ΣΟΦΙΑ ΠΟΤΑΡΗ " Του κλέφτη "

 Λουντοβίκο Λιπαρίνι " O Κλέφτης "

Σ’ ακροραχούλα κάθεται μια ζηλεμένη κόρη
κι από την ομορφάδα της ανθοβολούν τα όρη
πιάνει τραγούδι θλιβερό και βαριαναστενάζει
και με φωνούλα σιγανή παράπονο ξεβγάζει
-ποιός είδε νέο κι όμορφο, λεβέντη αρματωμένο
να τον πααίνουν τέσσερις στα μαύρα σκεπασμένο;
κρίμα βαρύ και άδικο η ομορφιά κι η χάρη
το φως τους να μη δίνουνε σε ήλιο, σε φεγγάρι
κι ένα πουλάκι της μιλεί κι ένα πουλί της λέει
-κόρη μου και πεντάμορφη και χρυσοθυγατέρα
μην κλαίς και μην οδύρεσαι ετούτη την ημέρα
το παληκάρι αθάνατο θα ζει στα κορφοβούνια
και η θανή του θα γεννά της λεβεντιάς τραγούδια
θα τονε πάρει το βουνό λαμπρό χρυσαετό του
να λιάζει τα φτεράκια του, να λέει τον καϋμό του
-ήμουνα κάποτες ο νιος με το σπαθί στο χέρι
πού δε με φόβισε ποτές Αγαρηνού μαχαίρι
είχα μανούλα κι αδερφή και κόρη αγαπημένη
κι όργωνα το χωράφι μου κι είχα τη γης σπαρμένη
χίλιες ζωές κι αν άδραχνα, χίλιες θανές κι αν ζούσα
το τιμημένο μου σπαθί πάνω μου θα κρατούσα
κι εσύ κόρη πεντάμορφη κι αγάπη μου μεγάλη
σύρε στης μαυρομάνας μου τη μαραμένη αγκάλη
δος της φτερό απ’ τη ράχη μου, μικρό μαυρονυχάκι
εμένα να μοιρολογά μπροστά στο καντηλάκι.

Από τη συλλογή " Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι "