Με ένα ''ουφ, πάει κι αυτή η εβδομάδα'' γυρίζεις σπίτι και, ενώ κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, ψάχνεις να δεις πού έχεις χαθεί. Κάπου στην εφηβεία, στους φίλους, σε άδοξους έρωτες. Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και για πριγκίπισσες, συμφωνείς; Η ζωή όμως είναι μικρή. Είναι μία φορά και για πάντα. Αλλά είναι και όμορφη, αξίζει να παλέψουμε για μας, για τις αγάπες μας, για το ''χεράκι χεράκι'' στο δρόμο με βροχή και ό,τι γίνει, κι ας βραχούμε. Αξίζει να ζεις για βλέμματα: το βλέμμα του μωρού που γελάει. Το θείο βλέμμα της ερωτευμένης γυναίκας. Το ευχαριστώ του φίλου και τη βουβή συγνώμη του. Το βλέμμα του υπερήφανου γονιού. Οι έφηβοι που αγκαλιάζονται λες και είναι μόνοι στον πλανήτη. Αξίζει να ζούμε όμως και τη στιγμή που δε θα γυρίσει ποτέ πια. Αξίζει να ζούμε για τις μυρωδιές, τα χρώματα και την αφή. Για το άρωμα του ιδρώτα πάνω σε ραχοκοκαλιά μέσα στο σκοτάδι και για δυο μάτια που φωτίζουν σαν αναμμένα κάρβουνα. Και όλος ο κόσμος φωτίζεται. Και ζεις από αυτό το φως και μόνο γι'αυτό. Αξίζει να ζεις τα πάθη. Τα λάθη και τους άδοξους έρωτες. Ακόμα και τους καταδικασμένους εξ αρχής. Που ενώ ξέρεις πως δεν υπάρχει αύριο, αγαπάς την ανάμνηση των στιγμών με τον έρωτά σου και το... ''να είσαι ευλογημένος που το έζησα αυτό μαζί σου''. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από το ''έχεις εμένα, εγώ είμαι εδώ!... '' Αξίζει να ζεις για να βιώνεις στιγμές και να ρουφάς με λύσσα όσα η ζωή σου χαρίζει. Γιατί όλα είναι δρόμος και φυγή. Αρχή και τέλος. Αντιφάσεις και συγκρούσεις... όμως είσαι ζωντανός και αυτό μετράει! Μιλάμε την ίδια γλώσσα, αφού ανταλλάσσουμε τις ίδιες ματιές: πόνου και απόγνωσης, τρυφερότητας και έρωτα, μάτια φοβισμένα και διψασμένα. Η ζωή μας απλά. Όσα σημαντικά και συμπαντικά ζούμε, αλλά χωρίς να κάνουν θόρυβο. Γιατί αυτά που αξίζουν έρχονται στη ζωή μας αθόρυβα και πάντα από την πίσω πόρτα! Αλλά ''το μαζί'' είναι η μαγική λεξούλα και το ξόρκι μας. Σημασία δεν έχει να είσαι καλός μαθητής, αλλά καλός συμμαθητής. Αφού σε περιόδους γενικευμένης κρίσης και ψυχικής κατάπτωσης η συλλογική δράση και τα σφιχτοδεμένα χέρια με τους άλλους σώζουν και λυτρώνουν! Ας υπερασπιστούμε τους έρωτες μας. Ας παλέψουμε για την αγάπη. Τίποτα και κανείς δεν μένει για πάντα, ούτε είναι κάτι δεδομένο. Ξυπνάμε το πρωί και είμαστε με τους ζωντανούς. Μας δίνεται ακόμη μια ευκαιρία. Η αγάπη θα φέρει αγάπη και ο έρωτας έρωτα. Ας μη λιγοψυχήσουμε. Ποτέ εμείς λιποτάκτες της ζωής. Συνεχίζουμε, έτσι δεν είναι;
...συμπαγείς σα διαμάντι αθάνατες σα Θεός προσωπικές σαν την ψυχή μας... * * * που τάχτηκαν να μας πλημμυρίζουν μουσική, να μας βουλιάζουν το μεδούλι στη γλύκα της πραγμάτωσης... * * * ...που σα μας διατρέχουν τις αδράχνουμε λαίμαργα εκχέοντες στο σύμπαν διαποτισμένοι αιωνιότητα... * * * ...Μικρές φευγαλέες στιγμές πενταπόσταγμα της ύπαρξης ολοφώτιστα άστρα στο έρεβος... Δ.Κ
Έλεγε κάποτε με μάτια φλογισμένα μια φίλη
φλεγόμενη βάτος: Στον έρωτα μόνο συναντάς όλες τις αισθήσεις ταυτόχρονα. Όπως σε καράβι που απειλείται από ναυάγιο.
Ο καπετάνιος εκτοξεύει βεγγαλικά. Μια πανδαισία και η νύχτα δραπετεύει.
Σκορπίζονται τα σκοτάδια του φόβου στην θάλασσα.
- Αλίμονο. Το φως της μέρας ξερνάει τους πνιγμένους στις γύρω ακτές. Το ναυάγιο υπήρξε αναπότρεπτο. ( από την ποιητική συλλογή : Με λένε Ηγησώ)
Τον τύπο της "σεμνής" από πάνω μου θα πετάξω και θα μείνω γυμνή με την εικόνα της ελεύθερης...θα βγάλω τα ρούχα που μ'εμποδίζουν και θα ντυθώ ανέμελα, όπως ταιριάζει στον χαρακτήρα μου...θα αρχίσω να τραγουδώ στο δρόμο στιχάκια που θα λεν για επανάσταση, μια και η ζωή μου χοροπηδά στις κόκκινες φλόγες της...θα χορέψω στον ρυθμό που μου ταιριάζει, σε τόνους χαμηλούς και τρυφερούς...θα φιλήσω τον άγνωστο που θα μου πει γι'αλήθειες και θα φιλήσω τελικά και το χέρι της ζωής, γιατί θα ζήσω όπως θέλω εγώ, ανέμελη...ΧΔ
Συνομιλώντας κάποτε σε ένα πάρκο με κάποιον άγνωστο που η τύχη το φερε στο ίδιο παγκάκι να βρεθούμε του είπα: - Αγαπώ ένα λουλούδι όμως ποτέ δεν το πότισα δεν το μύρισα δεν το άγγιξα. -Μα αγάπη είναι αυτή;; με ρώτησε -Γιατί όχι του απάντησα είναι σοφία να αγαπάς χωρίς άλλους κινδύνους. -Υποκριτή μου είπε και έφυγε οργισμένος.
Ο Δημήτρης
Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας
"awarded by the writing school" και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση,
θέατρο και λογοτεχνία
Το βιβλίο Υπατία παρουσιάστηκε στην
κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007.
Θεατρικά έργα: «Υπατία» από την θεατρική ομάδα
Ανάδρασις «Τύψεις» «Ο έρωτας και ο θάνατος».
Από τη θεατρική ομάδα
"ΔΙΟΔΟΣ" ανέβηκαν τα έργα: «Οι ανάγκες των αισθήσεων» «Το όνειρο μιας αγάπης»
διασκευές από τα αντίστοιχα διηγήματα
του Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Η Καλαμιά τ' Αναπλιού» και «Το
ψυχικό της Γατομάτως». «Ένας Παππούς μα τι παππούς» από τη
μουσική θεατρική σκηνή «Τρεις Βάλτοι» & "Το δωμάτιο
του Τρελού"
Από τις εκδόσεις Άγκυρα κυκλοφορούν: «Υπατία» ιστορικό μυθιστόρημα,
ιστορία που γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο, agora. και θεατρικό έργο «Το υστερόγραφο μιας συγνώμης»
μυθιστόρημα. «Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε»
μυθιστόρημα
& Τα
εικονογραφημένα παιδικά βιβλία: «Θεοδώρα, μια αληθινή αυτοκράτειρα» «Διγενής Ακρίτας, ο ήρωας που έγινε
θρύλος» «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Ο
τελευταίος Αυτοκράτορας» και « Η στάση του Νίκα - Η Μεγάλη
εξέγερση»
ακολουθούν
«Η γοητεία της δεύτερης φύσης». «Πάθος» εκδόσεις Όμβρος «Με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η
σιωπή». «Γυναίκες του Κόσμου». «Είναι δύσκολη η αγάπη». «Αδιέξοδοι έρωτες», από τις εκδόσεις
του Χρήστου Ε. Δαρδανού.
Το βιβλίο:«Ίμερος και Αστραία – Το μυστικό της σιωπηλής
χώρας» από τις εκδόσεις Χατζηλάκος. «Σ' έχω», εκδόσεις Ελληνική
πρωτοβουλία «Υπατία», 9η έκδοση από τις εκδόσεις
Εν τύποις «Η Μαγική τρέλα της Δημιουργίας»
εκδόσεις Εν τύποις «Λιπεσάνορες», ιστορικό μυθιστόρημα
εκδόσεις momentum «Anima mia», μυθιστόρημα υπό έκδοση.
Ποίηση:
«Πιστοποιητικό Ανυπαρξίας» Χρ.
Δαρδανός.
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι:
Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco
λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη.
Μέλος των "Ιστορικών
συγγραφέων".
Στη συντακτική επιτροπή του
λογοτεχνικού περιοδικού "Ρωγμές"
Συντάκτης της εφημερίδας,
"Μορφωτικός της Πετρούπολης".
Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ
«Ανάδρασις»
Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων με
τον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης
Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε
εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου,
Αταλάντης,
Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης,
στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον και στη σχολή Tabula Rasa. ΒΙΒΛΙΑ
Α . ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ
i ) ΥΠΑΤΙΑ
4ος - 5ος αιώνας μ. Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς. Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα η Υπατία, αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα. Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα τους ενοχλεί τον κλήρο που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του..
Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλλου της καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του χριστιανισμού. Μυθιστορηματική βιογραφία, που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διάλογους και εικόνες γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία οσυγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα... Ο αγώνας τους δύσκολος και γεμάτος ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής. Προσπαθούν να ζήσουν κρυφά την απλή ζωή, να γευτούν τα πάθη της και τις μεγάλες στιγμές μιας ανομολόγητης αγάπης, χωρίς ποτέ...
Η «Υπατία» του Δημήτρη Βαρβαρήγου είναι ένα από τα πιο όμορφα, καλογραμμένα και λυρικά βιβλία ιστορικού περιεχομένου που έχω διαβάσει! Και πώς να μη είναι άλλωστε(!) καθώς η προσωπικότητα της Υπατίας και η εξιστόρηση της ζωής της κερδίζει τον αναγνώστηαπό τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Με γλαφυρό ύφος η πένα του συγγραφέα μας μεταφέρει στην Αλεξάνδρεια του 4ου-5ου αιώνα μ.Χ όπου και μέσα από τα καπηλειά, τα πορνεία, την επισκοπή και το μέγαρο του έπαρχου γινόμαστε κοινωνοί του πλατωνικού της έρωτα με τον άρχοντα της πόλης, Ορέστη, της αφοσίωσης της στις επιστήμες της αστρονομίας και των μαθηματικών, της ευσπλαχνίας της καθώς και της δόλιας και απάνθρωπης δολοφονίας της από τον επίσκοπο Κύριλλο , ύστερα απ'το φθονερό κυνήγι που εξαπέλυσε εναντίον της, γεγονός που μας προκαλεί ντροπή μιας και αυτές οι πράξεις μόνο τον λόγο Του δεν εκπροσωπούσαν. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα όπου μας διδάσκει, μας συγκινεί, μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για την πλούσια κληρονομιά μας ενώ παράλληλα μας αγανακτεί για την μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό που επέδειξε ο κλήρος τα χρόνια που επιδίωκε να εδραιώσει την θρησκεία με μέσα άκρως αντίθετα από την διδασκαλεία αυτού που γέννησε τον Χριστιανισμό. του Χριστού . Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για το σπουδαίο έργο του!
Η Ειρήνη, βιώνει την παραφορά του αγοραίου έρωτα βλέποντας μάνα κι αδελφή να παίζουν τα παιχνίδια του. Από εκδίκηση κυλιέται στην ίδια παραίσθηση. Αηδιάζει και μισεί αυτούς που αγοράζουν αισθήματα, όσους αφήνουν λάσπες στην ψυχή της. Αυτή τη σκληρή εμπειρία την ξεπληρώνει, άθελά της, με μια εγκυμοσύνη. Οι προτροπές της μάνας για άμβλωση την πεισμώνουν για το αντίθετο. Κρατάει το μωρό και φεύγει από το σπίτι. Η αποστροφή για το άλλο φύλο τροφοδοτεί με ερημιά τον ψυχικό της κόσμο και ακροβατεί πάνω σε κινούμενη άμμο και στο παράλογο. Κλείνεται στον εαυτό της κι αφοσιώνεται με λατρεία στο μεγάλωμα του μωρού της. Μέσα από τη γυναικεία απελπισμένη τρυφερότητά της και με μια ανενδοίαστη δύναμη σαν έννοια αφηρημένη αναστρέφει τη φορά της φύσης, νεκρώνει αξίες, ήθη, είδωλα... Διχασμένη από έναν αιρετικό πόθο και μια παρά φύση εσωτερική δύναμη μπλέκει αθώα τις αισθήσεις της σε μια ατελείωτη μέθη που την οδηγεί απενεχοποιημένη στην αιμομιξία. Ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρουν που θα διευκολύνουν να αναδυθούν από τα πέπλα της βαριάς μοίρας; Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την άκρη του χάους σε ένα μέλλον γεμάτο λήθη; Ένα υπέρ ρεαλιστικό κείμενο. Ένα ρέκβιεμ για τον αγαθότερο κανόνα της ζωής, τη μητρότητα...Μια αιχμηρή ιστορία όπου το ασυνείδητο και ο ρεαλισμός, συνθέτουν έναν γοητευτικό κι απρόβλεπτο εφιάλτη. Δυο παιδικές φίλες, δυο αινιγματικές φιγούρες, συναντώνται μετά από χρόνια στον τόπο που ξεκίνησαν τη ζωή τους. Απολογούνται για τα σκληρά βιώματα και τις πράξεις τους. Για τα πάθη, τους πόθους και τις αγάπες που τις οδήγησαν στο τέλμα. Η Φαίδρα, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αφήνει την παιδική ζωή της για έναν έρωτα κι ανεύθυνα σκορπίζεται σε παθιασμένες ανάγκες ηδονικών αναζητήσεων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ζώο αδηφάγο ο έρως. Όσο τον τρέφεις, τόσο μεγαλώνει και ειδικά στην αρχή που όλα μέσα του λάμπουν, καθαρές χυμώδεις αποχρώσεις.
Η υπερβολή της ανεξέλεγκτης ελευθερίας του σε εθίζει τόσο όσο να νιώθεις την πλήρη εξάρτηση του. Εξαρτήσεις αυθόρμητου πόθου, χαράς, πόνου, και απελπισίας.
Σε αναγκάζει εύκολα να συγχωρείς, εύκολα να μισείς, εύκολα να αγαπάς κι ακόμα πιο εύκολα να κλαις, να πιστεύεις, να χαρίζεσαι και φυσικά να χαραμίζεσαι...
iii) Ό,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε
Όλα αρχίζουν στη Φλωρεντία, στα μέσα του 19ου αιώνα, μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας από τους Αυστριακούς.
Δυο νέοι μια αγάπη. Δυο ζωές που γίνονται μία και διεκδικούν ένα κομμάτι στον παράδεισο.
Η Μαρία Ρόζα και ο Σαλιβέρειος, αγωνίζονται να επιβιώσουν ανάμεσα σ ‘ένα εχθρικό περιβάλλον και στην αναστάτωση του έρωτα.
Βυθίζονται στις προσωπικές τους περιπέτειες και ζουν στιγμές ζωής κι αιώνιας αγάπης χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς διαπραγμάτευση.
Οι οιωνοί της μοίρας όμως είχαν φροντίσει να βιώσουν μ’ ένα τόνο λύπης τη χαρά, την πίστη και την περηφάνια μέσα στο τρόμο της ματαιότητας.
Μια φυγή απελπισμένη, με τη λαχτάρα κάποιας ευτυχίας σε μια ζωή γεμάτη όμορφα όνειρα.
Μια συγκλονιστική ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από στιγμές πραγματικής ζωής, φαντασίας και πάθους στα όμορφα χρόνια της αθωότητας. Μια σπαρακτική αφήγηση μέχρι τα βάθη της ψυχής για τη ζωή, την ελευθερία, τον έρωτα, την αγάπη, τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων που τη βίωσαν ως πρωταγωνιστές της.
Ένα θετικό πλεονέκτημα του βιβλίου είναι τα ιστορικά συμβάντα που περνούν σαν υπομνήσεις μέσα από στη μυθιστορία όπως τα βίωσαν οι ήρωες παράλληλα με τις δικές τους προσωπικές αναζητήσεις.
Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο γεμάτο μυρωδιές περασμένων, όμορφων ημερών κι ενός παράφορου έρωτα.
Ατμοσφαιρική γραφή, γεμάτη συναισθηματικές περιγραφές, γοητευτικούς ήρωες που αγγίζουν τις ψυχές των αναγνωστών με τα σπουδαία μεγέθη της αλήθειας τους, ζωντανεύοντας εικόνες μιας ρομαντικής εποχής.
Συναισθηματικό μυθιστόρημα με φαινομενικά ταπεινές σχέσεις που όμως κρύβουν μέσα τους την αληθινή έννοια της αγάπης αγγίζοντας τα κορυφαία μεγέθη της αληθινής ζωής. Ένα έργο εποχής που γεννάει κινηματογραφική πλοκή άξια δραματοποίησης.
Που αρχίζει η φαντασία και που τελειώνει η αλήθεια;
Ποιος ορίζει το παιχνίδι και που τελειώνει ζωή;
Μια τρυφερή, αληθινά ανθρώπινη ιστορία που καταφέρνει ένα ταξίδι μέχρι τα βάθη της ψυχής.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ: ΑΣΤΑΘΗ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
Ένας αναστεναγμός σβησμένος σαν από στέρνο αρρώστου ξέφυγε από την Μαρία Ρόζα.
-Μαντόνα μου, από νωρίς ένιωσες τη στυγνότητα της ζωής, αλλά και την αγάπη… άτυχη και μαζί τυχερή, μα τι είναι στην πραγματικότητα η ζωή, ακόμη δεν έχεις μάθει… Δεν μαθαίνεται η ρημάδα, εκεί που νομίζεις πως την κέρδισες δίνει μια κι αρχίζεις πάλι απ’ την αρχή. Εμάς τις γυναίκες μας κρατάει δέσμιες, ούτε λίγη ελευθερία δεν μας προσφέρει να τη ζήσουμε όπως θέλουμε. »Βλέπεις η δική μας ηθική είναι φτιαγμένη από τους άντρες. Αποδοκιμάζουν τη γυναίκα που τολμάει να ξεφύγει, να ζήσει τη ζωή της όπως θέλει. Έχουμε μάθει πως η καλή γυναίκα πρέπει να αφιερώνεται στον άντρα και να φροντίζει τα παιδιά που θα της κάνει.
-Γριούλα μου, ποια σκέψη σε φόβισε και μου τα λες όλα αυτά ξαφνικά; τη ρωτάει γελώντας η Μαρία Ρόζα.
-Έχεις νιώσει τι σημαίνει πόνος δεν είναι ανάγκη να σε πληγώσει και ο ηθικός, είναι πολύ σκληρός, θα σε πονέσει πολύ περισσότερο από τους άλλους. Κάθε μέρα θα σε ταπεινώνει και θα υποφέρεις κι εσένα η καρδιά σου είναι τρυφερή και θα ματώσει. Να προσέχεις το παιδί και τον άντρα σου. Στο κάτω - κάτω, γυναίκες είμαστε… έτσι μας μάθανε, να υπομένουμε. Η επιθυμία είναι κακός σύμβουλος άμα τρυπώσει για τα καλά στη σκέψη. Δημιουργεί αυταπάτες και απαιτήσεις που έχουν τη δύναμη να δηλητηριάσουν και να καταστρέψουν κάθε τι όμορφο.
Η Μαρία Ρόζα ανασηκώθηκε από το κρεβάτι, έστρωσε τα μαλλιά της και ψάχνοντας στο ημίφως τη ματιά της Φραντζέσκας είπε.
-Μα γριούλα μου, εγώ τον αγαπάω τον άντρα μου, ποτέ δεν θα προδώσω τα αισθήματα μου γι αυτόν και το παιδί μας. Ησύχασε και μη τρομάζεις.
iv) Η γοητεία της δεύτερης φύσης
Ο Φοίβος, ο μικρότερος αδελφός, γεμάτος από έντονες ευαισθησίες, μεγαλώνει μαζί με τις τρεις αδερφές του, το μεθύστακα πατέρα αφέντη και την άβουλη μάνα του, βιώνοντας παράλληλα τη δύσκολη ζωή του μεταπολεμικού οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος της δεκαετίας του '50. Ασταθείς χώροι, σκιές ανθρώπων υπό κατάρρευση, αντιλήψεις ενός συντηρητισμού, βασισμένου σε στοιχεία ντροπής και φόβου τον εμποδίζουν να ενεργήσει ελεύθερα και αυτόβουλα. Μέσα από τα δύσκολα και παράξενα γεγονότα που βιώνει, προβάλλει η αγωνία της ψυχής του και δύσκολα ερωτήματα ορθώνονται αμείλικτα απέναντί του. Ασφυκτιά κάτω από το ασήκωτο βάρος μιας καταπίεσης που ασκεί αυτή η πρωτόγνωρη αναζήτηση για τρυφερότητα, στοργή, αγάπη μέσα σε μια ψυχική πάλη για την επιλογή και αποδοχή τού ίδιου του εαυτού. Ποιο δρόμο ν' ακολουθήσει; Αυτόν της σκληρής πραγματικότητας ή της γλυκιάς ψευδαίσθησης; Η αξία του εν λόγω μυθιστορήματος δεν έγκειται στην πιστή εξιστόρηση των γεγονότων και στην παράθεση ενός πλήθους συναισθημάτων, αλλά στην ανάλυση και εμβάθυνση των πιο λεπτών εννοιών και των πλέων απειροελάχιστων συμβάντων, μέσα από την εξόχως μεγεθυσμένη φαντασία ενός πραγματικά δεξιοτέχνη του λόγου και ικανότατου αναλυτή της ανθρώπινης ψυχής...
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ο ορός συνεχίζει το φλογερό του στάξιμο στο μωλωπισμένο μπράτσο του Φοίβου που όλη νύχτα ήταν χαμένος στη διαδρομή ενός άφατου κόσμου. Όλες οι φλέβες, διογκωμένες χαράζουν το ισχνό κορμί του -σαν ανοιχτοί λογαριασμοί, έτσι νιώθει. Οι μύες του σκληραίνουν, τεντώνει το κεφάλι του πίσω σαν κάτι να προσπαθεί να αποφύγει۠ -κάτι που τον τρομάζει.
«Όχι, όχι», η φωνή του σπάει την ηρεμία του θαλάμου. Του κόβεται η ανάσα, το πρόσωπό του χλομιαίνει περισσότερο, βυθίζεται στα χρώματα της σέπια. Τα χείλια του τρέμουν, θέλει να ουρλιάξει, «άσε με», μα ένας κόμπος τον πνίγει. Ασφυκτιά, έχει την αίσθηση πως βρίσκεται στον πάτο της θάλασσας, απεγνωσμένα προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια.
Κι εκείνη η απρόσμενη παρουσία κάτω απ’ τα βλέφαρα του, τον σάστιζε ακόμη περισσότερο… σαν άγγελος έμοιαζε εκείνη η αχνή οπτασία -δεν ήξερε ποιος ή ποια ήταν, ξεχώριζε μόνο πως είχε γλυκά χαρακτηριστικά, σαν από μια νέα γυναίκα… αναρωτήθηκε μέσα στην έκπληξη του, υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι; Δεν ήταν και θρήσκος για να γνωρίζει τις φιγούρες τους… εμφανιζόταν και χανόταν ξαφνικά σαν αστραπή χτυπώντας τα δυο τεράστια φτερά της… Κάθε φορά που χανόταν από την οπτασία του ένα χτυποκάρδι στο στήθος του ξεσπούσε μανιασμένα… λες και ήταν η ψυχή του που ήθελε να βγει στο φως.
v) Με το ίδιο χρώμα η νύχτα & η σιωπή
Η Αγνή χάνει τους γονείς της σε ναυτικό δυστύχημα και ζει με τον παππού της στο Φάρο. Ο αναστατωμένος ψυχικός της κόσμος την σπρώχνει να συμπεριφέρεται περίεργα και για τους ψαράδες που την βλέπουν να στέκεται στη κόγχη του βράχου με ένα λευκό φόρεμα και να πετάει σαν γλάρος ή να κολυμπάει στα βαθιά αιγαιοπελαγίτικα νερά σαν δελφίνα. Όταν γνωρίζεται με τον Ορέστη, τον νεοφερμένο γιατρό ερωτεύονται παράφορα. Κι όταν αυτός τελειώνει το αγροτικό του την παρακαλάει να τον ακολουθήσει στην Αθήνα. Εκείνη δεν μπορεί να αφήσει τον τόπο της, τον τόπο που είναι θαμμένοι οι δικοί της και μένει μόνη στο Φάρο. Μόνη μα στα σπλάχνα της τρέφει τον καρπό του έρωτά τους. Στο διάστημα που μεσολαβεί δεν του λέει τίποτα με την προσμονή ότι θα επιστρέψει, αλλά στη γέννα πεθαίνει και το παιδί το μεγαλώνει η οικογένεια που αναλαμβάνει να ζήσει στο Φάρο. Μετά από δεκαεφτά χρόνια, ο Ορέστης, επιστρέφει να την βρει και συναντάει την κόρη του, που είναι ίδια η γυναίκα που είχε αφήσει πίσω του...Το έργο συνεχίζεται, με τίτλο: "Είναι δύσκολη η αγάπη". Γλαφυρές περιγραφές συναισθημάτων που ταυτίζουν τον αναγνώστη με τη ζωή και τα παθήματα των ηρώων. Η προικισμένη γραφή μας ταξιδεύει στο γνωστό αιγαιοπελαγίτικο διάκοσμο με τρόπο απόλυτα αληθινό. Οι σελίδες του ανοικτοί ορίζοντες και οι γραμμές μονοπάτια φωτεινά που μας οδηγούν στο όνειρο! Μια ιστορία ύμνος για τον έρωτα...
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία που μας ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκες, στο μέλλον ή στο παρελθόν.
Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται, σε αισθήσεις, σε βιώματα, σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειριών είναι φυγή, είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής.
Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές αλλά δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας.
Τελικά, όποιος μένει τελευταίος σέρνει τη πίκρα όλων.
vi) Αδιέξοδοι έρωτες
Οι ιστορίες του έρωτα και της αγάπης είναι τόσο συνηθισμένες στην ανθρώπινη φύση, όπως και η ανάσα που μας κρατάει στη ζωή. Μέσα από το πάθος σκορπίζουν: την ερωτική φαντασίωση. Δημιουργούν μελωδίες αμαρτίας. Ασελγούν και φθείρουν σάρκες. Ταυτίζουν τον έρωτα με το θάνατο. Δοκιμάζουν το Alter Ego μας. Μια συλλογή από πέντε συγκλονιστικές μυθιστορίες ακραίων καταστάσεων με βαθιά όμως ανθρώπινη χροιά. Γυναίκες και άντρες γεμάτοι αδυναμίες, πάθη και ευαισθησίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν τη ζωή τους και να ζήσουν κάποιες από τις όμορφες στιγμές της. Κι ενώ κάποιοι μπορεί να πετυχαίνουν, άλλοι πλέουν έρμαιοι στους αδιέξοδους έρωτες του πεπρωμένου τους. Οι δύο νουβέλες και τα τρία διηγήματα παρουσιάζονται σαν απολογίες ψευδαισθήσεων με υπαρκτό όμως δέος, καθώς ο αναγνώστης θα συναντήσει αληθινές πλευρές των συναισθημάτων και πιθανόν, κάποιων πράξεων του. Άλλο ένα μυθιστόρημα του Δημήτρη Βαρβαρήγου, το έκτο κατά σειρά, που εντάσσεται στην ερωτική λογοτεχνία καθώς με έντονο και υπαινικτικό ύφος προβάλλει τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων το ίδιο αληθινά όπως τα προσφέρει η ζωή...
ΔΙΗΓΗΜΑ - ALTER EGO
Ζηλεύω. Κλείνω το άλμπουμ. Ακουμπάω τη φωτογραφία σου επάνω και ακριβώς στο κέντρο του πορφυρού εξώφυλλου του άλμπουμ. Γέρνω πίσω στο καναπέ και σε κοιτάζω. Σαν κάποια θεά της μυθολογίας, μάλλον σαν την Αφροδίτη μου έμοιαζες να προβάλλει από τον έμπυρο ουρανό η γλυκιά μορφή σου με το αχλό χαμόγελο του τρυφερού χαρίσματος στο μέρος που σμίγουν τα χείλη σου.
Το μυαλό μου γέμισε από αναμνήσεις. Θυμήθηκα την εποχή που ζούσες εδώ. Που δούλευες στο βιβλιοπωλείο και σου έφερνα παγωτά να τρως. Δεν μου αρκούσε που μόνο σε κοίταζα δήθεν αδιάφορος. Πολλές φορές οι λέξεις έφταναν μέχρι τα χείλια μου, μα συγκρατιόμουνα και δεν ξεστόμισα καμία μου επιθυμία. Πόσες φορές ήθελα και δεν βρήκα το θάρρος, άλλοτε από σεβασμό, άλλοτε από ντροπή, να σου μιλήσω, να σου προτείνω. Κι εσύ σιωπούσες μέσα σε μια ένοχη δειλία, ίσως περίμενες τη δική μου πρωτοβουλία μα τελικά μέναμε να απολαμβάνουμε τη χημεία που μας δημιουργούσε το φλερτ. Ωραία ήτανε. Νομίζω καλά έκανα που ποτέ δεν σου μίλησα. Γιατί το ζητούμενο δεν ήταν μόνο να τονώσω τον ανδρισμό μου με μία ακόμη πρόσκαιρη σχέση, αλλά να ζούσα μαζί σου την ελευθερία που χαρίζει ο έρωτας.
Όντας πολύ παντρεμένος γνώριζα πως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να γευτούμε την ελευθερία από έναν πιθανό δέσιμο μας. Γι αυτό δεν σου μίλησα ποτέ. Ένιωθα πως ο ανδρισμός δεν αποδεικνύεται με την ασέβεια ή την απαίτηση, αλλά πολλές φορές και με την υποχώρηση ή την καταπράυνση κάποιων πολύ δυνατών συναισθημάτων σαν κι αυτά που ένιωθα τότε για σένα.
Νομίζω έτσι έπρεπε να πράξω κι αυτό έκανα. Μόνο η ανικανοποίητη συνείδηση μου τα έβαζε μαζί μου συνέχεια. Δειλό με ανέβαζε, εσωστρεφή και βλάκα με κατέβαζε. Αν σου δινόταν τότε η δυνατότητα να την ακούσεις, σίγουρα θα με λυπόσουν.
vii) Γυναίκες του κόσμου
Η ιστορία της Ινώ μιας κοπέλας από πλούσια οικογένεια που ζει στην αρχαία Κόρινθο τον 4ο αιώνα πχ. Όταν φτάνει στην ηλικία γάμου ακολουθεί το έθιμο να εκπορνευτεί και πηγαίνει στο δάσος της θεάς Αφροδίτης όπου υπηρετώντας την μέσα από τον αγοραίο έρωτα, η θεά, θα την κάνει καλότυχη σύντροφο και μάνα. Εκεί γνωρίζεται με ένα πανώριο παλικάρι ναυτικό από τη Μακεδονία, τον Αλκαίο, ερωτεύονται και ζουν μερικά βράδια έναν τρυφερό όσο κι ανεπανάληπτο έρωτα. Μα η μοίρα δεν χαρίζεται εύκολα και το τελευταίο βράδυ που έχουν αποφασίσει να το σκάσουν σκοτώνουν τον Αλκαίο. Η Ινώ αφού θα αποκαλύψει το δολοφόνο του αγαπημένου της πηγαίνει, όπως άλλωστε είχαν κανονίσει, να ζήσει στην πατρίδα του, για να αντικαταστήσει στην οικογένεια του, όσο αυτό είναι δυνατό, το χαμό του παιδιού τους... Το βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου μιλάει για τη γυναίκα του 6ου π.χ. αιώνα και είναι εξαίσιο το γεγονός ότι περιγράφει με τρυφερότητα, ευκρίνεια και ευφυΐα τη γυναίκα του 2000 μ.Χ. Είναι υπέροχο να βλέπεις μέσα στις σελίδες, να συναντάς και να νιώθεις τον ίδιο απόηχο σφυρηλατημένο μέσα στο ίδιο αμόνι του έρωτα και της γυναικείας καταπίεσης απαράλλαχτα το ίδιο και να βρίσκεις τη ζωή να παλεύει και να διαμαρτύρεται το ίδιο χτες σαν και σήμερα..
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
-Αχ! Αφροδίτη. Οι άντρες πόσο ανόητοι είναι. Πόσο τους αρέσει να χαλούν την ισορροπία. Να σπαταλούν τα παιδικά όνειρα στα μεθυσμένα των καπηλειών γέλια. Αλίμονο στη σωτήρια ιδέα που θα πέσει στα χέρια τους. Σαν ανήμερα σκυλιά την κατασπαράζουν, την κάνουν συμφορά πολεμική. Αργότερα καυχιόνται για τον όλεθρο που σκόρπισαν, λέγοντας τον, αρετή και δόξα. Μα ποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα να χαλούν των άλλων τα όνειρα; Απορώ, πώς μετά ίδια χέρια που χαρίζουν το χάδι στο ταίρι τους, μπορούν σε άλλους να σκορπίζουν το χαμό. Πώς αντέχουμε να υμνούμαι, εμείς οι γυναίκες, το φύλλο τους μέσα από θρήνους και μοιρολόγια. Κι εγώ σαν γυναίκα, ψυχή αδύναμη κι ευάλωτη μπρος τους πρέπει να τους δοξάζω μέσα στις ματωμένες ελευθερίες που μου προσφέρουν. Αυτό το ανάμα που μας κερνούν και υποχρεωμένες είμαστε να το πίνουμε μονορούφι, δεν είναι κρασί κόκκινο των αμπελιών της γης μας. Όχι! Το αίμα είναι κάποιων νεκρών παλικαριών και η αηδία της ιστορίας, που μας γεμίζει ενοχές, γεμάτες τάχα μου, από καθήκοντα. Και εμείς οι γυναίκες, έχουμε δικαιώματα ίσα με των αντρών. Δεν είμαστε μόνο ζωές της συμφοράς και του χρέους, απέναντί σας. Γιατί μου στερήσατε λοιπόν την αγάπη. Τι κακό σας κάναμε; Καταραμένοι νάστε! Δεν μου αφήσατε λεπτό να χαρώ το όνειρο και τον ευγενικό μου έρωτα. Δεν με αφήστε ελεύθερη, ούτε στιγμή, λες και η ζωή μου σας ανήκει. Με τα φερσίματά σας λερώσατε την έννοια, άνθρωπος. Σταθήκατε εμπόδιο σε ότι εγώ πίστεψα. Μου αρνηθήκατε τη χαρά της αγάπης. Μου στερήσατε τον έρωτα. Μου παγώσατε τη πιο ζεστή αγκαλιά. Υποκριτές. Άντρες υποκριτές, ύπουλοι, δειλοί. Μακάρι να μπορούσα να σας φτύσω. Να μπορούσα να σας φτύνω σε όλη μου τη ζωή. Καταραμένοι να είστε από μια γυναίκα, όπως τη θέλετε, του χρέους και της συμφοράς.
Η τελευταία φράση βγήκε ψιθυριστά σαν να αλάφρωσε από ένα βάρος που έσερνε μέσα της, δεκαεπτά χρόνια τώρα.
Κατόπιν και για όλο το υπόλοιπο βράδυ συνέχισε σκυμμένη επάνω του το γοερό κλάμα με τα καυτά του πόνου δάκρυα.
viii) Είναι δύσκολη η αγάπη
Η καλά οργανωμένη γραφή, αποτυπώνει τα υπαρξιακά αποθέματα των χαρακτήρων που δημιουργεί. Η σύνθεση πληροφοριών και εμπειριών που πηγάζουν από τα βάθη της προσωπικής του φαντασίας φανερώνουν ένα αστείρευτο πνεύμα, όπου οικειοθελώς πλέον ο αναγνώστης αναγκάζεται να ταυτιστεί και να μοιραστεί μαζί τους όλα εκείνα τα ανθρώπινα στοιχεία που δημιουργούν τα περιστατικά που βιώνουν και οι ίδιοι στη ζωή τους...Το μοίρασμα των αισθήσεων της, όταν συναντιέται με τον πατέρα της, η ένωση με τα τρία ετεροθαλή αδέλφια της, το νέο περιβάλλον στο σχολείο, οι διαφορετικού ύφους διαπροσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους της, η μέσα σε ευγενικά πλαίσια, αντιπαλότητα με την όμορφη μα τυφλή μητριά της και η δύσκολη εφηβική προσέγγιση με τη φυσική δύναμη που ασκεί μέσα της η έλξη για έναν μεγαλύτερο της άντρα, τον Ορφέα, που τον ερωτεύεται παράφορα... Η ιστορία μιας νέας κοπέλας όπου ανακαλύπτει ένα σοβαρό μυστικό στη ζωής της, όταν κάποιος άγνωστος άντρας την επισκέπτεται στο Φάρο και μαθαίνει πως είναι ο αληθινός πατέρας της και ότι η οικογένεια που ζει εδώ και δεκαεπτά χρόνια τώρα μαζί τους την είχε υιοθετημένη. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η ζωή της αλλάζει ρυθμούς και πλαισιώνεται από μια καθημερινότητα με τις πολλές διαφορές του νέου περίγυρου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Είναι δύσκολη η Αγάπη...
Η φωνή του ήταν μία παράκληση, μα σαν είδε ότι η Αγνή δεν λύγιζε κι ετοιμαζόταν να του φέρει αντιρρήσεις, της σφράγισε το στόμα με ένα ακόμη μακρόσυρτο και τρυφερό φιλί.
Τα μέλη της ετούτη, την δεύτερη, φορά κόπηκαν και παραδόθηκε στα χάδια του άνευ όρων παραμένοντας νωθρή και ζαλισμένη από την λαχτάρα που ένιωθε στα σωθικά της σαν ηττημένη. Νωθρή προς στιγμή γιατί γρήγορα η εμπνευσμένη σαγήνη μέλωνε το κορμί της και σιγά - σιγά έφτανε να επιδρά και στην καρδιά της, που χτυπούσε έντονα κι ακατάστατα σπρώχνοντας απαλά όλες τις αισθήσεις της να ανταποκριθούν στο ερωτικό του κάλεσμα. Η επιμονή του δεν άργησε να αμβλύνει εντελώς την αντίστασή της. Οι υποσχέσεις, τα παρακάλια και ο απέραντος θαυμασμός που εξωτερίκευαν οι αισθήσεις του, μέσα στο στόμα της, την ώρα που την φιλούσε, είχαν τέτοιο πάθος, που άρχισε να τον απολαμβάνει. Ενώ κάποιες ενοχές σαν κακές μάγισσες ξεπετάχτηκαν να βασανίσουν τη συνείδησή της, καθώς ένιωσε πως ήταν απόλυτα υπεύθυνη που υπέφερε εκείνος, που στο κάτω – κάτω τον λαχταρούσε και τον αγαπούσε τόσο πολύ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ειδικά τώρα που ήταν πάλι μόνη.
Χωρίς να καταλάβεις πως, τα χέρια της, όμοια φίδια, γλίστρησαν μέσα από τις χαλαρές πλέον χούφτες του και τυλίχτηκαν με φλογερό πάθος γύρω από το σώμα του. Τον έσφιξε δυνατά επάνω της και μια ανάσα συμπιεσμένου πόθου ξέφυγε από τα σωθικά της, που ένιωσε τον σπαραγμό του ερεθισμένου φύλλου του να σέρνεται επάνω της.
-Επιτέλους, αγάπη μου, σ’ έχω δικό μου, πρόφερε κι έσβησε η φωνή της αργά από την ένταση της ηδονής που την έπνιγε.
*************
Τι αδύναμα πλάσματα είμαστε μπροστά στη δύναμη της μοίρας. Ενώ η ζωή μοιάζει συνηθισμένη, ένα αγέρι του χρόνου τα σκορπίζει όλα. Σπάει τους αρμούς που κρατούν φαινομενικά άρρηκτους δεσμούς κι απλώνει μια κούραση στην καρδιά που μόνο λύπη είναι η αίσθησή της. Ζαρώνει τη ψυχή μέσα στο φόβο και τα όνειρα σκοτεινιάζουν στα μάτια της καρδιάς. Όνειρα πλημμυρισμένα από φόβο μόνο συντριβή μπορούν να φέρουν και σε κάνουν να φοβάσαι να ανοίξεις τα μάτια σου μπροστά στις απαιτητικές αλήθειες που σου παρουσιάζονται. Όταν αγαπάς πραγματικά, μια τέτοια απαιτητική αλήθεια στη ζωή μας είναι και ο αποχωρισμός.
ix) "Σ' έχω"
Σ' έχω... είμαι γεμάτη από σένα... είσαι παντού στη ζωή μου, στην αρμύρα της θάλασσας, στον αέρα π' αναπνέω... στη σκέψη μου, στο χαμόγελο και στο κλάμα μου, σε κουβαλάω στην κοιλιά μου... σ' έχω στα χείλη μου επάνω· σε γεύομαι και όλες οι αναμνήσεις μου για σένα μου μιλάνε...
Τα μάτια σου μέσα στα δικά μου, αθώα· σταματούν το χρόνο, αιχμαλωτίζουν τη στιγμή μέχρι και τη φωνή σου που μου ψιθύριζες: Σ' έχω!
Λέγεται Αγνή, ζει σ' ένα βράχο· καταμεσής του πελάγου... όλοι τη φωνάζουν δελφίνα ή ξωτικό του Φάρου... Στον απόηχο των αγέννητων πρωινών του κόσμου, ο αγνός -ο νεανικός- έρωτας με άλικο αίμα χάραξε στην άγουρη σάρκα της την πίστη για τον Ορέστη, τον νεοφερμένο γιατρό στο νησί και γεύτηκε η θάλασσα ηδονή κι ο αγέρας λόγια αγάπης...
Μέσα από μια ευαίσθητη αφήγηση, ξετυλίγεται το αισθησιακό πεπρωμένο μιας κοπέλας με ασυνήθιστη συμπεριφορά. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα βρει κομμάτια από τη ζωή του, το σώμα του, τον εαυτό του, την ψυχή του, τη σιωπή του την ίδια.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Tο τέλος … το κάθε τέλος… πόσο πολύ με θλίβει, όπως και για τους δυο ήρωες μου που ζήσανε τον παθιασμένο έρωτα, αυτόν που δεν γνωρίζει από αναστολές… που μπορεί να τσαλακώσει, να κατακερματίσει όσο θέλει το αντικείμενο του… μέχρι να το κακοποιήσει, να το ψυχαναγκάσει, να το καταρρακώσει, αλλά πάντα να το λατρεύει σαν την ίδια τη ζωή του.
Ρόλοι όμοιοι και για τους δυο… με εναλλασσόμενες μορφές, του θύτη και του θύματος… που εξαγνίζονται για λίγο από την ασυδοσία του έρωτα όταν αυτός αποσπά τις ηδονές τους, μα αυτή η δίχως νόμους μάχη κάνει στο τέλος και τους δυο εραστές θύματα του.
Και η αγάπη όσο δυνατότερη υπάρξει μέσα στη σχέση, άλλο τόσο εντονότερο πόνο αφήνει…
αποχωρισμός… έλλειψη… μοναξιά κι αναπολήσεις γλυκές που μόνο πίκρα αφήνουν στη γεύση...
Μοναξιά...
x ) Η Εντεκάδα
Από τις εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Β.Χατζηιακώβου) και τις εκδόσεις ΜΠΑΡΤΖΟΥΛΙΑΝΟΣ κυκλοφορεί το βιβλίο «Η ενδεκάδα», ένα καλαίσθητο βιβλίο με εικαστικό και λογοτεχνικό περιεχόμενο που αφορά το ποδόσφαιρο.Αφορμή στάθηκαν τα έργα του αρχιτέκτονα και εικαστικού, Δήμου Φλέσσα, έργα εμπνευσμένα από τον αθλητισμό και κυρίως από το ποδόσφαιρο, τα οποία ήδη έχουν εκτεθεί στο Μόναχο της Γερμανίας (στο πλαίσιο του MUNDIAL ‘06) και στην Αθήνα στον πολυχώρο IANOS (στο πλαίσιο του EURO ’08).Εκτός του εικαστικού το βιβλίο περιλαμβάνει μία σειρά διηγημάτων-ιστοριών από μία «Εντεκάδα» γνωστών λογοτεχνών-δημοσιογράφων με θεματικό άξονα το ποδόσφαιρο.
xi) ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ
οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες
Λιπεσάνορες... Βαρύνουσα η ευθύνη του γυναικείου ρόλου σας, για ένα ανάξιο λάφυρο.
Δεκαπέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται την τραγωδία του πολέμου,τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.
Μιλούν μέσα απ' την ψυχή τους για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη.
Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση, τη σκλαβιά και το θάνατο. Εξιστορούν τη τόλμη, τούς ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν' αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.
Οι «Λιπεσάνορες» είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει ένα πολεμικό τραγούδι.
Η άλλη όψη του έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες
Εξαντλητική ήταν η περίοδος της έβδομης κύησης, οι θεραπαινίδες με παρακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινα. Μέχρι που η μαμή που με ξεγεννούσε και ήξερε το μυστικό μου άρχισε με διαταγή του βασιλιά να κοιμάται μαζί μου. Την είχα φοβίσει τόσο αυτή τη γριά με τις κατάρες μου που δεν τολμούσε να πει κουβέντα στον βασιλιά κι ας ήταν εκείνη που τον είχε μικρό θηλάσει, τον είχε αναθρέψει. Φοβόταν τις μαγείες μου και σιωπούσε, μα την ημέρα που ενημέρωσε τον βασιλιά πως έφτανε η ώρα της γέννας εκείνος ήρθε να παρακολουθήσει.
Φρένιασα σαν Μαινάδα και ούρλιαζα για την ιεροσυλία του μεγαλύτερου μυστηρίου που είναι η γέννα να την παρακολουθήσει ένας άντρας καταργώντας κι αυτό το άβατο. Έτρεφε την ελπίδα πως αυτό το βρέφος θα κατάφερνε να ζήσει μα δεν πρόσεξε ότι στο πρόσωπό μου άρχιζε να χαράζει η φρενίτιδα και στα μάτια μου η λάβα. Ποτέ δεν θα άφηνα να ζήσει ένα μου παιδί αν δεν ήμουνα σίγουρη πως θα του χάριζα την αθανασία.
Κάλλιο να πέθαινε στη γέννα τον μάταιο ετούτο κόσμο μην γνωρίσει παρά η γήινη ζωή να μην του χάριζε τα γηρατειά. Φύγε, του φώναξα, θα σε κάψουν οι θεοί, κατάρα θα πέσει στην Ιωλκό αν μιας θεάς τη γέννα βεβηλώσει η παρουσία του αρσενικού.
Του φώναζα να φύγει για να αφοσιωνόμουνα στη μυσταγωγία της αθανασίας μόλις θα το 'φερνα στον κόσμο θα έτριβα το λιανό κορμάκι του με αμβροσία και θα το περνούσα κατόπιν πάνω από τη φωτιά στον αναμμένο βωμό να το κάνω άτρωτο στη φθορά του χρόνου. Ήθελα να του χαρίσω την αθανασία, μα ο Πηλέας με είδε που γέννησα και την πρόθεση μου να περάσω το παιδί πάνω στις φλόγες. Τρομαγμένος για να το γλιτώσει τράβηξε το σπαθί του και χίμηξε ουρλιάζοντας επάνω μου να με σκοτώσει. Δεν άντεχε να δει κι ετούτο το παιδί του να καταστρέφεται από την ίδια τη μάνα του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
Πώς να μετρήσω το αλογάριαστο… Πίκρα στην πίκρα πάνω, ποια η χειρότερη… Ανταγωνίζονται…
Κοινή η συμφορά μας κι όσο θρηνείς τον πόνο σου, μαθαίνω το δικό μου πόνο…
Κι εμείς οι άμοιρες γυναίκες, δεν έχουμε ζωή να μας ανήκει, χαμένες είμαστε στα χέρια των αντρών… το ξέρετε θαρρώ και μην καμώνεστε εσείς οι νέες πως σας λείπει η πείρα… γυναίκες είστε και δεν ξεγελιέται το είναι σας.
Ξέρετε καλά… Όπου η αγάπη ανθίζει, ο πόνος ανθίζει...
*************
Η αγάπη είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση για να τη διαχειριστεί κανείς… Μα αυτό που κατάφερα είναι που παραμέρισα το μίσος μου για σένα. Δεν σ’ αγαπάω, δεν σε ξέρω για να εκφράσω κάτι τόσο μεγάλο και ούτε μπορώ να σε ρωτήσω αν εσύ με αγαπάς; Η μάνα μου έλεγε, πως οι γυναίκες που ρωτούν αν τις αγαπάνε, είναι επειδή οι ίδιες δεν αγαπούν αληθινά… όσο ζητούν να τις αγαπούν, δεν υπάρχει αγάπη μέσα τους۠ κι όταν ένα άψυχο πράγμα ζητάει αγάπη εξακολουθεί να είναι άψυχο. Κι αφού δεν νιώθουν αγάπη, γιατί θα πρέπει να τις αγαπούν;
Δεν σ’ αγαπάω… δεν ήρθα να σου ζητήσω να με αγαπήσεις, ποτέ δεν θα άπλωνα το χέρι της ζητιανιάς για να μου το γεμίσει κάποιος άλλος. Αληθινά αυτό που νιώθω για σένα είναι μίσος, ένα παράξενο μίσος που με κάνει να θέλω να βρίσκομαι κοντά σου.
*************
Δεν έχει λογική ο ανθρώπινος νους… πως γίνεται, να πιστεύουν οι θνητοί ότι είναι αθάνατοι; Τι άρρωστα μυαλά κουβαλάνε που δίνουν σημασία πιότερη σε μια πανοπλία παρά για έναν άνθρωπο. Τάφους άνοιξαν σε φίλους κι αδελφούς και νεκρικά κρεβάτια στρώθηκαν για πάντα να κοιμίσουνε αγαπημένους… Κι όμως μυαλό δεν βάνανε να δούνε πως η πραγματική αλήθεια της ζωής δεν είναι τ’ αποκτήματα, μα η ίδια η αγάπη. Άπληστα χέρια χωμένα μέσα στην ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας, αγωνίζονται για την αποκτήσουν νομίζοντας ότι αυτή θα τους χαρίζει την απόλυτη ευτυχία και στο τέλος η έσχατη πραγματικότητα που βρίσκουν είναι ένα κενό, ο θάνατος.
Άργησα αλλά κατάλαβα επιτέλους πως ο έρωτας βρίσκεται στη σφαίρα του άρρητου και τίποτα από αυτόν, καμιά αφήγηση δεν μπορεί να τον εκφράσει, είναι αδύνατον να περιγραφεί, γιατί όπως όλα τα σπουδαία που έχουν σχέση με την ψυχή, αυτή την απόλυτη βαθιά όσο και απόκρυφη διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ένα μυστήριο που εκτός από την έλλειψη και τον πόνο που αφήνει συνοδεύεται πάντα από τη σιωπή. Μια σιωπή όμως σύμμαχο, γεμάτη από το δέος του ανέκφραστου. Ναι είναι δέος το ανέκφραστο γιατί μέσα σε αυτό φωλιάζουν οι δαίμονες σε ένα μυστηριακό ταξίδι στα μονοπάτια μιας ανεξήγητης κι ανατρεπτικής εμπειρίας που πραγματώνει κάθε αίσθηση και επιθυμία.
ii) Φανταστική Πρόζα
απόσπασμα από θεατρικό μονόλογο
Καλά είμαι σοβαρός; Αντί για μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι έπιασα τη φιλοσοφία πρωινιάτικα;
Μα είναι πρωί η βράδυ; Έχασα το χρόνο, ποτέ δεν τα πήγα καλά μαζί του, με μεγάλωσε πριν την ώρα μου...
λες γι' αυτό να με πονούν τα κόκαλα μου; Και η ψυχή μου... η ψυχή μου, η ψυχή μου... πολύ
πονάει... από μια κοινωνία που την αναφέρουν ισότιμη, αλλά μ' έκλεισε στο...
ουου, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι...
ούτε ποιος σκηνοθετεί την αλήθεια με το ψέμα; Αλητεία, παιδεραστία, εκκλησία, δυστυχία, αμαρτία... ανάθεμα τους... έφτιαξαν μια κοινωνία που πιο εύκολα συγχωρεί τον εγκληματία, παρά τον ονειροπόλο...
και οι άνθρωποι, αν ήξεραν, οι άνθρωποι, αν δεν φοβόντουσαν να αφεθούν στα χέρια του άλλου, θα γνωρίζαμε την ευτυχία... και δεν είναι περίπλοκη, γαμότι, ούτε και είναι δύσκολο να τη νιώσει κάποιος... ούτε δυσεύρετη είναι... αρκεί να ζεις τη στιγμή, να ρουφάς
το κάθε λεπτό όπως σου χαρίζεται...τα θαύματα υπάρχουν γύρω μας αρκεί να απλώνεις το χέρι και να τοβάζεις στη χούφτα σου... πιστεύω στη ύπαρξη τους... είναι σαν μια μελωδία που συντροφεύει τα όνειρα μας... Λοιπόν ακούστε... ναι, ακριβώς σε αυτό το βρώμικο παγκάκι απ' τις κουτσουλιές των περιστεριών που κάθομαι τώρα μόνος μου κι αναπολώ, καθόμουν και τότε εκείνη τη δύσκολη εποχή που είχα ξεπέσει οικονομικά, μα ήμουν ευτυχισμένος γιατί είχα πλάι μου δυο μάτια να με κοιτάζουν βαθιά στη ψυχή κι αυτό μου έφτανε, ολοκλήρωναν τα κομμάτια μου... λες και ήταν τα σπλάχνα μου εξαρτήματα μιας χαλασμένης μηχανής και κάθε βλέμμα με συναρμολογούσε...
καθόμασταν ώρες ατελείωτες –σαν να σταματούσε ο χρόνος και δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο... ζούσαμε το χάρισμα που μας δινόταν, να είμαστε μαζί... μού αρκούσε να την έχω κοντά μου, να αισθάνομαι το απαλό χάδι της στο πρόσωπο μου... μού αρκούσε να την κοιτάζω βαθιά στα ΜάτιΑ και να σκορπίζομαι... άσχετοι που είμαστε οι άνθρωποι... η αλήθεια είναι διαφορετική... κάθε φορά που με ακούνε να μιλάω για την αγάπη μου φοράνε αυτή τη μπλούζα με τα σφιχτά κορδόνια... και δεν αντέχω...
iii) Απόσπασμα διασκευασμένο σε θεατρικό έργο από το ομώνυμο βιβλίο Λιπεσάνορες
Γυναίκες...Μόνο οι νεκροί αδάκρυτοι... μόνο αυτοί τον πόνο λησμονούν...
Τρόμο μονάχα να πεις τον πόλεμο και έφτανε να διαλύσει τις ψυχές μας... έξω απ' τα σπίτια μάς πέταξε... έσυρε στο άγριο χώμα τα κορμιά μας να πονάνε. Όλες φορέσαμε πολυστέφανο του αίματος το βάθος, όπου ο θεοκατάρατος άνδρας Αχιλλέας, με το σπαθί του θέριζε ζωές αγαπημένων, σάμπως κλωνάρια ελιάς ψηλά να ήταν τα κορμιά τους...
Ποια γη και πια μάνα να καυχιέται για τον μισητό που έχυνε αίμα, με των θεών τη χάρη.
Ω, Απόλλωνα και το δικό σου μίσεψα όνομα που διόλου δεν σπλαχνίστηκες και το δικό μας γένος.
Μ' άφηκες βράδια άγρυπνη με τις γριές τις λυσσασμένες, κόρες της Νύχτας, τις σκοτεινές κι αλλόκοσμες Ερινύες, του Τάρταρου να κλείνουνε στα μάτια μου το σκότος... Έτσι γίνανε τα πράγματα μέσα στο κάστρο, μα πρώτα μάθετε ποια ήμουνα και πως βίωσα τη ζωή που έχει όλα τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι ιστορία αληθινή γεμάτη όμορφα και τραγικά γεγονότα.
Δεν ξέρω με καλό τρόπο να εκφράσω τούτη τη μεγάλη δυστυχία του πολέμου, τη σταλμένη απ' τους θεούς. Ούτε νομίζω πως κάποιας μούσας θα της ήταν μπορετό, ετούτο το πικρό τραγούδι να υμνήσει.
Γυναίκα υπήρξα, εγώ, του Έκτορα του πιο ανδρείου από τους Φρύγες, μα όση δόξα αποκτάς σαν βρεθείς πλάι σε άντρα ισχυρό τόσο μεγαλύτερο αντίτιμο δυστυχίας σε περιμένει.
Η ΣΥΝΕΧΕΊΑ ΣΤΟ ΘΈΑΤΡΟ
iv) ΥΠΑΤΙΑ - Θεατρικό έργο
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ
Όμοιος με τον έρωτα ο θείος λόγος που κάποια στιγμή γίνεται από ιδέα πράξη… μπορούμε να δεχτούμε πως η θεά του έρωτα είναι διττή;… Έτσι και το αίσθημα έχει δύο μορφές την Πάνδημο και την Ουράνια…
Αν ο τρόπος που εκφράζεται είναι ωραίος, τότε και οι πράξεις είναι καλές.
Αν όχι, τότε οι πράξεις είναι ανάξιες.
Θεωρητικά όλα είναι σωστά αλλά το σώμα όπως έχει ανάγκη τη τροφή, αποζητάει και την ηδονή…
Και σίγουρα ο έρωτας δεν είναι κάτι απόλυτο αφού η ηδονή του κρατάει μερικές μόνο στιγμές.
Ο άνθρωπος που επιζητεί την απόλαυση του σώματος του μέσω της ηδονής δεν αφοσιώνεται σε κάτι μόνιμο. Μόλις μαραθούν τα άνθη του κορμιού, ότι πόθησε και λαχτάρησε εξαφανίζεται…
κι αν οι γητεμένες σκέψεις για έναν άντρα γίνονται επιθυμία και πόθος...
Τότε αποζητά μόνο την ευδαιμονία της σάρκας
Κι όταν νιώσει πως την έχει αποκτήσει… θεωρεί πως έχει εξασφαλίσει την ικανοποίηση για πάντα;
Αυτή είναι η επιθυμία του…
Αλλά, το υπεραισθητό αίσθημα είναι αρετή και μόνο αυτό διατηρεί μέσα στο χρόνο την ευτυχία σε όποιον το κατέχει ως ιδέα. Το αντικείμενο του δικού σου πόθου, Ορέστη, ήταν αυτό…
σηκώνει ψηλά το χιτώνα της, τού δείχνει την περιοχή του αιδοίου της
…που με τα χρόνια, όταν θα είχε αλλάξει δεν θα το εκτιμάς!…
Θεατρική διασκευή του διηγήματος του Ζαχαρία Παπαντωνίου: ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΤΗΣ ΓΑΤΟΜΑΤΩΣ , από το συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο. ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
Η ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΝΑ ΤΑΪΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ. ΚΡΑΤΑΕΙ ΛΙΓΑ ΧΟΡΤΑ. ΕΧΕΙ ΤΟ ΝΟΥ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΕΙ.
ΟΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗ ΦΩΝΗ
ΓΑΡ: Ωραία πούναι τα χρώματα σα γέρνει ο ήλιος. Άνοιξη, μεγαλείο, ανοίγει κι εμέ της άμοιρης η καρδούλα μου, η ψυχοπλακωμένη... Αχ! Και να' ξερες, τι συμφορά σε περιμένει δόλια.
{Χτυπάει η καμπάνα της εκκλησίας}. Σαν τη καμπάνα της Αγιάς, θα χτυπάς σάματις αμαρτήσω. Τόδες, στη σκέψη και μόνο, σπαρταράς..
{Κοιτάζει το δρόμο }. Σήμερα θα έρθει ο πραματευτής... Αχ! Πως να κρύψω την ταραχή σαν με κοιτάζουν τα πελάγη, αυτά τα μεγάλα πράσινα μάτια του; Σαν να με μαγεύουνε, αναθεμάτα... Ταραχή! και γιατί να την κρύψω; Σάματις δεν μ' αξίζει κι εμέ να ζήσω λίγο το χτυποκάρδι της αγάπης; Μα τι σκεύουμε η τρελή; Είμαι παντρεμένη!
{Ποτίζει τη γλάστρα με το βασιλικό. Κοιτάζει γύρω της με έκπληξη}. Μα θαρρώ, πως όλα συμφωνημένα είναι σήμερα για να με σπρώξουν στο κακό. Δυο μήνες η μάνα είχε να ξεκουνήσει απ' το σπίτι και σήμερα βρήκε να λείπει! Και η γειτονιά, ναι και η γειτονιά όλη, πήγε στον εσπερινό. Ο άντρας μου, καλά αυτός πάντα λίπει, μαράζι άγνωστο του τρώει τα σωθικά και μπεκρουλιάζει στις ταβέρνες... Βαρέθηκα να το' νε καρτεράω και να υπομένω τις βρισιές και τα χαστούκια του... Ω! Άγια Μαρίνα μου, είμαι μόνη. Εντελώς μόνη κι αυτός θαρθει κατά δω, όπου νάναι.
Διασκευή του διηγήματος.Η κυκλαμιά του Αναπλιού, του Ζαχαρία Παπαντωνίου, από το συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο.
ΣΚΗΝΙΚΟ
ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΠΙΤΙΟΥ. ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΝΑΠΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΔΡΑ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΔΥΟ ΨΑΡΑΔΕΣ ΡΑΒΟΥΝ ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΤΗ. Η ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
ΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ ΜΙΛΟΥΝΕ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ. ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ.
ΨΑΡΑΣ ΠΡΩΤΟΣ. Μεγάλη ψυχή ο γέρο Τούντας. Απορώ πως άντεξε τέτοιο καζίκι και δε πήρε το σισανά του να τινάξει τα μυαλά του στον αγέρα.
ΨΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Τι να τη κάμνεις τη ψυχή, σάματις λείπει από τους άλλους η τσίπα.
ΨΑΡΑΣ ΠΡΩΤΟΣ. Και θυμάσαι, το μάζεψε μισοπεθαμένο από τη πείνα το θηλυκό... Λίγο ακόμη και θ' απόθαινε.
ΨΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Ρημάδα ζωή. Επάνω στους αδύναμους αφήνει τους ρόλους της να παίξουν. Ολάκερη τη φαμελιά τής πήρε και αφήκε μόνη την άμοιρη τρία μερόνυχτα να βολουδέρνει με τα κύματα και τα στοιχειά τσι φύσης.
ΨΑΡΑΣ ΠΡΩΤΟΣ. Στη ρότα του Τούντα έπεσε... Και τη περιμάζεψε.
ΨΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Για καλή της τύχη...
ΨΑΡΑΣ ΠΡΩΤΟΣ. Την αγκάλιασε σα δικόνε του παιδί. Σα ψες θυμούμαι που φώναξε γεμάτος χαρά στη Κυρά του. Γριά απόχτησες παιδί, σαν τη Σάρα στο βαγγέλιο...
ΨΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Αν το θυμούμαι λέει... Και οι μουστάκες του γελούσανε, κι ούλο τον οντά κέρασε ρακές.
Διασκευή του διηγήματος Η μηλιά του Εμ. Ροϊδη από τον Δ. Βαρβαρήγο
ΣΚΗΝΗ 1η
ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ - ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙ
Εγώ είμαι τ' αηδόνι, έτσι σας το λέω για να ξέρετε. Μου αρέσει μέσα να τριγυρνώ στο δάσος και να τραγουδώ μια ιστορία παλιά, για το κορίτσι με την πλούσια καρδιά. Ζούσε σ' ένα χωριό κάπου στη μεγάλη Ελλάδα. Ήταν πολύ καλόκαρδο, πολύ χαριτωμένο. Όλοι το αγαπούσανε γιατί αν και φτωχό πάντα έβρισκε τον τρόπο να βοηθάει τους άπορους.
Ότι της έδιναν ποτέ δεν το κρατούσε μόνη, το μοιραζότανε μ' αυτούς. Μα κι αν τα χέρια της ήτανε άδεια, η καρδιά και το στόμα της ήταν πάντα γεμάτα από καλά αισθήματα και λόγια στοργής να τους παρηγορεί.
Το περίεργο μ' αυτό το κορίτσι ήταν που αγαπούσε τα ζώα και τα πουλιά του δάσους όμοια με τους ανθρώπους. Καμιά διαφορά δεν εύρισκε ανάμεσα τους. Ψυχές του θεού είμαστε όλοι, έλεγε. Γι αυτό το λόγο κι όλα τα ζώα και τα πουλιά την αγαπούσαμε σαν να 'τανε απ' το δικό μας σόι.
Όταν τη βλέπαμε να γυρνοβολάει στο δάσος, μας έπιανε μια χαρά... κατεβαίναμε από τα δέντρα και την ακολουθούσαμε γιατί ήταν σίγουρο πως θα μας πέταγε ψίχουλα απ΄ το ψωμί της. Ουρανογέννητη, τη λέγανε γιατί την είχανε βρει κάποιο ανοιξιάτικο πρωί να κοιμάται κάτω στο δάσος χωρίς να ξέρει την καταγωγή της. Ήταν σκεπασμένη απ' ολόλευκα άνθη που' χε τ' αγέρι στρώσει απαλά απάνω της να την προστατέψει από την κρύα νύχτα.
{Εμφανίζεται πίσω από την κουρτίνα, βήματα βιαστικά, δείχνει χαρούμενη}
ΓΥΝΑΙΚΑ: Επιτέλους, καιρό το περίμενα…
{στέκεται στο κέντρο, κοιτάζει το κοινό}.
-Τίποτα άλλο δεν είναι πιο σίγουρο στον άνθρωπο… μονάχα η αγάπη. Τι λέτε, δεν είναι ένα θαύμα ετούτο το χάρισμα που συμβαίνει στις ζωές μας; Μα την αλήθεια, είναι το μοναδικό συμβάν που ξυπνάει όλες τις αισθήσεις μου. Χαρά πλημμυρίζει την καρδιά μου, κυριεύει την ψυχή μου. Ξυπνάει μέσα μου η Άνοιξη… τι γλυκά που είναι αυτά τα ανοιξιάτικα πρωινά! Τ’ απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις και η καρδιά μου, αχ! αυτή η καρδιά μου πόσο γρήγορα χτυπάει. Είμαι τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη! Με πιάνει ταραχή όταν κρατώ κάτι δικό του.
Άγγελε! άγγελε… με ακούς; με ακούει κανείς; Είμαι εγώ, μου είπανε πως θα με περιμένατε. Έρχομαι από τη γη, από εκείνο τον όμορφο πλανήτη. Πράγματι κάποτε ήταν πολύ όμορφα εκεί. Από ψηλά φαινότανε γαλάζιος με λευκά ολόλευκα σύννεφα γεμάτα χιόνια και βροχές, τώρα είναι κόκκινος σαν ηφαίστειο από τη φωτιά και το αίμα, τα σύννεφα είναι πλέον στάχτες κι αποκαίδια. Κάποτε εκεί τα όνειρα ήταν γεμάτα ελπίδες, τώρα είναι καπνός γεμάτος λήθη. Κάποτε εκεί, στη γη, υπήρχε ο έρωτας και η αγάπη. Υπήρχε το τραγούδι και η μουσική. Τα λουλούδια και τα ζώα… Υπήρχαν, ναι θυμάμαι, υπήρχαν και παιδιά…
Φαρσοκωμωδία με στοιχεία δράματος, καθώς όλοι οι χαρακτήρες του έργου έχουν να προβάλλουν μια κομματιασμένη ψυχή. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με μελοδραματικές καταστάσεις όπου μέσα από το σκληρό χιούμορ αναδεικνύονται τα προβλήματα και οι αλήθειες της ζωής των πρωταγωνιστών.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Θεμιστοκλής, ένας πενηντάρης χαρακτηριστικός τύπος δημοσίου υπαλλήλου, συντηρητικός, συνεσταλμένος, τυποδεμένος, ντροπαλός, άνθρωπος που ποτέ δεν ήπιε, δεν κάπνισε, δεν ξενύχτισε και φυσικά ποτέ δεν είχε τολμήσει να επαναστατήσει στη ζωή του, ειδοποιείται από την Άρτεμη μια ξεπεσμένη πόρνη, φίλη του πατέρα του που συζούσαν χρόνια μαζί, ότι εκείνος, πέθανε.
Το βράδυ πηγαίνει σπίτι της για να τον ξενυχτήσει. Ο Θεμιστοκλής τρέφει αρνητικά αισθήματα για την Άρτεμη που στάθηκε η αφορμή να παρατήσει ο πατέρας του την οικογένεια του και να ζήσει μαζί της.
Στο σπίτι, ο πεθαμένος βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι με μία κιλότα της στο πρόσωπό του αντί για μαντηλάκι. Τον υποδέχεται η τροφαντή Άρτεμη με άλλες τρεις ηλικιωμένες πόρνες. Πίνουν καφέ της παρηγοριάς και κονιάκ για να ζαλίσουν τον πόνο τους. Ο Θεμιστοκλής ζαλίζεται εύκολα καθώς για πρώτη φορά στη ζωή του πίνει, ενώ η Άρτεμη εξιστορεί τη ζωή που έζησε με το συχωρεμένο. Εκείνος, επαναστατεί και ξεσπάει κάνοντας κριτική στη συμπεριφορά του πατέρα του και βρίζει την Άρτεμη. Κατόπιν μαλακώνει καθώς ακούει μία μία από αυτές να εξιστορούν τη ζωή τους και τις πίκρες που τους χάρισε.
Η Άρτεμη όταν βλέπει να φεύγει ο θυμός του και να παραπαίει από τη ζάλη τον χαϊδολογάει, ενώ οι ρεαλιστικές αφηγήσεις της ζωντανεύουν στα μάτια του και βλέπει τον νεκρό πατέρα του να σηκώνεται και να παίζει μαζί της τα ερωτικά παιχνίδια που εξιστορούσε.
Ο Θεμιστοκλής γοητεύεται από το πλούσιο ταμπεραμέντο της Άρτεμης και αφήνεται στις θωπείες της. Πίνουν τρωνε και τραγουδάνε πάνω από τον νεκρό. Ζαλισμένο ξαπλώνουν το Θεμιστοκλή στο μοναδικό κρεβάτι πλάι στον νεκρό πατέρα του ενώ αυτός ζει μια ερωτική παραζάλη με την Άρτεμη.
Την άλλη μέρα που επιστρέφουν οι τέσσερις γυναίκες από την κηδεία ξυπνάει ο Θεμιστοκλής από το βαρύ ύπνο του κονιάκ αποφασισμένος να τα παρατήσει όλα στη ζωή του και να ζήσει μαζί με την Άρτεμη, όπως και ο πατέρας του.
Καναπές στο ένα άκρο της σκηνής. Κρεβάτι στο άλλο. Εναλλαγές στο σκηνικό γίνεται με τα φώτα. Στο κρεβάτι ένας παππούς με μάσκα οξυγόνου. Καπνίζει πάντα κρυφά. Μιλάει σε ροζ τηλέφωνα.
ΣΚΗΝΗ 1η
Σκοτάδι. Στην εξώπορτα ακούγονται θόρυβοι. Ένα κουδούνισμα και κλάματα μωρού. Ακούγεται η φωνή μιας Γυναίκας και το ροχαλητό ενός Άντρα.
Γυναίκα: Ε, Απόστολε… ξύπνα, παιδάκι μου, κάποιος είναι… κάτι συμβαίνει… τέτοια ώρα κουδούνι; Κάτι σοβαρό θα είναι… Αμάν, ρε, Απόστολε, ξύπνα επιτέλους…
Άντρας: Χρ γκουχ, αααχ! {Τεντώνεται}.
Αμάν ρε Αντιγόνη μου, τι κάνεις έτσι, ο παππούς σου θα είναι… θα τη κοπάνησε πάλι και μας τον επιστρέφουνε… πρωτάρα είσαι, άντε πήγαινε και νυστάζω, εσύ θα τον φέρεις βόλτα εύκολα, σου έχει αδυναμία.
Σοφία μου… αγαπημένο μου, παράτολμο πλάσμα… Σοφία Παρνόκ… αγαπημένη ποιήτρια μου, έρωτα μου… με την πρώτη ματιά γοήτευσες αληθινά την ψυχή μου με το φλογερό και απαιτητικό θηλυκό που είχες στην καρδιά σου… έμαθες το δέρμα μου να νιώθει… μέσα στο μικρό σκοτεινό δωμάτιο σου έζησα μαζί σου τον αληθινό έρωτα… με τις εμφανίσεις μας και την παρά φύση ελευθεριότητα μας, (γελάει) σκανδαλίζαμε τους σεμνότυφους φιλολογικούς κύκλους… (λυπάται) πόσο πολύ τότε είχα πονέσει τον Σεργκέι που τον είχα προδώσει με μια λεσβία…ήταν άρρωστος με αναπνευστικά προβλήματα και παρακαλούσε να γίνει καλά να φύγει στο μέτωπο… κατάφερε να γίνει νοσοκόμος σε υγειονομικό τρένο… λυπήθηκα που έφυγε, ένιωθα ενοχές, αλλά με βόλεψε που ήμουνα ελεύθερη… δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από την ενοχή που προσθέτει στον έρωτα την έννοια της αμαρτίας… ποιο ωραίο και μαζί οδυνηρό… τότε έγραψα για σένα Σοφία μου φιλήδονους στίχους… «το χάδι στο κοιμισμένο μου μάγουλο που αγγίζει ελαφρά τα μακριά και λεπτά δάχτυλά σας, η πειραχτική διάθεση σας όταν με αποκαλούσατε αγοράκι σας, και πόσο σας άρεσα τότε έτσι όπως ήμουν!» Ποτέ στη ζωή μου, δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να ερωτευτώ μια γυναίκα. Δεν ήταν μια εντύπωση ξεχωριστή η ζωή μας, αλλά ένα εκατομμύριο μικρές λεπτομέρειες, που έκαναν το κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου ξεχωριστό. Αιφνιδίασε το είναι μου η παρουσία σου Σοφία… δίδαξε τα κύτταρα μου να διώχνουν τη ντροπή… να σβήνουν κάθε ενοχή… Για ένα διάστημα ένιωσα το σπίτι σου σπίτι μου, έκανα δουλειές που ποτέ άλλοτε δεν είχα καταπιαστεί… μέχρι το πάτωμα έτριβα, έχοντας την αίσθηση ότι προσέφερα χάδια και στοργή στην ψυχή σου. Λάτρεψα το κάθε τι που σε περιέβαλλε, οι πίνακες στους τοίχους, τα σκορπισμένα χαρτιά με τα ποιήματα, το λαδάκι που έβαζα στα χέρια μου να μαλακώσουν και μύριζαν, όπως το λατρεμένο σου κορμί… και αληθινά τώρα είναι μεγάλος ο πόνος στην έλλειψη τους. Ακολούθησα κι εγώ στο σπίτι μου τον τρόπο που ενεργούσες στην καθημερινότητα σου, ακατάστατα όλα… γέμισε το κομοδίνο μου με ότι μπορείς να φανταστείς… χάπια, χαρτιά, καπνός για τα στριφτά τσιγάρα μας, χάντρες πολύχρωμες και σημειώσεις πολλές σημειώσεις σε τσαλακωμένα χαρτάκια… η ποίηση παντού ένα γύρω σκορπισμένη… κι ανάμεσα τους οι σκέψεις μου για σένα… και πάλι χάπια - χάπια… όλα με την ίδια κατάληξη… μια βαριά υπνηλία… Λιγότερη ζήλια και απαίτηση χρειαζόταν η σχέση μας… είχα ανάγκη να σε κατέχω μόνο εγώ και η ζήλεια τα κατάστρεφε όλα… ο πόθος, είναι ο χειρότερος εχθρός της αγάπης υπήρξες ολόκληρη η ζωή μου Σοφία Πάρνοκ… όλο μου το είναι…
Γ. ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ
i) «Διγενής Ακρίτας, ο ήρωας που έγινε θρύλος»
Ο ήρωας που έγινε
θρύλος Στα χρόνια τα βυζαντινά, ο πιο ξακουστός από όλους τους ακρίτες ήταν ο
Βασίλειος Διγενής. Aντρας πανώριος, φύλακας των συνόρων του Βυζαντίου. Σαν ημίθεος
και δυνατός όπως ο Ηρακλής μαχόταν για το δίκιο και την καλοσύνη, αρετές
ελληνικές, προασπίζοντας τη χώρα του από τους βαρβάρους και τους ληστές.Ο
Διγενής έγινε θρύλος ξακουστός για το λαό και οι ποιητές με τα τραγούδια τους
κράτησαν ζωντανό στους αιώνες το έπος του.Η σειρά "Διαβάζω μόνος μου"
περιλαμβάνει ευχάριστα, διδακτικά βιβλία, με πλούσια εικονογράφηση και
ευκολοδιάβαστα κείμενα, που βοηθούν τους μικρούς αναγνώστες να πλουτίσουν τις
γνώσεις και το λεξιλόγιό τους διασκεδάζοντας...
ii)«Θεοδώρα,
μια αληθινή αυτοκράτειρα»
ΘΕΟΔΩΡΑ Μια αληθινή
αυτοκράτειρα Όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός αντίκρισε στον ιππόδρομο τη
θεατρίνα Θεοδώρα, μαγεύτηκε από την ομορφιά της και την παντρεύτηκε. Η έξυπνη
Θεοδώρα που προερχότανε από ταπεινή οικογένεια και γνώριζε τα βάσανα των
φτωχών, συμβούλεψε τον αυτοκράτορα να παίρνει τις σωστές αποφάσεις που θα
βοηθούσαν το λαό της. Οι απλοί άνθρωποι την λάτρεψαν για την καλοσύνη της και
πίστευαν στα λόγια του αυτοκράτορά τους. Με τον έξυπνο και δυναμικό χαρακτήρα
της η Θεοδώρα επέβαλε τη γυναίκα στην πολιτική. Η σειρά "Διαβάζω μόνος
μου" περιλαμβάνει ευχάριστα, διδακτικά βιβλία, με πλούσια εικονογράφηση
και ευκολοδιάβαστα κείμενα, που βοηθούν τους μικρούς αναγνώστες να πλουτίσουν
τις γνώσεις και το λεξιλόγιό τους διασκεδάζοντας...
iii ) «Ίμερος και Αστραία – Το μυστικό της
σιωπηλής χώρας»
Φαντασίες που
διαδραματίζονται στο μέλλον με στοιχεία του αρχαίου ελληνικού παρελθόντος.
Μυθιστορίες ηρωικές, γεμάτες πλοκή και αγωνία, όπου μέσα από την έντεχνη γραφή
του συγγραφέα, παρακινούν το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών και αναγνωστριών
να ταυτίζονται με τους ήρωες και να τους ακολουθούν μέχρι τη λύση των δύσκολων
γεγονότων.Σε έναν κόσμο πέρα απ' τα όρια της φαντασίας και των ονείρων, το φως
της ζωής έχει βουλιάξει κάτω από έναν μαγικό λήθαργο. μέσα στη τρομακτική
καταχνιά του εφιαλτικού σκότους που έχει επιβληθεί, οι άνθρωποι επιβιώνουν με
δυσκολία γεμάτοι τρόμο. Οι μαχητές της αδικίας και του κακού, ο Ίμερος και η
Αστραία, κρατούν στα χέρια τους ζωντανές άξιες και αρετές από το ένδοξο παρελθόν
τους. Ο αγώνας τους να νικήσουν τις δυνάμεις του χάους, σκιές, τέρατα και
φαντάσματα μιας αλλόκοσμης αγωνιώδους και θλιβερής ζωής, είναι δύσκολος κι
επίπονος. Καταφέρνουν όμως σε κάθε τους επέμβαση, όλο και περισσότερο να
τονώνουν το αχνό φως της ελπίδας του κόσμου να ξαναζήσει την ειρήνη, τη
δικαιοσύνη και να αισθανθεί ξανά την αγάπη. Ένα συναρπαστικό ιστορικό
μυθιστόρημα που η πλοκή του ξεδιπλώνεται με βαθύτητα και πνεύμα, φανερώνει τη
δυναμική της γραφής του ΔΒ καθώς τον έχουμε διαβάσει σε μυθιστορίες ερωτικού
και ιστορικού περιεχομένου. Ένα καλά δομημένο έργο που παρ' ότι αναφέρεται για
νεαρούς αναγνώστες εύκολα διαβάζεται κι από τους ωριμότερους..
iv) «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Ο τελευταίος
Αυτοκράτορας»
Το 1449, ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος στέφεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Ο λαός τον υποδέχτηκε με
ανακούφιση. Έλπιζε πως με τη σωστή διοίκηση του νέου αυτοκράτορα, το Bυζάντιο
θα ευημερούσε και πάλι. Ο Παλαιολόγος, πράγματι οργάνωσε το κράτος κάτω από την
απειλή του φιλόδοξου Μωάμεθ B´, που είχε στόχο να κυριεύσειτην
Κωνσταντινούπολη. Με αναρίθμητο και καλά εξοπλισμένο στρατό,ο Μωάμεθ αρχίζει
τις επιθέσεις. Οι λιγοστοί Έλληνες όμως πολεμούν και αμύνονται σαν λιοντάρια.
Στις 29 Μαΐου του 1453, με μαζική επίθεση η Πόλη πέφτει και ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος γίνεται ο τελευταίος αυτοκράτορας. Η σειρά διαβάζω μόνος μου
περιλαμβάνει ευχάριστα, διδακτικά βιβλία, με πλούσια εικονογράφηση και
ευκολοδιάβαστα κείμενα, που βοηθούν τους μικρούς αναγνώστες να πλουτίσουν τις
γνώσεις και το λεξιλόγιό τους διασκεδάζοντας.
v) « Η στάση του Νίκα - Η Μεγάλη εξέγερση»
Εκείνα τα πολύ παλιά χρόνια, το 532 μ.Χ. ο αυτοκράτορας
Ιουστινιανός σε κάποια γιορτή στον Iππόδρομο αντιμετώπισε μια σοβαρή εξέγερση
από το λαό του. Αυτό συνέβη γιατί αρνήθηκε να ακούσει εκπροσώπους των Δήμων για
τη βαριά φορολογία που τους είχε επιβάλει ο Ιωάννης Καππαδόκης, ένας υπουργός
που χειριζόταν τα έσοδα του αυτοκράτορα. Με την άρνηση του Ιουστινιανού, ο λαός
εξεγέρθηκε και με το σύνθημα Νίκα - Νίκα, απαίτησε την παραίτηση του
αυτοκράτορα. Ο Ιουστινιανός, με το στρατό του κατάφερε να σταματήσει την
εξέγερση. Η σειρά Διαβάζω μόνος μου περιλαμβάνει ευχάριστα,διδακτικά βιβλία, με
πλούσια εικονογράφηση και ευκολοδιάβαστα κείμενα, που βοηθούν τους μικρούς
αναγνώστες να πλουτίσουν τις γνώσεις και το λεξιλόγιό τους διασκεδάζοντας
Δ. ΠΟΙΗΣΗ
Πιστοποιητικό Ανυπαρξίας
Πιστοποιητικά ανυπαρξίας
σώματα ντύνουν
με θάνατο την επιβίωση
του σχετικού και του απόλυτου
ενός ωραίου τέλους.
Μη έχοντας άλλο, λέμε,
πως φταίει η νύχτα
που δεν γελάει πάντα.
Ένα Τάγκο για τρελούς
Το φεγγάρι χάθηκε στη λάβα η χλομή γριά δεν κοιτάζει πια τα τρένα... έπαψε να περιμένει κάποια επιστροφή...
στη νωχελική θλίψη ενός Τάγκο είναι τώρα αφημένη η ζωή της
Οι τρελοί που επινόησαν τον έρωτα έχουν κι αυτοί παλιώσει μαζί με τα έπιπλα τους εραστές ξεμωραμένοι πνίγονται στην ανία και φτύνουν βρίζοντας όσους ακόμη μπορούν να αγαπάνε...
Στο ροζιασμένο χέρι τρεμουλιάζει η ανάγκη ένα μπουκάλι αλκοόλ στο άλλο μεθάει τις μνήμες και μια φωνή απ' το παρελθόν την κρατάει ζωντανή...
Αγαπημένη μου... Έλαβα το τελευταίο σου γράμμα... Φεύγω... αυτό το κάνω για την αγάπη σου θυσιάζω για σένα τ' όνομα μου τα θέλω μου για σένα
H χλομή γριά αυτή η τρελή, η διεφθαρμένη... που δεν έχει δόντια, ούτε σχέδια το μέλλον της ήσυχη δείχνει να φτύνει τον καπνό γεμάτη πίκρα ποδοπάτησε ο καιρός της... τα ναι και τα όχι που πια δεν την αγγίζουνε... έκανε την απόσταση συνήθεια τις σκουριασμένες ράγες κοιτάζοντας σαπίζει...
Ε. Νέο βιβλίο - Η μαγική τρέλα της δημιουργίας
Κανόνες για δημιουργική γραφή και τη συγγραφή λογοτεχνικού έργου
Το γράψιμο είναι από τις μεγαλύτερες δημιουργίες στη δραστηριότητα του ανθρώπου. Είναι η δημιουργία που πάντα φέρνει κάτι καινούριο. Χαρίζει στον συγγραφέα τη δυνατότητα να δραστηριοποιήσει τη σκέψη του, να αφυπνίσει συναισθήματα και φαντασία, να δώσει μορφή στο χαοτικό συνονθύλευμα λέξεων, ιδεών και πληροφοριών που έχει στο μυαλό του.
Είναι ένας δύσκολος και κοπιαστικός αγώνας και όποιος θέλει να το ακολουθήσει πρέπει να οπλιστεί με υπομονή και επιμονή μέχρι να φτάσει στο αποτέλεσμα που θ' ανταμείψει τον μόχθο του με μια αληθινή πέρα για πέρα ικανοποίηση.
Όπως κάθε τέχνη αλλά κυρίως στο γράψιμο υπάρχει την ώρα της δημιουργίας ένας μαγικός κόσμος, ένα μεγαλείο, ένα ιερό θαύμα που εντείνει κάθε λειτουργία για όσο διαρκεί και ταξιδεύει σε κόσμους άγνωστους και μαγικούς.
Όποιος ασχολείται με το γράψιμο βιώνει βαθύτερα τα πράγματα και τους ανθρώπους κι αρχίζει να αισθάνεται ένα παράξενο ξάφνιασμα από το νέο κόσμο που του παρουσιάζει ο αχαλίνωτος καλπασμός της φαντασίας.
Αλλά δεν είναι αρκετή μόνο η σύλληψη μιας ιδέας, ενός θέματος που μπορεί να βάλει σε μία τάξη το σκόρπιο υλικό από λέξεις που έχουμε στο μυαλό μας και να αποδώσουμε μια ιστορία αν δεν αφοσιωθούμε σε αυτό με ψυχή και σώμα.
Γι αυτό πριν ξεκινήσετε αναρωτηθείτε:
Πιο ρόλο θα παίξει στη ζωή σας το γράψιμο;
Πόσο σας ενδιαφέρει ως τέχνη, ως δημιουργία;
Ποια πλευρά του εαυτού σας καλύπτει;
Τι προσδοκάτε να πετύχετε;
Το καλό γράψιμο προέρχεται από τη σκληρή δουλειά κι όσο κάποιος ασχολείται με αυτό κερδίζει εμπειρία να δουλεύει επίμονα και σωστά το λόγο του.
ΣΤ. ΑΡΘΡΟ "Γιατί γράφω;"
Του Δ. Βαρβαρήγου
Να ένα ερώτημα που πιθανόν να μου θέσει κάποιος. Κι από πού ν' αρχίσει κανείς όταν πρόκειται να μιλήσει για όσα κάνει; Το ελαφρυντικό πάντως που μου δίνεται είναι, πως η ενασχόληση μου με τη λογοτεχνία είναι που ψάχνει ν' αποδώσει το σωστό μέσα σε μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου κι αυτό σας ομολογώ, πως είναι ένα μεγαλείο γι αυτόν που μπορεί να ασχολείται μαζί της.
Λοιπόν, είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος σαν τους άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον κι εκφράζουν τις απόψεις και τις ανησυχίες τους μέσα απ' τη τέχνη. Αυτό είναι το κίνητρο... Γι αυτό γράφω!
* Γιατί μου δίνει την ευκαιρία τις στιγμές του γραψίματος να κοιτάζω βαθιά μέσα μου!
* Γιατί με βγάζει από τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που θέλει σάρκα και αίμα για να τραφεί!
* Γιατί μου διώχνει την αυταρέσκεια και τη ματαιοδοξία καθώς όσα εγώ δημιουργώ δεν τα κρατώ για μένα μόνο αλλά τα μοιράζομαι χωρίς ενδοιασμούς και υποκρισίες με τους Άλλους, τους αναγνώστες!
* Γιατί δεν μπορώ να γίνομαι ελκυστικός για τους άλλους προσφέροντας μόνο όσα τους ικανοποιούν!
* Γιατί ίσως να πω μερικές λέξεις και για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν!
* Γιατί το να γράφεις είναι τόλμη, καθώς εκτίθεσαι δίνοντας τροφή σε κρίσεις κι επικρίσεις. Αδιαφορώ και για τις δύο!
* Γιατί έχω το θάρρος κι αναλαμβάνω το ρίσκο να πίσω τον αναγνώστη, πως εκεί που τον οδηγεί η φαντασία μου και η πλοκή είναι τα σωστά!
* Γιατί είναι ένας χρόνιος συμβιβασμός, μια απόλυτη συμμετοχή του πνεύματος στη τέχνη του λόγου!
* Γιατί σιχαίνομαι την πολιτική!
Υπάρχουν πολλά γιατί, αλλά σταματάω εδώ γιατί ίσως ν΄ αποδειχθούν ενοχικά και κάτι τέτοιο, ειλικρινά, δεν ισχύει. Αλλά τελικά, αν όλα αυτά τα "γιατί" είναι αμάρτημα, το κάνω γιατί μου αρέσει η αμαρτία.
