Εκδόσεις : Ανεμος Εκδοτική
Είδος : Ποιητική Συλλογή
σελ.: 80
σχήμα: 14x20,5 cm
ISBN: 978-960-9585-56-9
σελ.: 80
σχήμα: 14x20,5 cm
ISBN: 978-960-9585-56-9
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Δακρύζουν τα πλάσματα, στις θάλασσες του Σύμπαντος. Δακρύζει και το Σύμπαν. Κρύσταλλοι-οι ιστορίες, τα πάθη, οι εμπειρίες , η Αγωνία, η Ζωή - μέσα στα δάκρυα που, τόσο ζουν όσο ζει και το Σύμπαν. Και όταν από το παλιό ένα καινούργιο Σύμπαν γεννηθεί, καινούργια πλάσμα- τα εκεί, καινούργιοι Κρύσταλλοι, μα ο Πόνος ίδιος.
Στους Κρυστάλλους, διάβασε ο Ταξιδευτής την ιστορία τωνΚου- ρελιών, που προσπάθησαν να αποδράσουν από την Πολιτεία των Ίσκιων-την χώρα της επιθυμίας, των παθών και των συναισθημάτων. Και ένα βράδυ, η ιστορία αυτή κύλησε μέσα σε τούτο το βιβλίο.
Ο Ταξιδευτής ταξιδεύει ακόμη, μακριά, στο παρελθόν. Προσπαθείνα επιστρέψει στην Πατρίδα του.
Δεν πρόλαβα να του το πω. Δίχως Ενδύματα πρέπει να επιστρέψει. Δεν πρόλαβα διότι κι εγώ το θυμήθηκα τώρα, που διαβάζω την ιστορίαμέσα σε τούτο το βιβλίο....
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Πόσο άργησα!
Δεν επενδύω σ’ αυτό το χαμόγελο.
Δεν τ’ ονομάζω ευτυχία,ευδαιμονία.
Δεν θα το πνίξω με προσδοκίες.
Δεν επενδύω σ’ αυτό το χαμόγελο.
Θα το αφήσω να τρέξει,
θα το αφήσω να πέσει
στις λάσπες της παιδικής μου ηλικίας,
να συναντήσει τα χιλιάδες χαμόγελα
που δεν έχουν όνομα, που δεν έχουν σκοπό.
Ένα χαμόγελο παιδικό,
ζωγραφίζω στο πρόσωπο μου.
Θεέ μου!
Γιατί άργησα τόσο;
❀ ❀ ❀ ❀
Το νερό του βράχου
Κυλούν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές.
Ξεπηδούν από τα σπλάγχνα του βαθιά,
κατρακυλούν στην γρανιτένια όψη.
Αέναα.
Μικρά ρυάκια, βαθιές πληγές.
Μόνος.
Απρόσιτος.
Όταν ο ήλιος
πίσω απ’ τα σύννεφα κρύψει το πρόσωπό του,
παγώνουνε τα δάκρυα.
Παγώνουν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές
κι ο βράχος σπάει.
❀ ❀ ❀ ❀
Στο πρόσωπο του Χρόνου
Μαύρα μαλλιά.
Γελώ, στο πρόσωπο του Χρόνου.
Εκείνος, σιωπηλός.
Το δωμάτιο γεμάτο.
Ασφυκτιώ, η ανάσα μου τρέχει.
Φωνάζω,
«πολλοί γίναμε!».
Γκρίζα μαλλιά.
Κοιτάζω στο πρόσωπο τον Χρόνο.
Εκείνος, σιωπηλός.
Το δωμάτιο γεμάτο κορνίζες.
Κρυώνω, η ανάσα μου λυγμός.
Φωνάζω,
«γυρίστε πίσω!».
Άσπρα μαλλιά.
Δακρύζω, στο πρόσωπο του Χρόνου.
Εκείνος, σιωπηλός.
Με αγκαλιάζει.
Η ανάσα μου τελειώνει.
Δεν έχω φωνή.
❀ ❀ ❀ ❀
Το άλλο όνομα των ποιητών
Ο ήλιος, δεν καίει τους ποιητές.
Σε παραλία ερημική,
αυτοί υπάρχουν και αμμοθίνες,
μαϊστροσμιλευμένες.
Εκεί, τους λένε «θαλασσόκρινους».
Γεννιούνται
και στον καυτό τον ήλιο
πετούν τα φύλλα τους κι ανθίζουν.
Μοσχοβολούν τα βράδια,
πανέμορφα ποιήματα, λευκά.
Έπειτα ,
τα ποιήματα, σπόροι που ταξιδεύουν
με τον άνεμο, με τα κύματα.
Σε μακρινές στεριές,
θα γεννηθούν καινούργιοι θαλασσόκρινοι.
Τους ονομάζουν «ποιητές».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χρήστος Παπουτσής γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται ως ιατρός παθολόγος.
Ποιήματά του στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά, έχουν παρουσιασθεί σε λογοτεχνικά συνέδρια και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά ιστολόγια και περιοδικά,έντυπα και διαδικτυακά.
Στο διαδικτυακό ραδιόφωνο, έχει ασχοληθεί με την παραγωγή λογοτεχνικών εκπομπών.
Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ελληνικής Εταιρίας Ιατρών Λογοτεχνών και του Ομίλου για την Unesco Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Εργογραφία:
«Μετά το τέλος τ’ Ουρανού» Ποιητική συλλογή, 2013, Άνεμος Εκδοτική
«Λήθη η αυτοκράτειρα του Κόσμου» Ποιητική συλλογή, 2014, Άνεμος Εκδοτική
«Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες» Ποιητική συλλογή, 2016, Άνεμος Εκδοτική
ΟΜΙΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΥ
Χρήστος Παπουτσής - Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες
Θα ξεκινήσω κάπως γενικά για την ποίηση μέχρι να καταλήξω στο έργο του Χρήστου Παπουτσή, «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες».
Τα υλικά αγαθά δίνουν στον άνθρωπο το ζην, ενώ τα πνευματικά το ευ ζην. Και ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ανάγκη από τα υλικά αλλά και τα πνευματικά για να διαμορφώσει έναν ολοκληρωμένο πολιτισμό. Τα δεύτερα επιτρέπουν να αποκτήσει συνείδηση του κόσμου και του εαυτού του. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που διακονούν τις πνευματικές αξίες έχουν θέση σημαντική μέσα στον κοινωνικό βίο.
Τα διακριτικά γνωρίσματα αυτών των ανθρώπων είναι: Αφιέρωση στο πνευματικό έργο, πάθος για την αλήθεια, ανήσυχη σκέψη, αγωνία της ύπαρξης. Δεν κατέχονται από τον κόσμο, αλλά τον κατέχουν με ειλικρίνεια, ευθυκρισία, αυθεντική ζωή, έχοντας ως αποστολή συνειδητά ή όχι να καταπολεμήσουν την άγνοια και την αμάθεια, να εξοβελίσουν το ψεύδος και την απάτη από τη ζωή των ανθρώπων και με αφοσίωση να καλλιεργήσουν τη δικαιοσύνη και να υψώσουν την πνευματική στάθμη των συνανθρώπων τους.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Χρήστος Παπουτσής, που γεννήθηκε στην Αθήνα, και ζει και εργάζεται ως ιατρός παθολόγος, ενώ παράλληλα το ανήσυχο πνεύμα του τον θέτει υπηρέτη του ποιητικού λόγου κι έχουμε σήμερα τη τιμή να μοιραστούμε μαζί του την πνευματική δυναμική του μέσω της νέας καλαίσθητης ποιητικής συλλογής του, «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες», από τις εκδόσεις Άνεμος εκδοτική που με ψυχή και αμέριστη αγάπη, ο Νίκος Τελλίδης και ο Γιάννης Φιλιππίδης προβάλουν στηρίζουν και υποστηρίζουν τις άξιες πνευματικές φωνές.
Ξεκινώντας να σας εκθέσω τις απόψεις μου, θα σταθώ πρωτίστως σε άλλα δυο ακόμη καίρια σημεία που μου άρεσαν στο βιβλίο.
Πρώτα στην τρυφερή αφιέρωση που έκανε ο ΧΠ. «στον πατέρα μου». Και συνεχίζω: σε αυτόν που του χάρισε τη ζωή, τον έκανε Άνθρωπο με «Αλφα» κεφαλαίο, που του εμφύσησε την ευαισθησία του ποιητή και την ανθρωπιά και δοτικότητα του επιστήμονα.
Το δεύτερο θετικό στο βιβλίο, ήταν που ο ΧΠ, δεν παρέλειψε να γράψει οπισθόφυλλο, που σπάνια βρίσκεις σε ποιητική συλλογή. Προσωπικά μου αρέσει, γιατί εκεί αναγνωρίζονται αρχικά κάποιες σκέψεις, ιδέες και εντυπώσεις του ποιητή σχετικά με τη θεματική των ποιημάτων του.
Και τούτο συμβαίνει διότι ο Χ. Π. έχει στα ποιήματα του περίπου μια ακολουθία, αρχή μέση τέλος- μιας πορείας, όπως και στην πρόζα. Ένα απόσπασμα από το οπισθόφυλλο για να καταλάβετε τι εννοώ.
Στα Κρύσταλλα, διάβασε ο Ταξιδευτής την ιστορία των Κουρελιών, που προσπάθησαν να αποδράσουν από την Πολιτεία των Ίσκιων- την χώρα της επιθυμίας, των παθών και των συναισθημάτων
Ό Χρήστος, εδώ μας αφήνει μια πνοή απ’ τον πνευματικό ταγό του βιβλίου και μας προϊδεάζει για όσα θα διαβάσουμε στη συλλογή, Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες, και στις τέσσερις ενότητες που εμπεριέχονται στο βιβλίο:«Πολιτεία των Ίσκιων. Κουρέλια. Έρωτας-πάθος-Αγάπη. Απόδραση».
Αρχικά διαφαίνεται μια θολή και ακαθόριστη αίσθηση ενός αχλού σκοταδιού, προσδίδοντας τη μορφή κάποιου πεσιμισμού, που κάλλιστα ονοματίζεται αποξένωση, ερημιά, μοναξιά.
Όμως μέσα από αυτή τη γενικότερη χροιά διαφαίνεται ότι από τη δύσκολη πορεία των επιθυμιών, των παθών και των συναισθημάτων, η ζωή χρειάζεται πνευματική και ηθική έξαρση, ονειροπόλημα, ιδανικά, συνένωση και αναβάσεις σε υψηλούς στόχους που μαγνητίζουν τις ψυχές και τις ελκύουν προς το φως της αλήθειας.
Έτσι μέσα από τη γραφή του και το στέρεο αφηγηματικά ποιητικό ύφος προβάλλεται ξεκάθαρα η αναζήτηση της αισιοδοξίας.
Οι προμετωπίδες σε κάθε ενότητα ξεκάθαρα και με σαφήνεια καταδεικνύουν όλα τα κακώς κείμενα που προκαλούνται στην πορεία της ζωής του ανθρώπου. Στην ακολουθία των ενοτήτων, το ένα γεγονός εισβάλλει με πάταγο μέσα στο άλλο απαριθμώντας όλα εκείνα τα θέματα που στοιχειοθετεί η ζωή μέσα από Επιθυμίες-πάθη και ευαισθησίες.
Γράφει για την ενότητα
Η πολιτεία των ίσκιων
Χορεύει και όλα τον ακολουθούν. Χορεύει και ό,τι χορεύει μαζί του, γεννάει.
Έτσι και η Μορφή κι η Φυλακή γεννήθηκαν.
Γράφει στα Κουρέλια
Έφτασαν όλα τα λουλούδια του κόσμου κι εκείνη, έγινε κλωστή.
Έραψε το πιο όμορφο Κουρέλι!
Στην ενότητα Έρωτας, πάθος, αγάπη, γράφει
Έρημος τόπος η καρδιά. Ακολουθούν, δάκρυ κι ο τελευταίος χτύπος.
Και τέλος στην Απόδραση
Μην με κρατάς άλλο απ’ το χέρι. Καίγεται ετούτη η ζωή, σαν πεφταστέρι.
Φεύγω. Θα αποσυρθώ εκεί, στην άκρη, στο Λάμδα από τον Λυγμό, στο Δέλτα από το Δάκρυ.
Κι όταν το Δάκρυ κι ο Λυγμός στεγνώσει και σωπάσει, θα έχω φύγει κι από ‘κει….
Ο λόγος του Χ. Π. ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού καθώς τείνει με ρεαλισμό προς την απογύμνωση των πραγμάτων, με μια τάση ν’ ασχοληθεί με δύσκολα και σκληρά θέματα που παρουσιάζουν τη ζωή να διχάζεται ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.
Πάσχει να δώσει απαντήσεις σε καίρια ζητήματα που αναφέρονται και στις τέσσερις ενότητες του βιβλίου, προσπαθώντας να ταχτοποιήσει το συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων από γεγονότα και μνήμες που τον βασανίζουν και να τον λυτρώσει μέσα από μια ποίηση που επιζητεί να πλάσει έναν νέο ιδανικό κόσμο.
Ο Χρήστος Παπουτσής αποτελεί σήμερα ένα από τα σπουδαία ονόματα στον χώρο της ποίησης. Μέσω αυτής αναδεικνύει την ελληνική γλώσσα και διαχειρίζεται τον πλούτο της με μια ζωντανή, απέριττα κατανοητή γραφή όσο και υπαινικτικά παραστατική, στο βαθμό που επιτρέπει η αφαιρετικότητα της για να προσδώσει την πλαστική της τελειότητα.
Αυτό σημαίνει πως παράγει και προάγει τη τέχνη του λόγου αποτελώντας μια ξεχωριστή προσωπική κατάθεση, καθώς αξιοποιεί στο έπακρο τα ελληνικά γράμματα με την πρέπουσα αφοσίωση και σεβασμό που ελάχιστοι, τολμώ να πω στο χώρο της ποίησης διαθέτουν το απόλυτο μέγεθος της σοβαρής υπευθυνότητας.
Επάξια, λοιπόν, με την έκδοση κάθε βιβλίου του, κερδίσει ένα κοινό που ταυτίζει το όνομα του μαζί του, με την έννοια της ποιότητας και της αυθεντικής ποιητικής έκφρασης.
Μια ποίηση σωστά δουλεμένη, που μπορείς κατ’ επανάληψη να την διαβάζεις και να την ακούς να απαγγέλλεται ως υποδειγματική φόρμα έκφρασης, ακολουθώντας το δρόμο της γοητείας μέσα στη τάξη των λέξεων και των εννοιών τους.
Ένας ορθός λόγος που πηγάζει από την αβίαστη δράση του ρυθμού και εν μέρει από τη δυσδιάκριτη με την πρώτη ματιά απόδοση κάποιων στίχων- που επιβάλλεται όμως μια προσεκτικότερη ανάγνωση λέξη προς λέξη για να γίνει κατανοητό το νόημα τους σε όλη τους την έκταση.
Από αναγνωστικής άποψης λοιπόν, η ποίηση του Παπουτσή απαιτεί τη συγκέντρωση του αναγνώστη, καθώς οι συμβολισμοί που χρησιμοποιεί σε μεταφέρουν με μια μεταφυσική χροιά να σκεφτείς, να ψάξεις και να δράσεις ως προέκταση του νου του, ώσπου να συναντηθείς με τις βαθύτερες αισθήσεις του.
Πόσο πιο όμορφη και δημιουργική σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ ποιητή και αναγνώστη;
Θα έλεγα πως αυτή είναι η αληθινή μαγεία της ανάγνωσης και ο Χ. Π. καταφέρνει ετούτη την αμεσότητα της εσωτερικής επικοινωνίας με τους αναγνώστες του, να τους διεγείρει όλες τις αισθήσεις ώστε να συμμετάσχουν στο παιχνίδι των λέξεων.
Γράφει:
Παγιδεύτηκα/ Πιάστηκα στον ιστό μου/ Κινδυνεύω, από λιμό/ Μοίρασα την ανάσα μου/ και τώρα/ αγωνιώ μην χάσω τα κομμάτια μου/ Τα συγκρατώ με ηδονές/ μα, ο κύκλος κλείνει/ Όλα, στο στόμα του φιδιού.
Αυτό που πρέπει περισσότερο να τονιστεί είναι η υψηλή ποιότητα των λεκτικών σχημάτων που χρησιμοποιεί εύστοχα και αποκαλυπτικά, αφήνοντας στον επίλογο να συμπυκνώνεται η ανατροπή. Αυτήν που χρειάζεται η πιστή φόρμα της ποίησης και γενικότερα της λογοτεχνίας που αγγίζει την κορυφή.
Μόνος. / Απρόσιτος./ Όταν ο ήλιος
πίσω απ’ τα σύννεφα κρύψει το πρόσωπό του,
παγώνουνε τα δάκρυα./ Παγώνουν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές
κι ο βράχος σπάει.
Λες με θεατρική τεχνική, διεγείρονται οι λέξεις και στις τέσσερεις ενότητες με την ίδια ένταση και πάθος στις εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά ταυτόχρονα και με την εύχρηστη οικονομία στην έκταση μιας συγκροτημένης απόδοσης.
Το βιβλίο αυτό, Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες με συγκίνησε με τον εκφραστικό πλούτο και την ευλυγισία των νοημάτων του. Στοχαστική ποίηση, με υφολογικές αναζητήσεις που παραπέμπουν στη γραφή σημαντικών σύγχρονων εργατών του λόγου.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που εντοπίζονται στη γλωσσική έκφανση, η οποία ακροβατεί σε δύο άκρα, πλοκή – κάθαρση ως ένα είδος εμμονής και συνάμα σαρκασμού σε όσα εγείρονται από τα ανθρώπινα πάθη.
Τελειώνοντας να πω ότι η ιδιαιτερότητα αυτής της συλλογής, είναι η συνάρθρωση μιας πολυεπίπεδης αλήθειας με τον πυρήνα του γλαφυρού ρεαλισμού γεμάτο από τη συναισθηματική επιρροή του ΧΠ.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, διαβάστε το και είμαι σίγουρος πως θα σας ταξιδέψει και θα ευχαριστηθείτε ένα όμορφο πνευματικό ταξίδι.
Αγαπητέ Χρήστο συγχαρητήρια για το έργο σου, «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες».
Καλοτάξιδο να είναι και με την ευχή σύντομα να κρατάμε στα χέρια μας και το επόμενο πόνημα σου.
9 Νοεμβρίου 2016
Δημήτρης Βαρβαρήγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου