Μοίρασα τον εαυτό μου
σε χιλιάδες αιώνες
Μοίρασα τα ιδανικά μου
σε χιλιάδες σκέψεις
Και η μορφή μου
αργοπεθαίνει
σ ένα ήλιο που χάνεται
σ ένα ήλιο που ποτέ δεν έζησε
Όμορφα που ήταν τα χρόνια
στα μοναστήρια των αλαργινών
Όμορφα που ήταν τα λόγια
σε κεριά που δεν έσβησαν
Σιγοβρέχει ακόμα σε μια παράξενη πόλη
και η μοναξιά τρέχει στους δρόμους της
Σιγοβρέχει ακόμα στα έρημα φυλλώματα
και ο καημός χορεύει στα όνειρα μου
Και στο διάβα μου ο οδυρμός να σκοντάφτει
στην υγρασία της ερημιάς......
Σιωπή έρχεται το βράδυ
η άμαξα φέρνει το φεγγάρι
με θλιμμένο το χρυσάφι του...
Σεπτέμβρη μου...
Αποστολος Α. Φεκατης
12/9/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου