Παρήγορη συντροφιά το χαρτί.
Εδώ αφήνω τα χάδια μου,
Για να μη νιώθουν τα χέρια μου νεκρά.
Η αγάπη διέξοδο ζητά.
Δε βρίσκει τόπο να σταθεί.
Κορμί να ξεκουράσει.
Δεκτική η άσπρη επιφάνεια,
Γεύεται την γλύκα και την πίκρα μου δίχως άρνηση.
Δεν ζητά, περιμένει καρτερικά.
Δεν κρίνει, δέχεται απλά.
Και συ προέκταση των δαχτύλων μου,
Ακίδα της ανθρώπινης ανάγκης,
Μελανοδέκτη μου πιστέ,
Βυθίζεις την λαγνεία μου,
Στο πάλλευκο ταπέτο.
Χύνεις τον πόθο μου υγρό .
Διαστρέφεις το φυσικό.
Ξεγελάς το υπαρξιακό.
Πόπη Πασχαλίδου
....τι να πω Γεωργία μου....με σκλαβώνεις!Σ'ευχαριστώ πολύ. Την αγάπη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή