ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ - ΑΧΝΌ ΠΡΌΣΩΠΟ

Οι μυρωδιές των γιασεμιών,
λιτανείες αγάπης χωρίς εξαπτέρυγα,
αναδύονται από το ρωγμώδες
έδαφος της ψυχής σου,
ω... ψυχή μου.

Θυμίαμα εσπερινού,
μεταξένιο υφάδι
στον καμβά των ρόδινων σύννεφων ,
χάιδευε το κεφάλι του απορούντος ήλιου,
ω...ψυχή μου.

Σε γνωρίζω από τις ρυτίδες σου,
χαραγμένα μονοπάτια
από το φέγγος της ζωής μου,
ω... ψυχή μου.

Η απουσία σου εξαφάνισε
τα τελευταία αποτυπώματα των δαχτύλων μου,
πως να σκουπίσω τα τυπωμένα
στην ψυχή σου κατράμια δάκρυα μου,
ακύμαντα ,σιωπηλά,
πνίγουν το χειμωνιάτικο τοπίο.

Έμεινες ένα αχνό πρόσωπο
στην μοναξιά των αστρικών ανέμων,
προχωρείς καβάλα στην οροσειρά,
φωτισμένη με πυρσούς δαιμόνων.

Ελίσσεσαι πλάγια,
σπασμένη φτερούγα νεράιδας,
φλέγεσαι μόνη
στις σκοτεινές σιωπές του φεγγαριού,
φορώντας στέμμα
το πέτρινο του δαχτυλίδι.

Έμεινες μια μνήμη,
τυλιγμένο φύκι
στο σώμα του ποιητή.
Ω...ψυχή μου

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
02/12/2014