και δούλοι πιστοί στις προσταγές τους.
Τρέμει το βάθος της αβύσσου..
καντήλια ανάβει δίχως φυτίλια..
Βροντά η γη,αγκομαχάει
κι η λογική τρικλίζει
απ τις κομπρέσες της βλακείας..
Σπουδάζει η ψυχή...Υπομονή
- μια μάνα άξια..σοφή -
του φωτισμού την πάλη,
σιγοντάρει..
Του κόσμου οι ελπίδες μη χαθούν...
ολημερίς παρακαλάει...
μαντλιν *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου