μήτε μεθώ με της πένας τη σκουριά.
Πάνε χρόνια που νυμφεύτηκα τον οίστρο.
Μαζί κοιμόμαστε και μαζί αμπαλάρουμε
τα δώρα των στίχων.
Πριν ξημερώσει,
παίρνουμε το πλοίο της ζωής.
Αφού αποχαιρετίσουμε
του φάρου τις λάμψεις, με μάτια κλειστά,
απαγγέλλουμε ποιήματα στη σιωπή.
Ξέρω τι θα με ρωτήσετε…
Ε, ναι λοιπόν!
Είναι πολύ δυνατή η έμπνευση
της αφωνίας της.
20/9/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου