ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Ατιτλο "

Όπως και να το πεις
η ζωή είναι ποίηση,
κι ας την σκιάζει σύννεφο,
μένει ορθόπλωρη στην πορεία της
όπως ο ήλιος έχει χρώμα
βαθύ χρυσοκόκκινο
κι εγώ μια πεθυμιά να βυθιστώ
στο χρυσοποίκιλο όνειρο της.

Κι όταν του νοτιά οι φουρτούνες
περνούν κάτω από τα κύματα
κι ολόγυρά μου βρυχώνται,
σε μια δυνατή τρικυμία μπάρκαρα,
μ΄ αέρηδες πολλούς,
σαν τα πουλιά παγιδεύτηκα.

Με γλώσσα ανεμόφτερη
και της νυχτιάς τα βέλη
εγώ κι οι τραμουντάνες
ω πως αρέσκονται οι άθεες,
στου χαμού τη στράτα με λέξεις
ξόβεργες αρπάξανε τον έρωτα ευθύς
αμέσως.

Αλήθεια πως να γλυτώσει κανείς
αφού πρώτα με συγκλόνισαν,
τώρα να υποκρίνονται, να μηχανεύονται
ότι μαζί μου χαίρονται,
κι όταν πονώ από τις συμφορές,
γράφουν ποιήματα το ήξερα, το ξέρω
αλλά κανείς δεν ξέρει πότε γράφτηκαν.

Γρηγορια Πελεκούδα