ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΘΟΣ - ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ...

Μην σταματάς να στέκεσαι στην άκρη του τυφώνα,
μια άγρια όψη ανοίγεται στην κόγχη του βοριά.
Τα φύλλα σου ξεράθηκαν στο άρμα του χειμώνα
και πλάνταξε στο όνειδος η ρίζα η βαθειά.

Μικρή, πικρή κι ανείπωτη, φτωχή μου οπτασία,
ποτέ σου συ δεν κιότεψες στο μένος του καιρού.
Σαν δέντρο μόνο κι αψηλό στου κόσμου την ανία
πνιχτά Πνοή επότισες την ξέρα του μυαλού.

Κι έτσι γλυκά ανέστησες το άγνωρο ταξίδι,
εκεί στους μαγεμένους σου πίδακες του βουνού.
Στις νύμφες και τα ξωτικά που έψαλλαν τραγούδι,
να κλέψουν απ´ τα μάτια σου τη θλίψη του χαμού

Στα όρη και στις ρεματιές, στην γνώριμη πλατεία,
εσύ ποτέ δεν άλλαξες την ρότα της γραφής.
Χαμόγελα και δάκρυα μπόλιασες με μαγεία
και κέντησες περίτεχνα το ξόμπλι της ψυχής

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΘΟΣ - ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
*ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ*