ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΠΟΥΛΟΣ " ΑΤΙΤΛΟ "

πηγή φωτογραφίας 

Κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω που φυσά και σκοτεινιάζει το σύννεφο.

Σκεφτομαι το πέλαγος να σκάει στα βραχια και να γεμίζει σταγόνες την αλμυρή γη.

Όσο και να στρεβλώνω τα τσιμέντα με ατέλειωτη φαντασία με τίποτα δεν μοιάζουν στο πέλαγος.

Οι καρέκλες δίπλα μαζεύτηκαν να μη βραχούν.

Δυο τρεις έμειναν εκεί για να αράζουν οι χασομέρηδες που το φούμο τους καθυστέρησε και η βροχή τους σταμάτησε κάτω από την τέντα του καφενέ.

Κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω που βρέχει και φαντάζομαι την μυρωδιά απ το χώμα.

Όσο και να στρεβλώνω την άσφαλτο με ατέλειωτη φαντασία με τίποτα δεν φέρνει στην θύμηση την μυρωδιά απ το βρεγμένο χώμα του χωραφιού.

Κάθομαι στο παράθυρο και σκεφτομαι την ζωή.

Όσο και αν στρεβλώνω τις αναμνήσεις με ατέλειωτη φαντασία με τίποτα δεν με φέρνει κοντά στην γαλήνη εκείνης της ήρεμης θάλασσας που σκάει στα βράχια και γεμίζει σταγόνες την αλμυρή γη

ΒΕ