Πέταξα πάλι απόψε. Χωρίς να καταλάβω το πώς, ανυψώθηκα στον αιθέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάντα έτσι συμβαίνει, ανεξήγητα. Ασυνείδητα, χωρίς να το επιδιώκω, νιώθω ανάλαφρος, υπερνικάω τη βαρύτητα, απλώνω τα χέρια και υψώνομαι. Εξήγηση δεν βρίσκω. Βοηθάει πάντως εκείνο το παλιό τραγούδι που έλεγε ο Κώστας Χατζής, «όταν κοιτάς από ψηλά».
Είναι η ελπίδα μήπως δω τη γη σαν ζωγραφιά, όπως τη νόμιζα στην παιδική φαντασία;
Ή μήπως η αγωνία να θυμηθώ τις αληθινές διαστάσεις του όμορφου γαλάζο-πράσινου κόσμου που κάποτε χαρίστηκε στη φυλή των προπατόρων μου;
Φυλή εκδικητική και αγνώμων. Τελευταία έχει βαλθεί να ανακαλύψει και άλλους κόσμους. Δεν της αρκεί που κατέστρεψε τον ένα που της δόθηκε.
Πέταξα πάλι απόψε. Ένα τίποτα είδα, έναν κόκκο στην αστρόσκονη του σύμπαντος.
Θ. Μύθος, 4 Σεπτέμβρη 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου