ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Χόρεψε κι εσύ αν μπορείς "

πηγή φωτογραφίας 

Να την η αγάπη,
μες στην τρελή χαρά της πετούσε,
σήμερα θα αποφασίσω εγώ
φώναξε στις μνήμες,
εγώ, να αναλογιστώ τους δρόμους
το τέλος του ορίζοντα.

Με το φτερωτό περπάτημα ζαρκαδιού
και της αυγής το κραύγασμα,
με μύριες σπίθες να πίνουν ήχους
ντροπαλά οδοιπορώντας σε κλαδιά
που χόρευαν, κι όσο κοκκίνιζε ο ουρανός
στη δύση του, κανείς δεν πρόσεξε
πως άλλαζε το σχήμα του.

Κανείς δεν την είδε πως έτρεχε
για ένα τίποτα.
Κανείς δεν είδε την πτώση της,
μα ούτε τα τραύματα,
ως που νύχτωσε.
Μόνο το δώρο γενεθλίων
ένα μπουκέτο άγριες μαργαρίτες
που έγερναν.

Πως πέρασε τόση ζωή και τελικά,
με θάνατο να ενηλικιώνομαι
ψιθύρισε;
Σκουραίνει ο ουρανός το μαύρο του,
σαν τη βλέπει ντρέπεται ακόμη κι ο θεός
να τον βλέπω, να κλαίει κι άπλωσε τις ομίχλες του
στις μικρές πολιτείες.

Φθινόπωρο ήτανε και μάδησαν οι μαργαρίτες.

Γρηγορία Πελεκούδα