ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Μην κλαίς βοριάς ήταν. "

Τι πήραμε από όσα δώσαμε πείτε μου;
Τι θέλουν τ΄αστέρια να γίνουν πουλιά
για να πετάξουν;
Τούς είπαν αργοναύτες
κι εκείνοι έσπασαν την πρύμνη
στο βλέμμα τους.
Συμπληγάδες ανελέητες.
Συνθλίβουν, ότι τολμάει να περάσει.
Χάρτινοι κόσμοι, στερεωμένοι σε λέξεις,
άρθρα, συλλαβές.
Δεν κάνει η ύλη τη διάρκεια.
Πανσέληνος θολή πάνω,
κι ο αέρας βιγλίζει στους γυμνούς
κορμούς,
που έχουν ξαμολημένη μοναξιά.
Αν με ρωτούσαν θα τους έλεγα
οι εγκλωβισμένοι
μόνο τη λευτεριά αποζητούν
κι ας τους πυροβολούν,
με βλέμμα που ξεθώριασε,
τώρα μιλούν για τις ζωές τους,
πριν το μετά, το τώρα,
για φόβους, φοβίες, πίστη.

Γρηγορία Πελεκούδα