σκόνη; 

-Να εδώ σε αυτό το ανοιχτό κουτί! Πονάω σου λέω τσούζει και δε βλέπω καλά!

-Άμμος θα είναι… για να δω! Είπε η αναστατωμένη μάνα! 

- Κυρά Παναγιού!! Ρώτησε την ιδιοκτήτρια, που έτρεξε και αυτή από τις φωνές μου!

- Τι είχε μέσα αυτό το ξύλινο κουτάκι πάνω από την σκάλα; Άμμο;

Το ρώτησε ανυπόμονα η μάνα με πολύ αγωνία!

- Είχα φυλάξει λίγο άσβεστο ασβέστη που περίσσεψε, ίσως να μου χρειαστεί!

Αλαφιάζεται η μάνα! Με αρπάζει με μιας και μου ρίχνει απ’ το σταμνί νερό… άφθονο νερό! Μετά το πλύσιμο με πολλά νερά στο μάτι με ρωτά!

- Πέρασε το τσούξιμο;

- Τσούζει και με κόβει ακόμα πολύ, μάνα!

Τότε… αρχίζει η μάνα με όλη την αγωνία και τη λαχτάρα, για να σώσει τα μάτια του μονάκριβου της, να γλύφει… και να ξαναγλύφει με τη γλώσσα της και να ξεπλένει  διαρκώς το στόμα της, προσπαθώντας να πάρει όλη την πίκρα από τα μάτια μου! Πέρασε λίγη ώρα… ώρα αγωνίας… περισσότερο για τη μάνα! Δε θυμάμαι πόσο ακριβώς! Ίσως να ήταν και… αρκετή ώρα! Εγώ δεν ένιωθα τι ακριβώς πήγα να πάθω! Το μόνο που ένοιωθα ήταν ότι με ενοχλούσαν τα μάτια μου! Είχα πρόβλημα στα μάτια! Πέρασε κάμποση ώρα! Δεν ξέρω πόση ακριβώς! Με… την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια και την φωνή με ξαναρωτά η μητέρα μου! 

- Σε ενοχλεί ακόμα Τάκη;

- Λίγο καλύτερα αισθάνομαι μαμά! Αλλά με κόβει ακόμα! Δεν έχω πόνο όμως πια!

- Ας το δούμε μια φορά ακόμα! 

Πάλι νερό στα μάτια! Πάλι γλείψιμο με τη γλώσσα και μετά μου είπε:

- Άστο λίγο και μετά θα ξανακάνουμε το ίδιο αν χρειαστεί!

Εγώ κοίταγα όλα τα πρωτόγνωρα πράγματα που μου συμβαίνανε με έκδηλη απορία! Μετά από λίγο μου λέει η μάνα:

- Παιδί μου έχεις ακόμα πρόβλημα στα μάτια; Σε τσούζουν ακόμα; 

- Αισθάνομαι αρκετά καλύτερα μάνα!

Χαλάρωσε το πρόσωπο της και η ματιά της έγινε απαλή, καθώς μου είπε γλυκά:

- Μάλλον ξεπεράσαμε το πρόβλημα! Σαν έρθει το απόγευμα ο γιατρός, θα πάμε να σε δει! Ίσως να χρειαστεί κάποιο φάρμακο! Πως αισθάνεσαι τώρα;

- Πολύ πιο καλά μάνα!

Το χαμόγελο χάραξε στα χείλη της! Ένα χαμόγελο λύτρωσης, καθώς αναστέναξε!

- Άντε τώρα, είπε! Παίξτε ήσυχα! Μη ξανακάνετε αταξία!

Περνώντας το ξύλινο κουτί από εκεί που ήταν και βάζοντας το σε άλλο χώρο μακριά μας, πήγε μέσα στο σπίτι να συνεχίσει το έργο της πιο ήρεμη!

Το απόγεμα με πήγε στο γιατρό και αφού με εξέτασε αυτός, πέρασα στην αυλή του ιατρείου για να μιλήσει η μάνα με το γιατρό! Την είδα σε λίγο με πόση χαρά με κοίταγε, λες και κέρδισε πρώτο λαχνό! Έλαμπε η ματιά της στο όμορφο πρόσωπο!

- Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα στο μέλλον! Το γλείψιμο έσωσε το μάτι σου! Μόλις και το προλάβαμε! Μου το είπε ο γιατρός! 

Τότε δεν πολύ κατάλαβα… μα κράτησα αυτή την έντονα δραματική σκηνή, σαν ένα βίντεο στο νου! Τώρα που το σκέπτομαι… αν δεν προλάβαινε τόσο γρήγορα να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες σε μένα η μητέρα… αν δεν είχε μαζί μου τόση επιμονή και υπομονή στο πρόβλημα αυτό… αν δεν προσπαθούσε τόσο! Τότε ίσως το απόγεμα στο γιατρό θα είχαμε άσχημα μαντάτα! Και ήμουν τότε έξη… μόνο έξη χρόνων!

Αν δεν έκανε ότι έπρεπε… θα είχα σίγουρα τα επόμενα χρόνια προβλήματα με την όραση μου… και πιθανά να κατέληγα στο γνωστό: «Αόμματος! Παρακαλώ, ελεήστε κόσμε τον αόμματο»! Το βρίσκετε απίθανο; Εγώ προσωπικά όχι!

Λένε πως η καλή και η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται, έτσι και η… καλή μου ξαδερφούλα… τότε αθέλητα της,μα.. μετά από ώριμη σκέψη.. μου προκάλεσε αργότερα όσα δεν μπορεί να φανταστεί κανείς προβλήματα,για να επωφεληθεί αυτό και κείνο πάντα σε βάρος μου! Έτσι δυστυχώς είναι η ζωή! Όλα συμφέρον!

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ…. ΔΙΑΒΑΙΝΕ

Ένα ακόμη επεισόδιο από τη ζήση μου!

Αρχές καλοκαιριού, σαράντα περίπου χρόνια πριν. Σε μια διώροφη κατοικία με κήπο, όπου έμεινα για λίγο καιρό με τον πατέρα μου μαζί. Το σπίτι ήταν σίγουρα μεγάλο για μας τους δυο. Εκείνη ακριβώς την εποχή δούλευα με βάρδιες σε εργοστάσιο επεξεργασίας πετρελαιοειδών και οι ώρες του ύπνου μου ήταν ανάκατες πάντα! Έτσι διαμόρφωσα ένα δωμάτιο στο ισόγειο εργένικο τελείως! Εκτός της κουζίνας και το καθιστικού μου, απέφευγα να χρησιμοποιώ τα άλλα δωμάτια. Στο καθιστικό μέσα υπήρχε ένα κομοδίνο, ένα εικόνισμα πολύ μεγάλο, ένα ντιβανάκι στον ένα τοίχο και δίπλα του μια πολυθρόνα ξύλινη με πανί, που άνοιγε και έκλεινε! Πάνω στο πανί της καρεκλάς είχα τοποθετήσει ένα γυάλινο επίπεδο σταχτοδοχείο, γιατί απλά κάπνιζα ξαπλωμένος τότε! Απλά και μόνο, γιατί τότε χρησιμοποιούσα το αριστερό χέρι για το τσιγάρο και καθώς το έριχνα πάντα την ώρα που μισοκοιμόμουν, με μια απλή κίνηση και τότε αυτό έπεφτε μέσα στο τασάκι, δίχως πολλά προβλήματα! Αλλά και κάτω να έπεφτε, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος, γιατί το δάπεδο ήταν μωσαϊκό! Έτσι νόμιζα, ότι ήμουν εξασφαλισμένος και πως πάντα θα έσβηνε η καύτρα του τσιγάρου σωστά, δίχως καμιά πιθανότητα πυρκαγιάς! Αρκετές φορές το είχα κάνει και τα πάντα το αποτέλεσμα ήταν θετικό! Επιπλέον δε φοβόμουν, γιατί δεν ήταν στρωμένα κάτω και τα μόνο υφάσματα που υπήρχαν, ήταν πάνω στο κρεβάτι. Όλα ήταν μελετημένα στην εντέλεια με… την κάθε λεπτομέρεια, όπως νόμιζα τότε! Μα.. πάντα θα υπάρχει και ένα μα…

Ήταν τρία χρόνια που είχα αρχίσει το τσιγάρο, αλλά κάπνιζα μανιωδώς εκείνη την εποχή! Ήθελα πάντα να καπνίζω στο κρεβάτι λίγο πριν κοιμηθώ! Αισθανόμουν σιγουριά και ηρεμία, κάνοντας το! Με… χαλάρωνε! Συνηθισμένη και σίγουρη πια η κίνηση αυτή για μένα! Να πετάω το αναμμένο τσιγάρο στο τασάκι, μόλις άρχιζε ο ύπνος! Ήταν μια απλή συνήθεια… και μόνο! Μα… έδειχνε απόλυτα σίγουρη και εντελώς ακίνδυνη η όλη κίνηση μου αυτή!! Αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα… ασυναίσθητα… κράταγα το τσιγάρο με το δεξί χέρι…. αντί για το αριστερό! Είχα δηλαδή το τσιγάρο από την μεριά του τοίχου! Μα… αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα! Όταν ήρθε ο Μορφέας να με αγκαλιάσει και άρχισα να στραβώνομαι από τον ύπνο, έκανα όπως πίστευα μέχρι τότε, την απλή και σωστή μου κίνηση! Πέταξα το τσιγάρο στα σίγουρα στο τασάκι, να σβήσει μόνο του! Θυμάμαι… σαν τώρα, φόραγα μια φανελίτσα βαμβακερή δίχως μανίκια! Αυτό μάλλον μ’ έσωσε!

Εκείνη την παραλίγο αποφράδα μέρα, μετά από τον τοίχο που εξοστρακίστηκε, βρέθηκε πάνω στο φανελάκι μου αναμμένο το τσιγάρο, ακριβώς στο αριστερό μου πλευρό, ενώ εγώ ήμουν στον πρώτο βαθύ ύπνο! Φυσικά… η καύτρα έκανε ένα γενναίο κάψιμο στο πλευρό και αυτό με γλύτωσε από τα χειρότερα, γιατί ξύπνησα απότομα από τον πόνο με το κάψιμο! Σε ελάχιστα λεπτά και μέσα στο βαθύ βύθισμα του ύπνου μου, σα να… αισθάνθηκα ένα τσούξιμο στο πλευρό! Κάψιμο πολύ δυνατό ήταν και πετάχτηκα αμέσως όρθιος… να δω τι συμβαίνει!

Διαπίστωσα έκπληκτος, αλλά με χαρά απερίγραπτη, όταν συνήλθα και συνειδητοποίησα, ότι η καύτρα έκαιγε το φανελάκι και φλόγα και καπνός δεν είχαν εμφανισθεί ακόμη! Έκανα με το χέρι μιαν κίνηση ακαριαία, που αποσόβησε τα χειρότερα! Πέταξα την καύτρα μακριά και αυτή προσγειώθηκε πάνω στο μωσαϊκό! Έβγαλα το φανελάκι με μιας και το πέταξα από πάνω μου! Ήταν μισοκαμένο και κατάλληλο… μόνο για τα σκουπίδια! Ευτυχώς το κάψιμο ήταν στο ξεκίνημα του και ήμουν τυχερός που το αντιλήφθηκα, πριν ξεπεταχθούν φλόγες και καπνοί! Όσο…. για το έγκαυμα, μια αλοιφή για λίγες μέρες… και όλα καλά! Τύχη βουνό…. δεν το συζητάω! Αν έπεφτε ένα – δυο πόντους δίπλα το τσιγάρο, δηλαδή πάνω στα σεντόνια, δεν θα είχα αντιληφθεί τίποτα πριν ταξιδέψω… για τις αιώνιες μονές! Ή μάλλον τυχερός μέσα στις τόσες αβλεψίες και επιπολαιότητες που είχα κάνει τότε!

Αν δεν είχα τύχη βουνό, θα ήμουν σε λίγη ώρα ένας απανθρακωμένος σκελετός κατάλληλος μόνο για εξακρίβωση στοιχείων και μιαν εκτενή αναφορά θανάσιμου ατυχήματος! Θα είχα πετύχει την τέλεια απανθράκωση… μόνος μου! Το σπίτι θα είχε μείνει μόνο με τους τέσσερις τοίχους και… ίσως τη σκεπή! Και το κυριότερο…. τώρα δε θα υπήρχε κανείς αυτόπτης μάρτυρας να περιγράψει το συμβάν της απρονοησίας μου! Απλά, θα εξακρίβωνε…. τα αίτια της πυρκαγιάς…. μετά την αυτοψία η πυροσβεστική! Θα τους έβαζα όμως, σε επιπλέον φόρτο εργασίας…. καλοκαιριάτικα! Μα δικαιολογημένα θα πείτε …. δουλειά τους είναι! Δε βαριέστε όμως…. είτε έτσι… είτε αλλιώς…. το μεροκάματο τους θα το έπαιρναν! Μα…. δεν θα γινόταν όμως γνωστές όλες αυτές οι στιγμές της απόλυτης… «εξυπνάδας» μου με τόση λεπτομέρεια! Επιπλέον γλύτωσε ο πατέρας μου… τα έξοδα κηδείας και άφατη θλίψη! Όμως στα σοβαρά, γλύτωσε και την τόση στεναχώρια, που άθελα μου θα του έδινα, αν… έπαιρνα εισιτήριο δίχως επιστροφή! Με αγαπούσε πολύ…. γιατί έτσι ή αλλιώς μοναχοπαίδι με είχε! Που το πάτε αυτό; Λίγο είναι; Μα εγώ….. την έζησα τη λαχτάρα! Πάντα θα το θυμάμαι! Ευτυχώς που επιβίωσα… δίχως άλλο πρόβλημα!

Ήταν απλά…. αρχή καλοκαιριού τότε… και ήμουν – δεν ήμουν στα εικοσιπέντε!

Απλά την γλύτωσα… γιατί το τσιγάρο…. βρήκε τον στόχο του, δηλαδή εμένα ή μάλλον το φανελάκι μου και όχι τα στρωσίδια! Αυτό έπιασε στόχο και εγώ… τη γλύτωσα! Πείτε μου εσείς: Ήταν τύχη ή σύμπτωση; Πιο από τα δυο; Ίσως… είναι αυτό που λένε και μόνο: «Αν έχεις τύχη διάβαινε»!!

Δεν ήταν μόνο το τσιγάρο, ούτε και τα ατυχήματα που περιγράφω… αλλά και άλλα αρκετά… όπως κάποτε που σιγανοψιχάλιζε καθώς τάχυνα το βήμα μου να προλάβω να πάω και να αγοράσω ένα αναμνηστικό για δώρο, από την προσωρινή έκθεση κοσμημάτων και δώρων, πριν πολλά χρόνια στο Πεδίο του Άρεως! Περπατούσα αρκετά γρήγορα…είναι η αλήθεια και καθώς ήμουν στο πεζοδρόμιο λίγο πριν την έκθεση, η μύτη του παπουτσιού σκόνταψε σε ένα ανασήκωμα που είχαν τοποθετήσει τότε στα δεντράκια έξω από τον κήπο! Αποτέλεσμα της να βρεθώ φαρδύς πλατύς μπρούμυτα μπρος στο δέντρο με το δεξί μου χέρι διπλωμένο κάτω από το στήθος! Σηκώθηκα και μια και δυο… σαν καλό παιδί και έκανα την αγορά αυτού που ήθελα… έναν αναπτήρα με χαραγμένο ένα όνομα… το όνομα αυτού που ήθελα να το κάνω δώρο! Ήθελα βλέπεις… να ολοκληρώσω τον σκοπό μου!

Μα… καθώς περνούσαν τα λεπτά κα πέρναγε η ώρα.. άρχιζε σιγά σιγά στο δεξί χέρι μούδιασμα και πόνος λίγο πιο πάνω από το δεξί μου καρπό και μετά δεν έλεγχα τις κινήσεις των δακτύλων και ο πόνος όλο και δυνάμωνε! Καθώς ήρθε ο ανιψιός από την δουλειά… είχαν ήδη σφίξει οι πόνοι! Χρειάζονταν αμέσως νοσοκομείο ατυχημάτων και εγώ για να μην περιμένω ώρες στο ΚΑΤ, προτίμησα το ΝΝΑ! Σε μισή ώρα είχε τοποθετηθεί στο βραχίονα νάρθηκας, από τον εφημερεύοντα γιατρό στα ορθοπεδικά και έτσι δεν πόναγα πια! Σε δυο μέρες επανατοποθετήθηκε από τον υπεύθυνο ορθοπεδικό και αναίμακτα σε σχέση με άλλα, ήμουν δίχως ένα πρόβλημα πια στο χέρι… πήρα και τις μέρες μου αναρρωτική καθώς και τα περαστικά! Πάλι τυχερός φαίνεται στήθηκα! Ούτε γάτος.. ούτε ζημιά! Αλλά μια του κλέφτη δυο του κλέφτη… τρίτη και η κακή μου μέρα!

Εμ… με το μυαλό που έχω θα την γλύτωνα την αναπηρία τελικά;

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ… ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Ένα πραγματικό γεγονός!

Το σούρουπο έπεφτε γοργά και το γκρι απλώθηκε με μιας στη γύρω πλάση. Τα φώτα άναψαν και οι σκιές απλώθηκαν τριγύρω. Τότε πριν τριάντα χρόνια θαρρώ! Ξάπλωσα στο κρεβάτι μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, ημίγυμνος ανάβοντας και σβήνοντας τσιγάρα, καθώς τα κάπνιζα αρειμανίως και ρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο που κράταγα στο χέρι! Ο Αύγουστος ζεστός και το δωμάτιο δίχως κλιματισμό, έτσι αναγκαζόμουν να έχω μόνο μια ανάσα δροσιάς από τις γρίλιες του παραθύρου, που άφηνε λίγο αγέρα να περάσει στο δώμα, κάνοντας όχι και τόσο αποπνικτική την ατμόσφαιρα! Ιδρώτας άρχισε να καλύπτει το γυμνό κορμί μου, καθώς μετά από λίγο ο Μορφέας μ’ αγκάλιασε με τις φτερούγες του και ο ύπνος προδικάζονταν ήρεμος και γαλήνιος, καθώς η ώρα βάδιζε το δρόμο της μες την νυχτιά, προσδοκώντας ένα χαρούμενο ανάλαφρο ξύπνημα! Σε λίγο, το μόνο που ακούγονταν, ήταν ο ρυθμικός ήχος του ρολογιού στο συνταίριασμα της ρυθμικής μου ανάσας, που θα μου χάριζε την πλήρη ανάπαυση! Η ώρα περνούσε όμορφα και καθώς πλησίαζαν τα χαράματα… δε φαινόταν κάποιο απρόσμενο συμβάν!

Ξάφνου ένα σφίξιμο στο λαιμό και μια δυσκολία αναπνοής ανάγκασαν τα μάτια μου ν’ ανοίξουν! Τι μ’ έπνιγε άραγε; Αισθανόμουν να πνίγομαι! Είδα με έκπληξη, ότι αν και ήμουν μόνος, δε μπορούσα να ανασάνω! Κάποιος σα να με είχε πιάσει από το λαιμό! Δεν μπορούσα διόλου να πάρω ανάσα πια! Σκουντουφλώντας και μην έχοντας ξυπνήσει καλά – καλά, έτρεξα να πάρω ένα σιρόπι αντιβηχικό, που ευτυχώς κατά τύχη βρίσκονταν στο ψυγείο, μισοτελειωμένο και αυτό από καιρό!

Οι δυνάμεις μου ολοένα λιγόστευαν, καθώς η καρδιά κτυπούσε ολοένα και πιο δυνατά! Άρχισα να ασφυκτιώ! Άρπαξα το μπουκαλάκι με μιας και αφού πέταξα από πάνω του το καπάκι έβαλα το άνοιγμα στο στόμα μου με μιας! Κατάπια μια στάλα από το υγρό με μια λαιμαργία αφόρητη! Ευτυχώς κάτι είχε απομείνει ακόμα μέσα! Αυτό και με λύτρωσε! Με μιας το σφίξιμο χαλάρωσε! Η ανάσα μου έγινε κανονική! Χαλάρωσα! Άρχισα ν’ ανασαίνω! Μάλλον… είχα σωθεί!

Συνειδητοποίησα τι πήγα να πάθω! Αντιλήφθηκα, ότι ήταν μούσκεμα το κορμί μου από την μέση και πάνω, από την προσπάθεια να ανασάνω! Κρουνός το νερό έτρεχε στην πλάτη! Σκούπισα το νερό από το κορμί μου με μια πετσέτα!

Άρχιζα να συνειδητοποιώ το μέγεθος του προβλήματος! Κινδύνεψα από ασφυξία! Πέρασαν λίγες στιγμές περισυλλογής και σκέψης! Άρχισα να χαλαρώνω πιότερο! Τι ήταν να πάθω, σκέφτηκα! Μα… πάει πια πέρασε και αυτό! Ουφ! Τη γλύτωσα… και σήμερα από την ασφυξία! Ανάσανα… βαθιά! Φτηνά την γλύτωσα! Τυχερός ήμουν!! 

Έγειρα στο πλάι, πήρα ένα πακέτο, έβγαλα ένα τσιγάρο από αυτό, το έβαλα στο στόμα, το άναψα και όταν τελείωσε πια, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα ήσυχος μέχρι το πρωί! Τα εξηρτημένα άτομα φαίνεται… όταν παίρνουν τη δόση τους ηρεμούν! Ήταν το άκρον άωτον της εξάρτησης μου από το τσιγάρο! Κάπνιζα δίχως ένα μέτρο δεκαπέντε χρόνια ήδη! Δίχως συναίσθηση του τικάνω!

Είχε δεθεί με όλη μου την ύπαρξη! Κυκλοφορούσε μες το αίμα μου! Ήμουν αιχμάλωτος του! Ίσως και να μην μπόραγα ποτέ να το αποχωριστώ! Μάλλον ήθελε να με πάρει μαζί του! Ήμασταν δεμένοι με την ίδια αλυσίδα! Την αλυσίδα του πάθους μου! Αυτό πράγματι ήταν ένα αληθινά δραματικό γεγονός εξάρτησης, που θα με έφερνε στο χαμό! Αυτή ήταν η σχέση πάθους με το τσιγάρου!

ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ…ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΚΗ ΣΤΙΓΜΗ!

Όσα φέρνει η ώρα… δεν τα φέρνει ο χρόνος!

Ξημερώματα αρχές Σεπτέμβρη. Ο καιρός ζεστός με θαλπωρή ιδιαίτερη το ξημέρωμα, αλλά εγώ δεν την απολάμβανα, απλώς βιαζόμουν…. βιαζόμουν να προλάβω… το υπηρεσιακό λεωφορείο για το καθημερινό μου δρομολόγιο! Κάθε πρωί σχεδόν την ίδια ώρα, έκανε μια στάση ακριβώς μπροστά στην παλαιά εκκλησία του Αγίου Μελετίου, για να επιβιβαστούμε όσοι ήμασταν για εργασία στο Ναύσταθμο! Ήταν δέκα λεπτά πριν από την καθορισμένη άφιξη του λεωφορείου, όταν ξεκίνησα απ’ το σπίτι μου και ενώ προσπαθούσα να φθάσω έγκαιρα, γιατί αν το έχανα δεν περνούσε άλλο και αναγκαστικά θα πλήρωνα ταξί να κάνω αυτήν τη διαδρομή! Ασύμφορο οικονομικά, γιατί η διαδρομή ήταν μεγάλη και το κόμιστρο αρκετά τσουχτερό! Δεν πολύ νοιαζόμουν… για το που πατάω, απλά… προχωρούσα επιταχύνοντας το βήμα μου όλο και πιο πολύ κοιτώντας που και που το ρολόι μου στα κλεφτά! Βιαζόμουν…. βιαζόμουν να φτάσω! Ενώ, στο μυαλό μου διαρκώς στριφογύριζαν σκέψεις… σκέψεις και προβλήματα οικογενειακά… δίχως έναν τελειωμό! Απορροφημένος σε αυτά… δεν πρόσεχα διόλου μπρος μου! Από την οδό Νέας Ιωνίας, που ήταν το σπίτι όπου τότε έμενα με νοίκι, είχα φτάσει σε πολύ λίγο στην Αγίου Μελετίου και κατηφόριζα βιαστικά αγχωμένος… για να προκάμω!

Ακριβώς στη διασταύρωση του δρόμου με τις γραμμές του τρένου για Θεσσαλονίκη, σε αυτή την επίπεδη αφύλακτη διάβαση, το έδαφος ήταν επικλινές τότε και αρκετά γυαλιστερό, γιατί ήταν στροφή δεξιά των ιδιωτικών αυτοκινήτων! Εγώ όμως στη βιασύνη μου…. που να το αντιληφθώ! Ακάθεκτος βάδιζα, μα…. μόλις δύο τρία βήματα μετά…. το αριστερό πόδι γλίστρησε, καθώς και τα παπούτσια μου ήταν αρκετά φθαρμένα! Κρατούσα τότε μια τσάντα γραφείου, αρκετά σκληρή και βαριά στο αριστερό μου χέρι, καθώς μετέφερα αρκετά βιβλία για μελέτη στο γραφείο! Αυτό γίνονταν καθημερινά! Συνδύαζα μελέτη και εργασία! 

Εκείνη την στιγμή που έχασα για λίγο την ισορροπία μου, έπρεπε να κάτσω αμέσως κάτω!! Δεν μου άρεσε όμως αυτή η σκέψη, γιατί δεν ήθελα να λερώσω… το παντελόνι μου! Προσπάθησα μάταια να ισορροπήσω, αλλάζοντας στιγμιαία χέρι στη τσάντα και αμφιταλαντεύτηκα, ακριβώς… μια και μόνο στιγμή! Αυτή ακριβώς τη στιγμή, χτύπησε στο δεξί μου πόδι η βαριά μου τσάντα, καθώς της άλλαζα χέρι στην προσπάθεια να ισορροπήσω! Ακούστηκε ένα δυνατό κρακ και…. αμέσως έκατσα κάτω! Ήταν αδύνατον… πλέον να στέκομαι όρθιος! Δεν ήθελα να λερωθώ… πριν ξεκινήσει η μέρα αλλά… να που οδήγησε η στιγμιαία λάθος έμπνευση μου! Ήταν μια στιγμιαία λάθος κίνηση… και μόνο! Το τέλειο…. στιγμιαίο λάθος! Αυτό…. δε μπορώ να το λησμονήσω… καμιά φορά από τότε και ας πέρασαν τόσα χρόνια!!

Μπροστά μου…. ακριβώς στο επόμενο στενό και σε λίγη απόσταση από μένα στέκονταν οι συνάδελφοι μου, προσμένοντας να πάνε στη δουλειά τους την προκαθορισμένη ώρα! Για ένα και μόνο δευτερόλεπτο και μια άστοχη κίνηση και μόνο… αντί να βρίσκομαι μαζί τους να περιμένω το δρομολόγιο… φύλαγα στο κρεβάτι του πόνου! Ήταν αδιανόητο να φανταστώ, ότι θα μπορούσα να ξαναπατήσω αυτό το δεξί μου πόδι, όπως είχε γυρίσει ήδη η πατούσα μου τελείως δεξιά,σε σχέση με όλο το κάτω άκρο κρεμόταν σχεδόν ανεξέλεγκτο! Το συνειδητοποίησα αμέσως! Κοίταξα γύρω μου ανήσυχος! Ευτυχώς… εκείνη την στιγμή πέρναγε δίπλα μου ένα άδειο ταξί! Εκείνη την εποχή τα ταξί ήταν ακόμα αρκετά σπάνιο είδος! Καθώς και ένας κύριος διερχόμενος, που με είδε κάτω καθιστό και αδύναμο να κουνηθώ, το ταξί σταμάτησε δίπλα μου ακριβώς και καθώς ακούστηκε κι’ η φωνή μου για βοήθεια, έτρεξε αμέσως να βοηθήσει! Μαζί με τον ταξιτζή με τοποθέτησαν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου! Ήδη μαύρα σύγνεφα κύκλωσαν τη σκέψη μου, ενώ οι παλιές μου έγνοιες ξεχάστηκαν! Είχα και λίγη τύχη μες την τόση διαφαινομένη ατυχία μου! Μη μου πείτε… δεν ήρθαν όλα τελείως ανάποδα! Πάντα υπάρχει…. έστω και μια ακτίνα φως μες το πιο μαύρο σκοτάδι! Για εμένα όμως τότε…. δεν ξημέρωσε όμορφα η μέρα! Δεν πόναγε ευτυχώς εκείνη την ώρα το πόδι μου, γιατί ήταν φρέσκο το ατύχημα μου! Αυτό το φύλαγε… για μετά!

Είπα στον οδηγό να με πάει στο κέντρο πρώτων βοηθειών, που εκείνη την εποχή ήταν στην Γ! Σεπτεμβρίου, μια και δεν ήξερα πιο νοσοκομείο εφημερεύει! Όταν φτάσαμε εκεί, τοποθετήθηκα σε ένα κάθισμα αναπηρικό, αφού μπήκε το ταξί στον υπόγειο χώρο στάθμευσης και ο υπεύθυνος με μετέφερε αμέσως στους γιατρούς! Οι γιατροί των Πρώτων Βοηθειών ετοιμοπόλεμοι όπως πάντα, έκαναν τη διάγνωση αμέσως: « Κάταγμα στα σφυρά της δεξιάς ποδοκνυμικής»! Δηλαδή, είχε σπάσει ο αστράγαλος! Μόλις άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου, όχι από πόνο αλλά από την ανακοίνωση του μέγεθος του προβλήματος, που υποψιαζόμουν ήδη, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω! Ενώ ακόμη βρισκόμουν στο κρεβάτι της εξέτασης, αμέσως μου έκαναν μια καρδιοτονωτική ένεση, μου έδεσαν ελαφρά το τραύμα με πανί και με έστειλαν αμέσως με νοσοκομειακό στο Νοσοκομείο «Γεννηματάς», που εφημέρευε εκείνο το βράδυ! Η μεταφορά έγινε σε αρκετά σύντομο χρόνο!

Από εκεί και πέρα αρχίζει… η οδύσσεια μου, έως ακόμα και… σήμερα και θα κρατάει… ίσαμε να αναχωρήσω… για τον άλλο κόσμο ! Επιγραμματικά αναφέρω τα υπόλοιπα.. λίγο πολύ γνωστά! Να μην καταχραστώ όμως άλλο την καλοσύνης σας! Η τελική διάγνωση ήταν: «Τετραπλό κάταγμα στο τρισφύριο μη ανατάξιμο»! Εγχείριση λοιπόν! Μετά την εγχείρηση, που έγινε ενώ ακόμη είχα πυρετό από το οίδημα, λόγω κατάγματος του ποδιού και με τοποθέτηση πρόσθετης λάμας με έξη καρφιά! Μετά βίδωσαν δύο βίδες σε άλλα σημεία στο ίδιο κάταγμα στην κλείδωση! Αυτά είναι απτά και με… απλή εξωτερική επαφή του χεριού… ακόμη και σήμερα! Με διαβεβαίωσαν, ότι τα μέταλλα που τοποθέτησαν είναι από ανοξείδωτο υλικό και δεν πρέπει να τα βγάλω ποτέ! Έτσι… εγώ θα πάρω κάτι παραπάνω μαζί μου στον… τάφο έστω και μέταλλα… που δεν οξειδώνονται! Κάτι είναι…. και αυτό! Μην το συζητάτε! Τυχερός ήμουνα! Ποιος άλλος παίρνει τίποτα άλλο μαζί του; Μετά από ένα μήνα…. διαπίστωσαν, από πιο πρόσφατη ακτινογραφία, ότι υπήρχε και ένα άλλο κάταγμα, που το δεν είχαν μέχρι τότε ανατάξει!! Έτσι δε με άφησαν, μετά από ένα μήνα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με κανένα τρόπο να προσπαθήσω να κάνω κάτι να σπάσει η αγκύλωση, που μοιραία είχε επέλθει μετά τόσο καιρό ακινησία! 

Αγόρασα και δύο ξύλινες πατερίτσες και ήταν χάρμα… να με βλέπεις να προσπαθώ αγωνιωδώς να ισορροπήσω, με αυτές και να κάνω τα πρώτα βήματα μου με δεκανίκια…. ίδιο μωρό που κάνει στράτα! Δεν έπρεπε να ακουμπήσω καν το σπασμένο πόδι στο έδαφος! Ήμουν ένα… κουτσό τρίποδο, κινούμενο όμως, που απλά και μόνο αργοσάλευε! Τέλος, με την συνοδεία μαγκούρας ευδόκησε να επιστρέψω στην εργασία μου, σακάτης κανονικός από τότε έως… σήμερα! Δεν ήταν αυτό το σημείο το τέλος της οδύσσειας μου, όπως… πολύ ευγενικά θα μπορούσατε να υποθέσετε! Ούτε το τέλος της ζωή μου, ούτε το τέλος των βασάνων μου, αλλά… τι είδους βασάνων! Είχα γίνει τρίποδο κυριολεκτικά!

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, όχι μόνο απλώς συνεχίζει… αλλά και διαρκώς βασανίζεται από τότε έως και σήμερα! Αγκύλωση στο δεξί πόδι, που να μη μπορείς να κινηθείς παρά μόνο με πολύ αργά βήματα, για πολλά χρόνια! Ίδιο κωμικό νούμερο σε… επιθεώρηση! Στο άνθος της ηλικίας μου, να περπατάω λες και βγήκε στο σεργιάνι η… ίδια η χελώνα, ενώ όλοι οι άλλοι μπορούν και περπατούν κανονικά! Μέχρι… και την προσωνυμία «Κεντέρης» μου κόλλησαν, καθώς και άλλα διάφορα κατά καιρούς, οι … «αγαπημένοι» μου συνάδελφοι, για αυτό το τόσο άσχημο σακατιλίκι μου! Έκαναν πλάκα … από πολύ «αγάπη» μόνο! Τότε ήμουνα μόλις… τριάντα πέντε χρονών! Αντί να πετάω…. σερνόμουνα.. δίχως τη θέληση μου!

Έτσι και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του υπεύθυνου χειρουργού της τρίτης κλινικής του ΚΑΤ, ότι θα έτρεχα σε λίγες μέρες, ταλαιπωρήθηκα τόσο πολύ, όσο δε μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ πριν! Μετά δύο μήνες από το ατύχημα μου, σε επίσκεψη στο γραφείο του στο νοσοκομείο, και ενώ πήγα με αναπηρικό καροτσάκι μέχρις εκεί, με την βοήθεια πάντα του πατέρα μου, σε μια μόνο στιγμή που στάθηκα ορθός, με τις πατερίτσες μου, σε μια ερώτηση που του έκανα, αν τελικά θα περπατήσω αυτός μου είπε: «Τι εννοείς, γιατί και τώρα δεν περπατάς»; Φανταστείτε το κουράγιο.. που μου έδωσε και την τόνωση… της ψυχολογίας μου! 

Συνολικά και για να μη μακρηγορώ! Ένα, μήνα και κάτι ακίνητος τελείως στο κρεβάτι του πόνου, αφού ξεπέρασα το οίδημα που είχε δημιουργηθεί από το κάταγμα, με ισχυρή αντιβίωση! Δύο μήνες, με τις δυο αναπηρικές ξύλινες πατερίτσες, μέχρι που έμαθα να ισορροπώ και να φορτίζω το «βλαμμένο» μου πόδι, σιγά – σιγά αφήρεσα την μία! Μα… τρεις μήνες μετά…. με ένα μπαστούνι συντροφιά και στήριγμα μου, έκανα «στράτες» σε όλη την διαδρομή για τη δουλειά, γιατί… δεν ήταν ποτέ κανονικό το βάδισμα μου σαν πρότερα… ούτε και γίνηκε ποτέ! 

Ανεβοκατέβαινα ένα - ένα τα σκαλιά, πράγμα που συμβαίνει ακόμα σήμερα! Και ήταν απόλυτα αστείο το θέαμα… για όσους θέλανε να το βλέπουν έτσι! Έχω από τότε… ένα πρώτης τάξεως σακατιλίκι! Δε μπορώ με τίποτα να καταλάβω… το πως σε τόσο λίγο χρόνο έγινε τόσο μεγάλη ζημιά, δίχως να υπάρχουν οι προϋποθέσεις γι’ αυτό! Πως μια τσάντα γραφείου βάρους, μόνο δύο - τριών κιλών, το έκανε αυτό ακουμπώντας στην κνήμη, σε αυτό το ολόγερο πόδι, με μια μόνο απλή επαφή; Ήμουν τότε… μόλις τριάντα πέντε μόνο χρόνων! Τώρα, δε με ενοχλεί και τόσο πολύ. Αλλά τότε; Τότε… που έβραζε το αίμα μου, ζητώντας διέξοδο δράσης… ενώ εγώ περπατούσα ίδια χελώνα! Για αυτό αισθανόμουν τόσο άσχημα εκείνη την εποχή!! 

Με τα χρόνια συνήθισα… δεν λέω το αντίθετο! Ακολουθώ το βήμα αλλά… και τον τρόπο της χελώνας! Μα δεν μου έλειψαν και άλλα… «μικροεπεισόδια», όπως η αγκύλωση του ποδιού στο κάτω άκρο, που όταν το κούραζα, έστω και λίγο… από πόνο κούτσαινα, ίδια με… σακάτη! Μην ξεχνάμε και… τον πόνο που είχα! Ακόμη και η «αγαπημένη» μου μετατραυματική αρθρίτιδα, που έγινε μετά από λίγα χρόνια και με κρατά σε μια διαρκή κατάσταση πόνου συνέχεια! Τέτοιο πόνο, ώστε να μη βρίσκω ησυχία και ολοένα… και κουτσαίνω! Και να θέλω να… ξεχάσω το ατύχημα…. δε με αφήνει ο πόνος! Κρατάει νωπή την ανάμνηση του γεγονότος, μετά τόσα χρόνια! Ήταν τότε… Σεπτέμβρης του 1982 και ήμουν σε πλήρη δυναμική ανάπτυξη της σωματικής μου οντότητας! Τότε ήμουν γιομάτος σφρίγος και δύναμη, ενώ από τότε είμαι… πραγματικά ανάπηρος,σε μια στιγμή…και το μόνο που σκέπτομαι είναι το: «Όσα φέρνει η ώρα… δεν φέρνει τα φέρνει ο χρόνος»! Ήταν… τότε κακή στιγμή! Μια κακή στιγμή που… θέλοντας και μη… την έχω πάντα μπρος μου! Μια και δε με αφήνει ποτέ να την ξεχάσω! Μου κρατάει συντροφιά διαρκώς… μη τυχόν και πάψω… έστω μια μόνο στιγμή να υποφέρω! Ας είναι και έτσι, μα… δε βαριέσαι αδελφέ!!!! Ζωή είναι αυτή, είτε καλά είτε όχι… θα τελειώσει κάποτε! Συμφωνείτε;

«Ευδαίμων Συριανός» Ζαράνης Παναγιώτης.