Των φθινοπώρων οι Κυριακές με θλίβουν,
με τις εκλάμψεις τους σαν μονόστιχα
και τις βλοσυρές βροχές να με νίβουν
μ' έναν ασίγαστο ρυθμό πρόστυχα.
~
Μέσα μου γεννιέται πάντα μια μοναξιά,
και της φύσης το βλέμμα ωχρό μένει,
να κοιτάζει τη θλιβή που απομένει
στην άκρη του δάσους σαν μια ξερή οξιά.
~
Των φθινοπώρων οι Κυριακές δεν γελούν
σαν άλλες ανέμελες μικρές παιδούλες,
στέκουν μπροστά μου σαν άχαρες δούλες
να προσμένουν διαταγές χωρίς να μιλούν...
με τις εκλάμψεις τους σαν μονόστιχα
και τις βλοσυρές βροχές να με νίβουν
μ' έναν ασίγαστο ρυθμό πρόστυχα.
~
Μέσα μου γεννιέται πάντα μια μοναξιά,
και της φύσης το βλέμμα ωχρό μένει,
να κοιτάζει τη θλιβή που απομένει
στην άκρη του δάσους σαν μια ξερή οξιά.
~
Των φθινοπώρων οι Κυριακές δεν γελούν
σαν άλλες ανέμελες μικρές παιδούλες,
στέκουν μπροστά μου σαν άχαρες δούλες
να προσμένουν διαταγές χωρίς να μιλούν...
Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
απ' το βιβλίο " χαμένες μέρες "
απ' το βιβλίο " χαμένες μέρες "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου