Κι ύστερα νύχτωσε...
Ένα φεγγάρι καρφιτσωμένο στον ουρανό
ολόγυμνο τα μεσάνυχτα
ακροβατεί στον όχθο της σιωπής του
αφουγκράζεται πίσω από τους τοίχους
τις ψυχές των ανθρώπων
υπομονεύοντας την ασάλευτη μοίρα του.
Σκύβει από το μπαλκόνι της νύχτας
κρύβεται στους ίσκιους και στις φυλλωσιές
νυχτοπερπατάει στα έρημα δάση
στην πόλη, στα λιμάνια
βαριά τα βήματα του.
Ταξιδεύει και κλαίει την ερημιά του
το εκτυφλωτικό σκοτάδι το πληγώνει.
Όλο που ονειρεύεται
ν'ανοίξει τα μάτια του στο φως
να ζαλιστεί από τη γλυκιά πνοή του ανέμου στον ουρανό
ν΄ακολουθήσει τα κύματα της ατέλειωτης θάλασσας
και χέρι χέρι μ'έναν ξεκούραστο ήλιο
να κάνει το γύρο του κόσμου.
Μα σαν υψώνεται το σώμα της μεταξένιας αυγής
μαζεύει την πληγή του
τυλίγεται στα παγωμένα του πέπλα
και πνίγεται στο μαύρο παραπέτασμα
πνίγοντας μαζί του τα όνειρα μας...
~άννα γεωργαλή~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου