ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - ''ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ(ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ)'' νέα κυκλοφορία

'' Στα χέρια μου σε πήρα ανθό και γίνηκες λουλούδι, μα το λουλούδι εχάθηκε και γίνηκε τραγούδι.''

Εμπεριέχοντας ειλικρινή συναισθήματα βγαλμένα μέσα από την ζωή το νέο τραγούδι, με το οποίο επιστρέφει ο Χάρης Πανόπουλος.

Τραγούδι το οποίο έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα, ( ''Πράσινες Γραμμές'', ''Εσπέρα'', ''Ο Φάρος''), το ''Καστελόριζο(Τριαντάφυλλο)''  δείχνει ξεκάθαρα τις διαθέσεις και προσεγγίσεις του νεαρού τραγουδοποιού. 

Διασκευάζοντας έναν παραδοσιακό γαμήλιο σκοπό από το Καστελόριζο και με το μοναδικό χρώμα και μέταλλο της φωνής του Χάρη, οι στίχοι του Θοδωρή Παρασκευόπουλου παίρνουν σάρκα και οστά.

Μουσική: Παραδοσιακό  Καστελόριζου

Στίχοι: Θοδωρής Παρασκευόπουλος   **(Εξαιρώντας το πρώτο δίστιχο)

Ερμηνεία: Χάρης Πανόπουλος

Έπαιξαν οι μουσικοί:

Φωκάς Μουρτζάκης: Λύρα

Ισμήνη Πεπέ: Ηλ.Κιθάρα

Ντορίτα Χωραφά: Φωνητικά, ντέφι

Χάρης Πανόπουλος: Λαούτο,μπεντίρ

 

Ενορχήστρωση : Χάρης Πανόπουλος

Ηχοληψία-Μίξη: Ισμήνη Πεπέ

Επιμέλεια Παραγωγής: Ισμήνη Πεπέ

 

 ΧΑΡΗΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Χάρης Πανόπουλος είναι ένας νέος τραγουδοποιός –ερμηνευτής μόλις 21 χρονών με μια πλούσια για την ηλικία του  καλλιτεχνική δραστηριότητα ,που έχει αφήσει το στίγμα της σε πολλές μουσικές σκηνές της Δυτικής Αθήνας.

 Με σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και σπουδές λαούτου με δάσκαλο τον Γιάννη Κακλή,  ο Χάρης κάνει την πρώτη επίσημη ερμηνευτική του απόπειρα  με ένα τραγούδι «αλήθειας» για τις πράσινες γραμμές της Κύπρου και όχι μόνο, σε στίχους της Ελένης Σιούφτα  και μουσική του Γιάννη Κακλή.

Οι πρόσφατες κυκλοφορίες του, τα singles «Πράσινες γραμμές», «Εσπέρα» και «Φάρος», αγαπήθηκαν αμέσως , καθώς αποτελούν εξαίρετα δείγματα ενός καλλιτέχνη που έχει πολλά να πεί…….

Η αγάπη του κόσμου αποτυπώνεται και στις ζωντανές του εμφανίσεις, με πρόσφατα παραδείγματα τις συναυλίες του στο  Θέατρο Πέτρας,  που θα μείνουν αξέχαστες σε όποιον είχε την τύχη να τις παρακολουθήσει.

Παράλληλα συνεχίζει τις εμφανίσεις του πλάι σε πολύ γνωστά ονόματα, δίνοντας κάθε φορά το δικό του στίγμα με τα τραγούδια του και την ερμηνεία του.

Το τραγούδι είναι την διάθεση σας για μετάδοση.

 

   Καστελόριζο(Τριαντάφυλλο) - Χάρης Πανόπουλος - video

 

 

 

Official links

 

    HarisPanopoulos.gr                     xaris panopoulos

 

 

Πληροφορίες - επικοινωνία

Angel's PR

https://www.facebook.com/AngelsPR

Μάριαν Νικολάου
Promoter
τηλ 6989264494
email marianic1@windowslive.com
FB Marian Nicolaou
Twitter MarianNicolaou

 

ΚΑΡΛ ΚΡΑΤΣΑΪΖΕΝ - Ο Φιλέλληνας ζωγράφος της Ελληνικής Επανάστασης

Ο Καρλ Κράτσαϊζεν (Karl Krazeisen, 1794-1878) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, εικονογράφος και φιλέλληνας που πολέμησε σαν εθελοντής κατά την Ελληνική Επανάσταση και φιλοτέχνησε πορτραίτα μεγάλων μορφών του αγώνα, όπως οι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης και άλλοι.

Ο Κράτσαϊζεν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1794 στο Άνω Παλατινάτο της Βαυαρίας. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πολέμησε το 1813 εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων. Το 1826 κατατάχτηκε σε σώμα Βαυαρών εθελοντών και με το βαθμό του υπολοχαγού ήρθε στην Ελλάδα για να πολεμήσει μαζί με τους επαναστάτες. Αν και έμεινε μόνο για ένα χρόνο, πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως η πολιορκία της Αθήνας το 1826 και την πολιορκία της Ακρόπολης το 1827.

ΕΡΓΟ 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα ο Κράτσαϊζεν, αυτοδίδακτος ζωγράφος και σχεδιαστής, φιλοτέχνησε αρκετά τοπία και πορτρέτα, τα περισσότερα με μολύβι και χαρτί. Χαρακτηριστικά τοπία είναι αυτά του Ναυπλίου και της Ακρόπολης, καθώς και του πρώτου ελληνικού ατμόπλοιου, του Καρτερία, στον κατάπλου του οποίου στον Πόρο ο Κράτσαϊζεν ήταν παρών. Το πιο σημαντικό μέρος του έργου του όμως αποτελούν δεκαεννιά πορτέτα μορφών της επανάστασης, φιλοτεχνημένα είτε στα στρατόπεδα από τα οποία πέρασε ή στην Γ' Εθνοσυνέλευση, στην οποία ήταν παρών. Το ημιτελές πορτρέτο του Γ. Καραϊσκάκη είναι φιλοτεχνημένο λίγο πριν το θάνατό του. Το σύνολο του έργου του είναι 91 πίνακες, από τα οποία 21 είναι υδατογραφίες τοπίων και τα υπόλοιπα 70 σχέδια με μολύβι προσώπων, μνημείων και πολεμικές συνθέσεις.

 Charles Favier

Επιστρέφοντας στη Γερμανία ο Κράτσαϊζεν λιθογράφησε τα σχέδιά του και τα κυκλοφόρησε, από το 1827 έως το 1831, σε επτά λευκώματα με το γενικό τίτλο Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen (Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κράτσαϊζεν). Το καθένα από αυτά περιείχε 3-4 προρτρέτα και ένα ή δυο ελληνικά τοπία. Τα λευκώματα έγιναν πολύ δημοφιλή την εποχή εκείνη, εν είδει πολεμικής ανταπόκρισης, και παρά το λιτό και σχετικά απλοϊκό τους χαρακτήρα αποτέλεσαν βάση για πολλά πορτρέτα των επαναστατών που εμφανίστηκαν αργότερα. Στο σχέδιο του Κράτσαϊζεν, που πέθανε το 1878 στο Μόναχο, βασίστηκε η μορφή του Κολοκοτρώνη που εμφανιζόταν στο πεντοχίλιαρο του 1984.

Θ. Κολοκοτρώνης

ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Τα προρτρέτα του Κράτσαϊζεν που κυκλοφόρησαν σε λιθογραφίες είναι αυτά των:

Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Γιακουμάκη Τομπάζη

Νικηταρά

Γεώργιου Κουντουριώτη

Α. Μαυροκορδάτου

Μακρυγιάννη

Κωνσταντίνου Νικόδημου

Γ. Καραϊσκάκη

Ιωάννη Μακρή

Ανδρέα Ζαΐμη

Κωνσταντίνου Κανάρη

Γεώργιου Σισίνη

Κίτσου Τζαβέλα

Ιωάννη Μιλαΐτη

Ανδρέα Μιαούλη

Κωνσταντίνος Κανάρης

Επιπλέον δε λιθογραφήθηκαν τα πορτρέτα των Ιωάννη Μαυρομιχάλη, Δημήτριου Πλαπούτα, Κωνσταντίνου Αξιώτη, Ιωάννη Φιλήμονα, Ιωάννη Πέτα και Κωνσταντίνου Μπότσαρη. Οι πιο γνωστοί από τους Φιλέλληνες που απαθανατίστηκαν ήταν οιΚάρολος Φαβιέρος, Φρανκ Χέιστινγκς και Τόμας Γκόρντον. Όλα τα προρτέτα είναι υπογεγραμμένα από το πρόσωπο που απεικονίζεται στο καθένα.

Οι λιθογραφίες του Κράτσαϊζεν κληροδοτήθηκαν μετά το θάνατό του στην κόρη του Μαρία, που με τη σειρά της τα άφησε στον άντρα της, τον ρωσικής καταγωγής καθηγητή Ιών Φετώφ. Αυτός σε προχωρημένη ηλικία αποφάσισε, μετά και από παλιότερη προτροπή του Νικολάου Γύζη, την εποχή που ο Γύζης βρισκόταν στο Μόναχο όπως και ο Φετώφ, αντί να τα κληρονομήσει στους απογόνους του να τα διαθέσει στο ελληνικό δημόσιο. Έτσι τα έδωσε προς εκτίμηση σε έναν έλληνα ονόματι Αντύπα, ενώ κατέθεσε και σχετική επιστολή στο ελληνικό Προξενείο στο Γαλάτιο της Ρουμανίας. Ο Αντύπας ήρθε σε διαπραγμάτευση με τον τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Ζαχαρία Παπαντωνίου, και έτσι τα λιθογραφήματα του Κράτσαϊζεν πουλήθηκαν στην Πινακοθήκη το 1926 αντί 200.00 δραχμών, μαζί με προσωπικά του αντικείμενα, μια φωτογραφία του και ένα σελάχι του Πλαπούτα. Οι λιθογραφίες του βρίσκονται σήμερα στην Αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλουτου Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα.

http://el.wikipedia.org/

Ανδρέας Μιούλης 

Μακρυγιάννης

 Frank Abney Hastings

Ανδρέας Ζαΐμης

Γεώργιος Καραϊσκάκης

 Γεώργιος Κουντουριώτης

Ιάκωβος Τομπάζης

 Γεώργιος Μαυρομιχάλης

Κίτσος Τζαβέλας

 Νικηταράς

Γεώργιος Σισίνης

 Πρόσφυγες του Αγώνα στην Αίγινα

Ναός Απόλλωνος, αρχαία Κόρινθος

Το Παλαμήδι με τμήμα του Ναυπλίου.

ΠΗΓΕΣ 

http://el.wikipedia.org/

http://argolikivivliothiki.gr/
http://www.kunst-fuer-alle.de/

ΣΤΕΛΛΑ - ΣΟΦΙΑ ΖΥΓΟΥΡΗ " Ένα δειλινό "

Ο ήλιος μαζεύει φεύγοντας,
την κόκκινη κλωστή του,
ξαπλώνεται το δείλι με πέπλα αυτό μαβιά,
χρώμα της θλίψης στην καρδιά, κι αφήνεται η σκέψη,
...να τριγυρνά αμήχανη στης νύχτας τα στενά.
Τότε,δειλά κουρνιάζει η λογική στην ψυχική αγκάλη.
Βασίλισσα πια η καρδιά σιγά και περιμένει..
Εκείνο το μόνο το κλειδί, που ανοίγει τα παλάτια..
... Τα διάφανα κρυστάλλινα, που έχει τους θησαυρούς της.
Άστρα και διαμαντόπετρες, στολίδια της αγάπης..
Στα γιασεμιά ψάχνει χαρά, στης δύσης τα λουλούδια,
στον άνεμο ζητά, πνοή κι ελευθερία,
στη θάλασσα να πει, να ακούσει μυστικά,
στην αργυρή πανσέληνο κρυμμένη ευτυχία.
Κι όταν τελειώσει το όνειρο, στα βλέφαρα ένα δάκρυ,
δροσοσταλίδα της ψυχής, κύλησε σιωπηλά.
Αλήθεια ήταν, όνειρο,
του λογισμού το άτι, απόψε με ταξίδεψε εκεί στα σκοτεινά…

(από την ποιητ.συλλογή  ¨ Στους δρόμους που περπάτησα ..")
Στέλλα Σοφία Νικ. Ζυγούρη2011 

ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ "Αν μπορούσα να ξαναζήσω. "

     

Αν  μπορούσα  από  την  αρχή

να  ξαναζήσω  μια  ζωή  καινούρια,

με  την  πείρα  που  έχω  κερδίσει

όλα  αυτά  τα  χρόνια,

θα  ήθελα  να  ήμουν  αργός  στις  κινήσεις,

για  να  μπορώ  να  παρατηρώ  καλλίτερα

στη  διαδρομή.

Γιατί  ο  κόσμος  είναι  ένα  βιβλίο  και  εγώ

δε  θέλω  να  βλέπω  μονάχα  το  εξώφυλλο.

Θα  απολάμβανα  τη  συγκίνηση, 

του  να  ανακαλύπτω  κάθε  φορά

το  δρόμο  που  πρέπει  να  ακολουθήσω.

Θα  πήγαινα  αργά,  για  να  δίνω  ονόματα

στους  σκύλους,  στις  γάτες,  στα  δένδρα, 

στις  γωνιές,  στα  χαλάσματα.

Θα  έδινα  περίεργα  ονόματα 

και  στους  στύλους  φωτισμού,

έτσι  για  πλάκα  για  να  γελάσω

με  τις  σκέψεις  μου.

Θα  πήγαινα  αργά, 

γιατί  έτσι  θα  πρόσεχα  την  κάθε  στιγμή,

και  η  κάθε  στιγμή  θα  γινόταν  απέραντη

στην  ψυχή  μου.

Έτσι  θα  απολάμβανα  τα  χρώματα  της  φύσης, 

το  ουράνιο  τόξο,  τις  αυγές,  τα  δειλινά,

όλους  τους  τύπους  της  ζωής.

Θα  καθόμουν  σε  πιο  πολλά  παγκάκια,

όπου  θα  έκανα  παρέα  με  τις  πιο  χαρούμενες

σκέψεις  μου  και  με  τις  πιο  αστείες  γκάφες  μου.

Θα  ήμουν  ευτυχισμένος  με  τα  μικροπράγματα

και  τις  μικροσυγκινήσεις,  με  το  κελάηδημα

των  πουλιών,  με  το  άρωμα  των  λουλουδιών

και  της  γης  μετά  τη  βροχή,  με  το  άρωμα

του  ψητού  με  πατάτες  και  κανέλα  στο  ταψί,

με  την  ποίηση  των  ζωγράφων, 

με  τις  ζωγραφιές  των  ποιητών.

Με  την  πείρα  που  έχω  κερδίσει  αν  μπορούσα

να  ξαναζήσω  μία  καινούρια  ζωή  από  την  αρχή,

θα  ονειρευόμουν  πιο  πολύ  και  θα  εύρισκα

την  ειρήνη  στην  σιωπή.

Θα  κρατούσα  πιο  πολλά  μωρά  στην  αγκαλιά  μου,

θα  μέτραγα  πιο  πολλά  σύννεφα,  πιο  πολλά  αστέρια,

θα  έβλεπα  πιο  πολλούς  γλάρους  να  πετάνε,

θα  έσερνα  πιο  πολλούς  χαρταετούς,

θα  έτρωγα  περισσότερα  παγωτά  με  κανταϊφι,

πιο  πολλές  σοκολάτες.

Τις  λαμπρές  ανατολές  και  τα  γλυκά  ηλιοβασιλέματα

θα  τα  ζωγράφιζα  με  τα  χρώματα  των  λουλουδιών

ανεξίτηλα  στην  ψυχή  μου.

Τις  μουντές  μέρες  θα  τραγουδούσα  το''Va pensiero''

του  Verdi,  θα  σιγοσφύριζα  το ΄΄il  silenzio΄΄  και 

θα  κοίταζα  με  τα  μάτια  της  ψυχής,  τους  πίνακες

της  Φύσης.  

Τα  πράγματα  θα  τα  έβλεπα,  όχι  για  την  τιμή  τους

αλλά  για  τον  βαθύτερο  συμβολισμό  τους.

Τα  μίση  μου  θα  τα  έγραφα  σ΄ένα  κομμάτι  χαρτί

και  θα  τα  πέταγα  στη  θάλασσα.

Θα  φώναζα  σχεδόν  κραυγάζοντας,

Πως  ο  άνθρωπος  γερνά  όταν  δεν  αγαπά,

και  φθείρεται  όταν  δεν  έχει  ελπίδες.

Θα  κοίταζα  και  πιο  πολλά  τριαντάφυλλα,

γιατί  αφήνουν  στην  ψυχή  ρομαντικές  σκέψεις.

Αν  μπορούσα  να  ξαναζήσω  μία  καινούρια  ζωή

από  την  αρχή,  δε  θα  έκανα  τίποτα  άλλο,

απλώς  θα  ζούσα.

Γιατί  η  ζωή  είναι  ομορφιά,  όνειρο,  πρόκληση,

ευκαιρία,  παιχνίδι.

Κάθε  στιγμή,  μα  κάθε  στιγμή,  θα  έκλεβα  τη  ζωή,

αλλά  ποτέ  δε  θα  ξεχνούσα,  ούτε  σ΄αυτή  τη  ζωή 

που  ζώ,  ούτε  στην  επόμενη  αν  θα  ζήσω

με  κάποια  άλλη  μορφή  ή  σε  κάποια  άλλη  κατάσταση,

ότι  είναι  ωραία,  μεγάλη,  πολύ  μεγάλη  η  απλότητα.

       

    

    Αριστομένης  Λαγουβάρδος

   από  την  ποιητική  συλλογή

  << Καθώς  κυλά  το  ρόδινο  ποτάμι >>     

                              

Ο Αριστομένης Λαγουβάρδος γεννήθηκε στην Έμπαρο Ηρακλείου Κρήτης. 

Είναι Διπλωματούχος του Πολυτεχνείου Νεαπόλεως Ιταλίας (τμήμα Μηχανολόγων- Ηλεκτρολόγων Μηχανικών).

Zεί στο Ηράκλειο Κρήτης.

Έργογραφία

1)Το τέλος της αθωότητας ( Τυποκρέτα Καζανάκης)

2)Καθώς κυλά το ρόδινο ποτάμι ( Τυποκρέτα Καζανάκης)

3)Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς (Υπό έκδοση)

ΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - ΓΙΩΤΑΚΟΥ "Aπόσπασμα από το τέταρτο βιβλίο της. Άτιτλο ακόμη. "

Το χωριό του ανεβασμένο σε χίλια μέτρα ύψος, κάπου στις ορεινές κορφές των Αγράφων, ήταν σα να κυβερνούσε από κει ψηλά όλη τη Θεσσαλική πεδιάδα που ξαπλώνονταν πέρα ως πέρα πότε με τα καταπράσινα στάρια, πότε με τα χρυσαφένια στάχια ενώ ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού έκαιγε τους θεριστάδες και κοκκίνιζε τα πρόσωπά τους λες και είχαν φωτιές από μέσα.

Και από τα ψηλώματα αυτά και ο ίδιος πέρναγε τον εαυτό του για σπουδαίο και αυτούς που ζούσαν κάτω στον κάμπο δεν τους λογάριαζε και πολύ, γιατί τους έτρωγε το λιοπύρι το καλοκαίρι και η ελονοσία, που είχε από κάποιον ακούσει ότι ήταν μια κακιά αρρώστια, που τους έλιωνε και γιατριά δεν μπορούσαν εύκολα να βρούνε.

Ως τότε που έφυγε  ο Νικολής δεν είχε ματαδεί άλλο μέρος εκτός από το δικό του χωριό που ήταν ανεβασμένο σαν αετοφωλιά σε κείνες τις ψηλές κορφές!

 Σ’ αυτό είχε ζήσει, σ’ αυτό είχε χαρεί τις δικές του ομορφιές , εκεί στα ψηλώματα έπαιξε τη φλογέρα του και αντιλάλησε ο τόπος, εκεί άκουσε τα τριζόνια και το βουητό των μελισσών, εκεί γεύτηκε όλη τη γλύκα του δροσάτου αέρα το καλοκαιριού, κάτω από τον παχύ ίσκιο του έλατου και της καστανιάς, και το τσουχτερό κρύο το χειμώνα και κει χόρτασε τη φωτιά με τα μεγάλα κούτσουρα από οξιά και μυγδαλιά, που τριζοβόλαγαν και έφταναν τις φλόγες τους ως τα πάνω.

 Εκεί έζησε τα πάντα ο Νικολής και εκεί ήταν τα πάντα  για το Νικολή

 Να! Γιατί έκλαιγε και πόναγε!

Και σαν έφτασε η μέρα για να φύγει τον πήγε η μάνα του στο ξέφωτο στο βουνό. Ανέβηκε εκείνος σε ένα μουλάρι, που τον περίμενε, και σε λίγο χάθηκε από τα μάτια της μάνας του και μαζί χάθηκε και το χαμόγελο από τα χείλη του και τη θέση του την πήρε η μελαγχολία και η αγωνία, για το πού πάει;

Και κει στο ξέφωτο η μάνα κόλλησε το πρόσωπό της στη γη και έκλαψε τόσο πολύ που σχημάτισαν τα δάκρυά της μια λακουβίτσα και εκεί άφησε και την καρδιά της και γύρισε με το κεφάλι σκυφτό στο σπίτι της. Στράγγισε καλά τα δάκρυά της, τα σκούπισε με το κεφαλομάντηλό της, για να μην τη δουν τα άλλα παιδιά κλαμένη, και κυρίως η Λενίτσα της και πονέσει και κείνη, και έμεινε σαν καρφωμένη στη γης μ’ έναν πόνο να της σκίζει τα σωθικά και να θέλει να φωνάξει πολύ, μα να μην μπορεί, μην τυχόν και την ακούσει η Λενιώ και τα άλλα της παιδιά.

Όχι! Κανένα από τα παιδιά της δεν έπρεπε να καταλάβει τον πόνο της. Αυτή και μόνο έπρεπε να τον ξέρει και κανείς άλλος.

 Όμως,  όταν έλειπαν τα παιδιά, εκείνη άφηνε την καρδιά της ελεύθερη και δεν έκλαιγε απλά, αλλά θρηνούσε.

 «Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει, είναι βαρύς ο χωρισμός, είναι βαρύ το χώμα μα η κακούργα ξενιτιά βαρύτερη ακόμα» τραγούδαγε και ξανατραγούδαγε η μάνα και η φωνή της ήταν σα μοιρολόι.

Ο καιρός περνούσε μα το φαρμάκι στο στόμα της μάνας κολλημένο δεν έλεγε να φύγει. Πήγε και στον παπά και του είπε τον πόνο της και έκλαψε πολύ, μα και κείνος τίποτε δε μπόρεσε να της κάνει παρά τις προσπάθειες του.

 «Κάνε κουράγιο και θα ξαναρθεί ο Νικολής. Για το καλό του πάει και για το καλό σας».

Τα άκουγε η μάνα και έφευγε με την καρδιά πιότερο ποτισμένη στον πόνο..Στο δρόμο μίλαε μοναχή της και όλο σκούπιζε τα μάτια της.

«Αμ! Είναι ο παπάς μάνα; Μπορεί τάχα να νιώσει τον πόνο τον τραχύ της μάνας;» έλεγε και όλο έλεγε το ίδιο πράμα και απάλυνση στον πόνο της δεν μπόραε να εύρει..

Το ταξίδι του Νικολή.

Και σαν κατέβηκε από το μπλάρ (μουλάρι) ο Νικολής έκλαψε για λίγο στην αγκαλιά του αγωγιάτη και ύστερα ανέβηκε σε ένα μικρό, σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο για να φτάσει στην πρώτη πόλη, μετά το χωριό του, και να πάρει το τρένο, το μουτζούρη που το έλεγαν, για να πάει στην Αθήνα και από κει στον Πειραιά.

Σαράβαλο το αυτοκίνητο, χαλασμένος, γεμάτος λάκκους ο δρόμος και κούνα, κούνα το αυτοκίνητο και άμαθος ο Νικολής απ’ αυτά έβγαλε από μέσα του ό,τι είχε φάει στο σπίτι του. Οι πρώτες βρισιές ακούστηκαν. Ο Νικολής έχοντάς τα χαμένα, έσκυψε το κεφάλι του και δεν έβγαλε άχνα. Σκούπισε τα δάκρυά του με μια πετσέτα που του είχε δώσει η μάνα του και έμεινε ακίνητος ώσπου έφτασε στην Αθήνα.

Σαν  ένα μέρος που θα τον κατάπινε είδε τον Πειραιά

Δεν ήξερε τίποτε, δεν γνώριζε κανέναν. Τα πολλά και μεγάλα καράβια που έβλεπε φάνταζαν στα μάτια του σαν θηρία, έτοιμα να τον καταπιούν. Τα ψηλά τα κτίρια τον ζούρλαναν. Ένας θείος του θα τον περίμενε, αλλά δεν τον έβλεπε πουθενά. Άρχισε να φοβάται. Τα γόνατά του έτρεμαν. Η καρδιά του πως θα του φύγει νόμιζε. Kοίταξε δεξιά και αριστερά, κοίταξε προς το βάθος του μεγάλου δρόμου, μα τίποτε δεν είδε. Άφαντος ο θείος του. Μια απέραντη μελαγχολία τον έκανε να μην νιώθει καλά. Κρατήθηκε στα κάγκελα ενός σπιτιού για να μην πέσει κάτω.

«Τι κάνω τώρα μόνος και έρημος εδώ; Προς τα πού να πάω; άρχισε να αναρωτιέται. Τίποτε δεν ξέρω, κανέναν δεν γνωρίζω, προς τα πού να στραφώ;» Ο φόβος τον κύκλωσε, κυρίαρχο στοιχείο ης ζωής του έγινε.

« Μανούλα μου!!!» φώναξε και η φωνή του ακούστηκε στους γύρω του. Άρχισαν να γελούν και να τον περιπαίζουν. Έκανε δυο μεγάλες δρασκελιές και ξεμάκρυνε απ’ αυτούς. Η αγωνία όμως που τον έδερνε γινόταν αντιληπτή από τους μάγκες του λιμανιού και η κοροϊδία πήγαινε γόνα. Παιχνίδι τον βρήκαν και διασκέδαζαν.

Κάποτε επιτέλους φάνηκε στη στροφή του δρόμου ο μπάρμπας του ο Κώστας.

Ο Νικολής τρελάθηκε από τη χαρά του. Το πρόσωπό του έλαμψε. Η ψυχή του πετάρισε. Έτρεξε και αγκάλιασε το μπάρμπα του..

 «Νικολή μου, καλώς ήρθες παιδάκι μου. Άργησα λίγο, γιατί μια δουλειά έπρεπε τώρα να γίνει. Φοβήθηκες, έτσι δεν είναι; Άντε τώρα να μπαίνεις μέσα. Ράγισε η καρδιά του. Πόσο θα ήθελα να μπορούσε να μην φύγει! Μπροστά του η μάνα του και το Λενιώ του.

Δεν θέλησε να πει τίποτα. Άντρας ήταν. Έπρεπε να κρατά τον εγωισμό του.

Μπήκε στο καράβι και ήταν μέσα 20 ή και πιότερες μέρες. Πολύ δύσκολα περνούσαν. Ατελείωτες οι ώρες και οι νύχτες ατράνταχτες.

ΚΑΠΙΡΗ ΒΟΥΛΑ - Η Θάλασσα και του Ήλιου τα " Ευχαριστώ "

Η Θάλασσα η πλανεύτρα,
αρχόντισσα, χιλιοτραγουδισμένη,
στα μάτια που την αγαπούν
μένει πιστή ερωμένη!
Τη νύχτα ασημοστολίζεται
του φεγγαριού τη λάμψη,
Θεά για κείνο ντύνεται
και τα μαβιά της βάζει,
να την κοιτάζει τ' Όνειρο
και να αναστενάζει!
Μα σαν χαράζει η αυγή
τον Ήλιο λαχταράει!
Ερωτοχτυπημένη, με
τη ζωογόνο του Θωριά
όταν λαμπρός με το άρμα του
τα ουράνια αφοπλίζει,
την Κάψα του,
που η αλμύρα της καλά γνωρίζει, στα ηλιοσκαλοπάτια 
τον προσμένει ν' ανεβεί,
καθάρια, αφρολουσμένη, ταπεινή
να τον καλωσορίζει!
Στον Ήλιο ανθίζει η Ζωή,
το Αύριο ελπίζει
κι ο πιο φτωχός, γυμνός Εαυτός
το Φως αναγνωρίζει!
Για τα Χρυσά χαμόγελα
που η Θάλασσα λατρεύει,
τα ραντεβού του Έρωτά της κλέβει!
Το άγγιγμα του λύτρωση
μαζί με θαλπωρή.
Να τη ζεστάνει πως ποθεί!
Επάνω στην ανάσα την καυτή,
με πάθος η δική της να εξατμιστεί!
Ο Ήλιος για την υγρασία αυτή,
στα χείλη δροσερό φιλί,
κάθε φορά " Ευχαριστώ " της λέει.
Κι άμα δεν βγει ο Ήλιος
πως πονά!
Η Θάλασσα θλιμμένη, σκοτεινή,
τη λύπη της να κρύψει δεν μπορεί.
Δάκρυα αλμυρά με τα λευκά πουλιά του στέλνει,
με τ' αφρισμένα κύματα ντυμένη! Κοιτάζει με θυμό 
τα σύννεφα,
τον Ουρανό και του αγριεύει,
που τη χαρά της άκαρδα,
δίχως ντροπή της κλέβει!
Πόσο ευτυχισμένη,
μέρωμα νου, γαλήνια
με τις λάμψεις τις χρυσές
σαν είναι στολισμένη!
Την έμπιστη της,
τη Γοργόνα της καρδιάς,
του Μεγαλέξανδρου την αδερφή καλεί.
Κάθε φορά της παραγγέλνει ν'ανεβεί!
Με τα κρινάτα χέρια, η χιλιόμορφη παρθένα,
που στα θνητά, αθάνατη γελά,
μ' ευλάβεια και στοργικά
τα χρυσαφένια " Ευχαριστώ "
στον κόρφο της,
στου πιο βαθύ ωκεανού της
τα απύθμενα να φέρει!
Κανείς τυχάρπαστος
εκεί δεν θα τα βρει,
το μυθικό της θησαυρό
δεν θα αγγίξει!
Στον κοραλλένιο της βυθό,
αιώνια.....δικό της θα κρατήσει!
Τα κρύβει τα " Ευχαριστώ ",
τα δένει κόσμημα ακριβό
που μόνο εκείνη
κι η Γοργόνα της γνωρίζει!
Κολιέ τα φτιάχνει αστραφτερό,
να το φοράει τις νύχτες
στο λαιμό,
στολίδι επάνω στα μαβιά,
στα μάτια του Ονείρου της
να λαμπυρίζει!
Κι εσύ Νου Ταξιδευτή,
πολυταξιδεμένε, συ Καπετάνιε
που το μπάρκο της Άνοιξης ορίζεις, του Ποσειδώνα
μήνυσε.......
Με προσοχή την Τρίαινα,
να το 'χει έννοια.....
μη τη Γοργόνα τραυματίσει!
Όχι, μη φανταστείς....
η Θάλασσα εκδίκηση δεν θα ζητήσει!
Μα ποιος μπορεί
τα δάκρυα της να αντέξει
όταν το λυπημένο
πρόσωπο της στρέψει!
Δεν της φτάνουν
τόσα ναυάγια που πνίγει,
τόσοι καημοί που στο βυθό της κρύβει;
Η Θάλασσα ίδια,
πάντα εκεί θα μένει,
απ' των ανέμων
τα χτυπήματα δαρμένη!
Το βλέμμα των Ταξιδευτών
με χρώματα, ήχους, άρωμα
κι αισθήσεις θα ποτίζει!
Θα ταξιδεύει την καρδιά,
θ' ακούει τους παλμούς της
και θα φυλάει στα σπλάχνα της
τους αναστεναγμούς της!
Κι όσο υπάρχει η Ζωή
κι όσο η Γη γυρίζει,
το χάδι του Ήλιου η Θάλασσα
με πάθος θα αγγίζει!!!
Έρωτες μ' ανοιχτά πανιά
εκείνη θ' αρμενίζει!!!

27/3/2015 ~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri