Αυλες σφαίρες πληγώνουν την ανθρωπιά Μετεωρίτες τριγυρίζουν την υδρόγειο. Υπόγεια τσουνάμια οργώνουν στα βαθιά . Χωχλάζει η αδικία ρέει σαν ηφαίστειο. Που να ρίξω το βλέμμα , να μην πληγωθεί , φλέβες της γης του ουρανού αιμορραγούν . Η ματιά πετάει σε αυτό που θέλει να δει. Σε ένα κόσμο που όλα τα παιδιά χαμογελούν Ο θάνατος με τα μαύρα φτερά του, πετάει σκορπώντας την οσμή του . Βρίσκει ανοιχτά παντού εισχωρεί , εγκλωβίζοντας της ζωής την πνοή . Μια φλεγόμενη υδρόγειος αιμορραγεί . Εγκλωβίζει η λάβα, της ζωής την πνοή . Πουλόβερ τρύπιο σιγά σιγά θα ξηλωθεί. Που πήγε η ανθρωπιά , που πάει η ζωή.. Ως πότε το δίκιο θα υπομένει την αδικία, μας γεμίζει πληγές, κακουχίες αγωνία . Μέχρι πότε ο κόσμος, στο ποτέ θα ελπίζει , ενώ η υδρόγειος ποτέ δεν παύει να γυρίζει . 🌼🌼
ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ Γιατί σκοτώνετε παιδιά?? Λαχταρώ μια χώρα από παιδικές φωνές. Να φυτρώνουν χαμόγελα ανάμεσα στα ερείπια, και κάθε πέτρα να θυμάται πως ήταν παιχνίδι στα χέρια μικρών θαυμάτων. Θέλω έναν ουρανό που να μην φοβούνται να ζωγραφίσουν. Να μη στάζει φωτιά, μα να στάζει φως σε κάθε μάγουλο που δεν πρόλαβε να ζήσει την παιδικότητα. Προσδοκώ μια ελευθερία που να χωράει σε μια αγκαλιά, χωρίς συρματοπλέγματα, χωρίς τείχη. Να χωράνε όλοι οι ήλιοι μέσα της κι όλα τα άστεγα όνειρα. Και θέλω ένα τραγούδι, γραμμένο στη σκόνη της Γάζας, να λέει πως τα παιδιά δεν είναι αριθμοί — είναι η ίδια η Ανάσα του Κόσμου. Και τέλος. Τέλος στους δολοφόνους. Τέλος στη σιωπή. Ό,τι σκοτώνει παιδιά δεν λέγεται πόλεμος — λέγεται γενοκτονία. .Αρκετά με τους δήμιους, αρκετά με τις σκιές. Το αύριο δεν χτίζεται με στάχτες. Η ζωή ανήκει στα παιδιά. Αναρωτιέμαι: Πού είναι οι λαοί όλου του κόσμου; Πού είναι ο λαός; Πότε θα σταματήσουν οι βομβαρδισμοί; Θα ακουστεί ξανά το γέλιο των παιδιών; Θα στεγνώσει το κλάμα; Θα έχουν τροφή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου