Μέρα χειμωνιάτικη διαμαρτυρίας.
Βουρκώνουν τα ανεμολούλουδα…
Ως πότε ο παιδεμός του τόπου μας;
Καθόλου βέβαιο το βέβαιο.
Πώς να υποτάξεις
την ανησυχία του αγνώστου;
Απορείς κι αντιπαλεύεις με αλήθειες.
Όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ
βουλιάζει το συναίσθημα στις σιωπές.
Πώς θ’ ανθίσει
του ονείρου το λιβάδι;
Ντύνουμε τις αγωνίες
με δύναμη θεοφόρου ελπίδας,
το πνεύμα με χρώμα
και φως υποσχετικής αγκαλιάς.
Με πάλη θα ’ρθει η χαρά
που υφαίνεται στο παλλόμενο
δίχτυ του χρόνου, με πόνο και καημό.
Ο λαμπερόθωρος ήλιος
πάντα ορμέμφυτα επιστρέφει
με ανατροπές ουσίας στις καρδιές.
Η ψυχή αγναντεύει λυτρωτικά
το ουράνιο τόξο της άνοιξης.
Εκεί που πλανάται η ζωή
στο τραγούδι της αγάπης,
χορεύει στη φλόγα του ονείρου
μέσα μας ασταμάτητα ο μαχητής..!
Μαίρη Σουρλή
15/1/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου