ΝΤΙΝΟΣ ΛΥΡΙΚΟΣ " αυτή και η πεταλούδα της ! ."

.
ντυνόταν φθινόπωρο,
γιατί της άρεσαν τα "ράθυμα χρώματα", όπως έλεγε.

το έβλεπες στην αδιόρατη επιφύλαξη του προσώπου της όμως,
σ' ένα νευρικό πήγε-έλα των ματιών της, ανεξέλεγκτο,
όπως όταν κάποιος μιλάει μια ενδιάμεση γλώσσα.
όπως όταν κάποιος διστάζει να εκστομίσει μια αλήθεια, τα καθέκαστα ή μια οργή,κάτι την έτρωγε.

"η επιμονή του θέρους είναι ανόητη, και σίγουρα δεν είναι αγάπη", έλεγε.
"το μόνο δυσάρεστο του Σεπτέμβρη ότι ξεκινά λιγοστεύοντας", της απάντησα και γέλασε πάλι."και δεν συγχωρείται εύκολα αυτή η εκ γενετής καχεξία", συμπλήρωσα και ξαναγέλασε.

και σκεφτόταν φθινόπωρο συνεχώς,
"καλύτερα να λιγοστεύουν εξ αρχής τα πράγματα από το να λιγοστεύουν πρόωρα", μού 'λεγε κάθε τόσο.

κι είχε στο βλέμμα μαι επιφύλαξη, μια μοναξιά,
που κανένας πια δεν είχε χρόνο να ακούσει.
πολύ περισσότερο κανένας να διηγηθεί.

γιατί ήταν η ίδια φθινόπωρο, μια μετάβαση δηλαδή,
όπως όταν ο χρόνος γίνεται αδιάφορα βιαστικός,
και ανεπιθύμητα ενδιάμεσος.

μα αυτή ήταν άλλο, κάτι τελείως άλλο,
δεν καταδέχονταν, για παράδειγμα, να ποστάρει το pet της,
"στους όρχεις μας, ρε φίλε, σε ρώτησα;", έλεγε και ξεκαρδιζόταν.

"εγώ έχω μια πεταλούδα ξέρεις, μόνο μια πεταλούδα, μια πανέμορφη πεταλούδα που μπήκε μόνη της σπίτι, απ' τ' ανοιχτό παράθυρο, από ένα φύσημα Άνοιξης μάλλον, και δεν έφυγε ποτέ", είπε και δάκρυσε ύστερα. ελάχιστα, σα φθινόπωρο.
.
Ν.Λ.