ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ " Ατιτλο "

The Rose Garden - Christian Schloe

Εμένα η πόλη μου, ξέρει να περιμένει σαν πνοή
τα βλέμματα που θ' ακουμπήσουν στις πληγές
που χάραξαν οι αιώνες της αέναης παθιασμένης ζωής της.
Αιμάσσοντες ερειπιώνες από πηλάσβεστο και πέτρα
σταλάσσουν ακόμα ιστορίες ανθρώπων
από τα κλειστά με πείσμα πορτοπαράθυρα
που σχεδόν διαλυμένα εις τα εξ ων συνετέθησαν
φυλάσσουν ακόμα την ιερότητα της εστίας ...

Θαμπωμένη από τον καθρέπτη της Βυζαντινής
που κοιτάζονταν στο μεσημεριάτικο ήλιο
ένοιωσα τα βήματα των κοριτσιών της Κυδωνίας
σαν βιάζονταν ανάμεσα στα στενά δρομάκια.
Διαβάτης απρόσεχτος και μαγεμένος ως ήμουνα,
σχεδόν ακούμπησα την άκρη του φουστανιού
της Ενετής αρχόντισσας που βγήκε βόλτα στα Νεώρια.
Ολόγυρα τιτίβιζαν σαν χελιδόνια οι Τουρκοπούλες
που θωρούσαν ψηλά από το σαχνισί τους περαστικούς.
Μέρα Σαββάτου, είδα τον σκοτεινό Ραβίνο
να εξαγνίζει τη μικρή εβραιοπούλα νύφη
στο ιερό λουτρό στο βάθος της Συναγωγής
μια μέρα πριν το γάμο της!

Εμένα η πόλη μου,
σαν ανοίγει τα παράθυρα της στον πρωινό ήλιο
φρεσκάρει με αλισάχνη το όμορφο της πρόσωπο
κι ύστερα βάνει στα μαλλιά της το ακριβότερο στέμμα,
ολόκληρη τη Λευκή οροσειρά με κρούσταλλα και πάγους.
Εμένα η πόλη μου, σαν κορίτσι κοκκινίζει από ντροπή
όταν οι έμποροι αραδιάζουν τις πρόστυχες κινέζικες πραμάτειες
στα μάτια των χυδαίων, μα υποσχόμενων εκδρομέων ...

Αποχαιρετώντας την σήμερο, σκούπισα το δάκρυ της
ξαποσταίνοντας στον ίσκιο της γριάς φραγκοσυκιάς
παρηγορώντας μαζί και τον εαυτό μου...που όλο φεύγει...Μαρια Μ.