ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Σώπα."

Σώπα.
Σώπα μου 'συ...
Όμοια,
όπως έρχεται ο Σεπτέμβρης
γλυκοξυπνημένος στον ώμο
του κουρασμένου
Καλοκαιριού.

Σώπα
με 'μπιστεμό,
σ' όλες τις ανατολές που θάρθουν.

Σώπα αγάπη μου
και συγχώρησέ με
π' αποξεχάστηκα να σου χαρίσω
κείνο δα,
τ' ολόχρυσο
τ' Αυγούστου το φεγγάρι.

Να μ' αφουγγράζεσαι τους Σεπτέμβρηδες
ψυχή μου...
Ανάμεσα στ' αεράκι που θα ψυχραίνει
τις βραδυές,
μια ανατριχίλα θάναι η ανάσα μου
στο κορμί σου πάνω.
Στα μπλε " γιατί " που θα ρωτάς
τη θάλασσα,
θάμ' αύρας αλμυρό φιλί
στο λευκό σου λαιμό.

Αγάπη μου.
Στ' ορκίζομαι σ' όλα σου
τα Φθινόπωρα
που θάρθουν,
πως θα βρω τρόπο
να ξεχάσεις
το λόγο
που ο Σεπτέμβρης μας βάφτηκε κόκκινος.

Δεν το ' θελε κανείς μας.

Ίσως μόνο κείνο δα,
το φεγγάρι
που περιφρόνησα...

Ίσως η αγάπη
που φουριόζα και περήφανη
εμπιστεύεται
τ' άγνωρο " αύριο "
να φταίει...

Υπόσχομαι
πως θα σε κάνω
να πιστέψεις το Σεπτέμβη.
Ξανά.
Μ ακούς καρδιά μου;

Είμαι ακόμα εδώ...

■ Κατερίνα Δελή

Πικρόγλυκα αγγίγματα