ΣΟΦΙΑ ΠΟΤΑΡΗ " Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι "

Η ποιητική μου συλλογή με τίτλο " Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι ", κυκλοφορεί

από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ. ( ISBN 978-960-604-248-5 ) 

Η βαθειά κι απερίγραπτη οδύνη του θανάτου. Η νύχτα. Μας πάει πολύ βαθειά, στην πρώτη αρχή, σε διάφανο βυθό, στο άκτιστο φως. Ίσως, το ταξείδι του ανθρώπου στην πλήρη αντιστροφή. Ένα ταξείδι, μια γέννησις, μια έξοδος απο δεσμά. Mήπως ο σκιώδης εαυτός δραπετεύει απο το πλατωνικό σπήλαιο; Φαντάζομαι πως είναι ένα ταξείδι προς τα πίσω και προς τα εμπρός ταυτόχρονα. Παράξενο; όχι. Υπάρχει το σημείο που όλα συναντώνται. Αυτό της απόλυτης διαφάνειας.

Κι ο έρωτας; 

 " Ετοιμοθάνατο θέλω του έρωτα το σώμα "

Η συλλογή αποτελείται απο δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει 26 ποιήματα και το δεύτερο 17 θρήνους - μοιρολόγια και ασχολείται με το θέμα του θανάτου, ως γεγονότος καταλυτικού, απόλυτου και μυστηριώδους κι ως στοιχείου που ποτέ μα ποτέ δεν θα πάψει να " φλερτάρη " με την ανθρώπινη ψυχή, συγκινώντας, θέλγοντας, ταράζοντας.

Ο έρωτας " μπερδεύεται " και  " ερωτοτροπεί " μαζί του, κρυφά ή φανερά.

Εναγκαλίζεται το θάνατο, ως αντίπαλο δέος, ως μελέτη του, ως υπόσχεσις κι ως ελπίς, ως δύναμις, πότε υπέρτερη και πότε υποτακτική.

Αν τα ποιήματα αυτής της συλλογής είχαν χρώμα, αυτό θα ήταν το μαύρο και το κόκκινο. Ακόμα κι εκεί όπου ίσως κανείς διαισθάνεται το λευκό, το χρώμα στην πραγματικότητα είναι μαύρο και κόκκινο. Του έρωτα και του θανάτου.

Είναι ποιήματα έμμετρα και προσεγγίζουν το θέμα θάνατος, όπως εγώ διαισθάνομαι, με τρόπο  " ερωτικό ". Τα δε μοιρολόγια, είναι εις την ουσία δημοτικά τραγούδια, δηλωτικά της προσπάθειας του ανθρώπου να ορθώση ανάστημα και να " αντέξη " την αναπόφευκτη μοίρα του αφανισμού και της απώλειας αλλά και να εκφράση την ανάγκη του να τιμήση τον νεκρό του.

Kάποια απο τα ποιήματα του βιβλίου, μπορείτε να δείτε στο ιστολόγιό μου

http://sofiapotari.blogspot.gr/ στην ετικέτα Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι

Το ξεχωριστό εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται μοναδικά από τον πίνακα με

τίτλο “Τhe summoning of the Muse” της αγαπημένης μου Iolia Nathalis, ζωγράφου, Χανιά Κρήτης, ενώ αντί προλόγου, διαβάζουμε το υπέροχο αφήγημα του αγαπητού μου Γεωργιάδη Βασιλείου, Ιστορικού – Συγγραφέως, με τίτλο «Αγγένητος Θάνατος» από το Βιβλίο Πέμπτο της Σιωπής, εκδόσεις ΜΕΜΦΙΣ 2017.

Σοφία Πόταρη 

Οπισθόφυλλο 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Παράξενος κήπος 

Μια εποχή, παράξενος ήτανε κήπος
γυμνός και άδενδρος, σώμα χωρίς αγκάλη
ψυχή καμιά, καρδιάς δεν ακουγόταν χτύπος
θάνατος ήταν; ή ζωή κλωθόταν άλλη;

ο κήπος, που σαν άνθρωπος με κρύο ύφος
στης ερημιάς στεκότανε τ’ άστοργα κάλλη
σκιά μοναχικιά γλιστρούσε μες στο βύθος
τ’ απόβραδου, ποθώντας τάχα ποιάν αγκάλη;

ξάφνου, σε απόμερη του κήπου περασιά
σε νερομάνας δροσερής βαθύσκια χρεία
σαν θάλασσα αναδεύεται δαιμονικιά

στοιχειό βγαλμένο απ’ του σκότους τη λατρεία
μια λάμια; ή καλομοίρα συμπονετικιά;
δεν είδα, αμέσως σκέπασαν τα μάτια βρύα

❀    ❀    ❀    ❀

Το ονειροπούλι 

Κάθε αυγή και σούρουπο, ανατολή και δείλι
ο ήλιος ολομέταξος στο βράχο σκαρφαλώνει
με τρυφεράδα περισσή την πέτρα του μαλώνει
που πάνω της ματώσανε της Παναγιώς τα χείλη

αφού αρνήθη ο έρωτας χαρές να την κεράσει
πήρε το δρόμο που ξεβγάζει απάνω στη ραχούλα
με ξαναμμένη την καρδιά η άγουρη παιδούλα
από το βράχο ρίχτηκε κι αγκάλιασε την πλάση

λαφριά την είπαν στο χωριό τη δύστυχη Πανάγιω
και πως αυτά παθαίνουνε οι άμυαλες κοπέλες
που κρίματα πληρώνουνε στου έρωτα τις τρέλλες
ο έρωτας, πώς στον τρελλό δίνει τρελλό κουράγιο!

κανείς ποτέ δεν ένιωσε πως η φλογάτη κόρη
λαβώθηκε για να γενεί λευκό ονειροπούλι
που απλώνει τα φτεράκια του πιο έξω απ’το κουκούλι
ο βράχος μόνο σπλαχνικός και τα θλιμμένα όρη

❀    ❀    ❀    ❀

Ηλιοβασίλεμα

Είναι κάτι παλιά ξεθωριασμένα κεραμίδια
που στέκονται σαρακοφαγωμένα θαλασσόξυλα
ψημένα απ΄ την αλμύρα, φαγωμένα απ΄τη βροχή
απ’ το λιοπύρι άγρια πυρπολημένα, σα δέρματα ξερά
το δειλινό ο ήλιος πάνω τους απλώνεται
τη σκόνη τους δειπνά και ξεψυχά ολόμαυρος
σαν αίμα ξεραμένο, πού έχει πια λιμνάσει
πέρα μακριά η θάλασσα βουλιάζει κατακόκκινη
κι ένας ίσκιος απρόσκλητος τρυπώνει σε ιστορίες
πλεγμένες κάτω απ’ τα μισοσπασμένα κεραμίδια

❀    ❀    ❀    ❀

Του γιου

-Ελίτσα πικρολίτσα μου, του ήλιου θυγατέρα
εκεί στην πέτρα που ριζάς, πέρα που αγναντεύεις
μην είδες το λεβέντη μου, το φως των ομματιών μου;
-Τον είδα ψες το σούρουπο καβάλα στο φαρί του
να πηαίνει στ’ αγριώματα, πέρα στα ξεροτόπια
κι είχε παρέα τα πουλιά και τ΄άγρια του λόγγου
-Πάαινε με το μαύρο του σε κυνηγιού λημέρια
βαράει τσίχλες και λαγούς και πλουμιστά ορτύκια
να τρώει να στηλώνεταιτις αρμακιές σαν χτίζει
-Δεν πάαιν΄ ο λεβέντης σου σε κυνηγιού λημέρια
μηδέ φαγί μηδέ κρασί έβανε να ετοιμάσει
καβάλα ήτανσ΄άλογο πού΄σουρνεαπ΄το καπίστρι
αμαξηλάτης άγριος στα μαύρα τυλιγμένος

❀    ❀    ❀    ❀

Του Παπαφλέσσα

-Αχ ποταμέ μου εσύ καλέ με τ’ ασπροχαλικάκια
με τα κρυστάλλινα νερά, τα γάργαρα ρυάκια
εσύ που όρη και βουνά με πεδινά μονοιάζεις
σαν με ζωή κελλαρυστή τα κρύφια τους μπολιάζεις
που βράχους σκάφτεις και τρυπάς και δέντρα ξερριζώνεις
και τα προικιά της λυγερής λευκαίνεις και μυρώνεις
πες μου καλέ μου ποταμέ γιατί είσ’ ανταριασμένος;
γιατί λιθάρια και γκρεμά βαράς φουρτουνιασμένος;
-Σήμερα μέρα θλιβερή, σήμερα μέρα μαύρη
σήμερα τρύπα το ζουδί ν’ αναπαυτεί δε θάβρει
μοιρολογιέται η Πολιανή, κι η Μεσσηνία μαυρίζει
τι ο ήλιος εβασίλεψε κι άλλο δε θα φωτίζει
ο Παπαφλέσσας έπεσε στη ράχη στο Μανιάκι
κι απάνω στο ταμπούρι του κλαίει μαυροπουλάκι

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Γεννήθηκα στην Καλαμάτα Μεσσηνίας και αποφοίτησα απο το 1ο Γενικό Λύκειο  " Παπαφλέσσας ". Μεγάλωσα στην αγκαλιά της φύσης, μέσα σε ένα παραδείσιο περιβάλλον, με ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, δίπλα σε ένα όμορφο, βουερό ποτάμι. Έπαιζα με τις πέτρες, τα κλαδιά και τα ζώα μας, ενώ θεωρούσα και εξακολουθώ, τις φωλιές των πουλιών ως τις πιο θαυμαστές,συγκινητικές κατασκευές. Αγαπώ πολύ τη ζωγραφική και ζωγραφίζω απο πολύ μικρή. Η συγγραφή και η ποίησις είναι για μένα ο τρόπος μου να συλλαμβάνω και να εκφράζω τον κόσμο, ό,τι φαίνεται κι ό,τι δεν φαίνεται.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που λειτουργούν με έργα και υπάρχουν με καλοσύνη και χαμόγελο και πιστεύω οτι η αγάπη σώζει και δικαιώνει την ανθρώπινη ψυχή. Επίσης πιστεύω οτι η ηθική ξεκινάει από την στάσι μας απέναντι στη Φύσι.

Αγαπώ πολύ τους μεγάλους ποιητές μας, που προσφέρουν όραμα και έκστασι.

Πιστεύω οτι ο ελληνισμός είναι ιδέα και ιδανικό και η Ελλάδα πνευματική οντότητα που πορεύεται μέσα στο χρόνο.

Σπούδασα Παιδαγωγικές Επιστήμες και Θεολογία στο Α.Π.Θ. και κατοικώ μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.