τα χνάρια μας στο χώμα
Ο τόπος μου
τα γέλια των παιδιών στα σπίτια
Ο τόπος μου
τα ευλογημένα μελτέμια του Αιγαίου
Σφύριξε ανυπόμονα
το δρομολόγιο της Ιστορίας μας
Πώς να επιταχύνεις τη φθορά;
Πώς να διπλώσεις τις σκιές των αιώνων
να αποκαλυφθούν τα πρόσωπα;
Πώς να γαληνέψεις τα ανήσυχα χρώματα
της γέννας μας
που λαμπάδιασαν τον ορίζοντα;
Ο τόπος μου
Μια αέναη επιστροφή
σ' ένα προδικασμένο αύριο
Μια νικητήριος ιαχή
θλιμμένων ηρώων
που αρνούνται την προτομή τους
Ο τόπος μου
κουρασμένα χέρια
να κρέμονται από τα γλωσσίδια
των σημάντρων
την ώρα που όλα τα καμπαναριά
του εφήμερου
στήνουν τη θριαμβική αψίδα
των καημών και των οραμάτων μας
στα βλέφαρα
της οικουμένης
Φιλί του δίνω απανθρακωμένο
στο άσπιλό του κούτελο
ξόρκι αθάνατο
στη λαίλαπα
της ασυγχώρητης απουσίας μας...
( Φ.Β. 240917)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου