ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τ' ΑΛΟΓΟ ΜΠΡΟΥΤΖΙΝΟ

Κι έπειτα, κουμπώσαμε τα πανωφόρια..
Ερχόταν η βροχή και τ' άλογο μπρούτζινο,
δεμένο μ' ιμάντες γυρόφερνε στον αγέρα
με μισό το σώμα πάνω του...

Το στέρνο κι η κεφαλή του ήρωα χαμαί επολεμούσαν...
"Θα συναρμολογηθεί", φώναξαν όλοι ομού κι απνευστί...
"Το κέντρο βάρους ψάχνουν"...

Το δένδρο της πλατείας αγκάλιασε τ' άγαλμα το μισερό,
όλοι εθαύμασαν την χαίτη τ' αλόγου,
τα γερά του πόδια, την μέση του πολεμιστή...

Μοναχά ο γλάρος έσκυψε να ιδεί το βλέμμα...
Χαμαί η λευτεριά, χαμαί και το σπαθί...

Μπρούτζινες δόξες, ολίγα δάκρυα κι η περηφάνεια...

''Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ" Μαρίνα Σολδάτου
** ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ**

Πηγή φωτογραφίας:Julia Margaret Cameron

ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΗ ΜΕΡΑ

Σήμερα μια μέρα τυχάρπαστη με κυνηγά...
Κλείστηκα στο ξύλινο σπίτι,
σκηνικό φιλόξενο ν' απομονωθώ...
Η αλήθεια είναι πως με κούρασαν οι ανθρώποι...
Παράταιρα μάτια μ' ακολουθούν
φλογισμένα κάρβουνα ξυλόσομπας...

Μοναδική τους έγνοια πώς θα κλέψουν τον γλάρο..
Τον έκρυψα στην κούνια,
σαν βρέφος, να θηλάσει τ' αστέρια την νυχτιά...

Του τραγουδώ σαν ψίθυρος που σκίζει την σιωπή σας...

"Ορφανεμένο μου πουλί, χωρίς γονιό, πατρίδα,
πού να σε κρύψω νιούτσικο,
που σφάλισες το μάτι,
που 'καμες την ανάσα σου να γέρνει και να σβήνει;

Πώς να ησυχάσω, πώς να ιδώ ταξιδευτή να σέρνει
φτερούγα κι άκαπνη λαλιά στου κόσμου τ' ανηφόρι;

Μαύρη σκιά μας κυνηγά, μαύρη, διαβολεμένη,
με το 'να χέρι να τρυγά της όστριας τους ανέμους,
με τ' άλλο να καπνοβολεί πτώματα σε πολέμους..

Κι αν θεριό είν' ο άνθρωπος, μπρος στην σκιά σωπαίνει..

Αχ, δεν βολεί και δεν μπορεί η κορυφή
του όρους να ομιλήσει,
να πιάσει άκρια σύγνεφου, ολούθε ν' αγναντεύει,
μα, μοναχά ένα σπαθί θα σύρει τον αγέρα...

Κοιμήσου, ασπροπούλι μου, σε σκότωσαν και πάνε,
κοιμήσου, τα μελλούμενα ποτέ τους δεν γροικάνε,
σαπίσανε τους οι ψυχές, τα στόματα βρωμάνε,
αίματα ήπιαν την αυγή να βάψουνε τον κόσμο...

Χρυσάφια έχουν στην ποδιά, κιτρίνησ' η ματιά τους,
χολή διψούν, χολή πεινούν, χολή και γυροφέρνουν...

Αχ, θε να έρθει μιά αυγή που η γης θε να σημάνει
την ώρα του ξεσηκωμού, μεγαλοσύνης ώρα
κι εσύ, θλιμμένο μου πουλί, φτερούγα θε ν' ανοίξεις,
θε να πεθάνεις δίκαια με δόξα, με τιμή...

Αχ, δεν βολεί και δεν μπορεί η κορυφή
του όρους να ομιλήσει,
να πιάσει άκρια σύγνεφου, ολούθε ν' αγναντεύει,
μα, μοναχά ένα σπαθί θα σύρει τον αγέρα...

Κι αν θεριό είν' ο άνθρωπος, μπρος στην σκιά σωπαίνει.."

Σώπασε, γλάρε, μην μιλείς, σκιά μας γυροφέρνει...

''Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ" Μαρίνα Σολδάτου
** ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ**

Πηγή φωτογραφίας: Από το έργο "Η νύστα" του Άντον Τσέχωφ...

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ

Τριακοστή ημέρα, βγαλμένη απ' του σύμπαντος τα σπλάχνα, αυτή την ώρα που ο πόνος του δένδρου ο τελευταίος γίνεται γράμμα και γραφή... Απ' το παραθύρι κοιτώ την εικόνα να διαβαίνει, καθώς εγώ, σημείο ακίνητο, εβάλθηκα να μετρώ τις αποστάσεις απ' το κέντρο μου... Είμαι του κόσμου παρατηρητής κι εξόριστη φιγούρα... Σήμερα ο βιβλιοπώλης μ' εξοστράκισε κι όρισε τους φίλους του ποιητές να μου κάμουν αφιέρωμα... "Η εξόριστη τρελή της πλατείας..." "Δεν θα σε κάμω ήρωα, κυρία μου, δεν θα σε σκοτώσω, θα σε ξεχάσουν, κάποια στιγμή, έπειτα μεγαλύτερη είν' η αγωνία τους να βρουν τρόπο να πάψει το γουργουρητό στο στομάχι τους... Σκέφτονται πως χορτάτοι θα 'ναι ωραιότεροι στην κηδεία..." Εδώ τα όρια, όσο και να σας φανεί παράξενο, πλαταίνουν, τα παιδιά με τ' ατάγιστα στόματα μου πετούν κάτω απ' την πόρτα σημειώματα με τα νέα... Έτσι ο κόσμος μεγαλώνει... Ποιος χορτασμένος θα υποψιαστεί πως ο πεινασμένος ασχολείται με κάτι άλλο εκτός απ' την πείνα του, με κάτι άλλο εξον απ' το ξεροκόμματό του; Ο τελευταίος πόνος του δένδρου είν' ο πόνος του τελευταίου ανθρώπου που κοίταξε ψηλά, που 'φτιασε σκαλωσιά ν' ανέβουν οι άλλοι, που 'φτιασε σκαλωσιά να οικοδομήσει μέλλον, να γέρνει το αγιόκλημα νυχτιές στην παραζάλη, να γέρνει άμαθο το φως να αρματώνει βίους... Ο τελευταίος πόνος του δένδρου τα τελευταία βράδια σας θα στοιχειώνει, εως ο γέροντας τούτου του κόσμου να πεθάνει, έως ο γλάρος φέρει την πατρίδα στα ύψη τ' ουρανού.. Τριάντα μέρες, ένας ο πόνος, ενός μόνον δένδρου, η θλίψη του νεκρού γλάρου..

''Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ" Μαρίνα Σολδάτου
** ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ**