ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ " Το πέπλο της σιωπής "

Κείνες τις ώρες,
που η σιωπή
πέπλο γίνεται και σ' αγκαλιάζει,
και το δάκρυ θολό,
φουσκώνει τη θάλασσα
να πνίξει το τίποτα αυτό,
που το κάτι δικό σου
οι φωνές προσπαθούν να σκεπάσουν...

Μάταια, σε διψασμένες ψυχές
απόδειξη ψάχνεις να βρεις'
κιοτεύει το δάκρυ
και η αλήθεια ολιγορεί.
Κι αν θλίβεται το ρόδο μου,
άλικο θα 'ναι πάλι, αφού τ' ακράγγιξες.

Αργά σαν κάθε που γεννιέται η αυγή
και ξεθυμαίνουν τα όνειρα,
εκεί που το φωνήεν σε σύμφωνο αλλάζει,
σε πεταλούδας φωλιά απροσπέλαστη
θα κρύβω κάθε βρόχινο ασπασμό σου.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου