ΣΟΦΙΑ ΠΟΤΑΡΗ " Η κόρη και ο χάρος "

Edvard Munch " separation "

Κόρη ξανθή τετράξανθη στο πανεθύρι στέκει
μέρα και νύχτα το στρατί κοιτάει και παραστέκει
ήλιε μου και φεγγάρι μου κι άστρα εσείς λαμπρά μου
φέρτε μου νέον έμορφο, άντρα μου και χαρά μου
περνάει καβάλα αχάραγα ο γιος του ζευγολάτη
–Κόρη, νεράκι δώσε μου να πιω σε κανατάκι
βγάνει νερό και δίνει του σε πήλινη κανάτα
κι εκειός κεντάει τ’ άλογο και χάθηκε στη στράτα
περνάει τ’ απομεσήμερο ο γιος του πρωτοχτίστη
–Δώσε μου κόρη μου να πιω τι η λαλιά μ’ εσβήστη
βγάνει νερό και δίνει του σε τσίγκινο κανάτι
κι εκειός βαράει τ’ άλογο και στα δεντρά εχάθη
περνάει στητός πα στ’ άλογο μέσα στη μαύρη νύχτα
άντρας ψηλός κι αράθυμος με μαχαιριά στα στήθια
–Κόρη νερό δος μου να πιω τι είμ’ αποσταμένος
ολημερίς κι ολονυχτίς στ’ άτι μου ανεβασμένος
–Γιατί ‘σαι καβαλάρη μου στη σκόνη βουτηγμένος;
–Στρατιώτης είμαι κόρη μου στον πόλεμο δοσμένος
–Γιατί ‘σαι στρατηλάτη μου στα μαύρα τυλιγμένος;
–Άρχοντας και πολέμαρχος, μπαρουτοκαπνισμένος
–Γιατ’ άρχοντά μου σύ τρανέ φοράς μαύρη κουκούλα;
–Της νύχτας είμαι βασιλιάς, με προσκυνούνε ούλα
–Γιατί στα χέρια σου κρατάς γυαλιστερό δρεπάνι;
–Για να θερίζω τα σπαρτά το μήνα Αλωνάρη
βγάνει νερό και δίνει του σ’ ολόχρυσο κανάτι
στ’ άλογο την ανέβασε, δεν την ματάιδε μάτι

Από τη συλλογή " Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι "