Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024

Μαρία Μανωλοπούλου - «Ένα κουκλόσπιτο» του XένρικΊψεν δραματουργική ανάλυση από κοινωνιολογική οπτική Από το φεμινιστικό κίνημα του 19ου αιώνα στην πραγματικότητα του #MeToo

 


ΔEΛTIO ΤΥΠΟΥ

«Ένα κουκλόσπιτο» του Xένρικ Ίψεν

δραματουργική ανάλυση από κοινωνιολογική οπτική

Από το φεμινιστικό κίνημα του 19ου αιώνα στην πραγματικότητα του #MeToo

 

Μαρία Μανωλοπούλου

 ISBN: 978-618-87142-9-8

σελίδες: 124
Εκδόσεις Υψικάμινος 

Στην παρούσα μελέτη η επιστημονική έρευνα εστιάζει το ενδιαφέρον της στη δραματουργική και κοινωνιολογική ανά­λυση του θεατρικού έργου του Χένρικ Ίψεν, «Ένα κου­κλό­σπιτο», με βασικό άξονα τη θέση της γυναίκας στα πλαίσια της πατριαρχικής κοινωνίας, από το φεμινιστικό κίνημα του 19ου αιώνα μέχρι τη σημερινή εποχή του #MeToo. Η συγγρα­φέας -αντλώντας τις πηγές της από την Ποιητική του Αρι­στοτέλη και τις σύγχρονες ερμηνείες της, από τη λογοτεχνική κριτική του 19ου& 20ού αιώνα, τη μαρξιστική και φεμινιστική κριτική και τη θεωρία του Πιερ Μπουρντιέ περί κυκλικότητας των σχέσεων συμβολικής κυριαρχίας- διανύει ανατομική δια­δρομή από το γενεσιουργό υπόβαθρο της σύλληψης του χαρακτήρα της Νόρας, της κεντρικής ηρωίδας, έως το ειδικό πρόβλημα του δράματος, το οποίο αφορά τη δυσκολία δια­τή­ρησης της ατομικής προσωπικότητας -εν προκειμένω γυ­ναικείας- εντός των ορίων ενός στερεοτυπικού κοινωνικού ρόλου. Η θέση αυτή ενισχύεται από το ζήτημα της μη­τρότητας, την οποία ο Ίψεν απομυθοποιεί και διαχωρίζει από την απλή αναπαραγωγή, ως επιλογή και όχι ως βιο­λογικό πεπρωμένο,ταρακουνώντας όχι μόνο τα κοινωνικά στερεότυπα της εποχής του, αλλά και τα σύγχρονα.


Η Μαρία Μανωλοπούλου είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου «Δημιουργικής Γραφής» του Ε.Α.Π. & του Π.Δ.Μ. Είναι επίσης πτυχιούχος του τμήματος Θεατρολογίας της Φι­λο­σοφικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α., της Δραματικής σχολής ΒΕΑΚΗ και της Σχολής Διοί­κησης και Οικονομίας του ΑΤΕΙ Πάτρας. Το 2021 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγη­μάτων της «Κοι­νή θνητή» από τις εκδόσεις «Συρτάρι», ενώ διηγήματα και άρθρα της έχουν δημο­σιευ­τεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.









"Μεγάλες Κυρίες τραγουδούν… στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express", μια εμπνευσμένη μουσικοθεατρική παράσταση με την Άρτεμη Ματαφιά




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


«Μεγάλες Κυρίες τραγουδούν… στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express», μια εμπνευσμένη μουσικοθεατρική παράσταση με την Άρτεμη Ματαφιά


Κάθε Πέμπτη στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express, η τραγουδίστρια και ηθοποιός Άρτεμις Ματαφιά παρουσιάζει μια μουσικοθεατρική παράσταση-φόρο τιμής σε εξέχουσες γυναικείες προσωπικότητες του διεθνούς και ελληνικού πενταγράμμου.
Mercedes Sosa, Edith Piaf, Milva, Nana Mouskouri, Ρόζα Εσκενάζυ, Maria Callas, Luz Casal, Μαρίκα Νίνου, Δόμνα Σαμίου, Nina Simone, Ella Fitzgerald, Lara Fabian, Barbra Streisand, Σοφία Βέμπο, Fairuz, Φλέρυ Νταντωνάκη, Σωτηρία Μπέλλου, Τζένη Βάνου, Βίκυ Μοσχολιού, Billie Holiday…
Είκοσι ξεχωριστές ερμηνεύτριες, είκοσι ξεχωριστές ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, σε μια παράσταση που διανθίζεται με τραγούδια, αφηγήσεις και γεγονότα από τη ζωή της κάθε μιας προσωπικότητας.
Το ιδιαίτερο αυτό παλίμψηστο μουσικών ειδών, ιστοριών και εποχών, παντρεύει μοναδικά η Άρτεμις Ματαφιά με την ερμηνεία και τη σκηνική της άνεση, τιμώντας μερικές από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες του κόσμου.
Μαζί της στο πιάνο ο Δημήτρης Ανδρεάδης και στο κοντραμπάσο ο Λάμπρος Παπανικολάου.


Προβολή – Επικοινωνία: ArtsPR

Παραστάσεις:
Μουσικό Βαγόνι Orient Express
Κάθε Πέμπτη στις 21.30 από 7 Νοεμβρίου
Γενική Είσοδος 16€ (προαιρετικά: κρασί 5€ / ποτό 7,5€ / φαγητό από 6€)
Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη:


- Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00-18.00)

- Φυσικά σημεία πώλησης more.com


Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις μπορείτε να καλέσετε στα τηλέφωνα 6937604988 & 2105298922.


ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937604988 & 2105298922 καθημερινά από 6μμ.
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ



ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ
















«Νεανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους ¨24 Καρέ¨» με τη θεματική “Καταστροφή και Αναγέννηση”

 

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου διοργανώνει, μετά από εισήγηση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Δημήτρη Πιατά, το πρώτο διαγωνιστικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους με τίτλο «Νεανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους ¨24 Καρέ¨» με τη θεματική “Καταστροφή και Αναγέννηση”, στο κινηματοθέατρο «Αχίλλειον», από 31 Οκτωβρίου έως 2 Νοεμβρίου 2024.



















Μουσικοθεατρική παράσταση "Ντόρτια, λέλουδα κι εξάρες" στις 03/11/2024

 



Δελτίο τύπου

Ντόρτια, Λέλουδα κι Εξάρες

Μουσικές διαδρομές από τη Μάντρα του Αττίκ ως τις πενιές του Τσιτσάνη


Η Λέλα, η ηρωίδα του έργου, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, σε ηλικία επτά ετών, φτάνει στον Πειραιά. Η ζωή της στην καινούρια πατρίδα ξεκινάει από μια παράγκα στο Κερατσίνι. Υπηρέτρια στα οκτώ της, λουλουδού στην Mάντρα του Αττίκ στα δεκαπέντε της, εργάτρια σε καπελάδικο μετά την λήξη του εμφυλίου, προσπαθεί με πείσμα ν’ αντισταθεί στη μοίρα, βιώνοντας τις μεγάλες αλλαγές που επιφέρουν τα τραγικά γεγονότα της εποχής. Μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες θα γνωρίσει τον Νικήτα και θα τον ερωτευτεί παράφορα. Η ηρωίδα, με την ένταση του παρόντος, τη γλυκόπικρη νοσταλγία του παρελθόντος, αλλά και με το βλέμμα στην ελπίδα του μέλλοντος, θυμάται και αναπολεί τα γεγονότα που την σημάδεψαν, περιμένοντας την επόμενη ζαριά.

Μια μουσικοθεατρική διαδρομή με όχημα τις πιο διάσημες μελωδίες των Αττίκ, Σουγιούλ, Μαρούδα, Γούναρη και φυσικά των Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Παπαϊωάννου και Θεοδωράκη, από την δεκαετία του 1920 ως το 1964, στις παλιές γειτονιές της Αθήνας, με τις ασβεστωμένες αυλές και το άρωμα λευκού γιασεμιού, που σιγά-σιγά αλλάζουν όψη δίνοντας τη θέση τους σ’ έναν άλλο κόσμο κτισμένο από μπετόν και μπόλικη αισιοδοξία.

Το έργο παρουσιάζεται με συνοδεία ζωντανής μουσικής και τραγουδιού, με χαρακτηριστικά μουσικά κομμάτια που σημάδεψαν την εποχή.

Η παράσταση ανέβηκε με επιτυχία το 2024 σε μουσικές σκηνές της Αθήνας και έκτοτε περιοδεύει σε περιοχές της Ελλάδας όπως η Σαλαμίνα, η Αίγινα, η Άρτα, τα Τζουμέρκα, η Καρδίτσα και η Νέα Φιλαδέλφεια.


Ταυτότητα της παράστασης:

Συγγραφή κειμένου: Μαρία Μαραγκουδάκη και Νιόβη Ιωάννου
Σκηνοθεσία: Ανέστης Κορνέζος
Ερμηνεία: Κατερίνα Γκατζόγια
Τραγούδι: Νεφέλη Ευδοκία και Δημήτρης Καλογεράς
Κιθάρα: Δημήτρης Καλογεράς και Λεωνίδας Καλογεράς
Πιάνο: Νίκος Επίσκοπος
Κλαρινέτο: Παναγιώτης Μάρκου
Βοηθός σκηνής - μακιγιέζ: Κρυσταλλία Γεωργούλη
Ταξινόμηση τραγουδιών: Ειρήνη Κουνάδη
Φωτογραφία: Γεωργία Σιέττου
Διάρκεια: 110 λεπτά

Πληροφορίες εκδήλωσης:

Χώρος: Major Seven
Διεύθυνση: Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο, Αθήνα (πλησίον σταθμού Μετρό)
Ημερομηνία: Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
Ώρα προσέλευσης: 20:30
Ώρα έναρξης: 21:00
Είσοδος: 10€
Πληροφορίες - κρατήσεις: 693 24 28 585









































Poems Anna keiko (China )

 


Anna keiko (original name: Wang Xianglian) is an internationally renowned poet, writer, editor and painter living in Shanghai. Graduated from East China University of Political Science and Law. The founder, President and editor-in-chief of ACC Shanghai Huifen International Literary Association, the World Poetry promoter, the International Peace Ambassador Outstanding Contribution Award winner. Chinese young literary director. Her poems have been translated into more than 30 languages and published more than 2,000 in more than 500 newspapers and magazines in more than 50 countries. Published 11 books of poetry, (waiting for the bus) poems by the famous composer Tu Bahai into songs. She has been invited to participate in international poetry festivals in more than a dozen countries, Yale University invited her to participate in the International Poetry Symposium for three consecutive years, and Salem University invited her as an international poet's personal poetry seminar program. She has won 33 International poetry prizes and was nominated for the Nobel Prize in Literature in 2020.



Preface

By Anna Keiko


underneath the profoundly asleep earth,
among illusory constructions of reality
in the heavy rhythm that knocks at the gate of history
time dissipates darkness, the dawn breaks

fragments of memories unite into one image
portraying the people from thousands of years ago
they had never seen before
the soul rising from the ruins

lightning stimulates the sleep hormone
the words sprout from the roots of the trees
the branches raise their eyes to the sky
the tears from above soothe the dry throat

insomnia brings about disorder
sleepwalk spreads like clouds
on the edge, people seek faith,
the swan isolates, the sea roars.

the wheel of time loses direction
fierce winds swirl the calm waves
the dark flow of purple rain floods the newly sprouted flowers
the dike is no longer on the shore
the sea is no longer in the sea

the pleasures of life create wings of light
lush branches and leaves grow from rotten logs
postmodernism indicates a bright period
the white sheet inscribed with yellow and red symbols
like barren lands sprinkled with saliva and salt

millennial expressions permeate ink and paper
the profound words awake from the drawers on the walls
the eyes in the tombs frightfully stare
the trembling hand reaches into the library in the afternoon sun
dusk and dawn go on


Profound words asleep

(Unsolved)

By Anna Keiko


the sea removes its veil
mountain ridges create new settlements
humanity is torn apart
the celestial vault is unclear
creation and destruction became fine arts
when humans evolved, the Ice Age was forgotten
people’s desires are infinitely grater
faith and contradiction are overlapping
only the poet’s soul sees the tree flowers
my nostrils perceive the smell of old books.
morning glow covered by clouds and fog
alien guests appear in the magical sky
brains exterminating amongst each other
religion is not a true spiritual devotion
monks’ love affairs give birth to children
Buddhist nuns give birth in misery
nature undergoes a destruction process
discoveries accelerate people’s panic
but you keep your faith that death
brings rebirth,
a bird looking for the forest

June 23, 2017



Profound words asleep

Reading

By Anna Keiko


the scent of ink passes from hand to heart
burning desire stimulates thesenses
veins beat inside the rolled sleeves
the solution to this state is like a dream wind that smacks the flesh
I hope that fireflies jump into written words
meditating, we travel through the cosmos
an ark heading to infinity
when the morning light removes the veil
the world shows its true face
hidden dreams pass through the time tunnel
directed to the hut of steel and cement
they run back and forth through the underground
at the spring in the forest, the bone whistle whispers
my dream lifts the billows



Utopia

By Anna Keiko


Foreword: If people continue to destroy the environment,
what will happen to the Earth?

the world evolves continuously, even before our era
the monkey thinks of the empty forest
the sky protests crying
his tears roll down to the ground
making the savages appear

the sun like a magic mirror,
mercury – destructive ultraviolet rays
the constellation is no longer fascinating
it sinks into the sea
the air blooms, the waters rise muttering,
ants dance inside the shells

animals discuss livelihoods
the dinosaur and the elephant sweat working in agriculture
the lion and the tiger are eager to get married and have offspring
the leaves of the trees are like the palms of the sky
butterflies and dragonflies cannot be seen under the sun
thick smoke floats above the clouds
the mountain range is like an infinite fence

we were born in the air
hands raised to the olive tree, interpret the verses of the oracle
the beast is banished to slavery
trees abound in fruits

birds and insects take care of the harvest
stones discuss how to rewrite history
the fish are guarding the corrupt officials
rain and dew create eternal life
the Earth gave life to the Earth.



Rivers

desire – a river
springing from the blood of our ancestors
civilized and primitive behaviors interchange
war, murder, and redemption
genetic mutation

in the Neolithic,
stone and fire offered wisdom
most people lived like puppets
nobody knows if there was a god

men and women crossed the rivers of the high mountains
driven by the flames of desire
their union gave birth to the seas and the land.

March 16, 2017










Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2024

Three Poems of Maid Corbic (Bosnia and Herzegovina)

 


Maid Corbic from Tuzla, 24 years old. In his spare time he writes poetry that repeatedly praised as well as rewarded. He also selflessly helps others around him, and he is moderator of the World Literature Forum WLFPH (World Literature Forum Peace and Humanity) for humanity and peace in the world. He is world 44. poet in the world and five in the Balkan. He has over the 10.000 successes on Facebook.



BY THE WAYS OF PARADISE

Long ago as a boy I knew
Yes, my path is to create works
About which the world will be buzzing

But life is a difficult field above all
Which still makes people imagine themselves
In the sea of ​​infinity and lies creating
Their speech and ways of treating others

Love is the strongest thing in the world to live by
Although she can also be so painful
Because the scenes that happen sometime before
They are still carried in the bottom of the soul on both sides

People being people, the Balkan atypical has become just that
Because love is a laughing stock to everyone
While at the bottom of the soul traces of hope
That hope remains that love is alive

And those tyrants are deliberately destroying it
Who think that love is an expensive car
A watch and other things
Love is written all over the dessert

Possibility of traveling positions
Much-needed love becomes sex
Which arises implicitly from the attitudes of immaturity

I walked the paths of Paradise and picked apples
Hoping that love still has ways
How to find your era of wisdom
But year after year I get disappointed

Because love is something that is used
Emotions and social position in time
When someone doesn't have his money, others laugh at him
Just because he's not like everyone else

And love has no limit, it comes
An honest person will find his way just then
When one least hopes and dreams
Because dreams never became unrealistic
Only if a man wants to be happy
The paths of Paradise will be followed and believed with the brain, not with the heart..

🍁

LOVE DISAPPEARS

And everything slowly fades around me
defeating people who desire only their egoism
to show their own shadows in my eyes
how happy they are with someone else

And I see that my time is passing
I don't understand the replicability of life
I'm still young to disappear
from the Earth that brightens and clouds me

I may not be a perfect person
but I believe that the meaning of my existence
is to share good and evil with people
because I am a sociable person eager for love

Hard times are upon us
and it seems to me that I will never be conscious
because my love is always old
the way it used to be when it should have been

Romance today is replaced by hate
while still watching the clear sky
and I ask myself where I am wrong
and why must I always suffer

Because I guess I'm a man and not a rock
I have my expiration date too
and I only hope that love will not disappear
although it is disappearing, slowly in my eyes

I gave until someone else did
and I guess I don't have that time left yet
when I will be happy with myself
rather than looking for happiness in others around me

Maybe I need to learn that lesson
that loneliness is still inevitable

It's not too late, the question is on me
how will I achieve what I dream of
If I'm not in love, I've never been?


🍁


PERCEPTUALISM

The sky is blue, I'm watching it
and it seems to me that spring has arrived
my arm The sun warms me from the right side
and I smile at him reluctantly

I know I'm not perfect in people's eyes
but I believe that my power is speech
in his mind, a man would say everything
but he is afraid of being left behind

I choose self-service before judgment
I don't let the perceptualism of time beat me
because my love is what I need
that's what i miss

As a boy I dreamed of hills and valleys
and often unfortunately received obstacles and condemnations

Maybe because my ideal of life
was to look always in front of me
and not the one who is actually speaking to me

The possibilities are great now that I'm big
but I'm afraid the years are not the same anymore
that people are no longer what I dream of
good and above all honest

Because fasting has disappeared today
and the sad fate of one author
to write sad songs because behind a screen
the luck of the couple is full of bags

I still hope and I tell myself
I have God as my hope
and everything else will come and go
only that we are well, that you are well!










"Franky meets Ella on the Orient Express": για 4η χρονιά το sold-out αφιέρωμα στους Sinatra και Fitzgerald, από τους Jazz Express



 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

«Franky meets Ella on the Orient Express»:  για 4η χρονιά το sold-out αφιέρωμα στους Sinatra και Fitzgerald, από τους Jazz Express

 

 

Λόγω της τεράστιας επιτυχίας, οι Jazz Express επαναλαμβάνουν την εξαιρετική μουσική παράσταση «Franky meets Ella» στον ιδανικότερο χώρο, το Μουσικό Βαγόνι Orient Express της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου το Τρένο στο ΡουφΣτο ανανεωμένο της πρόγραμμα, η μπάντα διασκευάζει κομμάτια από το ρεπερτόριο δύο εκ των μεγαλύτερων Αμερικανών καλλιτεχνών του 20ου αιώνα, της Ella Fitzgerald και του Frank Sinatra.

Γιός Ιταλών μεταναστών, ο Francis Albert Sinatra έχει πουλήσει πάνω από 150 εκατομμύρια δίσκους ενώ η Ella Jane Fitzgerald, απόγονος σκλάβων του Νότου, έχει κερδίσει 13 Grammy και τον αδιαμφισβήτητο τίτλο της «Βασίλισσας της Jazz». Παρά την αμοιβαία εκτίμηση, οι καριέρες τους κινήθηκαν παράλληλα και οι δυο τους δεν συναντήθηκαν παρά ελάχιστα, με αποκορύφωμα το θρυλικό τηλεοπτικό ντουέτο «The Lady is a Tramp».
Οι εμπνευσμένες ερμηνείες των Jazz Express σε διαχρονικές συνθέσεις από το American Songbook και η ατμόσφαιρα άλλης εποχής του μοναδικού Orient Express θα μαγέψουν το κοινό και τον φετινό χειμώνα.
Mark Joseph Priest: κιθάρα/φωνή, Τέρι Βακιρτζόγλου: φωνή, Παντελής Μπενετάτος: πιάνο, Κώστας Κωνσταντίνου: κοντραμπάσο.

Παραστάσεις:

Μουσικό Βαγόνι Orient Express

Κάθε Σάββατο στις 21.30 από 2 Νοεμβρίου

Γενική Είσοδος 18€ (προαιρετικά: κρασί 5€ / ποτό 7,5€ / φαγητό από 6€)

Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη:

- Ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/music/franky-meets-ella-on-the-orient-express-4os/

- Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00-18.00)

- Φυσικά σημεία πώλησης more.com

 

 

Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις μπορείτε να καλέσετε στα τηλέφωνα 6937604988 & 2105298922.

 

Προβολή – Επικοινωνία: ArtsPR

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ

Τηλ. 6937604988 & 2105298922 καθημερινά από 6μμ.

Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως

10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)

Δωρεάν πάρκινγκ

 

 

ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ

www.totrenostorouf.gr

www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatre

https://twitter.com/ToTrenoStoRouf

https://instagram.com/ToTrenostoRouf

https://www.youtube.com/user/totrenostorouf

 

 












ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Πόλεμος και Ήρωες"

  &Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"       

           *H απο-Ηρωοποποίηση του σύγχρονου πολέμου

    **Από το Ξίφος, το Κοντάρι και το “Ή ταν ή επί τάς” στους φονικούς “Βομβητές”  και στα Drones

      “Ώλετο μεν μοι νόστος, ατάρ κλέος άφθιτον έσται"(Δεν υπάρχει για μένα επιστροφή, μα αιώνια θα είναι η δόξα, Ιλιάδα, Ι 13).

            Τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ των λόγων του Λυκάονα (γιου του Πριάμου), των φονικών βομβητών του Ισραήλ που ακρωτηρίασαν τη Χεζμπολάχ (και των drones ή του iron Dome) και κάποιας αφίσας της επανάστασης του 1821 και του έπους του 1940; Αυτήν τη σχέση μόνον οι υπερρεαλιστές ζωγράφοι και ποιητές θα μπορούσαν να την επισημάνουν και να την αποδώσουν.

               Και, όμως, μεταξύ όλων των παραπάνω υπάρχει κάτι κοινό. Τα λόγια του Λυκάονα, οι βομβητές και οι αφίσες έχουν ως πλαίσιο αναφοράς τον πόλεμο. Αυτός νοηματοδοτεί με το δικό του τρόπο και τα τρία αυτά στοιχεία δίνοντας ταυτόχρονα και το ανάλογο ερέθισμα για κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς όχι μόνον για τον παραλογισμό των σύγχρονων πολέμων (και κάθε πολέμου) αλλά και για το περιεχόμενο του Ηρωισμού και το ρόλο των Ηρώων σε αυτούς.

               Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι στην καταγραφή αυτής της σχέσης θα πρέπει να εστιάσουμε στην παρουσία του ανθρώπινου παράγοντα ως πρωταγωνιστή σε έναν πόλεμο.

              Τα λόγια του Λυκάονα παρέχουν πληθώρα στοιχείων για το περιεχόμενο του Ηρωισμού και του πρότυπο του Ήρωα κατά τον Τρωικό Πόλεμο(Ομηρική Εποχή).

            Στις αφίσες της επανάστασης του 1821 δεσπόζοντα ρόλο κατέχουν οι μορφές των Ηρώων Αγωνιστών, όπως φυσικά και στους σχετικούς πανηγυρικούς της ημέρας αυτής  (Κολοκοτρώνης, Μπουμπουλίνα….). 

              Στις αφίσες του έπους του 1940 κυριαρχεί το «ΟΧΙ», ως πολεμική ιαχή, και απουσιάζουν παντελώς οι “επώνυμοι” Ήρωες. Κάπου-κάπου στις αφίσες   υπάρχουν και φωτογραφίες πολεμιστών ανώνυμων από το μέτωπο.

          Στις εικόνες με τους φονικούς βομβητές το ανθρώπινο πρόσωπο εμφανίζεται μόνον ως θύμα, ενώ πλεονάζουν οι αναλύσεις για το τεχνολογικό αυτό πολεμικό επίτευγμα και για τα νέα δεδομένα που χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο πόλεμο.

               Η εστίαση, λοιπόν, σε αυτήν την “λεπτομέρεια” εύκολα μάς οδηγεί σε σκέψεις και προβληματισμούς, φόβους και αγωνίες για το ρόλο του ανθρώπου στον πόλεμο και ιδιαίτερα του Ήρωα και εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν την έννοια και το περιεχόμενο του Ηρωισμού ή μιας Ηρωικής πράξης (πολεμικής ή μη).

          “Ήρωας είναι κάποιος που δίνει τη ζωή του σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από αυτόν” (Joseph Campelli, Αμερικανός καθηγητής).

          Σιγά-σιγά με την Τεχνολογία και την Τεχνητή Νοημοσύνη ως πρωταγωνιστών στον πόλεμο ο ανθρώπινος παράγοντας θα εκλείψει ως Ηρωικό πρότυπο και ίσως οι επόμενες γενιές να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό για την ανάγκη να είναι κανείς Ήρωας. Οι Αλγόριθμοι θα αντικαταστήσουν την Ηρωική Πράξη και οι “Δάσκαλοι” του μέλλοντος θα δυσκολεύονται να διδάσκουν στους μαθητές τους το ρόλο και την αξία του Ηρωισμού στην εποχή μας.

             Ίσως-ίσως και τα λόγια του Λυκάονα να μην συγκινούν κανέναν μπροστά στα φοβερά επιτεύγματα της τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης. Ίσως-ίσως οι άνθρωποι να μην μπορούν ή να μην χρειαστούν να ζήσουν  αυτές τις φοβερές εμπειρίες στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου. Για τους ανθρώπους του μέλλοντος ο Ηρωισμός και η Ηρωική πράξη ίσως να φαντάζει ως νεύρωση και όχι ως μεγαλείο ψυχής. Ίσως-ίσως ακόμη η υπέρβαση των ορίων μας και η θυσία μας για τις Ιδέες και τους συνΑνθρώπους μας να ερμηνεύεται ως μία ματαιοδοξία ή κενή περιεχομένου αφού ο καθένας ζει για το Σήμερα και για τον Εαυτό του.

              Πώς να καταλάβει ο μελλοντικός άνθρωπος την ανθρώπινη στιγμή και την ψυχική δύναμη του Λυκάονα που εμφανίζεται συμφιλιωμένος με την πραγματικότητα του θανάτου του και διαλέγεται μαζί του χωρίς φόβο, ολοφυρμούς και ικεσίες; Αποδέχεται το πεπρωμένο του ως μία αδήριτη αναγκαιότητα ως μέλος μιας κοινωνίας και ενός λαού που πρέπει να υπερασπιστεί την ελευθερία και την τιμή του..

             Η επιλογή του Λυκάονα «άφθιτον κλέος» (υστεροφημία) μπροστά σε μια ατιμασμένη ζωή ίσως να μην συγκινεί κανέναν στο μέλλον, αφού σιωπηλά όλοι θα έχουν υιοθετήσει, έστω και παρερμηνεύοντας το στίχο-θέση του Σολωμού «Δεν το ‘λπιζα να ‘ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο!»

            Η αποξήρανση του πολέμου από το ανθρώπινο ηρωικό στοιχείο ίσως αποδυναμώσει και την προσπάθειά μας για μια ζωή με αξιοπρέπεια και αυτονομία. Όταν από μία κοινωνία κι από έναν λαό λείπουν οι μεγάλες πράξεις και η προσαρμογή, η συμμόρφωση και ο συμβιβασμός στην ταπείνωση και στην ευτέλεια καταστούν η κανονικότητα, τότε ίσως και οι μεγάλες ηρωικές μορφές που υπάρχουν στις αφίσες να παραπέμπουν στο μακρινό χρόνο της μυθολογίας.

    

             Δεν θα ήταν υπερβολή να εικάσουμε πως στις μελλοντικές επετειακές εκδηλώσεις (επέτειος του 1821, 1940) οι πανηγυρικοί και αφίσες με τους Ήρωες και τους νεκρούς των πολέμων να αποφεύγουν κάθε αναφορά σε αυτούς από το φόβο  μην κατηγορηθούν για μία αχρείαστη θανατολογία που επωάζει αρνητικά συναισθήματα και διαταράσσει την ψυχική ισορροπία των πολιτών.

            Ο Τρωικός Πόλεμος είναι ζωντανός στις μέρες μας μέσα από τις Ηρωικές μορφές του Αχιλλέα, του Έκτορα, του Αίαντα, του Διομήδη, του Οδυσσέα και πολλών άλλων που μάς διδάσκουν πολλά για τη ζωή και την Ελευθερία αλλά και τα ανθρώπινα πάθη. Πάθη που πολλές φορές οδηγούν σε άλλες συμφορές. Ο πρόλογος της Ιλιάδας εμπεριέχει σε σμίκρυνση αυτήν την αλήθεια:

           “Μήνιν άειδε θεά, Πηλιάδεω Αχιλήος ουλομένην, η μυρί’ Αχαιοίς άλγε’ έθηκε”.

           Το Ομηρικό Ηρωικό Ιδεώδες συμπυκνώνει σε μία θαυμαστή ισορροπία τόσο την αγάπη και τη δύναμη για τη ζωή όσο και την αξία της δόξας (κλέους-υστεροφημίας), της αριστείας και  της ανδρείας-θυσίας στο πεδίο της μάχης στο όνομα της υπεράσπισης της κοινότητας. Τα λόγια και οι πράξεις του Ομηρικού Ήρωα δεν διαμορφώνουν μόνον την Ατομική του Ταυτότητα αλλά και την Συλλογική (Εθνική) ταυτότητα του Λαού τους.

              Ίσως στα παρακάτω λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη λίγο πριν την μονομαχία του με τον Αχιλλέα να συμπυκνώνονται τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν το Ομηρικό Ηρωικό Ιδεώδες:

      «Αλήθεια γυναίκα εγώ φροντίζω για όλα αυτά, αλλά δεινότατα ντρέπομαι τους Τρώας και ελκεσιπέπλους Τρωάδες, αν ως δειλός υποχωρώ μακριά από τον πόλεμο, και η καρδιά μου δεν με προτρέπει, γιατί έμαθα να είμαι ανδρείος πάντοτε και στην πρώτη γραμμή των Τρώων να μάχομαι προσπαθώντας να διαφυλάξω τη μεγάλη δόξα του πατέρα μου και του εμού του ίδιου».

              Με άλλα λόγια ο Έκτορας, ενώ μπορούσε να ζήσει αποφεύγοντας τη μονομαχία με τον Αχιλλέα, εντούτοις προτίμησε το κλέος-δόξα γιατί στην ψυχή του υπερίσχυσε η «αιδώς» (ντροπή). Προτίμησε, δηλαδή, τον δοξασμένο θάνατο παρά την ντροπιαστική επιβίωση.

            Στην Iλιάδα τόσο ο Έκτορας όσο και ο Αχιλλέας ήταν οι κατεξοχήν τραγικοί Ήρωες γιατί στην κορυφαία στιγμή της ζωής τους μεταξύ ζωής και θανάτου ήταν μόνοι και αποφασισμένοι να πεθάνουν, όπως είχε ορίσει εξυπαρχής το «Πεπρωμένον».

             Και οι δύο αυτοί Ήρωες ήταν εντελώς μόνοι ακόμη και όταν αγωνίζονταν μαζί με τους πολλούς. Και οι δύο Ήρωες ήταν οι εκφραστές το σύμβολο-αρχέτυπο της σύγκρουσης της Ελλάδας(Δύση) με την Ανατολή, αν και η Ιλιάδα τείνει να υπερβαίνει αυτή τη διάκριση μεταξύ Ελλήνων και “Βαρβάρων”. Γι αυτό για πολλούς μελετητές των Ομηρικών επών η Ιλιάδα συνιστά μία sui generis ανθρωπολογία.

          “Του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη” (Βαλαωρίτης)

               Βέβαια το περιεχόμενο του Hρωισμού και το πρότυπο του ανθρώπου-Ήρωα αλλάζει από εποχή σε εποχή και δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με τον θάνατό του στο πεδίον της μάχης, όπως ο Λεωνίδας που αν και γνώριζε το τέλος του έμεινε εκεί για να «φυλάττει Θερμοπύλες».

            Στην επανάσταση του 1821  οι Ήρωες της Ελευθερίας των Ελλήνων άλλοι πέθαναν στη μάχη κι άλλοι επέζησαν χωρίς αυτό να σημαίνει πως απώλεσαν το γνώρισμα του Ήρωα, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς.

             


               
Στο έπος του 1940  Ήρωες ήταν όλοι εκείνοι που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου εναντίον των Ιταλών και όσοι αργότερα αντιστάθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές.

              Στην εποχή μας που κάποιες αξίες έχουν εκφυλιστεί και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν την έννοια της γενναιότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς (μέχρι θανάτου αν χρειαστεί) προς το κοινωνικό σύνολο πλανάται το ερώτημα “αν χρειαζόμαστε τους Ήρωες”.

         “Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από Ήρωες και αλίμονο στους λαούς που δεν γεννούν Ήρωες” (Μπρεχτ).

               Στη θέση του Ήρωα της Ομηρικής εποχής, της επανάστασης του 1821 και του Έπους του 1940 έχουμε τον Ήρωα της “καθημερινότητας” που υπερασπίζεται με πάθος όχι μόνον το δικαίωμα της Ελευθερίας του αλλά κι άλλες αξίες για μία κοινωνία Ισότητας, Ανεκτικότητας και Συμπεριληπτικότητας. Μιας κοινωνίας με επίκεντρο τον Άνθρωπο για τον Άνθρωπο.

             Κύριο γνώρισμα του Ήρωα ανεξάρτητα από την εποχή είναι η “Ελεύθερη Bούληση” και η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Το δεύτερο είναι αυτό που του προσδίδει και το “ηθικό πλεονέκτημα” έναντι όλων εκείνων που αγωνίζονται σκληρά και τίμια μεν αλλά μόνον για την αύξηση του δικού τους πλούτου.

             “Το καλύτερο μέρος που μπορεί να πεθάνει κανείς είναι εκεί όπου πεθαίνουν για τους άλλους” (Ντάγκλας Μακάρθουρ, Αμερικανός στρατηγός)

            Ας επανέλθουμε, όμως, στην σουρεαλιστική σχέση που διέπει τον Τρωικό Πόλεμο, τις αφίσες του 1821 και του 1940 και τις εικόνες με τους φονικούς βομβητές και τα drones ή το iron dome.

                    

            Ενώ στις δύο πρώτες εικόνες κυριαρχούν οι μορφές και η αναφορά σε επώνυμους Ήρωες, εμβληματικές μορφές των σχολικών-παιδικών μας χρόνων, στις εκδηλώσεις του έπους του 1940 απουσιάζουν οι μορφές των επώνυμων Ηρώων. Δεν υπήρχαν; Δεν είναι γνωστοί; Ή περάσαμε σε μια αντι-Ηρωική εποχή;

             Ποιοι και πόσοι γνωρίζουν τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, Κωνσταντίνο Δαβάκη, τον Μαρίνο Μητραλέξη, τον Αναστάσιο Παππά και τον τρικαλινό Δημήτριο Κασλά (Ύψωμα 731) που έγραψαν τη δική τους ιστορία στα βουνά της Πίνδου;

    “Κανείς δε θα κάνει πίσω. Άμυνα μέχρι θανάτου ή νίκης (Δ. Κασλάς)   

               Τα μόνα ονόματα Ηρώων που διασώθηκαν (το καθένα για διαφορετικούς λόγους) από τη λήθη είναι τα ονόματα των: Μανώλη Γλέζου, του Άρη Βελουχιώτη, του Ναπολέοντα Ζέρβα, της Ηρούς Κωνσταντοπούλου και φυσικά του Ιωάννη Μεταξά για το “ΟΧΙ” στον Ιταλό πρεσβευτή.

          “Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας / Δεν έκλαψαν / Γιατί να κλάψουν / Ήταν γενναίο παιδί” (Ελύτης, «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». 

              Τα ονόματα και οι μορφές των Ν. Πλαστήρα, Γ. Κονδύλη και Παύλου Μελά φαίνεται να ξεχωρίζουν από το πάνθεον των Ηρώων του 20ου αιώνα πριν το έπος του 1940, αν και στην μνήμη των περισσοτέρων Νεοελλήνων δεν έχουν ταυτιστεί με μία συγκεκριμένη μάχη, επανάσταση ή πολεμική περίοδο, όπως ο Αχιλλέας με τον Τρωικό πόλεμο ή ο Καραϊσκάκης με την Επανάσταση του 1821. Είναι κι αυτό μία από τις ιστορικές αδικίες.

          Φαίνεται για όλους τους παραπάνω και τους χιλιάδες ανώνυμους αγωνιστές στα βουνά της Πίνδου και στην αντίσταση κατά των Γερμανών στην κατοχή ισχύει το ρηθέν από τον Πίνδαρο:

         «Θνάσκει δε σιγαθέν καλόν έργον» (Τα όμορφα έργα πεθαίνουν, αν τα σκεπάσει η σιωπή).

         Η άγνοια και η λήθη είναι προϊόν της έκπτωσης των επετειακών εορτασμών σε   τυπολατρικές διαδικασίες που δεν συγκινούν και δεν ενθουσιάζουν κανέναν. Και όταν οι επόμενες γενιές μέσα από αυτούς τις επετειακούς εορτασμούς δεν αντλούν πρότυπα συμπεριφοράς και δεν νιώθουν μία ψυχική σύνδεση με τους προγόνους, τότε προϊόντος του χρόνου επέρχεται και η λήθη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική συνοχή και την καλλιέργεια του πατριωτισμού που τόσο βάλλεται στην εποχή μας.

          “Κάθε ήρωας γίνεται στο τέλος ένα βάρος” (Έμερσον)

               Κάπως έτσι, λοιπόν, επέρχεται και η Από-Ηρωοποίηση των πολέμων και της κοινωνίας μας και οι πολίτες αναζητούν τα «σταθερά» τους σημεία σε άλλους χώρους.

           Ξεχνάμε, όμως, πως οι Ήρωες και ο Ηρωισμός ως συμπεριφορά δεν συνιστούν μόνον μία αισιόδοξη και ελπιδοφόρα και αγωνιστική στάση ζωής, δεν καλλιεργούν μόνον την υπομονή, τη θέληση, την καρτερικότητα, την αποφασιστικότητα και την γενναιότητα, αλλά ταυτόχρονα ισχυροποιούν τους κοινωνικούς δεσμούς και σαλπίζουν το σύνθημα-παιάνα για την Ελευθερία, τον Ανθρωπισμό και την αξία να υπερβαίνουμε ως όντα τα όριά μας για κάτι υψηλό και ωραίο και περισσότερο από όλα για τη ζωή μας.

       “Αρηιφάτους θεοί τιμώσι και άνθρωποι” (Οι Θεοί και άνθρωποι τιμούν όσους έφαγε ο Άρης=Πόλεμος, Ηράκλειτος)          

                                                

 Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/