ΙΩΑΝΝΑ ΛΑΖΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ "

Είδε το πρόσωπο της στον καθρέπτη,άβαφη καθώς ήταν χαμογέλασε πικρά,οι μαύροι κύκλοι θωρούσαν την ηλικία της

οι ρυτίδες στο μεσόφρυο μαρτυρούσαν τις αγωνίες,και τούς θυμούς της ζόρικης από τέλματα ζωής της.

Πώς περνάει ο καιρός,ακουμπάει τούς ώμους και γέρνουν τα χρόνια,βλασταίνουν και θεριεύουν εκείνα,λησμονούν τα προηγούμενα,μια δίνη το σώμα,ένα ανεμούριο η ζωή.

Η γάτα τρίφτηκε αργά στα πόδια της πείναγε...την κοίταζε με αγάπη...{θα σου βάλω να φας σε ξέχασα}...Κατέβηκε αργά στην κουζίνα ,η γάτα νιαούριζε, κοίταζε στα μάτια την γυναίκα έφτασε πρώτη στην κουζίνα,"αχ!τι θα κάνω με σένα θα με ρίξεις από τις σκάλες καμιά φορά μονολογούσε γελώντας.."

Και καθώς την κοίταζε την ώρα που αχόρταγα μασούσε,θυμόταν την μέρα που την βρήκε ένα μικρό τοσοδούλι γατάκι ασπρόμαυρο να περιφέρεται ψάχνοντας χαμένο, της είχε κάνει εντύπωση η ουρά του μακριά μεγάλη φουντωτή,νούρατσος σωστός.

Ακροβατούσε στα παραθύρια αίλουρος,απρόσμενης ομορφιάς.

Έπαιζε συνέχεια με ένα φύλλο ,πεσμένο από την μουριά τής αυλής..Α! ναι η αυλή ήταν το καμάρι της ,είχε δέντρα όχι πολλά , η μουριά εξ' άλλου τα σκέπαζε όλα ,ήταν αχόρταγη,όμως είχε πολλές γλάστρες από γεράνια...γεράνια της παιδικής της μνήμης.

Και καθώς είχε χαθεί στις σκέψεις της ξέχασε τα χρόνια τις ρυτίδες,τον αδιάψευστο καθρέπτη,και έλουσε την ζωή της με αναμνήσεις από γεράνια,άσπρα ,κόκκινα,πλεγμένα με όνειρα που και αν δεν έγιναν,δεν την πείραζε πια.

ι.λ