Η ώρα ήτανε κόκκινη…
Ματωμένο πουκάμισο, αιώνες τώρα φορεμένο,
ένα με το πετσί μου..
τόσο, που αν προσπαθούσα να το βγάλω γινόμουν αυτόχειρας…
Κομμάτιαζα τη σάρκα μου
και χανόμουνα μες την απεραντοσύνη του πόνου …
Δικός μου κι αυτός, σαν το πουκάμισο,
σαν την κόκκινη ώρα του δειλινού μου..
Η μόνη παραφωνία, τα λευκά χρυσάνθεμα της γλάστρας,
Κι ένα ολόγιομο, ασημένιο φεγγάρι στον ορίζοντα,
που έσταζε όμως κόκκινες μνήμες...
Έσταζε αυτό..κι όλο έσταζε…
ώσπου έμενε στο τέλος μισό…
Έτσι για να μου θυμίζει,
τη μισή ζωή που ζήσαμε…
ή… την άλλη μισή, που δεν προλάβαμε…
μ@ρθ@- Κόκκινη ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου