ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Μες στην κοσμοχαλασιά "

Μου στείλανε ένα γράμμα κάπως περίεργο
γεμάτο από καημό, το βρήκανε, παραπεταμένο,
νηστικό και άστεγο,
με λέξεις φθαρμένες από τον χρόνο χαμένης ευτυχίας,
σαν ίσκιος πλανιόταν σ΄απρόσιτο παράδεισο
και μ΄ ανήσυχο βήμα πότε ασταθή και πότε γοργό
το κοιτούσαν στη βαθιά σιγή τι εξαίσια ονειρευόταν;

Άραγε άκουγε τα λόγια στο κενό που πλανιόταν;

Με βήμα σίγουρο και σταθερό περπάτα
και μη φοβηθείς τον άνεμο,
μόνο την κόκκινη ανατολή που εμπρός της
στοίβες από παγωμένο χιόνι απάνω στην παλάμη σου
που πάνω της πλαταγίζουν οι γλώσσες των σκύλων
και τους θαμπώνει τα μάτια όταν γλυκοφυσάει νοτιάς
μην κουραστείς, περπάτα,
και ας μεγαλώνουν τα γένια σου,
κι ας καμπυλώνουν τα δάχτυλα στο πείσμα των χνότων σου
περπάτα, έχεις ακόμη δρόμους να διαβείς περπάτα,
μη σταματάς, τα τραγούδια της ξενιτιάς πεθαίνουν
μόνο όταν συντρίβονται, μόνο όταν τα ρουφάει
ο χαιρετισμός,
τότε τα γυάλινα φεγγάρια θα σπάσουν,
θα πλημμυρίσουν οι αυγές από χρυσά χρώματα
από τις νυκτωδίες και όλα τα τραγούδια
με τις πόρνες να πίνεις, το ποτό της λησμονιάς.

Ω, ησύχασε παππούλη, ησύχασε όνειρο ήταν
κακό ...

Γρηγορία Πελεκούδα