ΠΕΤΡΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΕΦΥΡΙΑ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑΣ ΜΠΟΥΣΙΟΥ

Γεφύρι Ζιάκα στο νομό Γρεβενών

Πέτρινα ελληνικά γεφύρια..

H ανάγκη για επικοινωνία των ανθρώπων κατά τη διάρκεια των περασμένων αιώνων τους ώθησε να κατασκευάσουν γεφύρια πέτρινα, μονότοξα, δίτοξα και πολύτοξα. Η πάλη με το σκληρό εδαφικό ανάγλυφο της Ηπείρου κερδήθηκε όταν από τα μισά του 18ου αιώνα και μετά, οι συντεχνίες των Ηπειρωτών μαστόρων, ειδικές στην κατασκευή γεφυριών, έκτισαν τοξωτές καμάρες δρασκελώντας έτσι τους ποταμούς.

Συμπαγής κι ανθεκτική πέτρα, μαζί με υλικά οργανικά κι ανόργανα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τους.

Τα γεφύρια, έργα τέχνης απόλυτα ενταγμένα στο περιβάλλον και νεώτερα μνημεία τώρα πια, είναι τα ίχνη των μαστόρων που σμίλευσαν την πέτρα και με σεβασμό στη φύση κατέθεσαν τη φλόγα της ψυχής τους..

Β. Μ. 

(Οι φωτογραφίες είναι από την προσωπική μου συλλογή)

 Δοτσικό Γρεβενών- αρκάδες.

 Χρυσαυγή Βοΐου, κτίστηκε το 1854.

Γεφύρι Αζίζ Αγά, Τρίκωμο Γρεβενών , κτίστηκε το 1727.

 Χρυσαυγή Βοΐου, αντανακλάσεις..

Το γεφύρι Παπατάκη στο Κυπαρίσσι Γρεβενών, κτίστηκε το 1920.

Γεφύρι της Πορτίτσας , στο Σπήλαιο Γρεβενών, κτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα.

Το γεφύρι του Ντέρη, πριν τον Πεντάλοφο Κοζάνης.

Το γεφύρι Κατσουγιάννη, στο Σπήλαιο Γρεβενών, χτίστηκε περίπου στα 1800.

Το γεφύρι της Λιάτισσας, ή του Κλέφτη, στο Σπήλαιο Γρεβενών, χτίστηκε γύρω στο 1800.

 Το παλαιότερο πετρογέφυρο της Χρυσαυγής Βοΐου, κτισμένο το 1795.

Κτίστηκε το 1871, Κόνιτσα.

Μεγάλο πετρογέφυρο της Χρυσαυγής Βοΐου, κτισμένο το 1854.

Γεφύρι Επταχωρίου Καστοριάς, κτίστηκε το 19ο αιώνα.

Γεφύρι στο Δοτσικό Γρεβενών , κτίστηκε το 1884.

Γεφύρι Αλατόπετρας Γρεβενών, η κατασκευή του ανάγεται στο 19o αιώνα.

Γεφύρι Ζιάκα στο νομό Γρεβενών, κτίστηκε το 19ο αιώνα.

Το γεφύρι της Κόνιτσας, κτίστηκε το 1871.

Το γεφύρι της Μόρφης Βοΐου, Κοζάνης.

Το γεφύρι Κουσιουμπλή στο Επταχώρι Καστοριάς, χτίστηκε στα τέλη 18ου ή αρχές 19ου αιώνα.

Το γεφύρι της Σβόλιανης (Άγία Σωτήρα Βοΐου Κοζάνης) , κτισμένο το 1851.

Το γεφύρι της Κλειδωνιάβιστας στο Βοϊδομάτη, κτισμένο το 1853.

Το γεφύρι της Κλειδωνιάβιστας στο Βοϊδομάτη, κτισμένο το 1853.

Το γεφύρι στους Χιονιάδες Μαστοροχωρίων Κονίτσης , χτίστηκε στα 1800 .

«Καλογερικό γεφύρι» ή «γεφύρι του Πλακίδα». Βρίσκεται στους Κήπους Ζαγορίου και κτίστηκε το 1814.

Γεφύρι του Μύλου στους Κήπους Ιωαννίνων. Κτίστηκε το 1748.

Δοτσικό Γρεβενών.

 Το γεφύρι της Σκαρβένας, στο Βρυσοχώρι Ιωαννίνων σε υψόμετρο 740 μέτρων.

Το γεφύρι του Κόκορου ή Νούτσου κατασκευάστηκε το 1750.

Επιστρέφω συχνά στη γενέθλια γη μου.Εκεί, με βλέπει η χλόη, με ακούει
το χώμα, γνωρίζω τρεις λέξεις ανέμου...
(Ν. Βρεττάκος)

 ...το ο-μικρόν να κρατάει το ίσον σε τούτο το πολυφωνικό τραγούδι του φαραγγιού, με παρτή τον καταρράχτη που κατρακυλάει φουριόζος, και κλώστη τον άνεμο ν’ ανακατεύει φυλλωσιές και κόμες δρυάδων. Και καμιά άλλη φωνή δεν γίνεται αποδεκτή κι όταν παρ’ ελπίδα ακουστεί, το φαράγγι την επιστρέφει θυμωμένα, άγρια, επιτιμητικά ` δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις, για να εισπράξεις την οργή του. Μονάχα ό,τι λέγεται κάτω από την ευθεία του ίσου επιτρέπεται, στο ύψος των ταπεινών ανθισμένων λουλουδιών και τις αστραφτερές σταγόνες στα πέταλά τους και λίγον άνεμο πάνω τους καθώς γέρνουν προς τη μεριά των νερών, μ’ εμπιστοσύνη. Όλο τούτο το θαύμα συμβαίνει ερήμην μας -πώς θάταν αλλιώς θαύμα;-καθώς είμαστε μικρές κουκκίδες για λίγες ώρες, παράσιτα που επωφελούνται από το ζωογόνο κλίμα, και τα ίχνη των πελμάτων μας για λίγο και δυσδιάκριτα, πριν από τον άνεμο και τη βροχή...

Τάσος Πορφύρης - Αώος

Η λήψη έγινε στον Αώο, πριν από κολύμπι στις απολαυστικές ορεινές του παραλίες..

 Λυρική ιθαγένεια..

 Χλωρίδα µου πατρίδα µου
γέννηµα θρέµµα σου βορά των ψυχανθών
βασιλικός πλατύφυλλης αποδηµίας
σγουρό µελισσοβότανο της µνήµης
που το φυσώ κι έρχονται σµήνος οι σκιές
στη βουερή κυψέλη του κορµιού µου
κάνοντας το πικρό-γλυκό
τον κόσµο µέλι.
Πανίδα µου πατρίδα µου
αειθαλή αγρίµια
και φυλλοβόλα χρώµατα της νύχτας
ισόβια παραµυθία µου σταθήκατε...
(Μιχάλης Γκανάς)

 Γεφύρι της Πορτίτσας, στο Σπήλαιο Γρεβενών. Κτίστηκε το 1830.

Συνομιλώντας με τις νεράιδες..Στο γεφύρι του Ντέρη στην Πραμόριτσα..

 Ξέρω τα χέρια που το χτίσανε
τα χείλη που το τραγουδήσανε...

Το «Καλογερικό γεφύρι» κτίστηκε το 1814..

«Έχουν πει πολλοί για τον Γκανά ότι είναι ένας ποιητής της εντοπιότητας, του γενέθλιου τόπου. Είναι έτσι, χωρίς αμφιβολία. Η ποίησή του φυτρώνει στα χώματα, τα χιόνια, τους ήχους, τις εικόνες, τις λέξεις, τα πρόσωπα της Ηπείρου. Χωρίς συμπλέγματα, με τη σιγουριά του γερού ποιητή, αφήνει όλα αυτά να θρέψουν την ποίησή του. Στον Γκανά θα βρούμε -κάτι ολότελα χαμένο σήμερα- την αγάπη για τον τόπο και τα πλάσματά του, χωρίς, δεν χρειάζεται να το προσθέσω, ιδεολογικοποιήσεις.

Ο γενέθλιος τόπος για τον Γκανά ορίζει τον τόπο της απώλειας, της οριστικής μάλιστα απώλειας, που πάει να πει της αδύνατης ανάκτησης και της αδύνατης επιστροφής, κάθε είδους απώλειας και κάθε είδους αδύνατης επιστροφής, της δικής του και της δικής μας. Η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο δεν είναι μια αγάπη ευφρόσυνη, όπως του Ελύτη αίφνης για τον ελληνικό νησιωτικό κόσμο, αλλά μια αγάπη σπαραχτική, επειδή είναι ακριβώς αγάπη για ό,τι χάθηκε για πάντα: τα παιδικά χρόνια, η μάνα, οι φίλοι...

Αν το μαύρο δεν κατατρώει τα πάντα στην ποίηση του Γκανά, είναι γιατί υπάρχει, από την άλλη, η αγάπη, αυτή που κάνει να συνεχίζεται η ζωή. Αν έπρεπε σώνει και καλά να ορίσω με ένα λόγο την ποίηση του Γκανά, εγώ προσωπικά δεν θα έλεγα ότι είναι ένας ποιητής του γενέθλιου τόπου, ούτε ένας ποιητής του θανάτου, αλλά πως είναι ένας ποιητής της αγάπης, όχι του έρωτα, της αγάπης».

(Σταύρος Ζουμπουλάκης)