ΠΕΠΗ ΔΟΥΡΕΚΑ " Παράπλευρες απώλειες μιας δολοφονίας "

πηγή φωτογραφίας https://www.efsyn.gr/

Ο δρόμος στένεψε. Ο γκρίζος καπνός επιτέθηκε στο πλήθος με τα πλακάτ και τις σημαίες. Το ΟΧΙ έγειρε. Μόνο το ανάγλυφο πρόσωπο στην κορυφή της στήλης διακρινόταν.

Έτρεξε όπως έτρεχε όλη του τη ζωή. Τον είχε ανάγκη ο φλεγόμενος κάδος. Η λιπόθυμη γυναίκα έπρεπε να στηριχθεί και ο σύντροφος να καθίσει στο πεζούλι. Έπρεπε να προϋπαντήσει το ΕΚΑΒ και ασθμαίνοντας να απλώσει το χέρι στον ώμο του μαγαζάτορα.

Οι πνεύμονες του 73, του 80, του 91, του 2013 έτρεχαν και αυτοί μαζί του. Οι εσωτερικοί σύντροφοι των συνελεύσεων, των διαδηλώσεων και των δακρυγόνων… τα σφουγγάρια των εξήντα χρόνων συνοικίας και των σαράντα Καρέλια, των λιπασμάτων της Δραπετσώνας και της Ψυτάλλειας γονάτισαν. Γονάτισε και αυτός μαζί τους.

Ο δρόμος στένεψε… ο δρόμος με το πάτημα του πρόσφυγα τρεις στρώσεις, με το συρτό βήμα του εργάτη, με το βάρος του αντιφασίστα και το ζεστό αίμα της μαχαιριάς τέσσερα χρόνια πριν, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.

Τέσσερις μέρες μετά, η τέφρα, άρτι αφιχθείσα από την Βουλγαρία, διαδήλωνε στον στενό συνοικιακό δρόμο μπροστά από την στήλη με την ανάγλυφη μορφή για τελευταία φορά.