ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Κι όταν πέφτει το φως
τα μάτια
σαν στραμμένοι ανεμοδείκτες
λυπημένα αποζητούν
να ξημερώσει.
Είναι που γύρω οι τοίχοι
ανασαίνουν τις σιωπές
στην ανελέητη φθορά του χρόνου.
Ορθώνουν ανάστημα
διεκδικώντας βήματα
και στάση σώματος
που δεν ορίζουν.

Eυαγγελία Λυμπεροπούλου 

Οι δρόμοι της μοναξιάς
αγκαλιάζουν
την ύπαρξη μας.
Κλείνουμε πόρτες
τάχα αθόρυβα.
Μα εκείνες κάνουν
κρότο στην ψυχή.
Μένουμε στην ίδια θέση
μόνοι και μικροί.
Πονάει η αλήθεια
αυτές τις μέρες.
Αν φωνάξω
θα με ακούσεις;
Αν γινόταν...
Ένα πράγμα
θα ήθελα να σβήσω
από τον κόσμο τούτο.
Τα αξόδευτα βράδια...

Eυαγγελία Λυμπεροπούλου