Το ολόγιομο φεγγάρι μες τη φεγγοβολή ο κόσμος είναι όμορφος, μοσχοβολάει πολύ. Η μαγική στιγμή του σήμερα, λάμπει εκεί εφήμερα, λάμπει πάνω στις θάλασσες, μετράει τ’ άνθη των κήπων, αιμάτινα τα χρώματα , της Παναγιάς των κρίνων. Ανθήσανε οι σιωπές, παντού ακούς τραγούδια, στην έρημη ακρογιαλιά φυτρώσαν τα λουλούδια. Φεγγάρι μου η λάμψη σου, η λάμψη σου είναι Φώς και σβήνουν όλα γύρω σου, σα να ‘σαι η νεράιδα, του κόσμου ο τροχός !
ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ Από το βιβλίο μου <Αγγίγματα Ψυχής> 2015.
Κι αν προέκυψε χωρίς τη θέλησή σου ένα καλοκαίρι παράδοξο,βρες ένα μέρος που σου ταιριάζει με τους ανθρώπους που αγαπάς, ένα κάποιο δωμάτιο στην καρδιά σου για το αδιανόητο.Κι αν η απουσία τους σε πικραίνει ,ανίχνευσε την παρουσία του καθαρού ουρανού, του φλογερού ήλιου, της θαλασσινής αγκαλιάς, μιας μακρινής μελωδίας.Κι αν ο πόνος δεν σου δείχνει άλλους ορίζοντες, εσύ κάνε τον σοφία.Ξεσκόνισε τα όνειρά σου, καθάρισε τα μάτια , το νου και την καρδιά σου από τη σύγχιση και του καιρού την ύβρι .Αρκεί μια σκέψη και μια απόφαση.Ο τροχός της ζωής σου γυρίζει με τη δύναμη των ανεπανάληπτων πολύτιμων στιγμών.Στιγμές που λάμπουν, στιγμές που σκοτεινιάζουν,στιγμές που σφραγίζουν, στιγμές που ζυγίζουν, που αλλάζουν, που επιστρέφουν.Όλες όμως ειναι δικές σου .Η ευτυχία σου είναι εκεί! κι όταν δεν τη νιώθεις, υπάρχει !Έχει μια λεπτή φωνή σαν στεναγμό σαν ψίθυρο... μόνο η ψυχή σου την ακούει΄΄να ονειρεύεσαι, να επιθυμείς,να ελπίζεις, να χαμογελάς, να αγαπάς΄΄.ΝΑ ΖΕΙΣ!
Η πιο αγαπημένη Ελληνική Pop-Rock μπάντα είναι εδώ με την νέα της κυκλοφορία!! 2002 GR (feat. Ηλίας Ασβεστόπουλος) - Made In...Live "40th Anniversary" Στις 20 Ιουλίου 2015 κυκλοφόρησαν τον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο "Made in....Live" για τα "40 χρόνια" δισκογραφίας του συγκροτήματος. Από το 1974 μέχρι σήμερα ο Ηλίας Ασβεστόπουλος και οι 2002GR εξακολουθούν με την μουσική τους και να συντηρούν όμορφες αναμνήσεις στους παλιούς, κερδίζοντας ταυτόχρονα και νέους οπαδούς.
Κυκλοφορεί από την XRC Records USA και είναι διαθέσιμο για αγορά από τα παρακάτω links
Μέσα απ τον δίσκο σας παρουσιάζουμε την live εκτέλεση του «Είπες πως» το οποίο είναι στην διάθεση σας για μετάδοση σε μορφή mp3 (επισυναπτόμενο) και wav(download link).
Άλλη μια νύχτα, που έβρεχε στις χούφτες μου τα όνειρα
κι εγώ, έψαχνα τους ουρανούς να ξεδιψάσω!
Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη! Πάντα νικητής ο πόνος να σαρκάζει την ήττα της χαράς.
Αυτά σκεπτόμουνα ο άμοιρος, καθώς κάναμε σινιάλα πίσω απ΄τις κουρτίνες, με το ‘’ντέρτι’’ της αντικρινής βεράντας, όταν…
Όταν χτύπησε τo κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν η Κατερίνα, το παλιό μου φλέρτ, που το είχα εγκαταλείψει άδοξα, όταν ο απρόσκλητος έρωτας, είχε εισβάλει στη ζωή μου!
Μπήκε λοιπόν μέσα με ύφος τάχα αδιάφορο, ενώ πίσω της κρυβόταν η απελπισία της ερωτευμένης, για τα άχρηστα δώρα της καρδιάς της... σ΄έναν άντρα, που αυτός την εγκατέλειψε.
Ναι, αυτό ήταν. Η απόλυτη προσφορά της Κατερίνας με είχε εξαντλήσει. Με έκανε να ασφυκτιώ, να μην μπορώ να αναπνεύσω τον αέρα της ελευθερίας μου. Είχε γίνει το εξάρτημά μου, ο απόηχος της σκέψης μου, το αντικαθρέφτισμά μου, με αποτέλεσμα να χάσει γρήγορα τη μαγεία του απρόσιτου που κάποτε με είχε συγκλονίσει!
Θα μου πεις, με την Χριστίνα, δεν ήτανε το ίδιο; Όχι, δεν ήταν… την ηθελημένη φυλακή μου, εγώ την είχα επιλέξει και το μόνο που λαχτάραγα, ήταν να μείνω μέσα της εσαεί φυλακισμένος!
Από θέσεως ισχύος φυσικά, αφού ήταν παντρεμένη.
-Λοιπόν Κατερίνα, πώς από δω;
- Ε! όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, το βουνό πιάνει πεδιάδα, δήλωσε με ύφος Divas, σε μια προσπάθεια να με κεντρίσει με την αδιαφορία της.
Ε, λοιπόν, ολόκληρη η σχέση μου μ΄αυτήν, ήταν μια μικρή απάτη. Όλες εκείνες οι μεγαλειώδεις διακηρύξεις περί αγαμίας τάχα, πάλι στο γάμο οδηγούσαν από ένα σκηνοθετημένο μονοπάτι.
Τούτη την ώρα όμως, βλέποντας ότι το παιχνίδι της δεν είχε πιάσει, έβαζε σε ενέργεια την εγγυημένη τακτική. Εκείνη η υποτακτική γυναίκα, που μου ρουφούσε την ανάσα, είχε μεταμορφωθεί σε μια μοιραία σφίγγα.
Κάποτε άλλωστε μου το΄χει πει:
Εσείς οι άντρες δεν συγκινείστε με τα αληθινά αισθήματα. Για να σας κατακτήσει μια γυναίκα, πρέπει συνεχώς να σας κεντρίζει με την απόρριψη και την αδιαφορία.
-Έλα τώρα, τι δουλειές, είπε, καθώς τραβούσε την κουρτίνα.
Ξαφνικά, το βλέμμα της άρχισε να βγάζει αστραπές. Γύρισε και με κοίταξε με λαχανιασμένη υποψία.
-Α, μπα, μπααα, ποια είναι αυτή που δεν ξεκολλάει τα μάτια της από δω; Τώρα λοιπόν, θα γίνει μεγάλη πλάκα, είπε με οργισμένο γέλιο, καθώς έπεφτε στην αγκαλιά μου, δίνοντάς μου ρουφηχτό φιλί!
Είχα αρχίσει να ιδρώνω. Το κορίτσι απέναντι,που ήταν έτοιμο να ομολογήσει στον σύζυγό της τα καθέκαστα, δεν έπρεπε να το πληγώσω με συναισθηματική αγνωμοσύνη.
Μου΄ρχόταν να την πετάξω από το παράθυρο. Συγκρατήθηκα όμως και της είπα:
-Κατάλαβες τώρα γιατί χωρίσαμε; Φαντάσου να σε είχα παντρευτεί!
Τι μικροαστός που ήμουνα αλήθεια τότε; Τώρα που το σκέπτομαι ντρέπομαι λιγάκι. Ο πρωτόγονος αρσενικός που υπέβοσκε μέσα απ΄την γαλούχηση, μου χτυπούσε συνεχώς το καμπανάκι του κινδύνου:
Πρόσεχε ηλίθιε, μην πιαστείς κορόιδο της ξύπνιας τακτικής της.
Φυλάξου απ΄τις μεγαλοστομίες της, ότι τάχα σ΄αγαπάει μόνο, ενώ αυτό που θέλει είναι να σε κουκουλώσει και στο Ησαϊα χόρευε άθελα σου να βρεθείς…
Πόσο θα γελάει σήμερα εκείνο το κορίτσι, αν διαβάσει τούτο το βιβλίο! Ένα κορίτσι που ήταν από τζάκι αρχοντικό, με σπουδές στην Ελβετία και με λάμψη εκρηκτική, ενώ εγώ... ένας ερωτεύσιμος υπάλληλος σε κάποια εταιρεία.
Ναι, κορόιδο πιανόμαστε συχνά οι άντρες, μέσα απ΄την αναχρονιστική ανατροφή γονιών και κηδεμόνων, που δεν λέει ακόμα και σήμερα να ξεκληριστεί.
Πώς? Αφού το υποσυνείδητο συνεχώς σου υπενθυμίζει:
Όχι αγόρι μου με Μία, αυτή θα σε τυλίξει. Πάντα με πολλές…
Δεν βαριέσαι! Περασμένες μου αγάπες, σκεπτόμουν αναιδώς ο αφελής.
Βλέπω τους πιο έξυπνους ανθρώπους της γενιάς μου να μαραζώνουν από την ανεργία και τις ελλείψεις, υλικές που γίνονται και συναισθηματικές σχεδόν πάντα. Παλεύουν με οικογένεια, με λογαριασμούς και πάντα η συζήτηση με φίλους καταλήγει στα λεφτά, όπως οι γέροι στα καφενεία που συζητούν για τα φάρμακα που παίρνουν. Τις νύχτες πετάγονται ιδρωμένοι και όσοι καπνίζουν τρέχουν στη βεράντα για θυμωμένο τσιγάρο. Όσοι δεν καπνίζουν μαλώνουν με το ''γάμα'' του ''γαμώτο''.
Και χαρά δεν υπάρχει, ακόμη και η ιδέα του sex τους απωθεί. Πού να βρεθεί η όρεξη για παιχνίδια; Μοιάζει σενάριο σε ταινία φαντασίας. Τα χέρια ψαχουλεύουν σε τσέπες και αναποδογυρίζουν κουμπαράδες από χαρτζιλίκια των γονιών. Και το καλοκαίρι μας είναι εδώ, οργιάζει με πείσμα και η θάλασσα θελκτική και λάγνα, κουνά πρόστυχα τους γοφούς της στον δικό της ερωτικό χορό...
Όμως θέλω να πάμε απόψε για νυχτερινό μπάνιο...Θα μου δώσεις ένα παθιάρικο φιλί στα χείλη, από κείνα που μυρίζουν μέντα; Θέλω να πιω την έγνοια σου και να γευτώ τα παιδικά σου καλοκαίρια, βρόμικος και ιδρωμένος, να παίζεις με τους φίλους σου και να φτύνεις το φόβο κατάμουτρα! Έλα, γέλα μου λίγο! Γουστάρω ακόμα που με γδύνεις με τα μάτια...Πάμε, μου είσαι απαραίτητος και έχουμε ξεμάθει στις συγκινήσεις και δεν μας ταιριάζουν τα εύκολα πια! Μη ζητιανεύεις λίγη ζωή, πρόσκαιρο είναι. Βάλε το χέρι σου στις μνήμες μας, χωρίς να με ρωτήσεις. Θα γελάσω δυνατά, ίσως αναστενάξω και θα σε κοιτάξω πονηρά στα μάτια...Θυμάσαι ακόμα; Ησύχασε στην αγκαλιά μου, δε χρειάζεται να καταλάβεις, μόνο νιώσε.
Η άμμος μπορεί να σαγηνεύει, αν και τέτοιες μέρες είναι καυτή. Μπορεί να γεννά φαντασιώσεις, ποίηση... μπορεί να ξεσηκώνει τα χέρια να πλάσουν ωραία γλυπτά. Αν όμως θελήσω να περπατήσω επάνω της, αν παραμερίσω κάθε άλλο δρόμο μέχρι το σπίτι μου για μια διαδρομή περιπετειώδη παρέα της, τότε ας θυμάμαι πως εύκολα υποχωρεί, πως η θερμοκρασία της αλλάζει ανεξάρτητα απ' τη θέλησή μου, πως μεταμορφώνεται με τον άνεμο, τη βροχή, τα φυτά που ποτέ δεν ξεμύτησαν στα σωθικά της, τους σκορπιούς που παίζουν και γεννούν τα αυγά τους μέσα της. Ωραία η άμμος αλλά ακριβοπληρωμένες οι χάρες της, μερικές φορές.
Καλές μας διαδρομές, σε δρόμους όσο γίνεται σταθερούς και φωτεινούς.
Αφού έτσι μου έλαχε
τη ζήση ν' απολάψω
και το μικρό για μέγιστο
πάντα να εβλαβώ,
φωτιά πάλι στα δρώμενα
του λόγου λέω ν' ανάψω
και τούτο πλεονέχτημα
με δέος ν' απολαβώ.
Άλλοι κατέχουν τα μαδιά
κι απέ τα προσκυνάνε
κοιτώντας το περτίλυγμα
κι όχι το ρεζουμέ,
χρυσάφι απ' το πιάτο του
φτωχού που το πετάνε
για να το ξαναμάσουνε
σαν εκλεκτό gourmet.
Άγιοι κατέχουν τη γραφή
και την εξήγηση της
και κάποιοι τη σοφία της
πιστεύουν πως μπορούν,
να αγοράσουν ξέχωρα
κάθε εισήγηση της
κι αν δε τη πάρουνε φτηνά
θε να μεμψιμωρούν.
Κάθε βαθειά εχτίμηση
ή και βραβείου νιότη
π' αδαφνοκλώνων έπεται
να μην αποσκοπεί,
τον έπαινο γιατί απλά
πάντα θα είναι πρώτη
κι original εκτέλεση
~ τη λένε προκοπή!
Αποκοπή, λογοκλοπή
ποτέ της δε φοβάται
η ιστορία φίλοι μου
τέτοια δε συγχωρεί,
ο εαυτός μας μοναχά
δε πρέπει να λογάται
πως τ' αλαφροπατήματα
μη πάρει όποιος μπορεί.
Η δόξα με την αρετή
σαν τα αδέρφια πάνε
και λήθη μεσ' το σόγι τους
δεν έχουν συγγενή,
τον άρτο απο τη γραφή
και το αίμα κοινωνάνε
απάτριδοι κι ανέστιοι
σαν τον ιθαγενή.
Κι αν ακαρτέρεις σύντροφε
και δε κοντοζυγώνει
η ώρα η μεγάλη που
σου βγάνει το σκουφί,
η αναγνώριση ως λεν
που πνέμα εξυψώνει
μακρόθυμη είναι για σε
μα .. όχι και κουφή.
Δριμύ κύμα καύσωνας μαστίζει την πολιτεία. Τοξική σκόνη ορισμένως κομισθείσα εξ ανατολών , καθιστά ασθενείς τους πνεύμονας των εισπνεόντων. (διέξοδος φαίνεται να υπάρχει μόνο προς δυσμάς )
Εδώ, το θέρος αποχαιρέτησε τον ειδυλλιακό του χαρακτήρα, σύμφωνα με τους επαΐοντες λογίζεται ως η πλέον εφιαλτική εποχή. Ένεκα της υπέρμετρης εκπομπής υπεριώδους ακτινοβολίας ελάχιστοι δύνανται ν΄ ατενίσουν άνευ φόβου τον ουράνιο θόλο, το πλήθος ιδιωτεύει περιδεές αναμένοντας το τέλος της ξηρασίας. Το καινοφανές συμβάν της διαρκώς αυξανόμενης θερμοκρασίας κατά τας γραφάς θα πλήξει κάθε έγγεια δραστηριότητα δημιουργική. Λέγεται πως οι παίδες θα απολέσουν τα παίγνιά τους, τα ζευγάρια θα λησμονήσουν κάθε προδιάθεση ερωτική. Ο ήλιος της δικαιοσύνης εξοργισμένος κατέστη Ερινύς. Σαν χρόνια κατάρα, ανήκουστη στο εξής θα μένει κάθε παράκληση για βροχή.
Aποστροφή
-Δίσεκτοι χρόνοι μα η αιωνιότητα στο διάβα τους δε δείλιασε... H αποθέωση της σκέψης, ( Ω αισχύλεια πότνια Παλλάς) παρέχει στο μετεωριζόμενο γένος των βρωτών την καταλυτική εκείνη δύναμη του εξευμενισμού του τέρατος, όσο απεχθές κι αν αυτό εικονίζεται στα νομίσματα των κιβδηλοποιών.
ΟΚωνσταντίνος Κωστέας γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1990 στην Καλαμάτα. Είναι Φιλόλογος, απόφοιτος της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με έδρα την Καλαμάτα το 2012.
Ευτυχισμένος όποιος κράτησε την καρδιά και τη σάρκα του δεμένη, σε ένα σώμα και άλλο μετά δε γύρεψε Σ΄ εκείνο που του έγλυφε το δάκρυ πριν φτάσει στα χείλη και μετά τα γλυκοφιλούσε Σ΄ εκείνο που όταν ο λαιμός, λεπτός σα μίσχος γινόταν, αδύναμος να κρατήσει το άνθος του, πάνω του έγερνε να ξαποστάσει, σε στέρνο ευλογημένο Σ΄ εκείνο που έλαμπε και ευωδίαζε, σε μια αγκαλιά που τα όνειρά σου τα ταξίδευε Σ΄ εκείνο που όταν τα μάτια σήκωνε να σε κοιτάξει, σε θωρούσε σαν αγία στο εικόνισμα του Σ΄ εκείνο που τις καμπύλες του στο δικό σου σώμα έψαχνε Σ΄ εκείνο που ξεχνούσες ότι μήτρα σε γέννησε, αφού η ζωή σου μέσα του ξεκίνησε Σ΄ εκείνο που ξέρεις, ότι και τη ζωή σου, μέσα του θέλεις να τελειώσεις, παντοτινά
πέντε γραμμές όλο κι όλο το σπίτι με τα σφραγισμένα παράθυρα η ζωή συνεχίζεται στον κήπο χωρίς πρόφαση σαν απειλή σα σημασία σα μοναξιά που προφητεύει τα λυμένα μαλλιά τα μάτια με τους ίσκιους τριγύρω κάποιος θα πει πέθανε μόνο στον καθρέφτη θα σκύψει περίεργος να δει θα τον καταπιεί το δωμάτιο κανείς δε θα γεράσει στο αίμα του εκείνη θα συνεχίσει να λικνίζεται στην πολυθρόνα μ΄ένα ποτήρι νερό σκουριασμένο ανάμεσα στα γόνατα πλέκοντας δαντέλες λευκές για τ΄απογεύματα που έμειναν παλιά που και που θα σηκώνει το βλέμμα να κοιτάξει τις κουρτίνες ν΄ αργοσαλεύουν στον άνεμο
Δούρειος ίππος μια ελπίδα για ταξίδι λιγοστό. Με τερματισμένα γκάζια στης ζωής μας το παρόν. Σύγκρουση μετωπική. Διαμελίστηκαν οι λέξεις μας σ' έναν "αυτόχειρα" ουρανό. Ευαγγελία Λυμπεροπούλου Η φωτογραφία απόhttp://www.deviantart.com/
Ένας κήπος μυστικός.Τα πορφυρά ρόδα, οι ανθισμένες μανόλιες, τα ντελικάτα γιασεμιά, τα χαριτωμένα ία , οι κατάλευκοι κρίνοι ,οι μυθικές αμαρυλλίδες Του έρωτα, της αφοσίωσης, της αγάπης, της πίστης, της αρμονίας, της στοργής, της χαράς, της ελπίδας.Ευωδιάζουν, ανθοφορούν, αγαλλιάζουν την ψυχή, χαμογελούν με τρυφερότητα , στέλνουν δροσοχαιρετισμούς.Ο ξεχωριστός μας κήπος τόσο ευαίσθητος στα ζιζάνια τα κάθε είδους παράσιτα που καραδοκούν, να απομυζήσουν τη δροσιά, να πνίξουν, να ακυρώσουν την ομορφιά.Ο φθόνος, το μίσος, η κακία,η ενοχή, οι τύψεις, η απελπισία, η κάθε είδους μικροψυχία καταστρέφουν, ισοπεδώνουν, καταδικάζουν.Με δύναμη ψυχής, με θέληση , με σύνεση φροντίζουμε τον πανέμορφο τον πολύχρωμο κήπο της καρδιάς μας ,τον κήπο των πολύτιμων συναισθημάτων.
Φτάσαμε στο τέρμα,το ταξίδι τελειώνει εδώ ναρκωμένες κινήσεις υποκρίνονται αναισθησία, ματιές διχάζουν το χθες που θέλει να σμίξει στο τώρα, οι ψυχές μένουν βουβές,σαν ιέρειες μπροστά σε βωμό λίγο πριν τη θυσία...
Οι ανάσες μας κάνουν στροφές στο δωμάτιο, αδέξιες,αμήχανες βαριανασαίνουν, σαν τροχός άμαξας που θα καταρρεύσει στο ανέβασμα. στις γωνίες ανταμώνουν κρυφά,φιλιούνται παθιασμένα, κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε...
Οι αναμνήσεις εισβάλλουν στο σπίτι σαν σμάρι μελισσών, βουίζουν ακατάληπτα,λόγια που πια δεν θυμόμαστε, γίνεται το ρίγος, που διαπερνά τους πόρους μας τριγμός πότε νοιώσαμε αυτή την ένταση,μέσα μας να διασπάται;; πότε σταματήσαμε να την λογαριάζουμε;;
Το ταξίδι τελειώνει εδώ,σ`αυτό τ`ακροθαλάσσι, στην αμμουδιά που ζωγραφίσαμε το πρώτο φιλί , αδέξια στα χείλη, στα βότσαλα που τ`αγγίγματα αργά κι επίμονα, μάθαιναν στην αγάπη, σαν παλίρροιες ,όταν χαιδεύουν τη ζεστή ακτή, κι αυτή λικνίζεται σαγηνευτικά στο κύμα.
Ο όρμος κοιτάζει το σπίτι που στέγασε τις ζωές μας και υφαίνει τραγούδια από κοχύλια, τα γέλια μας, που κοιτάζουν από τις γρίλιες φοβισμένα. ο άνεμος χάνεται σε άσκοπες κατευθύνσεις και καταλήγει πάντα να ακουμπά τα κορμιά μας, κάτι από όλα να θυμίσει.
Το ταξίδι τελειώνει εδώ και η ερώτηση πλανεμένη πλανάται ανάμεσα μας, ανίκανη να αρθρώσει λόγο: " έτσι σβήνουν των ανθρώπων οι ζωές, οι αναμνήσεις σαν αόρατες ομίχλες αργοπεθαίνουν; σαν νάρκες, σαν δειλοί αναστεναγμοί ανείπωτου πάθους, όπως τα κύματα εκπληρώνουν το πεπρωμένο τους σκάζοντας σαν σκέλεθρα στις ακτές και ξεψυχούν.
[II]
Η ώρα πλησιάζει,τα βήματα κινούνται μόνα, προς την απέναντι όχθη... όλα μέσα μου φωνάζουν "όχι", μόνο αυτοί που δένονται στο πρωραίο κατάρτι αντέχουν τις καταιγίδες και κερδίζουν το αιώνιο... κι εμείς αγκαλιαστήκαμε απέναντι στη σπερματολογία, σεμνύονται οι φήμες μπροστά στων θυσιών μας το θυμίαμα.
Ποιος είπε πως η σωτηρία αποδήμησε στη θέρμη; είναι το δικό μας σκαρί που βουλιάζουμε, το ολόδικό μας ταξίδι αυτή η ματαίωση ,μ`ακούς; είναι η ζωή μας η ερώτηση που ζητά ν`απαντήσουμε, που ουρλιάζει, πως δεν υπάρχουν σχέδια στην αγάπη, που δεν ανατρέπονται...γιατί δεν μ`ακούς;
Λίγο πριν λυγίσω ,δένω το βλέμμα σου στην καρδιά μου, σου δείχνω το δρόμο της φυγής, ο εύθραυστος εαυτός μου σ`αγαπά πιο πάνω από τον πόνο, αρνούμαι τα ερωτηματικά, που εισέβαλαν στα τόσα "σ`αγαπώ" μου. δεν έχω τίποτε άλλο,μια θάλασσα και μιαν ελπίδα φειδωλή...
Ξέρω πως θα`ρθουν μέρες ανημπόριας,εξάντλησης, που ελπίδες δεν θα μπορώ να θρέψω, ενέχυρο στα σύννεφα θα δώσω τα υπολείμματα της μοίρας, να`ρθουν οι άηχοι αναστεναγμοί μου να σου χαιδέψουν τα μαλλιά.
Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ,μου λένε οι λυγμοί σου, που φουσκώνουν τα πανιά για άλλες θάλασσες. η καρδιά σου λαχανιασμένη τρέχει κοντά μου, εκεί στην ίδια αμμουδιά,σαν τότε,θυμάσαι; που ήμασταν παιδιά και στο φιλί και στην αγάπη...
Ο όρμος κοιτάζει το σπίτι που τραγουδά τα γέλια των χρόνων, τα δικά μας γέλια,τα δικά μας χρόνια,μ`ακούς; σμίγουμε τα χέρια και πτερώνεται το καράβι μας το ταξίδι τώρα ξεκινά καπετάνισσα,δέσε τα σχοινιά κρέμασε το κορμί στα άλμπουρα και μείνε μακριά από στεριά. να εκεί, σε αυτά τα "θέλω "θα κερδίσουμε την αιωνιότητα κυρά μου...---
Ένα δείλι χλωμό θ' ανοίξω τη πόρτα, θα βγω στον κήπο να κόψω δυο κρινάκια, φυτρώνουν μονάχα στην άκρη της δράνας, τα λευκά τους άνθη στολίζουν τα χόρτα, κι οι σταλιές της δροσιάς, μικρά λιμανάκια, φιλούν τις σκιές της φτωχής μαντζουράνας. ~ Το ένα κρινάκι θ' απλώσω στα στήθια, λευκό σημάδι απ' τα γλυκά σου χείλη, το άλλο κρινάκι θα το νίψω με δάκρυ, μετά θα του πω την πικρή μου αλήθεια αυτή που θα κρύβω στο χλωμό το δείλι, μπροστά στη μορφή σου που είναι στην άκρη. ~ Θα το βάλω μονάχο μες στ' ανθογυάλι, κοντά του θα στήσω εικόνα δική σου, θα του μιλάω αχνά και συ θα μ' ακούς, κι έτσι πιο κει απ' το πορτί θα προβάλλει στη σκοτεινιά σαν φως η άγια μορφή σου που θα έχει τα λόγια μου για οδηγούς. ~ Θα του πω για σένα που είχα λατρέψει κι έφυγες νύχτα μικρό, γλυκό μου ταίρι σαν μία πνοούλα σορόκου θλιμμένου, κρυφή φαντασία που είχα πιστέψει αχ έσβησες νύχτα της νιότης αστέρι, κι έμεινε πίσω η θωριά πεθαμένου...
θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης 12σύλλαβος απ' το βιβλίο μου "υποσχέσεις"
Βγαίνεις ασθμαίνοντας, τινάζεις τα μαλλιά σου, τα χτενίζεις με τα δάχτυλα από αμηχανία. Μόλις βγήκες στο φως από το υπόγειο στο πατρικό σου στο χωριό, εκεί που πέρασες τα πιο όμορφα καλοκαίρια. Είχες την αφελή σιγουριά ότι δε σε κυνηγά πια το παρελθόν και ότι έχουν χαθεί όλες οι ψηφίδες από το παζλ της ζωής σου. Καλύτερα έτσι, ίσως και να ξεφύγεις, ίσως και να βγεις από το λαβύρινθο, ίσως να μη χρειαστεί πια Αριάδνη...όταν...
Όταν τυχαία πέφτεις και σε μετωπική σύγκρουση πάνω στα χαλασμένα σου παιχνίδια και σε τετράδια από την πρώτη δημοτικού. Και εκείνο το αγόρι με τα μεταξένια μαλλιά ξανά είναι εδώ. Σου τη έσκασε! Χαμόγελο με χείλη τρεμάμενα: τι ανοησίες που σκάλιζες, όταν η μάνα σου νόμιζε ότι θα πάρεις νόμπελ λογοτεχνίας. Σε φιλάει ο Θεός και ο τρόμος μαζί. Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω και ξανά τα ίδια.
Χαρές και λύπες μαζί σε ένα μπαούλο. Και δεν είχες προβλέψει τίποτα. Όπως ακριβώς γίνεται στην ξαφνική καταιγίδα, κανείς δε μπορεί να την προβλέψει με ακρίβεια. Θα γυρίσεις, όλοι γυρίζουν.
Εκεί, να ζωντανεύεις στιγμές, ζωντανεύεις και αναθερμαίνεις τη ζωή σου. Συχνά λες ψέματα ότι δε θα επιστρέψεις. Είσαι εντελώς αθώα ψυχή: φεύγεις ποτέ από εκεί που ανήκεις και αγαπάς; Λες ψέματα ότι μεγάλωσες, έτσι για ξεκάρφωμα. Ζητάς καύσιμα, λίγα καύσιμα ακόμα, για να συνεχίσεις τη ζωή σου. Θες να κάνεις άλλη μια βόλτα, μέχρι να επιστρέψεις. Θες λίγο ακόμα. Για το γαμώτο μιας ζωής, που δεν κέρδισε ποτέ ένα χαλάλι.
Δεν υπάρχουν άμυνες και αντιστάσεις στο φιλί της μοίρας. Κάθε άρνηση είναι σαν εκείνα τα ψέματα που λένε οι άνθρωποι, όταν προσποιούνται οργασμούς. Λίγο ένστικτο, λίγη ζητιανιά για ζωή και θα φύγει το χέρι που πνίγει τις νύχτες το λαιμό σου.
"....μια χαραμάδα φως από το φως σου να χαρίζεις, μην ευτελίζεις το δώρο της ζωής σε θρηνωδία με τη δικαιολογία… πως......
.....................
λίγοι της ομορφιάς οι σμιλευτές,
............................
Μα εσύ… της ακροθαλασσιάς πλατάνι αειθαλές, γι’ αυτό και σπάνιο, γι’ αυτούς τους λιγοστούς να συνεχίζεις, μια χαραμάδα φως από το φως σου να χαρίζεις, .............................
μια χαραμάδα φως…! οι νύχτες… στο μαύρο άσκιαχτες να στέργουν, οι μέρες… το αδείλιαστο λευκό να ευλογούν"
ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ " ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ - Η ώρα της εξόδου" Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
Εκ γενετής αυτοεξόριστοι -πάντα χθεσινοί- φυλακίζοντας για πάντα το’’ πάντα’’ γεμίσαμε τις τσέπες εμπειρίες -μαθήματα επιβίωσης- Μεθυσμένοι βαπτίζοντας κέδρους κατάρτια σαλπάραμε παρόντες απόντες σε πλοία αναζήτησης…
Τρέμοντας μη ραγίσει τ’ όνειρο, κάψαμε τα χνάρια μας στην άμμο της ερήμου. Για αντιπερισπασμό ταΐζαμε μαύρα πουλιά. Άδικα… Ο θάνατος στ’ αμπάρι μην ακουστεί, με την κατηγορία ότι κλέψαμε το προνόμιο της ζωής, χτύπαγε αδιακρίτως. Τρεις μέρες μελάνιαζε τους ώμους μας.
Ανέκφραστα τα πρόσωπά μας φορώντας αμαρτίες παλιών καιρών. Μέσα από δαιδαλώδεις δρόμους, νικητές και ηττημένοι, μαγεμένοι χειροκροτούσαμε. Πετύχαμε το αδιανόητο! Βρήκαμε την πόλη.
Και τότε είδαμε φώτα ντροπής. Και τότε βρήκαμε σφραγισμένα ιερά. Μας είπαν: «Οι ναοί πρέπει να μείνουν αμόλυντοι». Εκ γενετής αυτοεξόριστοι σκαλίζαμε σκοτάδι να δούμε άπειρο.
Αποτύπωμα μόνο αγγίξαμε της νύχτας σ’ ένα χαμόγελο ζοφερό. Στάζουν απ’ τα χείλη μας καρφιά. η ανάσα μας κρεμάστηκε σ’ αγχόνες Πώς χώρεσε τόση δυστυχία σ’ εκείνο το χαμόγελο; Πως;
Η μέλισσα είναι έντομο από την τάξη υμενόπτερα, που θεωρείται από όλα γενικά τα έντομα το πιο σπουδαίο από οικονομικής άποψης για τον άνθρωπο.
Στο είδος της μέλισσας της μελιτοφόρου, όπως επίσημα λέγεται η μέλισσα, υπάρχουν τρεις βασικές ομάδες, η κάθε μια από τις οποίες έχει και μερικές φυλές. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τις μέλισσες της ανατολικής Ασίας με εκπρόσωπο τημέλισσα την ινδική. Η δεύτερη ομάδα είναι η αφρικανικήκαι η τρίτη ομάδα είναι ηευρωπαϊκή, που περιλαμβάνει πάνω από 10 φυλές. Οι πιο γνωστές διεθνώς είναι η Ιταλική (ligoustica) και η Γιουγκοσλαβική (Carnica), ενώ στην Ελλάδα πιο διαδεδομένη ντόπια φυλή είναι η (Cecropia) η οποία πήρε το όνομά της από τον πρώτο βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα.
Η καθεμιά από τις παραπάνω ομάδες έχει μερικά βασικά διακριτά χαρακτηριστικά. Τα τελευταία χρόνια άρχισε η συστηματική διασταύρωση των μελισσών για να δημιουργηθεί νέος τύπος που θα έχει μέσο μέγεθος, θα είναι ήσυχη και εργατική και θα πολλαπλασιάζεται σχετικά εύκολα την άνοιξη.
Η μέλισσα ζει στη Γη το λιγότερο 15 εκατομμύρια χρόνια και θεωρείται από τους πιο παλιούς κατοίκους της, που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Είναι από τα ελάχιστα είδη των εντόμων που ο άνθρωπος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί, βλέποντας ότι θα είχε κάποιο οικονομικό όφελος. Η προσπάθεια αυτή του ανθρώπου να εξημερώσει τη μέλισσα δεν είναι νέα. Υπάρχει μια σπηλαιογραφία στην Μπικόρπ της Ισπανίας, ηλικίας τουλάχιστον 15.000 χρόνων, όπου εικονίζεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάρει μέλι από μελίσσι.
Μεσολιθική εποχή, ζωγραφική σε βράχο, κυνηγός συγκομιδή από μέλι και κερί από μια φωλιά μελισσών σε ένα δέντρο. Στο Cuevas de la Araña en Bicorp. (Χρονολογείται περίπου 8.000-6.000 π.Χ. ) πηγή
Κοινωνική οργάνωση
Οι μέλισσες ανήκουν στην κατηγορία των εντόμων που παρουσιάζουν σαφή ιεράρχηση και ζουν σε μεγάλες οικογένειες, μέσα σε κυψέλες. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει μια"βασίλισσα", που έχει σαν μοναδική αποστολή να εξασφαλίζει τον πολλαπλασιασμό της οικογένειας. Η οικογένεια έχει ακόμη μερικούς αρσενικούς, τουςκηφήνες, που προορίζονται να γονιμοποιήσουν μόνο μια φορά τη βασίλισσα και στη συνέχεια να πεθάνουν. Τέλος κάθε οικογένεια αποτελείται από μερικές χιλιάδες θηλυκές μέλισσες, που είναι στείρες και λέγονται"εργάτριες". Οι εργάτριες, που αποτελούν και το βασικό πληθυσμό, έχουν πολλές και σύνθετες αποστολές, αρχίζοντας από τη δημιουργία αποθεμάτων τροφών, μέχρι τη φύλαξη της κυψέλης και την περιποίηση των μικρών.
Η βασίλισσα, ο κηφήνας και η εργάτρια ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά μεταξύ τους. Η εργάτρια είναι πιο μικρή και από τον κηφήνα και από τη βασίλισσα, και πιο αδύνατη. Η βασίλισσα έχει μεγαλύτερο μήκος, ενώ ο κηφήνας είναι κοντός, χοντρός και πιο σκούρος. Ο κηφήνας δεν έχει κεντρί, σε αντίθεση με τις εργάτριες και τη βασίλισσα που έχουν. Οι βασίλισσες το χρησιμοποιούν μόνο ενάντια σε άλλες βασίλισσες και αυτό δεν αποκολλάται από το σώμα τους όπως συμβαίνει με τις εργάτριες. Οι εργάτριες και οι βασίλισσες προέρχονται από γονιμοποιημένα αυγά. Αντίθετα, οι κηφήνες προέρχονται από αυγά μη γονιμοποιημένα. Έτσι, από το ίδιο αβγό είναι δυνατό να δημιουργηθεί βασίλισσα ή εργάτρια. Η διαφοροποίηση είναι αποτέλεσμα μιας ειδικής διατροφής που λαμβάνουν οι βασίλισσες από τη στιγμή που θα βγουν από το αβγό μέχρι που να μεταμορφωθούν σε τέλειο έντομο. Τρέφονται αποκλειστικά και μόνο από έναν πολτό, το λεγόμενο βασιλικό πολτό. Ο βασιλικός πολτός είναι στην πραγματικότητα αδενικό έκκριμα των εργατριών του οποίου η ακριβής σύνθεση, μέχρι σήμερα, δεν έχει προσδιοριστεί. Με το έκκριμα αυτό τρέφονται και εργάτριες, αλλά μόνο για ένα διάστημα που δεν ξεπερνά τις 48 ώρες. Στη συνέχεια τρέφονται με μείγμα μελιού, γύρης κλπ. Το μείγμα αυτό περιέχει κάποια ουσία που τελικά προκαλεί εκφυλισμό των γεννητικών οργάνων των εργατριών, τα οποία ατροφούν και δεν αναπτύσσονται γίνονται ατελή θηλυκά έντομα δηλαδή εργάτριες μέλισσες.. οι κηφήνες τρέφονται και αυτοί με μείγμα βασικά μελιού και γύρης.
ΠΡΟΙΟΝΤΑ
Οι μέλισσες εκτρέφονται για το μέλι, που θεωρείται μια από τις πιο καλές τροφές, για το βασιλικό πολτόπου χρησιμοποιείται σαν διεγερτικό και στην παρασκευή καλλυντικών, για την πρόπολη η οποία είναι μέγιστο αντισηπτικό, για την γύρηπου έχει ευεργετικές ιδιότητες στον οργανισμό μας, για το κερίπριν από μερικά χρόνια είχε μεγάλη αξία, και για το δηλητήριο τους που περιέχει ουσίες, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν φάρμακο για τους ρευματικούς. Ακόμη πολύ μεγάλη είναι η προσφορά των μελισσών στην επικονίαση των λουλουδιών. Η οικονομική σημασία της γονιμοποίησης, στην οποία συμβάλλουν οι μέλισσες μεταφέροντας γύρη από λουλούδι σε λουλούδι, είναι ανυπολόγιστη.
ΩΦΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ
Πολλές είναι οι θρεπτικές και ευεργετικές ιδιότητες του μελιού κάτι που είναι γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η συστηματική κατανάλωση μελιού ενεργοποιεί τον μεταβολισμό, αποτοξινώνει τον οργανισμό και συμβάλλει στην αύξηση της μακροζωίας. Το μέλι ενδείκνυται για εξωτερική χρήση στο πρόσωπο αφού έχει αντιγηραντικές ιδιότητες, ενυδατώνει το δέρμα και μειώνει τις ρυτίδες. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι χρησιμοποιείται ως βασικό συστατικό σε πολλά καλλυντικά προσώπου. Το μέλι ήταν μία από τις πιο διαδεδομένες φυσικές θεραπείες για τις μολύνσεις και τα τραύματα κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης, πέρα από τις αντιφλεγμονώδεις και αντιβακτηριδιακές του ιδιότητες, το μέλι μειώνει τη φαγούρα και τον ερεθισμό του δέρματος. Ένα κουταλάκι του γλυκού μέλι και λίγες σταγόνες φρέσκου λεμονιού αραιωμένες σε χλιαρό νερό είναι ιδανικό φάρμακο αντιμετώπισης των κολικών του στομάχου. Το μέλι μαλακώνει και ανακουφίζει επίσης από τα συμπτώματα του ερεθισμένου λαιμού. Την επόμενη φορά που πονάτε ή έχετε έντονο βήχα, πάρτε μία κουταλιά μέλι και κατεβάστε τη σιγά σιγά. Το μέλι είναι εξαιρετικό φάρμακο για τα καψίματα του δέρματος. Απλώστε λίγο στην πάσχουσα περιοχή και αμέσως θα ανακουφιστείτε από τον πόνο και το τσούξιμο. Τέλος, σύμφωνα με έρευνες το μέλι βοηθά και στην αντιμετώπιση των νευρικών διαταραχών συμπεριλαμβανομένης και της αϋπνίας. Πιείτε ένα ποτήρι χλιαρό νερό με 1 κουταλιά μέλι για να χαλαρώσετε και να κοιμηθείτε σαν πουλάκι.http://www.thestival.gr/
ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ
Η μελισσοκομία έχει αρκετά παλιά παράδοση. Σε διάφορες ζωγραφικές παραστάσεις, που βρέθηκαν στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, εικονίζονται άνθρωποι που ασχολούνται με τη μελισσοκομία. Στην αρχαία Ελλάδα επίσης η μελισσοκομία βρισκόταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο ήδη από την προιστορική εποχή όπως δείχνουν οι σύγχρονες έρευνες Άλλωστε από την εποχή αυτή υπάρχουν τα γραπτά του Αριστοτέλη για τη μελισσοκομία. Οι απόψεις του αυτές εξακολουθούσαν να ισχύουν μέχρι και το μεσαίωνα. Ο μεσαίωνας δεν πρόσθετε και πολλά καινούρια πράγματα στη μελισσοκομία, εκτός ίσως από τον καπνό, όταν επρόκειτο να ασχοληθεί κανείς με τις μέλισσες, ώστε αυτές να μην αγριεύουν πολύ. Αργότερα η μελισσοκομία αποτέλεσε είδος ασχολίας των μοναχών στα μοναστήρια, όπου και αναπτύχθηκε σημαντικά.
Τη μεγαλύτερη ανάπτυξη τη γνώρισε η μελισσοκομία τα τελευταία εκατό χρόνια και ακόμη μεγαλύτερη τα τελευταία χρόνια μετά τον πόλεμο. Σήμερα είναι πια πάρα πολλά γνωστά πράγματα από τη βιολογία των μελισσών, από τη νομοτέλεια που διέπει τη ζωή τους, τον τρόπο της ζωής τους κλπ. Σε μερικά κράτη η μελισσοκομία έχει πάρει το χαρακτήρα της βιομηχανικής παραγωγής, όπως στον Καναδά, την Ρωσία και τις ΗΠΑ. Οι παλιές πρωτόγονες κυψέλες έχουν αντικατασταθεί με νέες ξύλινες και πολύ πιο πρακτικές και αποδοτικές.https://el.wikipedia.org
Η μελισσοκομία στην Ελληνική μυθολογία
Ο φτερωτός Αρισταίος, λεπτομέρεια από μελανόμορφο αμφορέα του 540 πΧ. πηγή
Από τους προϊστορικούς χρόνους οι άνθρωποι ήξεραν να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους. Επί πολλούς αιώνες το μέλι ήταν η μόνη γνωστή γλυκαντική ουσία. Οι Θεοί του Ολύμπου τρέφονταν με νέκταρ και αμβροσία. Ο Ησίοδος και ο Πίνδαρος αναφέρουν ότιο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα θεού της μουσικής και της αρμονίας, και της Κυρήνης, κόρης του βασιλιά των Λαπιθών Υψέα, ήταν ο εισηγητής της καλλιέργειας των μελισσών, του σταφυλιού και της ελιάς, ο προστάτης των βοσκών και των κυνηγών, θεράποντα της ιατρικής και της μαντικής. Ο Αρισταίος γεννήθηκε στην Λιβύη και ο Ερμής τον πήρε και τον πήγε στη Γαία και στις Ώρες για να τον αναθρέψουν. Πρώτος σταθμός του Αρισταίου είναι η Κέα όπου δίδαξε τους κατοίκους του νησιού και τη μελισσοκομία. Έτσι, ο Αρισταίος υπήρξε για τους ανθρώπους και μάλιστα για τους κατοίκους της Κέας, ο πρώτος εφευρέτης μιας σειράς από χρήσιμες τέχνες κυριότερη από τις οποίες ήταν η μελισσοκομία. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θα γίνουν τα βασικά σύμβολα της Κέας και θα απεικονισθούν στα νομίσματα της Τουλίδας, της Καρθαίας και της Κορησίας.
Στην ελληνική μυθολογία, η μέλισσα και άμεσα ή έμμεσα το μέλι κατέχουν σημαντική θέση.
Παραστάσεις σε πλακίδια και μενταγιόν από χρυσό ή ήλεκτρο προερχόμενα από τη Ρόδο, Μήλο και Θήρα πηγή
Θεά ή Δαιμόνισσα.Μισή μέλισσα, μισή φτερωτή γυναίκα, μορφή της Μεγάλης Θεάς Μητέρας, της Προ-Άρτεμης, δηλαδή με στενή σχέση θεοτήτων της βλάστησης.
Εφέσια Αρτεμη. Απεικονίσεις μέλισσας ανάμεσα σε ζώα και ρόδακες στον επενδυτή της θεάς. Θεά της γονιμότητας και της παρθενίας. "Μέλισσαι" ονομάζονταν και οι ιέρειες της Εφέσιας Αρτεμης, της Ρέας, της Κυβέλης, της Δήμητρας και της Περσεφόνης.
Δίας (Μελισσεύς και Μελισσαίος - Ησύχιος). Ο μύθος αναφέρει σαν τροφούς του Δία τις ιερές μέλισσες που τον μεγάλωσαν στη σπηλιά στο "Ιδαίο Αντρο" της Κρήτης.
Απόλλωνας. Ο Απόλλωνας τρεφόταν με νέκταρ και αμβροσία και έγινε τόσο όμορφος, που ο πατέρας του, ο Δίας, τον ονόμασε θεό του φωτός
Ιέρειες Μέλισσες. Με το μέλι συνδέονται μύθοι σχετικά με ιέρειες που είχαν την ικανότητα να προφητεύουν, όπως η Πυθία, και οι Θρίες.
Αφροδίτη - Έρωτας-Μέλι. Ο Θεόκριτος στο γνωστό ποίημα του, μας λέει ότι ο Έρωτας θέλησε να κλέψει κηρήθρα με μέλι και οι μέλισσες για τιμωρία τον κεντρίσανε, αναφερόμενος συμβολικά στις χαρές και τις πίκρες του έρωτα.
Τροφώνιος.Θεϊκό παιδί που τράφηκε με μέλι από νύμφες μέσα σε ιερή σπηλιά, όπου το δρόμο ως εκεί έδειξαν μέλισσες, οι λεγόμενες τροφωνιάδες. Ο Τροφώνιος ήταν μια προελληνική αγροτική θεότητα (θεός της βροχής και της βλάστησης) με θεραπευτικές και μαντικές ιδιότητες, με γονείς του τον Βάκχο και την Περσεφόνη, τον Απόλλωνα και την Επικάστη, τον Δία και την Ιοκάστη, τον Εργίνο και την Ιοκάστη (ανάλογα με την παραλλαγή του μύθου).
Αρισταίος. Αλλη μια προελληνική αγροτική θεότητα της βλάστησης. Γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, την οποία απήγαγε ο θεός από τις όχθες του Πηνειού ποταμού και την οδήγησε στη μακρινή Λιβύη. Εκεί γέννησε τον Αρισταίο και ο Ερμής έφερε το νεογέννητο στις Ώρες και στη Γη για να το καταστήσουν αθάνατο, τρέφοντάς το με αμβροσία και νέκταρ. Λατρευόταν σαν προστάτης των κοπαδιών του λαδιού και του μελιού. Σύμφωνα με τον Νόννο (Διονυσιακά, 5, 212-286), στον Αρισταίο οφείλεται η κυψέλη, η λινή φόρμα και η τεχνική του καπνίσματος των μελισσών. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι ο Αρισταίος πρόσφερε στους θεούς και τους ανθρώπους το μέλι και ο Διόνυσος το κρασί.
Ήβη και Γανυμήδης. Οι Ολύμπιοι θεοί τρέφονταν με αμβροσία (μέλι) και νέκταρ (υδρόμελο), σερβιρισμένα από τη θεά της νεότητας Ήβη (κόρη του Δία και της Ήρας) και αργότερα μετά την αποθέωση του Ηρακλή και το γάμο του με την θεά, από τον Γανυμήδη.
Γλαύκος και Πολύιδος.Ο Γλαύκος, γιός του Μίνωα και της Πασιφάης (ή Κρήτης) πνίγηκε σε πιθάρι γεμάτο με μέλι και αναστήθηκε από τον μάντη Πολύιδο με τη βοήθεια ενός μαγικού βοτάνου. Ο μύθος ήταν πολύ δημοφιλής στην αρχαιότητα και η έκφραση "Γλαύκος πιών μέλι ανέστη" ήταν συνηθισμένη για κάποιον που είχε κινδυνεύσει να πεθάνει και τελικά επέζησε. Ο Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης είχαν χρησιμοποιήσει το μύθο στα έργα τους Κρήσσαι, Πολύιδος (Μάντεις) και Πολύιδος αντίστοιχα.
Κάτω Κόσμος (Αδης).Σε παράσταση σκαραβαίου εικονίζεται ο Ερμής να ανακαλεί ψυχές από τον Κάτω Κόσμο, ενώ από πάνω τους πετάει μια μέλισσα. Οι νεκροί έπρεπε να έχουν μαζί τους για το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο μέσα από τον ποταμό Αχέροντα μια μελόπιτα για να εξευμενίσουν τον τρομερό φύλακα του Αδη, Κέρβερο.
Ροδοδάκτυλος Ηώ. Η θεά Αφροδίτη την "καταράστηκε" να μην βρίσκει ερωτική ικανοποίηση, όταν η Ηώ ξελόγιασε τον θεό Αρη. Στο "κυνήγι" συντρόφων συναντήθηκε με τον Τιθωνό, που τον απήγαγε και τον έτρεφε με αμβροσία για να μείνει για πάντα νέος και δυνατός.http://waxcreations.gr/paragwgos.html
ΓΛΥΚΑ
ΜΕΛΟΠΙΤΑ ΣΙΦΝΟΥ
Υλικά για 6 μερίδες,
θα χρησιμοποιηθεί ένα 20cm ταψί 600γρ μαλακό τυρί μυζήθρα (ή ρικότα) 150gr μέλι 3 αυγά 1 κουταλιά της σούπας κορν φλάουρ ½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι βανίλια ή ξύσμα λεμονιού για άρωμα μέλι και κανέλα για το σερβίρισμα (προαιρετικά)
Εκτέλεση:
Προθερμάνετε το φούρνο στους 180 C . Σε ένα μπολ ανακατεύουμε όλα τα υλικά με ένα σύρμα ή απλά με ένα πιρούνι, μέχρι να ενσωματωθεί πλήρως. Αλείφουμε ένα ταψί με λάδι και ρίχνουμε το κουρκούτι μέσα. Ψήνουμε για 40 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει. Σερβίρουμε την μελόπιτά μας ζεστή ή σε θερμοκρασία δωματίου ραντισμένη με μέλι και πασπαλίζοντας με κανέλα.http://proionta-tis-fisis.com/
ΛΙΚΕΡ ΜΕΛΙ
Υλικά
• 550 γραμ. μέλι εσπεριδοειδών ή θυμαρίσιο • 700 ml τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο ή βότκα • 200 ml νερό • 2 ξύλα κανέλλας • 2 γαρύφαλλα • 1 μοσχοκάρυδο • 1 κουτ. σούπας χυμό λεμονιού
Εκτέλεση
Ζεσταίνουμε σε ένα κατσαρολάκι το νερό μέχρι να βράσει και έπειτα το αφήνουμε να γίνει χλιαρό. Σε ένα γυάλινο αποστειρωμένο βάζο ή μπουκάλι που κλείνει αεροστεγώς, ρίχνουμε το τσίπουρο, τις κανέλλες, τα γαρύφαλλα, το μοσχοκάρυδο, το χλιαρό νερό, το μέλι, το χυμό λεμονιού και ανακατεύουμε. Σφραγίζουμε καλά το βάζο ή το μπουκάλι και το αφήνουμε σε σκιερό μέρος, για περίπου 10 μέρες, ανακινώντας το 3 - 4 φορές, μέχρι να διαλυθεί το μέλι. Σουρώνουμε το λικέρ με ένα σουρωτήρι και τουλπάνι διπλωμένο πολλές φορές, για να αφαιρέσουμε τα μπαχαρικά, και να το καθαρίσουμε από το «χοντρό» μέλι που έχει «κάτσει» στον πάτο. Το βάζουμε σε αποστειρωμένα βάζα ή μπουκάλια που κλείνουν καλά και το απολαμβάνουμε.
«Ξέρει η µέλισσα από ποιο λουλούδι βγάζει µέλι» «Αγάλια, αγάλια γίνεται η αγουρίδα µέλι» «Χαρισµένο ξύδι πιο γλυκό απ’ το µέλι» «Το ‘να χέρι στο µέλι, τ’ άλλο στο λάδι» «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου µέλι» «Το µέλι δεν το τρώει όποιος έχει µεγάλα δάχτυλα αλλά όποιος έχει µεγάλη
τύχη» «Η αράχνη απ’ τα λουλούδια µαζεύει δηλητήριο και η µέλισσα µέλι» «Το µέλι είναι γλυκό, µα η µέλισσα κεντά»
ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ
Μικρή µικρή νοικοκυρά
µεγάλη πίτα φτιάχνει. Τι είναι; (Η µέλισσα και το µέλι)
Είναι βαρύς σαν σίδερο, είναι γλυκός σαν µέλι,
µήτε µε χέρι πιάνεται µήτε στην τσέπη µπαίνει. Τι είναι; (Ο ύπνος)
ΦΡΑΣΕΙΣ
τα πάμε μέλι γάλα: Έχουμε καλές σχέσεις, Συμφιλιωθήκαμε. Απορρίψαμε τις προηγούμενες έριδες και φιλονικίες.
Ανάλογο: Ο,τι είπαμε, [να είναι] «Νερο κι΄αλάτι».
ρέει μέλι και γάλα: Υπάρχει υπερεπάρκεια αγαθών όπως περιγράφεται στη Βίβλο. πρβλ. κέρας Αμάλθειας, Γη Επαγγελίας.
Μέλι στάζει το στόμα του είναι γλυκομίλητος, μιλάει ωραία.
Ο μήνας του μέλιτος : ο πρώτος μήνας του γάμου που είναι και γλυκός (για τους επόμενους δεν υπάρχει καμία εγγύηση). Ο μήνας ήταν και σεληνιακὀς για αυτό λέμε και σελήνη του μέλιτος. Το ταξίδι του γάμου λέγεται και ταξιδι του μέλιτος.
Παρομοιώσεις
Το μέλι χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει κάθε τι γλυκό. Πχ. «Αγόρασα κάτι σύκα! Μέλι!» - Αγόρασα κάποια πολύ γλυκά σύκα.
Ανάλογο είναι και το σερμπέτι (σιρόπι) : «πως τον εκανες έτσι τον καφέ! σερμπέτι!» - Πολύ γλυκός.
Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τη λέξη «μέλι» για να χαρακτηρίσουν την ευγλωττία:
Τα παιδιά εκλέγουν δύο αρχηγούς. Αυτοί οι δύο ονομάζονται με κάτι γλυκό ή σπουδαίο ή καλό (εγώ είμαι το δαχτυλίδι, λέει ο ένας με την διαμαντόπετρα, εγώ είμαι ένα ωραίο παγωτό με κρέμα, σοκολάτα και μπόλικο σιρόπι λέει ο άλλος, ή εγώ είμαι ο Παρθενώνας, εγώ είμαι ο ναός του Σουνίου).
Τότε στέκονται ο ένας απένταντι στον άλλον και τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν μία ουρά και τα δύο παιδιά χτυπούν τα χέρια τους ψηλά σαν αψίδα να περάσουν οι άλλοι απο κάτω τραγουδώντας: "Περνά περνά η μέλισσα με τα μελισσότπουλα και με τα παιδόπουλα, παιδόπουλα". Σταματούν σ' ένα παιδί που περνάει εκείνη τη στιγμή κάτω απο την αψίδα και του λένε μυστικά στ' αυτί αυτό που έχουν βάλει ότι είναι να διαλέξει.
Αυτό του το λέει ο ένας συνήθως χωρίς να πει, ποιός είναι τι. Οταν το παιδί ζητήσει "το παγωτό" (ας πούμε) πηγαίνει πίσω απ' αυτόν που έχει ονομαστεί "παγωτό" και τον κρατά απο τη μέση.
Το ίδιο επαναλαμβάνεται για όλα τα παιδιά να διαλέξουν. Ετσι γίνονται δύο αλυσίδες. Πιάνονται οι αρχηγοί απο τα χέρια και τραβιούνται απο τα πίσω παιδιά. Οποια ομάδα τραβήξει την άλλη κερδίζει.
Γνωρίζοντας οι άνθρωποι τη μέλισσα και το μέλι και αναγνωρίζοντας την αξία τους, αποτύπωσαν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους σε πάρα πολλά αντικείμενα όπως κοσμήματα, νομίσματα, αγγεία και άλλα.
Τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που σχετίζονται με την μέλισσα είναι:
Ένα χρυσό κρεμαστό κόσμημα με δύο μέλισσες (2.000 π.Χ. – 1.700 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου), σύμβολο γονιμότητας της Μινωικής μητριαρχικής Κρήτης.
Είναι ένα κομψότατο δείγμα της Μινωικής χρυσοτεχνίας και μεταλλοτεχνίας δουλεμένο με φοβερή επιδεξιότητα και μεγάλη λεπτομέρεια. Το κόσμημα αυτό ανάμεσα σε άλλα πολύτιμα αντικείμενα βρέθηκε στην νεκρόπολη των Μαλίων στην Κρήτη. Το πανέμορφο αυτό περίαπτον (φυλακτό) αποτελείται από 2 μέλισσες την ώρα που πετούν αντικρυστά και κρατούν ανάμεσα στα πόδια τους μια κηρήθρα. Επάνω από τα κεφάλια τους βρίσκεται ένας χρυσός συρμάτινος κλωβός και στο εσωτερικό του υπάρχει ένα χρυσό σφαιρίδιο, ίσως μια σταγόνα μελιού ή κατ” άλλους ένας κόκκος γύρης, και από τα φτερά και το κεντρί κρέμονται μικροί χρυσοί δίσκοι με κοκκιδωτή διακόσμηση.
Ένα χρυσό κόσμημα, πολύσημο, πολύ μικρού μεγέθους.
Ανάμεσα σε άλλα χρυσά αντικείμενα βρέθηκε το 2010 σε τάφο στην αρχαία Ελεύθερνα στο Ρέθυμνο της Κρήτης ένα μοναδικής ομορφιάς χρυσό κόσμημα που απεικονίζει μια θεά-μέλισσα-άνθος. Παρά το μικρό του μέγεθος (2-3 εκ.), είναι ευδιάκριτη η μορφή μιας γυναίκας, πιθανώς θεάς, με δαιδαλική κεφαλή με φενάκη (περούκα), χέρια στήμονες, σώμα μέλισσας και φτερά στολισμένα με υπέροχα λουλουδάκια. Αν αντιστραφεί το κόσμημα βάζοντας το πάνω-κάτω η θεά εξαφανίζεται και εμφανίζεται ένα άνθος, ένας κρίνος ή «γρύλος» όπως τον λένε στην Κρήτη.
Μια χρυσή μέλισσα που χρονολογείται γύρω στα 1.500 π.Χ., εύρημα από τις ανασκαφές της Κνωσού στην Κρήτη.
Παραστάσεις σε πλακίδια και μενταγιόν από χρυσό ή ήλεκτρο προερχόμενα από τη Ρόδο, Μήλο και Θήρα, που απεικονίζουν την μορφή της Μεγάλης Θεάς Μητέρας, της Προ-Αρτέμιδος που είναι μισή μέλισσα, μισή φτερωτή γυναίκα.
Ο μελανόμορφος αμφορέας με σκηνή κλοπής μελιού. Βασιλεία/Ελβετία, Μουσείο Αρχαιοτήτων(540-520 π.Χ.)
Παραμύθι - Μέλισσα, χελώνα, αράχνη και σκαντζόχοιρος.
Ήταν κάποτε μια μάνα που είχε τρεις κόρες κι ένα γιο. Χήρα έμεινε από νωρίς κι έτσι η καημένη ανάθρεψε τα παιδιά της μοναχή της. Σαν ήρθε ο καιρός να παντρευτεί η πρώτη της κόρη, τη ζήτησε ένα παλικάρι καλοφτιαγμένο και καλόκαρδο, μα ήταν το χωριό του μακριά, ίσαμε δυο μέρες δρόμο με το γαϊδαράκο, εκείνη την εποχή, που η μάνα η καψερή τρόμαξε! -Πώς θα έρχεσαι, κόρη μου, να με βλέπεις όταν σε χρειάζομαι; -Θα έρχομαι, μάνα, στέλνε εσύ να με φωνάζουν κι εγώ θα παρατώ ό,τι κι αν κάνω και θα σου έρχομαι. -Την ευχή μου. λέει κι η μάνα και το κορίτσι φεύγει. Περνάει ο καιρός και ζητάνε και τη δεύτερη κόρη σε γάμο μ’ένα παλικάρι που ήτανε και το δικό του χωριό μακριά. -Μη στεναχωριέσαι, μανούλα μου, λέει κι αυτή. Όταν υπάρχει ανάγκη εγώ θα έρχομαι πάντα. Ησύχασε πάλι η μάνα κι έδωσε την ευχή της και στην άλλη της κόρη. Μα ύστερα από κάμποσο καιρό ήρθε κι η σειρά του παλικαριού. -Μάνα, λέει κι ο γιος, εδώ στο χωριό δουλειές δεν έχει. Να φύγω πρέπει για την πόλη, να προσπαθήσω εκεί να βρω καλύτερη τύχη. Η μόνα η καημένη ούτε που ήθελε να ακούσει τέτοιο πράγμα. -Αχ, παιδί μου! Πού θα μας αφήσεις εμένα και την αδερφή σου τη μικρή; Και πώς θα αφήσεις τον τόπο σου; Ένα κομμάτι ψωμί το βγάζουμε κι εδώ με άνεση και καλά να είμαστε, να έχουμε την υγειά μας. Άμα μου φύγεις κι εσύ, εγώ η έρημη ποιον θα έχω για στήριγμα; -Μη σκας, μάνα, και την πήρα την απόφαση μου! Κι έπειτα δεν είναι τόσο μακριά η πολιτεία! Άμα μου μηνύσεις πως συντρέχει λόγος σοβαρός, εγώ αμέσως θα τρέξω! Θα σε φροντίσω, μάνα, όπως με φρόντιζες κι εσύ τόσα χρόνια. Μη στεναχωριέσαι. Έτσι έφυγε κι ο γιος κι έμεινε η μάνα με τη μικρή κόρη. Ένα πονετικό κορίτσι που φρόντιζε στοργικά τη μητέρα της κι όταν ήρθε ο καιρός να παντρευτεί διάλεξε ένα παλικάρι που το σπίτι του ήταν στο χωριό για να μπορεί να φροντίζει και τη μάνα της όποτε τη χρειαζόταν. Κύλησαν τα χρόνια κι η μάνα γέρασε και δύσκολα τα έφερνε βόλτα μοναχή της. Άνοιξη ήτανε και θέλησε να βάλει πλύση στα χαλιά και στα σκουτιά του σπιτιού, δουλειά δύσκολη γιατί έπρεπε να κατέβει να τα πλύνει στο ποτάμι. Έστειλε τότε να φωνάξουν τη μεγάλη κόρη, που ήταν γυναίκα δυνατή, να τη βοηθήσει. Μα αυτός που πήγε το μήνυμα γύρισε με τούτη την απάντηση: -Να πεις της μάνας δεν αδειάζω τώρα. Πλένω κι εγώ κι άμα τελειώσω και μπορέσω. Πικράθηκε η γριούλα σαν άκουσε τα λόγια της κόρης. -Ε,,και δε μένει με τη σκάφη της αφού την αγαπάει πιότερο. είπε. Τότε γύρισε η σκάφη και κόλλησε στην πλάτη της κοπέλας κι άλλαξε αυτή και γίνηκε… η χελώνα! Στέλνει τότε και στη δεύτερη κόρη μήνυμα η γριά για βοήθεια. -Ουφ! κάνει κι αυτή. Τώρα έχω το υφαντό στη μέση. Να υφάνω το πανί μου, να τελειώσω τη δουλειά μου και βλέπουμε. -Καλά… είπε η μάνα πάλι, ας μείνει με το υφαντό της όσο θέλει τότε. Μα πιάστηκαν πάλι τα λόγια της κι η κοπέλα άλλαξε και γίνηκε… αράχνη, κι από τότε πραγματικά όλο υφαίνει τον ιστό της κι όλο της τον χαλάνε. Πέρασε ο καιρός, ήρθε ο χειμώνας και άρχισε βαρύς, κι η γριούλα δεν τα έβγαζε πέρα. Φώναξε το γιο της. -Έλα, γιε μου», του μήνυσε. Ξύλα έχω για κόψιμο, το σπίτι θέλει επισκευές για να βγάλω το χειμώνα». Αλλά ήρθε το μήνυμα ακόμα πιο σκληρό: -Πού να τρέχω εγώ τώρα στο χωριό. Πνίγομαι στη δουλειά. Τώρα άρχισα το φράχτη γύρω από το σπίτι, μέχρι να τελειώσω… Ας πάρει κάποιον από το χωριό να τη βοηθήσει. Όταν τ’άκουσε η μάνα όλα αυτά δάκρυσε. -Ε! είπε μοναχά, αφού αγαπά το φράχτη του πιότερο από τη μάνα του! Κι εκεί που μαστόρευε ο γιος, άλλαξε ξαφνικά και τα παλούκια του φράχτη γίνηκαν αγκάθια και κόλλησαν στην πλάτη του και γίνηκε… σκαντζόχοιρος! Αποκούμπι της έμεινε η κόρη η μικρή. Γλυκιά και στοργική και πονετική πάντα, φρόντιζε τη μάνα της ως τα βαθιά της γεράματα. Και μια ημέρα που η μάνα έστειλε τη γειτόνισσα να τη φωνάξει βιαστικά, έτρεξε η κόρη με το αλεύρι ακόμα στα χέρια της καθώς έφτιαχνε πίτα… -Κορούλα μου! είπε η μάνα, πάντα έτσι με γλυκά πράγματα να καταπιάνεσαι και να σε αγαπούν οι άνθρωποι και να σε τιμούν για τα καλά που φέρνεις! Ακούστηκε τότε της μάνας η ευχή κι άλλαξε και η μικρή κόρη κι έγινε… μέλισσα. Τη μέλισσα, από τότε, όλοι την αγαπούν και την τιμούν και τη φροντίζουν, γιατί δίνει το μέλι το χρυσό, τη θρεπτικότερη τροφή του κόσμου.http://blogs.sch.gr/
Παραδόσεις - Η μέλισσα και σφήκα
Γορτυνία
Η μέλισσα και σφήκα ήταν αδελφάδες γκαρδιακές και ομοιαις τα πάντα. Όταν αρρώστησε κάποτ' ή μάννα τους βαριά, τοις έπροσκάλεσε να πανε να την ίδοΟνε, και να της πανε καί τίποτα στυλωτικό. Η δόλια μέλισσα ετρεζε ντούρμα με προθυμία κ' επήγε και την έπεριποιήθη μέ το παραπάνω καί την ευχαρίστησε. Η σφήκα δμως ηδρε χίλιαις πρόφασαις και αιτίας, τάχα πώς δεν έμπόρειγε καί κείνη, δεν άδειαζε, κι άλλα χίλια δύο ψέματα, και ούτε επήγε διόλου, ούτε για τα μάτια του κόσμου, που λένε, να ίδή την κατακαημένη μάννα, οπ' έδερνότανε μέ το Χάρο. Κράζει πάλε τη μελίσσα ή μάννα της, σαν έκόντευε να πεθάνη, και την ευχήθηκε μέ ουλη της την καρδιά, νά ναι γλυκειασμένη 'ς ούλη της τή ζωή. Καί γι' αύτο ή μελίσσα μαζώνει καί φτειάνει τό μέλι, καί θρέφεται μέ τοΰτο. Καί τή σφήκα την ίκαταράθηκε ξεσκούφωτη* νά ναι πάντοτε πικραμένη πεινασμένη | κι' άγλυκειαστη, καί χαίρι καί προκοπή να μήν ίδη ποτέ της. Και για τούτο οί σφήκες ούτε μέλι κάνουν σαν τοις μελίσσαις, ούτε στασιο πουθενά έχουν.http://www.stougiannidis.gr/
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι∙
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας........
«Τό Ἄξιον Ἐστί» Ψαλμός Ζ΄
«Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες». ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.
«Λένε γι΄αυτόν που κάηκε μες στη ζωή, όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού τ΄ανάβρυσμα,για την αυγή που πνίγηκε στα χωματένια στήθη» ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ.
«Κάτω στης Μαργαρίτας τ΄αλωνάκι, στήσαν τρελό χορό ταμελισσόπουλα»ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
«Τι γυαλόπετρες φούχτες, τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.» ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΟ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ.
Πίνακας - Giselle Gautreau
Γιώργος Σεφέρης
«εδώ είναι τα τρεχούμενα νερά εδώ είναι ο κήπος, εδώ βουίζουν οι μέλισσες μες στα κλωνάρια»ΠΡΩΪ.
«Τούτο το σώμα που έλπιζε σαν το κλωνί ν΄ανθίσει και να καρπίσει και στην παγωνιά να γίνει αυλός η φαντασία το βύθισε σε ένα βουερό μελίσσιγια να περνά και να το βασανίζει ο μουσικός καιρός.» ΤΟ ΣΩΜΑ.
«Γνώρισα τη φωνή των παιδιών την αυγή πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας χαρούμενα σα μέλισσες και σαν τις πεταλούδες με τόσα χρώματα.» ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ.
Πίνακας - Giselle Gautreau
Διονύσιος Σολωμός
«Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα γιομάτη σπαρμένη μάγια! Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, Ούδ΄όσο κάνει η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, Γύρου σε κάτι ατάραχο π΄ασπρίζει μες στη λίμνη,» ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ, VI Ο Πειρασμός.
«Για κοίτα κει χάσμα σεισμού βαθιά στον τοίχο πέρα, και βγαίνουν άνθια πλουμιστά και τρέμουν στον αέρα, λουλούδια μύρια, που καλούν χρυσό μελισσολόι, άσπρα, γαλάζια, κόκκινα και κρύβουνε τη χλόη.» , ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ, Σχεδίασμα Β.
Πίνακας - Giselle Gautreau
«Δημιουργώ σαν τη μέλισσα εκεί που είχα ξεχάσει πως γίνεται το μέλι.» (Μαρία Πολυδούρη, ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ). «Ενθουσιώδους παρακμής χειροκροτήματα, μπιζάρουν μέλισσες και άλλα βομβώδη μελιστάλακτα κεντριά, αιώρησης κάνιστρα με φρεσκοκομμένες πεταλούδες,ραίνουν την πρωταγωνίστρια ερμηνεία τους.» (Κική Δημουλά, ΓΑΣ ΟΜΦΑΛΟΣ).
«Μούσα το Ικάριον πέλαγος έχεις γνωστόν. Να η Πάτμος, να αι Κορασσίαι, κ΄η Κάλυμνα που τρέφει τας μελίσσας με΄αθέριστα άνθη.» (Ανδρέας Κάλβος, ΩΔΗ τετάρτη, Εις Σάμον).
«Τα κύτταρά μας τα επισκέπτονται οι μέλισσες» (Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψίπεδον της Διελεύσεως).
«Και το τραπέζι με λινόν ευωδιασμένον εστρώθη, απάνω του οι χλωροί καρποί, απάνω κι η κερήθρα, κι η ελιά γλυκιά στα στόματα, καθώς το φως στα μάτια» Άγγελος Σικελιανός, ΔΕΙΠΝΟΣ.
Edmund Dulac Η Άριελ και η μέλισσα.
«Μπορείς ποτέ τα όσα τρως , βρε άνθρωπε τεμπέλη,
να τα μασάς σαν μέλισσα και να τα βγάζεις μέλι;
Ου, να χαθείς, κηφηναριό…….στων μελισσών το σμήνος
εσύ ζηλεύεις μοναχά την θέσιν του κηφήνος,
και θέλεις πάντα χάρισμα να τρώγεις στην κυψέλην,
οπόταν είσαι μάλιστα γιγαντομάχος Έλλην.»
(Γεώργιος Σουρής,).
Πίνακας - Judy Raley
Ν.ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ "Ὁ Ἀγρὸς τῶν λέξεων"
Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλούδι, ὅμοια κ' ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ' τὴ λέξη.
«Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ»… ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ».
Μια μέλισσα καθισμένη σ’ ένα λουλούδι κέντρισε ένα παιδάκι. Και το παιδί φοβάται τις μέλισσες και λέει πως σκοπός της μέλισσας είναι να κεντρίζει τους ανθρώπους.
Ο ποιητής θαυμάζει τη μέλισσα που είναι προσκολλημένη στην καρδιά του λουλουδιού και λέει πως ο σκοπός της μέλισσας είναι να ρουφάει το άρωμα του λουλουδιού.
Ο μελισσοκόμος, βλέποντας πως η μέλισσα μαζεύει τη γύρη των λουλουδιών και το γλυκό χυμό τους και τα μεταφέρει στη κυψέλη, λέει πως ο σκοπός της είναι να συγκεντρώνει το μέλι. Άλλος μελισσοκόμος, που μελέτησε από πιο κοντά τη ζωή του μελισσιού, λέει πως η μέλισσα μαζεύει τη γύρη και το χυμό για να θρέψει τις νέες μέλισσες και να βγάλει καινούργια βασίλισσα, πως ο σκοπός της είναι η διαιώνιση του είδους.
Ο βοτανολόγος παρατηρεί πως καθώς η μέλισσα πετάει με τη γύρη των δίοικων λουλουδιών στον ύπερο, τον γονιμοποιεί και βλέπει σ’ αυτό το σκοπό της μέλισσας. Άλλος παρακολουθώντας τη διασπορά των φυτών, βλέπει πως η μέλισσα συνεργεί στη διασπορά αυτή κι καινούργιος αυτός παρατηρητής μπορεί να πει πως σ’ αυτό βρίσκεται ο σκοπός της μέλισσας.
Όμως ο τελικός σκοπός της μέλισσας δεν εξαντλείται ούτε με τον ένα ούτε με το, άλλο, ούτε με τον τρίτο σκοπό, που είναι σε θέση να ανακαλύψει ο ανθρώπινος νους. Όσο ψηλότερα προχωρεί ο ανθρώπινος νους στην ανακάλυψη των σκοπών αυτών, τόσο πιο φανερό γίνεται γι’ αυτόν το απρόσιτο του τελικού σκοπού. Για τον άνθρωπο είναι προσιτή μονάχα η παρακολούθηση της αντιστοιχίας της ζωής της μέλισσας προς τ’ άλλα φαινόμενα της ζωής. Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί και για τους σκοπούς των ιστορικών προσώπων και των λαών.
Εκδόσεις Γκοβόστης. Μετάφραση από τα ρωσικά: Κοραλία Μακρή.
ΒΙΒΛΙΟ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ "... Ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες "
... Εκείνοι που ανέλαβαν να παίξουν το ρόλο του Θεού πριμοδότησαν και τους θανάτους -τιμωρία των αναμνήσεών τους. Θάνατος προσώπων από ένα υγρό, αμύθητο παρελθόν, ευτράπελο όσο και τρομακτικό, προσκολλημένο στα τέλη της δεκαετίας του '40.
Τότε που ο θίασος της Μαρίκας Σουέζ περιόδευε με τρέλα και αυταπάρνηση στις ιαματικές λουτροπηγές μιας εξαθλιωμένης από τους πολέμους Ελλάδας. Για τον Στάθη, που κόντευε τα εξήντα, με παράστημα αλά Κλιντ Ίστγουντ, όπως αρμόζει σε διασωθέντα ήρωα, όλα αυτά ήταν γρίφος. Όμως όσο κι αν το πήρε αψήφιστα, ασφαλισμένος στο χλιαρό παρόν του, συνεχίζοντας δηλαδή να εκδίδει επιμελώς μοναχικά το μελισσοκομικό περιοδικό του-μέρος κι αυτό της αλυσιδωτής περιπέτειας -χρειάστηκε να μπει στη λογική του φόβου και στα "επιμέρους" μιας ηθελημένα ξεχασμένης περιόδου. Ίσως της πιο ανεξέλεγκτα ασύδοτης. Γεμάτη πάθος, παράλογη βία, έρωτες, παραστάσεις με ομοιοκατάληκτα δράματα, όπως "Η Παναγιά τιμωρεί το Κρεμλίνο" -αινίγματα φωσφορούχα στα μάτια ενός μικρού αγοριού που βιαζόταν να μεγαλώσει. Έτσι άνοιξε η επικίνδυνη χαραμάδα στο "ιαματικό" παρελθόν, μπάζοντας ταυτόχρονα ανέμους με αλήθειες και υστερικά συναισθήματα, φορτωμένα τα εύσημα της αγάπης, του μίσους αλλά και της μεγάλης νοσταλγίας που υφαίνει το δέρμα του ανήσυχου ύπνου.http://www.biblionet.gr/
Κοιμήσου μελισσάκι μου σε αγκαλιά γεμάτη ν’ απλώσεις τη ζωούλα σου στης έγνοιας μου τα πλάτη
Κλείσε τα βλέφαρα γλυκά και εγώ με μάτια ανοιχτά και εγώ με μάτια ανοιχτά θα σε προσέχω πάντα
Αχ! Αγγελίνα, χείλη μου κρίνα κοίταζε πάντοτε μπροστά κοίταζε πάντοτε μπροστά μη χαραμίσεις τα φιλιά
Αχ! Αγγελίνα ζωή ξεκίνα...
Η μέλισσα και ο άγγελος-Λουδοβίκος των Ανωγείων
Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε στα άνθη του κάμπου, είδε έναν άγγελο να κάθεται στη σκιά του πεύκου λευκοντυμένος, με μακριά μαύρα μαλλιά.
-Είσαι ένας άγγελος του Θεού; -Είμαι ένας άγγελος του Θεού. -Και είσαι αγόρι ή κορίτσι; -Δεν είμαι, είπεν ο άγγελος και γύρισε αλλού το κεφάλι. -Ούτε κι εγώ είμαι,όμως θέλω να σε ρωτήσω εκεί στους ουρανούς που γυρνάς, τον έρωτα τον έχεις δει; Πώς είναι; -Ένας κλέφτης από σένα πήρε το κεντρί και το μέλι, κι από μένα τα φτερά, μέλισσά μου !
ΤΑΙΝΙΑ
Ο Μελισσοκόμος (1986) - Θόδωρος Αγγελόπουλος
Ο μελισσοκόμος είναι μια ελληνική δραματική, κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Ο Σπύρος, που είναι δάσκαλος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη περνά όλη του τη ζωή εκεί, μετά τον γάμο της κόρης του και την αναχώρηση του γιου του, που θα συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα. Έτσι, αρχίζει κι αυτός το «ταξίδι» του, εγκαταλείποντας τη διδασκαλία, το σπίτι και τη γυναίκα του. Διασχίζοντας, λοιπόν, όλη τη χώρα με τις κυψέλες του, όπως έκανε ανέκαθεν η οικογένειά του. Η συνάντησή του, όμως, με μια κοπέλα, θα ξαναζωντανέψει παλιά συναισθήματα κι αναμνήσεις. Φυσικά, για εκείνον, το παρελθόν είναι τα πάντα, για εκείνη, τίποτα. Ο Σπύρος, παλιός «αριστερός» και αγωνιστής, είναι μόνος του, με το παρελθόν του και πολύ κουρασμένος πια, για να επιμείνει στις δυσκολίες της ζωής
