Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Η ΖΩΗ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.
Μιχάλης Γκανάς


Gustav Klimt - The Tree of Life 

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ  - ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

 Jennifer Lynn Haas, "Tree of Life"

Νικηφόρος Βρεττάκος - Η ζωή

Σύννεφα που χαμήλωναν ή κατολίσθαιναν,
γκρεμνά λαμπερά που σχημάτιζαν
οι τεθλασμένες γραμμές των κεραυνών στον αιθέρα,
αλλαγές και διαλείμματα με διάφανα, ωραία,
διαυγή ή μουντά, παράδοξα χρώματα.

Όλα αυτά ήταν ωραία.

Όλη αυτή η διαδρομή σε μυθώδη τοπία
καταστάσεις του πόνου που μοιάζαν με όρη
υψηλά, αλλεπάλληλα. Η διαρκής μου πορεία,
η διαρκής μου αντίσταση, η διαρκής μου ελπίδα,
η παλάμη στο μέτωπο ν’ αναγγείλω ένα άστρο
που δεν θα ανάτελλε. τα εμπόδια, το σκόνταμα,
το πέσιμο μπρούμυτα πάνω στο χώμα,
η φωνή για βοήθεια κ’ η ποίηση
που τρέχει απ’ του τρύπιου μου πλευρού το λουλούδι.

Όλα αυτά ήταν ωραία.

Η ζωή: ένας διάδρομος μέσα στην άβυσσο,
ο χρόνος σχισμένος, ένας εξώστης,
ένα παράρτημα του θανάτου η ζωή, ένα όνειρο
στερεό και ρευστό, απατηλό και γιγάντιο.
Εκστρατεία σ’ ένα διάδρομο
που έλαβα μέρος και πέφτω όπου να ‘ναι,
κοιτάζοντας πάνω μου το αίνιγμα ανάσκελα.

Τώρα που δεν έχει ακόμη νυχτώσει και κάθομαι
και το σκέφτομαι και θυμάμαι, αλήθεια:

Όλα αυτά ήταν ωραία.

 Life Is Dance In The Rain by Adrian Borda

Κατερίνα Γώγου - Πάει. Αυτό ήταν

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ
 Tree of Life Depicting Seasons  by Trisha Selgrath

Τ. Σ. Έλιοτ

Αχ, φίλοι μου, δεν ξέρετε, δεν ξέρετε
τι είναι η ζωή που κρατάτε στα χέρια σας…
Αφήνετε να σας γλιστρά, να σας γλιστρά
 κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει μεταμέλεια
Και σε καταστάσεις που δε βλέπει θα χαμογελά. 

Life In The City  by Charles Nkomo from Zimbabwe.

Οδυσσέας Ελύτης -Ήλιος ο Πρώτος
(απόσπασμα)

…Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
λέγε μας τη ζωή.

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ’ τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το ‘χουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε
Είμαστε από καλή γενιά.
The tree of life, stained glass by Louis Comfort Tiffany 

Ο. Ελύτης - Επέτειος

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του

Α! Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στην θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν ανασαίνει κατά εκεί που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεγμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιό μέτωπο
Κλάψαν όλη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν’ ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντα τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω από την αγάπη

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
όποιος είδε δύο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
χώμα σκληρό κάτω απ’ τ’ ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα από τα νησιά
Πιο χαμηλά από το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
-Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε
και μ’ όλα τα δελφίνια της αυγάζ’ η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι’ ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.
 Twilight Tree Of Life Painting by Blenda Studio

Κ. Π. Καβάφης -Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
The Family Tree of Christ

Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική 

(απόσπασμα)



Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.



Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.



Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία· 
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Tree of life in Kalamkari


e.e.cummings

ας υποθέσουμε πως
η Ζωή είναι ένας γέρος με λουλούδια στο κεφάλι.
ο νεαρός θάνατος κάθεται σ' ένα cafe
χαμογελώντας,κρατά ένα νόμισμα ανάμεσα στον
δείκτη και τον αντίχειρά του

(σε σένα λέω "άραγε θ' αγοράσει λουλούδια"
και "ο Θάνατος είναι νεαρός
η ζωή φοράει βελουτέ παντελόνια
η ζωή παραπαίει,η ζωή έχει γενειάδα"
λέω σε σένα που σωπαίνεις.-"Βλέπεις
τη Ζωή; είναι εκεί και εδώ,
ή εκείνο,ή αυτό
ή τίποτα ή ένας γέροντας 3 τρίτα
κοιμισμένος,στο κεφάλι του
λουλούδια,που πάντα φωνάζει
σε κανέναν κάτι για les
roses les bluets
ναι,
θ' αγοράσει Αυτός;
Les belles bottes-ω άκου
,pas cheres")

και η αγάπη μου απάντησε αργά Έτσι νομίζω. Όμως
νομίζω πως βλέπω κάποιον άλλο
υπάρχει μια κυρία,που τ' όνομά της είναι Επέκεινα
κάθεται δίπλα στον νεαρό θάνατο,είναι λεπτή
της αρέσουν τα λουλούδια.

 Rebecca Rebouche Family Tree 

Κλείτος Κύρου - Το κίνητρο

Κάποτε θα ξανάρθω με μακριά μαλλιά μουσκεμένα από την οργή της θάλασσας με φωνή βροντερή που θα πάλλει στο διάστημα για να κατοικήσω και πάλι σ’ αυτή τη γη αλλά όχι σαν ποιητής

Κάποτε θα ξανάρθω δε θα νιώθω πως είμαι παρείσακτος και κατάσαρκα θα φορώ σχισμένα σύννεφα κι οσμές πυρωμένης βροχής για να επιζήσω από τ’ άγρια θηρία τους μαστροπούς και τα νήπια όνειρα

Και θα κάνω πέρα τους δισταγμούς και τις ικεσίες και τις λάγνες συσπάσεις που θα φράζουν τυχόν το δρόμο μου και θα χορεύω στο σκοπό των νέων παλικαριών κι όταν θα φτάνω σε σύναξη ανθρώπων

Να τος θα λεν αυτός που θα εκπορθήσει τα τείχη της ντροπής αυτός που έζησε στην εποχή των παθών και του λυρικού του λόγου αυτός που έρχεται τώρα να κηρύξει τη λατρεία του ήλιου

Και θα αναπνέουμε φως σ’ έναν κόσμο φωτεινό κι οι κύκλοι του έρωτα θα γυρίζουν αδιάκοπα μες στους ιριδισμούς τους και θα εξαργυρώνω το τίμημα της μοναξιάς που τόσο ακριβά την αγόραζα μέσα στο αλόγιστο πλήθος

Και θα ζήσω μια γήινη ζωή χαρισάμενη γλιστρώντας σε αγκαλιές γυναικών πότε στο χόρτο και πότε στην άμμο τραγουδώντας μεσ’ από τα στόματα των παιδιών μου ίδιο πτηνό σε σκιερά φυλλώματα κατά το δειλινό

Και θα ζω μέσα στον άνεμο και θα βάζω το αυτί μου στη γη για ν’ ακούω τους σφυγμούς της και θ’ ακούω μέσα της βαθιά ξεχασμένους νεκρούς να μιλούν μεταξύ τους

Και θα τρέχω στα ποτάμια και στα δάση και στο αίμα σας κι απελεύθερος θα βλέπω στα μεγάλα σας μάτια τον ουρανό κι όχι σαν ισόβιος αιχμάλωτος μέσα στα στεγανά της Ποίησης

Που έκανε τη ζωής μας τόσο εύθραυστη
Και σύντομη

Κι όμως μοναδική.

 Steve Mbatia (Kenya) - Life Takes in and Gives out

Τάσος Λειβαδίτης

"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν’ αλλάξω ζωή, αλλιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγό-
τερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί…»
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε.
 The City life - By Faruk Koksal 

Βύρων Λεοντάρης  - Ζωή – χωρίς να ζούμε / Ψυχοστασία

“Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη/ τόσες αφές- μα δίχως χέρια
τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη/ τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια
τόσοι αγώνες- δίχως μάχη/ τόσες μαγείες- δίχως θάμα.
Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει/ αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας…
Έρωτας- δίχως ν’ αγαπάμε./ Ζωή- χωρίς ποτέ να ζούμε.
Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε/ να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε.
Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία…/- Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία
δική σου ή άλλη… Τι σκαλίζεις/ τα σπλάχνα του ραδιοφώνου;
Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει/ σάπια βροχή και τιποτένια.
Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,/ το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.
-Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,/ ανίατα μεσοπόλεμος… Ας πάμε
λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου/ να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…
Gavin Collins Painting Title "Life Story"

Βύρων Λεοντάρης - Εσπαταλήθηκες πολύ μες στη ζωή μου

Δεν ξεχωρίζω πια τον ερχομό σου από την άνοιξη
Το βάδισμά σου απ’ το άνοιγμα των λουλουδιών
Τη νιότη από το χαμόγελό σου.
Δεν ξεχωρίζω το κορμί σου απ’ των περιβολιών το θρόισμα
Την αφή σου απ’ την αφή όλου του κόσμου
Τη γεύση σου απ’ τη γεύση των τρικυμισμένων μυστικών.
Δεν ξεχωρίζω πια τα μάτια σου
Μάτια; Ουρανός; Θάλασσα; Αστέρια;
– δεν ξεχωρίζω πια
Εσπαταλήθηκες πολύ μες στη ζωή μου.»

Mark Haworth -  Life on the Edge

Martha Medeiros, «A morte devagar (Αργοπεθαίνει)»

Aργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
την ίδια παίρνοντας μέρα τη μέρα διαδρομή,
όποιος περπατησιά δεν αλλάζει,
όποιος δεν τολμάει να φορέσει ένα χρώμα καινούργιο,
όποιος δεν μιλάει σ’ αγνώστους.

Αργοπεθαίνει όποιος κάνει την τηλεόραση ταγό του
και γκουρού.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος βάζει το μαύρο πάνω απ’ το άσπρο
και πάνω απ’ το ιώτα διαλυτικά,
όποιος στη δίνη δεν αφήνεται να πέσει
των συγκινήσεων που μεταμορφώνουν
τα μάτια σ’ αστέρια, τα χασμουρητά σε χαμόγελα,
και τα στήθη σε χτυποκάρδια και λάθη.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν σαρώνει από οργή το τραπέζι
όταν πρέπει,
όποιος δεν θυσιάζει το βέβαιο
για το αβέβαιο κυνήγι ενός ονείρου,
όποιος δεν τόλμησε καν μια φορά στη ζωή του
να κάνει πέρα τις συνετές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν κάνει πανιά γι’ άλλους τόπους,
όποιος δεν ανοίγει βιβλίο,
όποιος δεν χάνεται στη μουσική,
όποιος δεν βρίσκει μέσα του γοητεία και χάρη.

Αργοπεθαίνει
όποιος τον έρωτά του ταπεινώνει,
όποιος δεν γυρεύει απ’ τους άλλους βοήθεια
όταν την έχει ανάγκη,
όποιος περνά τις μέρες του γκρινιάζοντας
για την κακή του τύχη ή τη βροχή που δεν σταματά.

Αργοπεθαίνει
όποιος παρατάει μια ιδέα προτού τη βάλει μπροστά,
όποιος δεν ρωτάει για όσα δεν ξέρει.

Γλιτώνουμε αυτόν τον θάνατο σε δόσεις
όταν θυμόμαστε ότι για να ‘σαι ζωντανός
θέλει προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη από της ανάσας.

 The African Symbol Of Life by Raymond Walker

Μαρία Πολυδούρη - Ζωή, πώς με παράδωσες

Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους
και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό
για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους
μες στη γενιά σου, να τους δω σαν υποστατικό.

Εγώ ήμουν ένας γνήσιος κι άγνωστος της γενιάς σου
κι ήρθα χωρίς απαίτηση, μ’ όλους μαζί κι εγώ
κι ούτε ποτέ σου ζήτησα δείγμα της συμπόνιάς σου
απ’ τα περίσσια χρέη μου, δίκαια ν’ απαλλαγώ.

Μα καθώς ήμουν κύριος άμαθος να δουλεύω
και παιδική γαλήνευεν η δίκαιη μου ψυχή
εκέρδισα το μίσος σου, Ζωή και το πιστεύω
τώρα που η δυστυχία μου στο γέλιο σου αντηχεί.
Mama... tree of life, Shazly Khan.

ΑΡΘΟΥΡ ΡΕΜΠΩ - Μποέμικη ζωή

Τραβούσα πέρα, μες στις τρύπιες τσέπες οι γροθιές μου
το πανωφόρι γίνονταν κι αυτό ιδανικό
βάδιζα κάτω από τον ουρανό, ω Μούσα, κι ήμουν
ο μπιστικός σου.
Κι ω, πόσους ονειρεύτηκα εξαίσιους έρωτες.
Το μόνο μου βρακί μια τόση τρύπα είχε!
– Κοντορεβυθούλης ρέμβαζα, και ξεκούκιζα
στο διάβα μου
ρίμες. Κι είχα για χάνι την Άρκτο τη Μεγάλη
– Τ’ αστέρια μου, ψηλά, πόσο γλυκά που θρόιζαν!

Και τ’ άκουγα, και καθόμουν στων δρόμων
τα χαντάκια,
τα όμορφα του Σεπτεμβρίου βράδια, κι ένιωθα
τις σταγόνες
της δροσιάς στο κούτελο, λες κι ήτανε κρασί
βαρβάτο.

Ριμάροντας μες σε φανταστικές σκιές
για λύρες, τα λάστιχα τραβούσα
των πληγιασμένων παπουτσιών με ένα πόδι
πάνω στην καρδιά!»
μεταφ. Γ. Σπανός

 Pan Xiao Ling - "Good Life", "Great Life" or "Happy Life"

Γιάννης Ρίτσος - Αναφυλλητό. XXXVIII

(απόσπασμα)

[...]
Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ' εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο. Ζωή.
Ζύμωνε στη σκάφη,
πρώτο σου ζυμάρι,
πρώτο σου ψωμί
πρώτο σου σταυρόψωμο
μια ψωμένια κούκλα
για το παιδί.
Ζύμωνε τη λάσπη,
πρώτη σου μυστριά
πρώτο πηλοφόρι
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.
Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαϊδεί
για το παιδί.
Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο!
Tree of Life by Nancy Katanari Tjillya

Μ. Σαχτούρης - Ο στρατιώτης ποιητής

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου

Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω
Shiloh Sophia ~Tree of Life

Γιώργος Σεφέρης - Επιφάνια 37 

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.»




 The Tree of Life or The Tree of Science Roberto Montenegro

Σταύρος Σταυρόπουλος - Μέχρι θανάτου 

Δεν πρόφτασα να ζήσω
Αλλά τουλάχιστον

Θα προλάβω να πεθάνω ζωντανός
Όχι νεκρός

Πάντα μπορούσα
Να ξεχωρίζω

Απ’ το σχολείο ακόμα
–Μικρός σαν πετραδάκι–
Τους ζωντανούς από τους νεκρούς

Άλλωστε εγώ

Πάντα την αγαπούσα
Την ζωή

Μέχρι θανάτου
The Tree of Life and Death - Catherine Ryan Paintings

Γουίλιαμ Σαίξπηρ - Άμλετ 


To be, or not to be: that is the question…



ΑΜΛΕΤ: Ύπαρξη; Ανυπαρξία; Ιδού το ερώτημα. Τι είναι για την ψυχή το ευγενέστερο; Να ανεχτείς βέλη και λιθοβολισμό πρόστυχης μοίρας, ή να σηκώσεις όπλο ενάντια σε ωκεανό από βασανιστήρια να τους εναντιωθείς και να τα μηδενίσεις; Θάνατος. Ύπνος. Και μετά, μηδέν. Κι αν μ’ έναν ύπνο βάζω τέλος στα μαρτύρια της καρδιάς και τα χιλιάδες άλλα πράγματα που κληρονόμησε η σάρκα; Αυτό είναι ολοκλήρωση ευλαβικότατα επιθυμητή. Θάνατος. Ύπνος. Ύπνος! Α! Και ίσως όνειρα. Μάλιστα. Εδώ η εμπλοκή. Γιατί σε τέτοιον ύπνο θανάτου, τι είδους όνειρα; Ενδέχεται να έρθουν, όταν θα ’χουμε ξεφορτωθεί αυτό το σάρκινο βασανιστήριο; Αυτό μας κόβει τη φόρα· ο συλλογισμός που κάνει αβάσταχτη μία ζωή που τόσο αβάσταχτα πολύ κρατεί. Γιατί, ποιος θα υπόμενε μαστίγιο, προσβολές εγκόσμιες, την αδικία του δυνάστη, τη βρισιά του αλαζόνα ή τις μαχαιριές του περιφρονημένου έρωτα, τον νόμο που θα λειτουργήσει καθυστερημένα, την προπέτεια της Εξουσίας, τα λακτίσματα που ο νομοταγής πολίτης δέχεται απ’ τον αχρείο, όταν στο χέρι του είναι απ’ όλα αυτά να απαλλαγεί μ’ ένα μικρό, γυμνό μαχαίρι; Γιατί ποιος θ’ ανεχόταν βόγγο, βάρος και ιδρώτα μίας άχαρης ζωής, εάν ο τρόμος πως κάτι που υπάρχει μετά θάνατον ̶ η χώρα η άγνωστη που από το σύνορό της ταξιδιώτης κανείς δεν επιστρέφει ̶ μουδιάζει τη βούληση και μας καταναγκάζει να υπομείνουμε τα τωρινά μαρτύριά μας, παρά ν’ ανοίξουμε πανιά προς άλλα, άγνωστά μας; Όπου, η σκέψη μάς κάνει όλους μας δειλούς, το φυσικό χρώμα της απόφασης το απονεκρώνει η κιτρινισμένη πια χροιά της σκέψης. Και έργα υψηλής πνοής με ισχυρά φτερά, μ’ αυτήν εδώ τη σκέψη βγαίνουν από τη ροή τους, έργα πια δεν θα ονομαστούν ποτέ.

Μετάφραση -  Παύλος Μάτεσις 





Tree of Life, carved tablet from Sumerian culture


Nαζίμ Χικμέτ  - Γιὰ τὴ ζωή

Γιὰ τὴ ζωή
(ἀπόδοση: Γιάννης Ρίτσος)

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτεύεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.




Mexican Tree of Life

Αποφθέγματα 

Λάθε βιώσας.
Επίκουρος 

Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.
Δημόκριτος

Ου το ζην περί πλείστου ποιητέον, αλλά το ευ ζην.
Πλάτων

Μέτρον βίου το καλόν ου το του χρόνου μήκος.
Πλούταρχος

Άπας ό βίος των ανθρώπων φύσει και νόμοις διοικείται.
Αριστοτέλης

Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος.
κατά Ματθαίον

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε
Νίκος Καζαντζάκης


Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα.
Μαχάτμα Γκάντι

Αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από ένα στόχο, όχι από ανθρώπους ή αντικείμενα.
Αλβέρτος Αϊνστάιν

Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.
Σάμουελ Μπέκετ

Η ζωή είναι ένα λουλούδι κι ο έρωτας το μέλι του.
Βίκτωρ Ουγκώ

The Tree of Life - Catherine Nolin Art



ΜΟΥΣΙΚΗ 



Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio dos luceros, que cuando los abro,
Perfecto distingo lo negro del blanco
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes el hombre que yo amo

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el oido que en todo su ancho
Graba noche y dia, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
Y la voz tan tierna de mi bien amado

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el sonido y el abecedario;
Con el las palabras que pienso y declaro:
Madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
La ruta del alma del que estoy amando

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montanas y llanos,
Y la casa tuya, tu calle y tu patio

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio el corazon que agita su marco
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro al bueno tan lejos del malo,
Cuando miro al fondo de tus ojos claros
Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto
Asi yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
Y el canto de todos que es mi propio canto
Gracias a la vida que me ha dado tant

Τραγουδοποιοί: Violeta Parra Sandoval






This ain't a song for the broken-hearted
No silent prayer for the faith-departed
I ain't gonna be just a face in the crowd
You're gonna hear my voice
When I shout it out loud

[Chorus:]
It's my life
It's now or never
I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive
(It's my life)
My heart is like an open highway
Like Frankie said
I did it my way
I just wanna live while I'm alive
It's my life

This is for the ones who stood their ground
For Tommy and Gina who never backed down
Tomorrow's getting harder make no mistake
Luck ain't even lucky
Got to make your own breaks

[Chorus:]
It's my life
And it's now or never
I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive
(It's my life)
My heart is like an open highway
Like Frankie said
I did it my way
I just want to live while I'm alive
'Cause it's my life

Better stand tall when they're calling you out
Don't bend, don't break, baby, don't back down

[Chorus:]
It's my life
And it's now or never
'Cause I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive
(It's my life)
My heart is like an open highway
Like Frankie said
I did it my way
I just want to live while I'm alive

[Chorus:]
It's my life
And it's now or never
'Cause I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive
(It's my life)
My heart is like an open highway
Like Frankie said
I did it my way
I just want to live while I'm alive
'Cause it's my life!

Writer(s): Martin Max, Jon Bon Jovi, Richard Sambora




Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;


Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.




Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης Ίσως εκείνο που ζητάς εγώ να μην το έχω κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες εγώ πολύ ν' απέχω. Ίσως να μη σου φτάνω εγώ γιατί πολλά ζητούσες μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα αν λίγο μ' αγαπούσες. Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου μη με κοιτάς σαν ξένη ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη. Ίσως να σε κρατάει εδώ μονάχα η συνήθεια μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα σ' αγάπησα στ' αλήθεια.


Μουσική: Μιχάλης Κουμπιός Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου Κλειδωμένα σιωπηλά διαμερίσματα Ψυχούλες γεμάτες ραγίσματα Δεν κοιτιούνται δε μιλούν δεν αγγίζονται Στο φόβο χτυπούν και βυθίζονται Μα τρυπώνει ένα πρωί απ’ τη γρίλια τους Ο ήλιος και σκάει στα χείλια τους Και πετάγεται η καρδιά μες στον ύπνο της Θυμάται κι αλλάζει το χτύπο της Γεια χαρά σου ζωή με το θαύμα σου Την τραμπάλα απ’ το γέλιο στο κλάμα σου Τις ελπίδες που μ’ ένα άγγιγμά τους Ρίχνουν φως και σκοτώνουν θανάτους Δες τα χείλη ενός μωρού που ονειρεύεται Γελάνε κι η νύχτα μαγεύεται Δίνει φώτα ενός λαμπρού ξημερώματος Στη ρότα σκοτεινού καταστρώματος




Φρίντα Κάλο: Μωυσής ή ο Πυρήνας της δημιουργίας
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 

Η Πηγή της Ζωής (αγγλικά: The Fountain) 


Η Πηγή της Ζωής (αγγλικά: The Fountain) είναι μια αμερικανική επική δραματική ταινία του 2006, που συνδυάζει στοιχεία της φαντασίας, της ιστορίας, της πνευματικότητας και την επιστημονική φαντασία. Είναι σε σκηνοθεσία του Ντάρεν Αρονόφσκι, και τα αστέρια Χιου Τζάκμαν και Ρέιτσελ Βάις. Η ταινία αποτελείται από τρεις ιστορίες, στις οποίες ο Τζάκμαν και ο Βάις παίζουν διαφορετικούς χαρακτήρες που μπορεί ή δεν μπορεί να είναι τα ίδια δύο άτομα: ένας σύγχρονος επιστήμονας και η καρκινοπαθής σύζυγός του, ένας κονκισταδόρας και η βασίλισσα του, και ένας ταξιδιώτης του διαστήματος στο μέλλον που ψάχνει την χαμένη αγάπη του. Οι ιστορίες -που αλληλοσυνδέονται με τη χρήση των ρακόρ και επαναλαμβανόμενα οπτικά μοτίβα- αντικατοπτρίζουν τα θέματα της αγάπης και της θνησιμότητας.








Το Δέντρο της Ζωής ( The Tree of Life) 

Το Δέντρο της Ζωής ( The Tree of Life) είναι αμερικανική δραματική ταινία φαντασίας παραγωγής 2011, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τέρενς Μάλικ. Πρωταγωνιστούν οι Μπραντ Πιτ, Σον Πεν και Τζέσικα Τσάστεϊν.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού από το Τέξας και το ταξίδι του από την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας προς την ενηλικίωση ως "μια χαμένη ψυχή στο μοντέρνο κόσμο" και την προσπάθειά του να βρει το νόημα της ζωής.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο πλαίσια του διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ Καννών ενώ στους κινηματογράφους κυκλοφόρησε στις 27 Μαΐου 2011 στις ΗΠΑκαι στις 26 Μαΐου 2011 στην Ελλάδα. Στο Φεστιβάλ των Καννών του 2011 κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και έλαβε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Ο Τζακ είναι ένα εντεκάχρονο αγόρι. Στην αρχή όλα του φαίνονται θαυμάσια. Βλέπει όπως η μητέρα του, με τα μάτια της ψυχής. Η μητέρα του αντιπροσωπεύει την αγάπη και τη συμπόνια ενώ ο πατέρας του προσπαθεί να μάθει στο γιο του πρώτα απ' όλα να σκέφτεται τον εαυτό του. Κάθε γονέας μάχεται για την υποταγή του και ο Τζακ πρέπει να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις τους. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν θα βιώσει τις πρώτες αναλαμπές της αρρώστιας, του πόνου και του θανάτου. Ο κόσμος που κάποτε φαινόταν όμορφος μετατρέπεται σε λαβύρινθο.

Ηθοποιοί και Χαρακτήρες
Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Κυρίου Ο' Μπράιεν 
Σον Πεν στο ρόλο του Τζακ 
Τζέσικα Τσάστεϊν στο ρόλο της Κυρίας Ο' Μπράιεν 
Χάντερ Μακράκεν στο ρόλο του Τζακ σε νεαρή ηλικία 
Λάραμι Έπλερ στο ρόλο του Ρ.Λ. 
Τάι Σέρινταν στο ρόλο του Στιβ 
Κάρι Μάτσετ στο ρόλο της Πρώην του Τζακ 
Τζοάνα Γκόινγκ στο ρόλο της Συζύγου του Τζακ 
Κίμπερλι Γουάλεν στο ρόλο της Κυρίας Μπράουν 
Τζάκσον Χερστ στο ρόλο του Θείου Ρόι 
Φιόνα Σο στο ρόλο της Γιαγιάς 
Κρίσταλ Μάντεκον στο ρόλο της Ελίσα 
Ταμάρα Τζολέιν στο ρόλο της Κυρίας Στόουν 
Ντάστιν Άλεν στο ρόλο του Τζορτζ Γουόλς 


Η Ζωή Είναι Ωραία - La Vita è Bella


Η Ζωή Είναι Ωραία ( La Vita è Bella -  Life is Beautiful) είναι ιταλική δραματική κωμωδία παραγωγής 1997 σε σκηνοθεσία Ρομπέρτο Μπενίνι και σε σενάριο του ίδιου μαζί με τον Βιντσέζο Τσέραμι. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός Ιταλού Εβραίου, τον Γκουίντο, που πρέπει να επιστρατεύσει όλη του τη φαντασία για να βοηθήσει την οικογένειά του που κρατείται στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν.
Ο τίτλος προέρχεται από τη φράση του Λέοντα Τρότσκι. Εξόριστος στο Μεξικό, γνωρίζοντας ότι θα δολοφονηθεί από ανθρώπους του Στάλιν, είδε τη σύζυγό του στον κήπο και έγραψε ότι "η ζωή είναι ωραία".
Ο αριθμός που έχει ο Benigni στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ο ίδιος με αυτόν της στολής του Charlie Chaplin στον Μεγάλο Δικτάτορα.

Ο Γκουίντο, ένας Ιταλός εβραϊκής καταγωγής, φτάνει σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας για να πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο του θείου του. Ο Γκουίντο είναι αστείος και χαρισματικός, ειδικά όταν γνωρίζει μια δασκάλα, τη Ντόρα. Η Ντόρα, όμως, προέρχεται από μια πλούσια, αριστοκρατική, μη εβραϊκή οικογένεια. Η μητέρα της θέλει να καλοπαντρευτεί, αλλά η Ντόρα ερωτεύεται τον Γκουίντο και τη μέρα του γάμου της, κλέβονται.
Περνούν αρκετά χρόνια και τώρα το ζευγάρι έχει ένα γιο, τον Τζιοζέ. Η Ντόρα και η μητέρα της έχουν αποξενωθεί εξαιτίας του γάμου της με τον Γκουίντο αλλά οι σχέσεις τους καλυτερεύουν λίγο πριν τα τέταρτα γενέθλια του εγγονού της.
Η εντολή για το Ολοκαύτωμα μόλις είχε δοθεί και οι Γερμανοί ξεκίνησαν να μαζεύουν όλους τους Εβραίους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Γκουίντο, μαζί με το θείο του και το γιο του αναγκάζονται να επιβιβαστούν σε ένα τρένο με προορισμό ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Ντόρα -αν και ιταλικής καταγωγής και συνεπώς άμοιρη των δεινών που περιμένουν τους εβραίους- δεν μπορεί να αποχωριστεί τους άντρες της ζωής της, ζητάει να πάει μαζί τους και μπαίνει στο τρένο οικειοθελώς, αλλά στην συνέχεια χωρίζονται. Στο στρατόπεδο, ο Γκουίντο κρύβει το γιο του από τους Ναζί φύλακες, του δίνει κρυφά φαγητό και προσπαθεί να τον κάνει να μην καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει. Έτσι, τον πείθει ότι το στρατόπεδο είναι απλά ένα παιχνίδι, στο οποίο ο παίκτης που θα καταφέρει να μαζέψει 1.000 πόντους θα κερδίσει ένα τανκ. Του λέει αν κλάψει, παραπονεθεί, ζητήσει τη μαμά του ή πει ότι πεινάει θα χάσει.
Ο Γκουίντο τον πείθει ότι οι φύλακες του στρατοπέδου είναι κακοί γιατί θέλουν κι αυτοί να κερδίσουν το τανκ και έτσι όλα τα άλλα παιδιά κρύβονται για να κερδίσουν το παιχνίδι. Όταν ο Τζιοζέ δε θέλει να παίξει άλλο και ζητά να επιστρέψει σπίτι, του λέει ότι είναι λίγους πόντους πριν τη νίκη. Παρά το γεγονός ότι είναι περιτριγυρισμένος από μιζέρια, αρρώστια και θάνατο, ο Τζιοζέ δεν αμφιβάλλει καθόλου για τα λεγόμενα του πατέρα του, χάρη στην πειστική του ερμηνεία και τη δική του αθωότητα.
Η ιστορία του Γκουίντο κρατάει μέχρι το τέλος, όταν μέσα στο χάος που προκάλεσε η αμερικανική εισβολή, λέει στο γιο του να μείνει μέσα σε ένα κουτί μέχρι να φύγουν όλοι, πείθοντάς τον ότι αυτό είναι το τελευταίο μέρος του παιχνιδιού. Ο Γκουίντο, ενώ προσπαθεί να βρει τη Ντόρα, συλλαμβάνεται και πυροβολείται από έναν φύλακα, αλλά όχι πριν κάνει το γιο του να γελάσει για τελευταία φορά, παριστάνοντας τον Ναζί φύλακα.
Ο Τζιοζέ καταφέρνει να επιζήσει και νομίζει ότι νίκησε το παιχνίδι όταν ένα αμερικανικό τανκ φτάνει και απελευθερώνει το στρατόπεδο. Βρίσκει τη μητέρα του, μη γνωρίζοντας ότι ο πατέρας του έχει πεθάνει. Χρόνια αργότερα, συνειδητοποιεί τη θυσία του πατέρα του, που του έσωσε τη ζωή.

Ηθοποιοί και Χαρακτήρες
Ρομπέρτο Μπενίνι στο ρόλο του Γκουίντο 
Νικολέτα Μπράσκι στο ρόλο της Ντόρα 
Τζιόρτζιο Κανταρίνι στο ρόλο του Τζιοζέ 
Τζιουστίνο Ντουράνο στο ρόλο του Ελιζέο 
Αμερίγκο Φοντάνι στο ρόλο του Ροντόλφο 
Σέρτζιο Μπαστρίκ στο ρόλο του Φερούτσιο 
Μαρίσα Παρέδες στο ρόλο της μητέρας της Ντόρα 
Χορστ Μπούχολτς στο ρόλο του γιατρού Λέσινγκ

πηγές 








Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

3 σχόλια:

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)